_بسم الله الرحمن الرحیم_

رباعی، قالب شعری محبوب منه که خوب‌هاش در شعر امروز کم‌یاب‌تر از غزل و این‌هاست فکر کنم.
بعد از تجربه‌ی "آنات"، پیدا کردن رباعی دل‌خواه برام سخت‌تر شد.  کتابی که تک‌تک شعرهاش جالب توجهه رو که میخونی دیگه سخته بری سراغ اونایی که تک‌و‌توک توشون اصل جنس پیدا میشن.
به هررو باید بگم "محال" هم از این جنس تجربه‌ها بود تقریبا. بیشتر شعرها مجبورم میکردند که مکث کنم، چیزی که از یه شعر خوب انتظار دارم.
در کل امیر مرادی از اون دست شاعرها نیست که هرجور شعری رو_قوی و ضعیف_بیارن چاپ کنن و این ارزشمنده.

پ.ن : خوب‌، قابل‌توجه‌ و اصل‌جنس بودنِ یک شعر تا حدودی زیادی به سلیقه و ذائقه‌ی شعری ما برمیگرده؛ پس نسخه‌ی واحدی وجود نداره.
پ.ن۲ : ممنون میشم اگر رباعی خوبی خوانده یا میخوانید، معرفی کنید.
      

        _بسم الله الرحمن الرحیم_

از این جهت سراغش رفتم که مقدمه‌ای برای بهشتی‌خوانی باشد و واقعا چیزی ورای انتظارم بود.
کتاب در واقع شامل مقالاتی است که در چندین موضوع کلی_مثل  اخلاق، انسان، حکومت، تشکیلات و..._ به بررسی دیدگاه و موضع‌گیری‌های دکتر بهشتی پرداخته. مولف هر قسمت طبیعتا متفاوت است و شناسنامه‌ی مختصری از هرکدام در ابتدا می‌آید.
نقطه‌ی قوت کار برای منِ تازه وارد لااقل، این بود که در بسیاری از مباحث قبل از ورود به شرح موضع ایشان، درباره‌ی نگرش‌های مختلف موجود و تمایزات آن‌ها میگفت که هم کمک میکرد به آشنایی با اصطلاحات آن حوزه و هم عمیق‌تر فهمیدن اختلافات و ریشه‌های تعارضات.

در مجموع علاوه بر دریافت یک تصویر نسبتا کلی از دکتر بهشتی، انگیزه‌ی خوبی بود برای مطالعات تاملی‌تر درباره‌ی مباحث ذکرشده.
      

        _بسم الله الرحمن الرحیم_

یک روایت خوش‌خوان، صمیمی و متفاوت از مواجهه‌ی خونواده‌ای با جنگ و ترکش‌هاش... 
راوی ساده و باصفایی که از تشکیل خانواده‌اش قبل از انقلاب مخاطب رو با خودش همراه میکنه تا بعد از جنگ؛ یک پدر شهید.
چقدر کتاب زندگی داشت، چقدر بی‌شیله پیله و دوست‌داشتنی بود.  البته هرچه نیمه‌ی اولش بانمک و شوق‌آور، نیمه‌ی پایانی دردآور و سنگین بود.

دست مریزاد به نویسنده و تلاشش در حفظ لهجه‌ی راوی_مریانج همدان_ در کتاب و تلاش‌ من برای ادای دقیق لهجه‌ها در طول مطالعه!

اگه فقط چند عنوان گزیده از دفاع مقدس بخوام معرفی کنم، حتما جزوشونه.
      

        _بسم الله الرحمن الرحیم_

برای بچه‌ها و حتی بزرگترهایی که نمیتوانند قصه/انشا بنویسند...
اینکه اول کار خیلی از سر حوصله مشکل رالف و تقلاهایش را روایت کرد ، از نقاط قوتش بود.
اوج کتاب موقع پرسش‌های بچه‌ها بود به نظرم که نقش علامت سوال‌ها در کمک به نوشتن را به خوبی ترسیم کرده‌بود.
به نظرم این کتاب یک گزینه‌ی کمکی خوب برای زنگ انشای مقطع ابتدایی می‌تواند باشد.
خلاصه که خیلی کیف کردم، مخصوصا با قسمت پایانی و عناوین خفن داستان‌ها :)
      

        _بسم الله الرحمن الرحیم_

از آن کتاب‌های اگولی‌پگولی که جان می‌دهد برای خواندن در جمع و به گفتگو کشانده‌شدن...

"نسبت به محیط تعریف شدن" واقعا موضوع قابل تاملی است!
و چه قدر تصویرها دوست‌داشتنی‌اند در کتاب🙃

      

        _بسم الله الرحمن الرحیم_

چه قدر خوب بود حاجی!
کی گفته نمیشه از مناسبات قدرت و سیاست و.. برای بچه‌ها گفت؟!
قشنگ یاد یه سری قسمتای "سرگذشت استعمار" افتادم. چه قدر همینه قضیه.
و پایانی که برای خودم هم شوکه کننده بود...
      

        _بسم الله الرحمن الرحیم_

واقعا توانمندی کتاب در به طنز و سخره‌گرفتن _ یا بهتر است بگویم نمایش مسخرگی- همه‌ تیپ شخصیت‌هایش بدون استثناء، شگفت‌زده‌ام کرد!
پایان‌بندی به جا و درجه یک...
در فصل پایانی مکالمه‌ی  ایگنیشس و میرنا بدجور باحال بود و چسبید. عجب جوونوری هستی ایگنیشس!😇

نسخه‌ی صوتی کتاب را از طاقچه گوش دادم و انصافا عجب انتخاب صدا و لحنی داشت و هم سرعت مناسب؛ اینقدر که مطمئن نیستم خواندن نسخه‌ی فیزیکی هم همین‌قدر هیجان‌انگیز باشد.

پ.ن : باید اعتراف کنم به وجود رگه‌هایی از ایگنیشس د  وجودم.😁
      

        _بسم الله الرحمن الرحیم_

نام آشنای "دستمال سرخ‌ها" کافی است تا پرت شوم میان سکانس‌هایی از فیلم "چ" و مرور کاراکتر محبوبم_اصغر_ و مقاومتم را در برابر مطالعه‌ی کتاب از دست بدهم!

روایت جالب و عجیبی بود که مشتاقانه دنبالش کردم درباره‌ی یکی از اعضای این گروه که پیش از شروع جنگ تحمیلی برای ماموریتی به انگلیس میرود و بعد از دستگیری، 8 سال آزگار در زندان‌های آنجا به سر می‌برد...
چینش فصل‌ها و وقایع را خیلی دوست داشتم. اینکه هی پشت روایتی مربوط به دوران زندان عبدالله، گریزی می‌زد به دوران قبل از زندان و خاطراتش از انقلاب و گروه جذاب دستمال سرخ‌ها...
دست مریزاد به مولف که حلقه‌های اتصال را اینقدر خوب چیده‌بود.

پ.ن : ولی انصافا زندان هم زندانای اونجا! این امکاناتو ما بیرون زندانم نداریم😁
      

        پیش از این فقط اسم امام موسی صدر را شنیده بودم. 
روایت‌ها آنقدر تصویر جذابی از او در ذهنم باقی گذاشت که مشتاقم برای پیگیری و شناخت بیشترش...

بیش از همه با روایت یکی‌مانده به آخر ارتباط برقرار کردم که از خواهرزاده‌اش بود.

پ.ن : همزمان با پایان کتاب به قسمتی از مستند "هشتاد سال مقاومت" رسیدم که تصاویر و قسمت‌هایی از صحبت‌های امام موسی صدر را نشان میداد و چقدر هم‌زمانی خوبی بود.
      

        اول فکر کردم کتاب تالیف خود شهید بهشتی است ولی بعد که دیدم مجموعه‌ای از سخنرانی‌های ایشان است کمی توی ذوقم خورد، چون اصولا این مدلی پسند نیستم!
"آزادی" مسئله‌ی مستقیم‌مطرح شده در تمامی سخنرانی‌ها نیست اما به نوعی روح حاکم بر تمامی مباحث است.

برای مرتبطین با کودک و نوجوان ؟ مناسب است اما خط‌مشی‌هایی کلی را مشخص میکند و نمیتوان انتظار راهکارهایی جزیی و مصداقی از این متن داشت.

پ.ن : اولین مواجهه‌ام با بهشتی در کتاب‌ها بود و از این جهت بسیار مغتنم و برانگیزاننده برای مطالعه‌ی سایر آثارش؛ نگاه و  درکش نسبت به زمانه‌ی خود را نادر و خواندنی یافتم.  
      

        بعد خوندن این کتاب فهمیدم چقدر شناخت شاعر _ولو خیلی اندک و در حد جلسه‌ی شعری_ میتونه در مواجهه‌ی ما با شعرش اثرگذار باشه؛  مخصوصا اگه این اصل "شعر آیینه‌ی خود شاعر بودن" برات مهم باشه.

شعرهای این مجموعه از جهت نویی‌هایی_عبارت بهتری نمیتوانم پیدا کنم، حتی نوگرایی!_ که دارد برایم جذاب است؛ خیلی وقت است در شعر دنبال نمونه‌هایی میگردم که دنبال تجربه‌های جدید اند و در این زمینه جسور.
یک خصوصیت جالبی که دارند مال این زمانه بودن است؛ ارجاعاتی که میدهد و شیوه‌ی مضمون‌پردازی به گونه‌ایست که شاید پنجاه سال قبلی‌ها و بعدی‌ها درک زیادی ازش نداشته باشند.  برای بعضی‌ها این نقطه‌ی ضعف است اما من امتیاز میدانمش...
دقیقا به خاطر همین ویژگی خیلی زود با حرف‌هایش ارتباط برقرار کردم و از فیلترهای کمتری  برای اثرگذاری رد میشد.
نه اینکه همه‌ی شعرها‌ی مجموعه این ویژگی‌ را داشته باشند، اما در همه‌شان حداقل یک بیت یا پاره‌ پیدا میکردم که بگویم "عه آره!"

فقط یک چیزی که ممکن است برای مخاطب سخت و آزاردهنده باشد، تلاش بسیاری است که برای کشف وزن در اشعار باید به خرج بدهد؛  حتی گاهی باید کل شعر را بخواند تا دستش بیاید که چطور باید خواند!

      

        مقدمه1 _ ایرج طهماسب به سروش صحت درباره‌ی اهمیت قصه‌ها همچین چیزی میگه :((من الآن به شما بگم "حسن مرد" اتفاقی در شما رخ میده؟ نه! حالا اگه بیام داستان حسن رو بگم براتون بعد که بگم "حسن مرد" حداقلش یک آهی میکشین یا یه واکنشی خواهی داشت.))
مقدمه2 _ برای خیاطی توی فاصله‌ای که منتظرم نوبتم بشه با دختربچه‌ی پنج‌ساله‌ای رفیق میشم به اسم "بیان" با اصالت آبادانی. چشم‌های نافذ، وجود بی‌قرار و کلمات عربی‌ای که با لهجه‌ی شیرینش ادا میشه منو مجذوب میکنه.  شب که به خونه برمیگردم به این فکر میکنم که اگه هر کودک فلسطینی یک "بیان" باشه؟!...

ما برای اینکه آمار آدم‌ها در اخبار رو صرفا یکسری عددورقم نبینیم نیازمند با اون‌ها زندگی کردنیم؛ و فکر میکنم تا حد زیادی این داستان‌هان که به ما کمک میکنن چنین اتفاقی بیفته.
"زخم داوود" داستانیه که سرشار از زندگی با تمام ابعادشه؛ اینقدر که باهاش بخندی، گریه کنی و همه‌جوره هیجان‌زده بشی.
هرچند به نظرم اگه به جای نویسنده‌ای اصالتا فلسطینی، نویسنده‌ای کاملا فلسطینی مینوشتش خیلی متفاوت‌تر روایت میشد.
نمیدونم داستان واقعیت داشت یا نه، اما چیزی که مهمه اینه که شبیهش برای خیلی از فلسطینی‌ها رقم خورده و میخوره و اونچه نمیتونیم از دریچه‌ی گزارش‌های خبری و تصاویر و ویدیوها دنبال کنیم رو شاید بشه در سطرهای این جنس کتاب‌ها جستجو کنیم.
      

        کتاب، گزیده‌ی مناسبی است برای آنها که امکان و قصد مرور تمامی آثار شاعر را ندارند.

چند ویژگی که در شعر فریدون مشیری توجهم را جلب کرد :
۱_ دوست‌داری زندگی؛ فریدون واقعا شوق زیستن دارد و از مرگ فراری است. این را رسما در بسیاری از شعرهایش اعلام میکند. چنین امری را کمتر در اشعار سایر معاصران میشود دید.
۲_قدرت انتقال درد؛ جوری غمش را به شعر می‌آورد که جگر آدم را کباب میکند.(مثل آن شعری که مرثیه‌ای بر فرزند از دست‌رفته‌اش است.)
به نظرم ریشه‌ی این تاثربرانگیزی در یکی‌بودن فریدون با شعرهایش است.
۳_ترکیب عشق و دردمندی؛ شاعر نه در پس عاشقانه‌ها، دردهای جامعه را به فراموشی میسپرد و نه بلعکس. توجه توامان به دردهای عاشقانه و دردهای روزگار و جامعه ویژگی‌ ممتاز شعر اوست.
      

        چند وقت پیش توی اتوبوس بودم که خانومی من‌کارتش رو نزد و بعد اینطور استدلال آورد که اینهمه از جیب مردم میزنن، پس چرا من.... 

این کتاب داستان ماست.
قاعده‌ی "چون اون میدزده پس من هم" در اشکال مختلف در ساحت‌های اجتماعی، خانوادگی و.....ادامه پیدا میکنه، درحالیکه منتظریم دیگران اول به این چرخه پایان بدن.

به نظرم کتاب بیشتر از کودک با بزرگسال حرف داشت.

پ.ن : تصویرگریش خیلی ناز بود😍
      

        به این فکر کردم که چقدر جای روایت‌های انقلاب در بین آثار کودک، نوجوان و حتی بزرگسال خالیه.  
نسبتا به آثار دفاع مقدس زیاد پرداخته شده، اما کمتر از فداکاری‌های قبل انقلاب و شهدای اون دوره شناخت داریم.

توی این مجموعه نادر ابراهیمی، روایت‌های واقعی از  انقلاب رو در قالب داستان هایی مناسب نوجوون درآورده.
این داستانش رو خیلی دوست داشتم؛ پسری که منتظره بیان باباشو بگیرن!

پ.ن : به نظرم یکی از نکات مهم در حوزه‌ی کودک و نوجوان، معتمدبودن نویسنده است؛ اگرچه شرط کافی نیست ولی لازم است.