یادداشت توکلی

        _بسم الله الرحمن الرحیم_

رسما اولین مواجهه‌ی من با آثار آوینی است که اگرچه دیر اما بلاخره رقم خورد.  اینکه چرا با این کتاب؟ هم برمیگردد به بحث و گفتگویی گروهی که درباب مدرنیته و  درنهایت تمدن غرب داشتیم.

نقطه‌ی قوت دیدگاه آوینی، در مجموع و مرتبط با هم دیدن تمامی وجوه تمدن غرب و ارمان آن یعنی توسعه است؛ آن هم در دوره‌ای که خیلی‌ها اصرار دارند دست به گزینش بزنند و یک‌جزئش را دور انداخته و جزئی دیگر را به رسمیت بشناسند.
خلاصه اینکه سیدمرتضی کار دشواری را پیش میگیرد، اما خوشبختانه به نظرم در انتقال مطلب خیلی خوب عمل میکند_حداقل نسبت به دوره‌ی خودش_.
ابتدا از معنای توسعه و چرایی آن آغاز می‌کند و تردید در بی‌چون و چرایی‌اش. سپس توضیح میدهد که چطور نظام آموزشی، سیستم شغلی، علم _به معنای science_ و حتی تاریخ در خدمت توسعه قرار میگیرند؛ توسعه‌ای که خود جوابی قلابی برای پاسخ به کمال‌طلبی آدمی است. 
بعد از خواندن کتاب، درک رمزوراز آشفتگی‌ای که در خیابان‌ها، دانشگاه‌ها، محیط‌های کاری و تمام شئون زندگی حس میکردم راحت‌تر شد.

پ.ن : دوست دارم کتاب‌های موخرترش را بخوانم تا ببینم سید با گذر از سال‌های انقلاب و جنگ چه تغییر نگاهی را تجربه کرده.  آخر اینجا که همه‌اش چشم امید به پس از این‌های بعد انقلاب دارد.