کتاب «سعید و امیر» چند تصویر از دوستی و هم‌بازی شدن سعید و امیر است. کتاب داستان خاصی ندارد و صرفا چند صحنه از این دوستی را به اشتراک گذاشته است. و به‌نظر می‌رسد این بزرگ‌ترین ضعف آن است. اگر کتاب یک داستان دنباله‌دار بود و ما در هر قسمت شاهد یک اتفاق یا خاطره در دوستی سعید و امیر بودیم شاید این کتاب به عنوان بخشی از یک کتاب، جذاب به نظر می‌رسید اما در قالب یک داستان کوتاه برای مخاطب کودک جذاب به نظر نمی‌رسد. وقتی به صفحه آخر کتاب می رسیم همچنان دنبال ادامه داستانیم و از به پایان رسیدن کتاب شوکه می‌شویم که:همین؟ در واقع داستانی شروع نشده که به پایان برسد. می شود گفت کتاب از قواعد کلاسیک کتاب‌های داستانی پیروی نمی کند و پیرنگ داستانی ندارد و صرفا می‌خواهد مانند یک عکاس چند فریم از یک دوستی را نشان‌مان بدهد.
یکی دیگر از نقاط ضعف داستان، اضافه‌گویی آن است. برای مثال در صفحه ۱۰ آمده‌است: «نمی‌بینی؟ دارم کفش‌هایم را پاک می‌کنم. منظورم صندلی چرخدارم است.» که این جمله «منظورم صندلی چرخدارم است.» کاملا اضافی است و مخاطب هوشمندی مانند کودک امروز به آن نیازی ندارد و با کمی فکر کردن متوجه می‌شود منظور از کفش همان صندلی چرخدار است. توضیحات اضافه، لذت فکر کردن و کشف را از کودک می‌گیرد.
نویسنده در پردازش شخصیت‌ها عمیق نمی‌شوند و انگار بزرگ‌ترین تفاوت آن‌ها صندلی چرخدار داشتن و نداشتن آن‌هاست.
نویسنده با ترسیم چند صحنه از دوستی سعید و امیر سعی داشته زیبایی و حال‌و‌هوای خوب دوستی این دو پسر را نشان بدهد و بگوید معلولیت جسمی مانعی برای دوستی نیست و تا حدی موفق بوده است.
نقطه مثبت اصلی در این کتاب تصویرگری آن است. حس خوب دوستی بین سعید و امیر و شخصیت آن‌ها در تصاویر بهتر ترسیم شده است. تصویرگر با هنرمندی سعی کرده است صندلی چرخدار امیر را تا صفحه آخر پنهان کند و به طور کامل نشان ندهد. گویی قصد دارد به کمک تصاویر نشان بدهد این معلولیت هیچ نقش خاصی در دوستی سعید و امیر ندارد . نباید بر آن متمرکز شد. در صحنه آخر وقتی خود امیر به صندلی چرخدار اشاره می‌کند ما تصویر سعید و امیر را می‌بینیم که دست در دست هم می روند تا ناهار بخورند. با این تصویر این فکر برای مخاطب تداعی می شود: حتی با وجود معلولیت، می‌توان دوستی‌ و همراهی‌ای عمیق و لذت‌بخش و برادرانه داشت.
        

          تصویرگری‌اش قشنگه ولی قصه خاصی نداره:')