عجب داستانی!
بسیار ساده می‌نمود و می‌توانست شبیه خیلی داستان‌های با ایده‌ی در کتاب بودن شخصیت‌ها، همه‌چیز را به سرگرمی، بازی و کمی تعامل با مخاطب برگزارکند اما نویسنده مثل همیشه‌ی کتاب‌هایش، کار به ظاهر ساده و در واقع سخت را انتخاب کرده‌است.
نویسنده از بازی و تعامل عبور می‌کند و اگرچه آن‌ها را هم بامزه برگزار می‌کند، در پرده‌ی آخر کتابش عدم تعادل سهمگینی می‌سازد: ترس فیلی و فیگی از به پایان رسیدن!
ترس این شخصیت‌ها و احساس این‌که به آخر نزدیک شده‌اند، شبیه ترس ماست از مرگ، نبودن، نیست شدن، فراموش شدن...
و سوال مهم این‌که واقعا همه‌چیز تمام خواهدشد؟ دوباره از اول تکرار می‌شود؟ چقدر باید جالب باشیم تا دوباره و دوباره زندگی ما خوانده شود؟
          

            عجب! :)
ایده‌ی بامزه‌ای داشت...
‌‌
‌و فکر می‌کنم برای بچه‌ها هیجان‌انگیز باشه.
‌
‌اگه اشتباه نکنم، به این‌که شخصیت‌هایِ توی داستان تصدیق کنن که دارن توسط افراد دیگه‌ای خونده یا تماشا (برای فیلم‌ها و بازی‌ها) می‌شن، می‌گن «شکستن دیوار چهارم». یعنی این‌که یه جورهایی شخصیت‌های توی داستان بگن: «آهای، مخاطب! ما خودمون خبر داریم که خیالی هستیم و تو داری داستان‌مون رو دنبال می‌کنی.»
‌
 و البته که فکر می‌کنم توی کتاب‌ها نسبت به فیلم‌ها و بازی‌ها، این اتفاق خیلی کمتر رخ می‌ده. (مگر رمان‌های کلاسیک که مستقیماً خواننده‌ها رو مورد مخاطب قرار می‌دن و قضیه‌شون تا حدی فرق داره.)
‌
‌و توی گودریدز هم یک لیست مخصوصِ کتاب‌هایی هست که دیوار چهارم رو شکسته‌ن و تقریباً همه‌شون کتاب‌ کودک هستن. پس این‌که دیوارِ چهارم بخواد توی یک کتاب این‌قدر واضح شکسته بشه، فکر کنم فقط توی کتاب کودک بامزه‌ای مثل «ما توی کتابیم» شدنی باشه! :)
          

            در باب مهم بودن همه‌ی رنگ‌ها به جای خودشان.
پیرنگ خوبی داشت که در نهایت به اهمیت کنار هم بودن همه‌ی رنگ‌ها رسید.
شخصیت اصلی خلاف بسیاری از کتاب‌ها با این تم، کنش‌گر بود و برای اثبات خودش شروع به تلاش کرده بود.