اولین جشن امضایی که رفتم سر بلاتکلیف بود، واسه همین ازش خاطره‌ خوبی دارم، مخصوصا اینکه تا رسیدم خونه نشستم به خوندنش.
 اما در کل کتاب تلخه و غمگینم می‌کرد. البته که مشکل از کتاب نیست. 
        

          بلاتکلیف رو بخونید 
نه چون نام منصور ضابطیان به عنوان مولف بر جلد کتاب درج شده ، بلکه به خاطر مضمون به روز آن . یادنامه ای از ۱۲ روزی که هیچ گاه فراموش نمی شود . به هنگام خواندن بلاتکلیف ، به یاد تمام آن شب بیداری ها و تماس های متعدد دوستان و آشنایان ، برای سرنوشت هشت زن و منصور به دور از وطن ، که همچون من و ما که در معرکه حضور داشتیم ، دل نگران بودند و بی تاب ، استرس داشتم ‌. 
ای کاش روزی نرسد که به کتاب بلاتکلیف نگاه کنیم و بگوییم کاش به همین جایی که ضابطیان نقطه گذاشت ختم می شد ......
        

          نسبت به حجم بد نبود 
منی که تمام کتابهای آقای ضابطیان رو خوندم این کتاب برام راضی کننده نبود. اما لحن و نوشتار کتاب مثل کتابای قبلیشون جذاب بود.
اما هم حجمش کم بود هم اصولاً آقای ضابطیان سفرنامه درمورد کشور ها می‌نویسن نه وقایع!
شاید این کتاب میتونست بخشی از کتاب سفرنامه بعدیشون باشه
        

          من همان ایران  جنگ زده غم زده را ترجیح میدهم. ...
(بخشی از متن کتاب)
سفرنامه ای  در دل جنگ، که همه ما تجربه اش کردیم .در این سفرنامه  از دید جدیدی به جنگ نگاه می کنیم. بدترین نوع اتفاق برای انسان بلاتکلیفی یا سر درگمی است.
تمامی کار های اقای ظابطیان پر از حس کنجکاوی . کشف های جای جدید و شادی ولی این کتاب استثنا است.
قلم این کتاب پر شده از بلاتکلیفی، نگرانی، دلواپسی و ... . واقعا مردم ایران چه در داخل یا خارج کشور توی این دوازده روز جنگ حس جز اینها نداشتند. 
کتاب دارای هشت فصله که دو فصل آن قبل از شروع جنگ  حال و هوای یه سفر خوش گروهی را دارد ولی مابقیه فصل ها  دیگر استانبول آن حال و هوا خوب را برای آدم داخل کتاب ندارد.
هیچ کس بهش فک نمیکرد که روز جمعه  با موشک شروع کند البته  در بخش از کتاب : اگر اهل خاورمیانه باشی، هیچ چیز در زندگی ات قابل پیش بینی نیست!  به این موضوع اشاره میکنه. 
در کل کتاب کم حجم و خوبیه برای  دید جدید از جنگ دوازده روز است.

به امید روزی که  در هیچ جای جهان جنگی رخ ندهد. جنگ چیزی جز قربانی کردن  انسان ها ندارد.
        

          به شخصه شیفته‌ی قلم آقای ضابطیانم. احساس میکنم از یه جادویی استفاده میکنه یا یه رازی داره که انقدر گیرا و جذاب می‌نویسه. شاید اسم این راز و جادو رو بتونیم عشق بزاریم. کتابی که توی نوشتنش‌، نویسنده هیچ عشق و علاقه‌ای به خرج نده که کتاب نمیشه. صرفا یه متنه که یه ماجرا رو با خشک ترین حالت ممکن روایت میکنه.
بلاتکلیف شاید کم حجم باشه یا شاید برعکس بقیه‌ی سفرنا‌مه‌های آقای ضابطیان سفر به یه کشور جدید رو شرح نده اما به طرز عجیبی تونسته حال مردم ایران رو به خوبی توصیف کنه. تونسته ایرانی واقعی بودن رو نشون بده،عشق به وطن و عشق به هموطنامون رو نشون بده...
حاضرم چندین بار دیگه هم این کتاب رو بخونم و مثل دفعه‌ی اول ازش لذت ببرم.✨️
        

          "به امید روزی آشنا..."
کتاب «بلاتکلیف» منصور ضابطیان رو پرییروز تموم کردم. سفرنامه‌ای کوتاه‌تر و کم‌عکس‌تر از کارهای قبلی‌ش، اما پر از حال‌وهوایی آشنا. روایت بلاتکلیفی در سفری تورلیدری به استانبول با آغاز جنگ، وقتی با ۸ نفر همراهش گیر افتادن وسط موجی از خبرهای ضدونقیض، اطلاعیه‌های تخلیه، ترس و اضطرابِ بی‌پایان برای برگشتن به وطن.

اون روزها، ۲۳ خرداد تا ۳ تیر ۱۴۰۴، برای همه‌ی ما ایرانی‌ها همین‌طور گذشت؛ پر از رنج، استرس و بلاتکلیفی. هر کسی سعی می‌کرد اضطرابش رو پنهون کنه، روحیه‌ی جمعی رو حفظ کنه و امیدواری به اطرافش منتقل کنه. ضابطیان این تجربه رو دور از وطن و در قبال مسئولیتش نسبت به همراه‌هانش داشت، ما هم همین‌جا، درون مرزهای ایران. اما حال مشترک یکی بود: گیجی، انکار و پذیرشی تلخ. همون روزها بود که با خودمون کلی قول  و قرار گذاشتیم  این روز ها که تمام شد به دیدن چه کسی بریم، چه کاری رو بالاخره تموم کنیم، دم رو غنیمت بدونیم.

ضابطیان جایی به بخشی از شعر خیام اشاره می‌کنه:
ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود
نی نام ز ما و نی نشان خواهد بود
زین پیش نبودیم و نبُد هیچ خلل
زین پس چو نباشیم همان خواهد بود

 توی شرایط جنگی، حتی آرامش و عصبانیت هم رنگ و شکل دیگه‌ای پیدا می‌کنن.
من شخصاً خداروشکر کردم در بازه‌ی اون جنگ دو هفته‌ای   مسافر کشوری دیگه‌ای نبودم؛ دور افتاده و بلاتکلیف برای برگشتن به خونه. خوندن روایت ضابطیان خیلی حس هم‌دلی ‌م رو برانگیخت.  به خصوص اونجا که نوشت: «تازه فهمیدم بدون ایران هیچی نیستم.» دقیقاً حسی بود که من و ما هم تجربه کردیم. فهمیدم هیچ‌وقت تا این اندازه ایران رو، با همه‌ی بلاهایی که سر خودش و مردمانش آورده‌اند دوست نداشتم.

منصور ضابطیان برای من همیشه آدمی الهام‌بخش و دوست‌داشتنی بوده؛ از «رادیو هفت» گرفته تا کتاب‌هاش که هر بار می‌خونم، صدای خودش رو توی ذهنم می‌شنوم. و حالا «بلاتکلیف» بهم یادآوری کرد:من این ایران جنگ‌زده و غم‌زده رو به هر جای دیگه‌ای در دنیا ترجیح می‌دم.
 به امید روزی آشنا، که سیاهی دوباره از این خانه برود.

        

          ما در عالم نویسندگی اصلی داریم به نام دور شدن از اتفاق یا اتفاق‌هایی که افتاده. یعنی می‌گوییم وقتی نویسنده حادثه‌ی عمیقی را تجربه می‌کند باید به خودش فرصت ته‌نشین شدن بدهد. بگذارد گرد و خاک بخوابد تا چشم‌هایش درست ببیند. تا بتواند خوب تحلیل کند و بنویسد. اثر هیجانی و احساسی نباشد! برای همین حتما از کتاب‌هایی که به سرعت بعد اتفاقی نوشته شده‌اند، فرار کنید! چون سطحی و کم‌جان‌اند. نویسنده هنوز با تکلیف خودش کنار نیامده چه برسد با مخاطبینش. جزو تاثیرگذاران بادی‌اند! 

حالا جناب ضابطیان بعد از فقط دو ماه از جنگ ایران و اسرائیل نه تنها شروع به نوشتن نکرده بلکه کتاب را چاپ و رونمایی کرده و این سرعت شگفت‌انگیز و ترسناک است!
با این حال من جزو آن دسته از افراد بودم که قضاوت را کنار گذاشتم و کتاب را تهیه کردم. شاید که ایشان عقیده‌ی بالای خودم را نفی کنند اما خب نشد و نتوانستند!
قصه این است که وقتی ایشان با گروه کوچکی در ترکیه بودند، جنگ شروع می‌شود. آقای ضابطیان هم از آنچه بر ایشان گذشت تا به ایران برسند می‌نویسند!
کتابی که در حد کپشن‌نویسی اینستاگرام یا یادداشت‌های روزانه‌ای که در صفحه یا کانال شخصی بگذاری، باقی مانده! کتابی که از اول تا آخرش به خودم می‌گفتم " خب که چی؟ ملت اینجا بدتر از این‌ها را تجربه کرده‌اند! " حتی شرح آمدنشان به اینجا هم با اینکه سخت بوده اما سطحی و گذرا و بدون جزئیات اشاره شده! انگار که نویسنده در مسابقه‌ی " کی از همه زودتر می‌نویسه و چاپ می‌کنه؟ " افتاده باشد! انگار که حال تعریف کردن نداشته باشد! 
و آقای ضابطیان چرا؟ به عنوان یک طرفدار می‌پرسم که آیا همه چیز ارزش تبدیل به کتاب شدن را دارد؟

تنها نکته‌ی شایسته‌ی کتاب وطن‌پرستی آقای ضابطیان است. با اینکه هتل رزرو کرده بوده و می‌توانست بماند، برگشت ایران. به قول خودشان به ایران جنگ‌زده‌ی غم‌زده زیر بمب و موشک! تنها چیزی که قانعم کرد ۱۵۰ هزارتومانم را توی جوی آب نریختم، طرف وطن ایستادن ایشان است! 
        

          احساسم نسبت به این کتاب واقعاً «بلاتکلیف» بود.
از طرفی کیفیت فدای سرعیت شده؛ و از طرفی دیگر، حس وطن‌دوستی به سبک ضابطیان خواندنی بود. 
خلاصه که عشق است ایران؛ چه در صلح و چه در جنگ!
        

          به شیرینی گذشته و تلخی حال

این کتاب را به محض اطلاع از فروشش در سایت شهر کتاب خریدم، به طمع اینکه شاید مانند سایر کتاب‌های منصور ضابطیان جان، پر از شیرینی، حال خوب و کنجکاوی سفر باشد؛ اما مگر در جنگ، از زبان کسی که از دست خودش یا هموطنانش خون می‌چکد، شیرینی بیرون ترواش می‌کند؟

کتاب مانند بقیه سفرنامه‌های منصور شاد و جذاب شروع می‌شود و تو منتظری که در دل سفر پیش بروی و با تجربیات جدید و همچنین گردشی تازه آشنا شوی که ناگهان آن شب نحس شروع می‌شود؛ حتی با خواندن درباره‌اش هم تن و بدنت می‌لرزد که چگونه شبانه می‌کشند و ترور می‌کنند و به خاک و خون می‌کشند مردم و سردمداران را.

ناگهان سفر رنگارنگ شاد، رنگ می‌بازد و مسافرین به آدمک‌هایی سیاه‌ سفید در میانه دنیای پرنقش و نگار استانبول تبدیل می‌شوند. چقدر خوب روایت کرده است منصور این غم و شوک ناگهانی را، تا آنجا که تو هم یادت می‌آید که‌چگونه بهت زده بودی از این اتفاق.

اما این‌ها همه در قاب منطق و عقل جور در می‌آید، و مگر چه کسی است که از حمله یک خون‌خوار به وطنش ناراحت نشود؟ اما چیزی که در بخشی از کتاب می‌بینیم و تاکنون هم نتوانسته‌ام این گره ذهنی را بگشایم، عشق و علاقه شدید این افراد و این جمع کوچک به برگشت به وطن است، آن هم وطنی زیر بمب و موشک و تهدید و ارعاب!

در قسمتی از کتاب می‌خوانیم:《 خبر را به بچه‌ها می‌دهم و همه جیغ می‌کشند و خوشحال می‌شوند. احساس غریبی‌ست. کدام عقل سلیمی برای رفتن زیر بمب و موشک چنین شادی می‌کند؟ اما این خاک آدم است که آدم را به سوی خود می‌کشد.》

چنین است که در قالب و چارچوب عقل نمی‌گنجد، این فرار رو به جنگ و وطن. منصور به خوبی این تصاویر را روایت کرده است، از نگرانی و دلهره خودش تا دلهره دیگران.
        

          همیشه چیزی برای تعریف کردن هست.
        

          ده روزی بعد رونمایی خریدمش تا نظرات رو درباره اش بدونم؛ اکثر کامنت‌ها منفی و غیرمثبت و غیررضایت‌مند بود ولی باز خریدمش چون می‌خواستم بخونم ضابطیان چی گفته درباره اون ۱۲ روز و تجربه‌اش از برگشت به ایران، حتی اگه به گفته اکثر نظرات ضعیف نوشته باشه
پشیمون نیستم از خریدش با اینکه به نظرم کاش کتاب مجزایی نبود و می‌تونست بخشی باشه از کتابی که درباره سفرهای گروهی نوشته شده.
 این ضعیف بودن کتاب از چیه؟ بخاطر سریع نوشتن کتاب و زود به چاپ رسیدن؟ بخاطر راحت پیدا شدن محل اسکان جدید و بلیط برگشت به تهران و کم بودن هیجان و اتفاقات؟ گمونم ضابطیان بخاطر شرایط جنگی حال و حوصله خوب نگاه کردن و یادداشت کردن نداشته وگرنه قبلا ثابت کرده که می‌تونه پروپیمون‌تر تعریف کنه و مخاطب  دنبال خودش بکشونه. روایت‌ها خیلی سریع می‌گذرند و تموم می‌شند. گاهی جزییاتی با خودشون دارند ولی اونا هم خیلی ابتر و تندکی میان و می‌رند برای خالی نبودن عریضه. مثل کسیکه تو شرایط جنگ میخواد ساک جمع کنه و تند تند از هرگوشه خونه یه چی برمیداره و میندازه تو چمدون. شلخته و بی‌حوصله

[کتاب در کمتر از دو ساعت خونده شد]
        

          منم با نظر بقیه درباره سریع چاپ شدن این کتاب، چیزی نداشتن، کم بودن و... موافقم ولی خیلی که فکر می‌کنم می‌بینم سال‌های بعد ما به این روایت‌های مکتوب قطعا نیاز خواهیم داشت و از این نظر نوشتنش و منتشر شدنش بهتر از نشدن است.


این هفته سه پادکست گوش دادم ، یه کتاب خوندم و یه ارائه گوش دادم (و با همه به مقدار کافی گریه کردم) که همه‌شون با جنگ دوازده روزه مرتبط بودن. این تقارن برای خودم جالب بود. 
        

          با این کتاب پرت شدم به اون چند روز.
انگار یه نفر دستاش رو گذاشته بود رو گلوم و داشت خفه‌ام می‌کرد، انگار یه نفر با تانک غول پیکری از روی معده‌ام رد میشد، انگار ساحره پلیدی ذهن من رو به بازی گرفته بود. بین همه گم شده بودم، انگار فقط من اهمیت می‌دادم و بقیه خوشحال و راضی بنظر می‌رسیدن.
نمیدونم این ویژگی من خوبه یا بد اما وقتی هرجای دنیا یه ظلم اتفاق بیوفته انگار به منم ظلم شده؛ وقتی هم‌وطنم میمیره انگار بخشی از روح منم مرده. انگار خیلیا نمی‌تونستن اینو درک کنن، انگار که فراموش کردن اینجا کجاست. بعضیا یادشون رفته بود که همه برای اینجا دندون تیز کردن، که ایران تجزیه پذیره، که هر ایرانی روح و قلبش با این خاک پیوند خورده. 
من اینجام، وسط این طوفان. حالم از اطلاعات زیادی که دارم به هم میخوره؛ زیادی میدونم و این کمکی بهم نمیکنه. انگار که معتاد اطلاعات بیشتر و بیشتر شدم. بعد از اون دوازده روز نه تنها به سیاست نزدیک تر شدم بلکه به خدا هم نزدیک تر شدم.
حتی موقع خوندن این کتاب هم انگار دارن خفه‌ام میکنن، به دیافراگمم ضربه می‌زنن. خفه نمیشم فقط این روند رنج کشیدن ادامه داره و باید تحملش کنم.
        

          کتاب مثل اسمش بود
کمی بلاتکلیف در نوع روایت 
معلوم نبود سفرنامه است، خاطرات جنگه چیه؟
ولی خوب بود 
کلا قلم منصور ضابطیان خوبه میشه باهاش ارتباط برقرار کرد 
        

          می‌دونم چشم امید آقای ضابطیان فقط به منه، که هر سری چشم‌بسته سفرنامه‌هاشو می‌خرم.
ولی سفر این سری فرق داره. این سفر راجع به گشتن و دیدن و ماجراجویی بین کوچه‌پس‌کوچه‌های جاهای جدید نیست،
بلکه ماجرای برگشت سخت و ریسکی‌شون به وطنشونه، موقع جنگ دوازده‌روزه.
می‌دونم قراره توش پر از لکچرهای عشق به وطن باشه و منم قراره عاشقانه اون پاراگراف‌ها رو اسکیپ کنم.
ولی ببینیم که تور گروهی استانبول آقای ضابطیان، چجوری راهشون رو به خونه پیدا می‌کنه.