یادداشت رضا میلانلویی

        به شیرینی گذشته و تلخی حال

این کتاب را به محض اطلاع از فروشش در سایت شهر کتاب خریدم، به طمع اینکه شاید مانند سایر کتاب‌های منصور ضابطیان جان، پر از شیرینی، حال خوب و کنجکاوی سفر باشد؛ اما مگر در جنگ، از زبان کسی که از دست خودش یا هموطنانش خون می‌چکد، شیرینی بیرون ترواش می‌کند؟

کتاب مانند بقیه سفرنامه‌های منصور شاد و جذاب شروع می‌شود و تو منتظری که در دل سفر پیش بروی و با تجربیات جدید و همچنین گردشی تازه آشنا شوی که ناگهان آن شب نحس شروع می‌شود؛ حتی با خواندن درباره‌اش هم تن و بدنت می‌لرزد که چگونه شبانه می‌کشند و ترور می‌کنند و به خاک و خون می‌کشند مردم و سردمداران را.

ناگهان سفر رنگارنگ شاد، رنگ می‌بازد و مسافرین به آدمک‌هایی سیاه‌ سفید در میانه دنیای پرنقش و نگار استانبول تبدیل می‌شوند. چقدر خوب روایت کرده است منصور این غم و شوک ناگهانی را، تا آنجا که تو هم یادت می‌آید که‌چگونه بهت زده بودی از این اتفاق.

اما این‌ها همه در قاب منطق و عقل جور در می‌آید، و مگر چه کسی است که از حمله یک خون‌خوار به وطنش ناراحت نشود؟ اما چیزی که در بخشی از کتاب می‌بینیم و تاکنون هم نتوانسته‌ام این گره ذهنی را بگشایم، عشق و علاقه شدید این افراد و این جمع کوچک به برگشت به وطن است، آن هم وطنی زیر بمب و موشک و تهدید و ارعاب!

در قسمتی از کتاب می‌خوانیم:《 خبر را به بچه‌ها می‌دهم و همه جیغ می‌کشند و خوشحال می‌شوند. احساس غریبی‌ست. کدام عقل سلیمی برای رفتن زیر بمب و موشک چنین شادی می‌کند؟ اما این خاک آدم است که آدم را به سوی خود می‌کشد.》

چنین است که در قالب و چارچوب عقل نمی‌گنجد، این فرار رو به جنگ و وطن. منصور به خوبی این تصاویر را روایت کرده است، از نگرانی و دلهره خودش تا دلهره دیگران.