خوآن پابلو کاستل، نمونه بارز یک بیمار روانی است، کسی که خون جلوی چشم‌هایش را گرفته!

فونت کتاب درشته (فکرکنم ۱۴) و فاصله‌ی بین بخش‌ها سفید و متن روان. اگر ستاره کم می‌دم به این علته که موضوعِ کتاب برام جذابیتی نداشت یا احتمالا چون اعصابم از دست شخصیت اصلی خورده!
        

          وقتی بعد از مدت ها محصور بودن توی چهاردیواری ذهنت، بطور اتفاقی کسی رو میبینی که حس می‌کنی می‌تونه توی این انحصار شریکت بشه و همراه تو [ فقط همراه تو حقیقت رو مزه‌مزه کنه، دیدن حتی کوچکترین لغزش از اون فرد می‌تونه بسیار دردناک و زجرآور باشه. حتی اگه این لغزش فقط در ذهنت اتفاق افتاده باشه ...
کاستل، آدمی بود که از حرکت در تونل انفرادی ش زجر می کشید و در عین حال از همراهی یک همراه اشتباه، با خودش وحشت داشت.
آیا ماریا میفهمید؟ آیا درک میکرد؟ یا اینکه اون هم مثل بقیه بود؟ و از این ها بدتر اینکه آیا خود کاستل هم مثل همه یه فریبکار بود که فکر کرده یه فریبکار با بقیه فرق داره؟! ...

فکر میکنم این سوالات زجرآور تا همیشه در ذهن کاستل بی جواب باقی بمونند ...
        

          "کافی است بگویم که من خوان پابلو کاستل هستم، نقاشی که ماریا ایریبارنه را کشت. تصور می‌کنم جریان دادرسی را همه به یاد می‌آورند و توضیح اضافی در مورد خودم ضرورتی ندارد."
این جملات، اعترافات زودهنگام و بی‌پرده‌ی شخصیت اصلی رمان تونل، اثر ارنستو ساباتو، در آغاز خشک و قاطع آن هستند. ساباتو در همین ابتدا تکلیف خود را با ما روشن می‌سازد؛ خوان پابلوی او قرار است از پشت میله‌های زندان، ماجرای ارتکاب جرم خود را تعریف کند: صریح و مختصر، بدون کلمه‌ای توضیح اضافه، بدون دراماتیزه کردن موضوع و بدون کوشش‌های مذبوحانه برای احساساتی کردن خواننده‌ی خود. به همین منظور کاستل در نخستین صفحات کتاب و پیش از ورود به موضوع اصلی، به معرفی گوشه‌ای از عقاید و نگرش‌های خود می‌پردازد. عقایدی که احساس سردی و تیرگی را بر ما مستولی می‌سازند و حکم نخستین دریچه‌‌مان برای چشم دوختن به محتویات ذهن یک قاتل را دارند. 
"... من خودم را آدمی می‌دانم که ترجیح می‌دهد وقایع بد را به یاد بیاورد؛ و اگر زمان حال به اندازه‌ی گذشته ترسناک نبود، حتی ممکن بود از گذشته، به عنوان روزگار غم‌بار گذشته یاد کنم... آیا یک فرد خاص تهدیدی برای جامعه است؟ در این صورت او را حذف کنید و به تهدید پایان دهید؛ من اسم این را می‌گذارم کار نیک!..
تونل، نخستین رمان نوبلیست آرژانتینی است که در سال 1948 منتشر شد و مورد استقبال منتقدین قرار گرفت. از تونل به عنوان نخستین اثر از رمان‌های بزرگ سه‌گانه‌ی آمریکای لاتین یاد می‌شود. ساباتو این کتاب را در پرتو نگرش اگزیستانسیالیستی خود نگاشته است. رمان او از زوایای مختلف علوم انسانی قابل بررسی و تأمل است. یکی از مهم‌ترین بحث‌های پیش‌آمده در مورد آن هم مرتبط به روان‌کاوی است که در زمانه‌ی ساباتو پای ثابت بحث‌های فرهنگی بود. آن‌چه تحسین روان‌کاوان در این رمان را برانگیخته، نزاع سخت اید و سوپرایگو در روان کاستل و تنش‌های ذهنی شدید در مونولوگ‌های ذهنی‌ اوست. تنش‌هایی که خروجی آن‌ها، ضعف کاستل در برقراری ارتباط، تغییر مداوم خلق و خو، و ناتوانی او در کنترل رفتارهایش می‌باشد.
کاستل خیلی زود از عدم برقراری ارتباط با دیگران در جامعه می‌گوید و آن را حاصل خواست و اراده‌اش می‌داند. اراده‌ای که به گفته‌ی خودش ریشه در همان نفرتی دارد که او نسبت به نوع بشر احساس می‌کند. اما آن‌چه در ادامه‌ی داستان می‌خوانیم، نشانی از بی‌میلی به ارتباط ندارد. او در حالی که به سختی تلاش می‌کند، به طور مداوم در حفظ و بهبود رابطه‌اش به مشکل برمی‌خورد. خواننده تقلای کاستل را می‌بیند و احساسات او را درک می‌کند، ولی در عین حال از رفتارهای او متعجب می‌شود، گویی کاستل بلد نیست چگونه خودش را بروز بدهد. 
برای تبیین این موضوع، می‌بایست نیم‌نگاهی به نظر الکساندر اسپیرکین، فیلسوف و روان‌شناس اهل شوروی داشته باشیم. اسپیرکین رابطه‌ی میان سخن و آگاهی را نه یک همزیستی و تاثیر متقابل، که رابطه‌ای از جنس وحدت می‌داند که آگاهی در آن نقش تعیین‌کننده را دارد. در واقع او معتقد است که آگاهی، بازتابی از واقعیت است که قوانین وجودی خودش را با بیان شدن از طریق سخن و زبان، دیکته می‌کند. در نتیجه، اگر یک فکر در آگاهی ما وجود دارد، همواره شامل یک یا چند واژه می‌شود، اگرچه که ممکن است آن واژگان، بهترین راه بیان آن فکر نباشند و در ارائه‌ی مفهوم آن به بهترین شکل عمل نکنند. بر طبق نظر اسپیرکین، غالباً نوعی ناسازگاری و تفرقه میان آگاهی فرد و بازنمایی کلامی یا نمود زبانی که وظیفه‌ی بیان افکار این آگاهی را دارند، وجود دارد. چیزی که مارکس آن را محصور شدن روح می‌نامد و فروید از آن با اصطلاح اختگی واژگان یاد می‌کند.
شخصیت خوان پابلو کاستل نیز به شدت از این جداافتادگی آگاهی و زبان رنج می‌برد. هنگامی که او در جامعه‌ای زندگی می‌کند که از اعضایش انتظار دارد به شیوه‌ی مرسوم زبان مادی و در قالب واژگان (که به زعم اسپیرکین متعالی‌ترین شیوه‌ی بیان افکار است)، افکار و امیال خود را بیان کنند، احساسات خشک و خشن او (که ناشی از ناکافی بودن این ابزار برای ابراز افکار و احساساتش هستند)، آن‌چنان ناموجه به نظر نمی‌رسند.
با همین نگاه، شغل خوان پابلو کاستل که نقاشی است، توجیه می‌شود. او یک هنرمند است. هنری که ارسطو هدف آن را نشان دادن اهمیت درونی چیزها به جای شکل ظاهری آن‌ها می‌داند. در حقیقت هم همین اهمیت درونی بود که کاستل را به ماریا رساند. هنر به او ابزار برقراری ارتباط از راهی به غیر از زبان را می‌دهد، ابزاری که به تعبیر نیچه، فعالیت متافیزیکی بنیادی انسان است و بیشتر ریشه در غرایز حیاتی دارد تا عقل. کاستل خود نیز این موضوع را تصدیق می‌کند و در قسمتی از کتاب به ذکر این نکته می‌پردازد که هنگام خلق آثار هنری‌اش فکر نمی‌کند، بلکه احساساتش او را به خلق اثر رهنمون می‌سازند. کاستل باور دارد که هنرش نماینده‌ی احساسات و انگیزه‌های حیاتی اوست، اما نمی‌تواند این احساسات را جز با اثر هنری‌اش توضیح دهد. او مؤکداً اعتقاد دارد که ماریا مثل او فکر می‌کند، اما حتی نمی‌تواند فکر خودش را با واژگان توضیح دهد. 
کاستل که از ناتوانی خود در بیان احساساتش آسیب دیده است، مکرراً تحت تأثیر تکانه‌های غریزی خود، دست به اعمالی می‌زند که موجب پشیمانی او می‌شود و تلاش‌های بیشتر او برای جبران آن اعمال، تنها سقوط بیشتر را برایش به همراه دارند. سرنوشت او مصیبتی است که آلبر کامو شور و حرارت و تلخی و تندی آن را ستوده و کشش زیاد قلم ساباتو را توماس مان، گیرا و جذاب توصیف کرده است. امیال و ابعاد متفاوت شخصیت او سر سازش با یکدیگر ندارند. او فهمیده نمی‎شود، نمی‌تواند افکارش را ابراز کند و نمی‌تواند خود را از سراشیبی‌ای که ناخواسته در آن افتاده خارج کند. همه‌ی این‌ها چنان موجب رنجش خوان پابلو کاستل می‌شوند که نهایتاً او به خود اجازه‌ی گرفتن جان دیگری را می‌دهد، بدون اینکه ندامتی احساس کند...

        

          تونل
نوشته ارنستو ساباتو
.
ارنستو ساباتو نویسنده آرژانتینی و ایتالیایی تبار که کتاب های تونل و قهرمانان و گورها را نوشته و تحسین و تمجید فراوانی را در مجامع ادبی جهان نثار خود کرده. و در سال (2007) نامزد جایزه جهانی نوبل شد.
.
.
"کافی است بگویم، من خوآن پابلو کاستل هستم،نقاشی که ماریا ایریبارنه را کُشت!"
.
داستان با این جمله اغاز میشود. و موضوع اصلی را به ما میگوید. و همین کششی را ایجاد میکند که کتاب را تا آخر بخوانیم. اما فقط این نیست! ساباتو با هنر و چیره دستی خود، چنان زیبا بافت های داستانی را کنار هم قرار میدهد که به خواننده کتاب فرصتی برای استراحت نمیدهد. اگر کتاب را شروع کنید نمیتوانید آن را تا پایانش زمین بگذارید!
.
همه انسان ها در جوانی عشقی پر شور را تجربه کرده اند. پر از شک و بد بینی و سناریو های شکاکانه در ذهن.
داستان، عشق خوان پابلو است به ماریا که تمامی آن بر محور احساسی و روانی این عشق میچرخد، و منطق در آن جایی ندارد. مگر زمانی که استدلال های ذهنی خوان پابلو احتمالات وقایع را میسنجد.منطقی که احساسات پر شور او را جهت میدهد تا بی منطق بگوید و عمل کند و عاشق باشد.
.
"و مثل این بود که ما دوتا در دالان ها و تونل های موازی زندگی میکردیم و هیچوقت نمیدانستیم که داریم همچو ارواحی به طور همزمان در کنار هم حرکت میکنیم تا سرانجام به هم برسیم"
.
.
"شاید فقط یک تونل وجود داشت،تاریک و خلوت، تونل من.تونلی که من کودکی، جوانی و همه عمرم را در آن گذرانده بودم.و در یکی از قسمت های شفاف دیوار سنگی من این دختر را دیده بودم و ساده اندیشانه باور کرده بودم در تونلی موازی با تونل من، حرکت میکند.در حالی که او مطلق به جهان پهناور، جهان نامحدود کسانی بود که در تونل زندگی نمیکردند.و شاید وی از سر کنجکاوی به یکی از پنجره های شگفت انگیز نزدیک شده و منظره تنهایی رها ناپذیر مرا دیده بود."
.
داستان در زیر لایه های خطی و روایتی خود، معنایی دیگر نیز دارد. داستان انسانی است که باید او را قربانی دانست.و اسیر سرنوشت یا شرایط اجتماعی که او را از انها گریز نیست.و با سرشتی نفرت بار و پلید از انسان روبه رو میشویم. به گونه ای که پر از افسوس و دلسوزی به حال انسان میشویم.بشری بی نوا و محکومیت گریز ناپذیر او برای داشتن حق انتخاب.ما تمامی صفات زیبا و نیکو را به انسان نسبت میدهیم و هرچه صفت زشت و ددمنشانه است را به حیوانات. در حالی که ظالمانه ترین رفتار ها نیز از انسان است.
.
.
مثل شخصی که دستگیر شده و در اردوگاه های کار اجباری نازی ها طلب غذا کرده بود و وادارش کرده بودند موشی را زنده زنده بخورد!(نقل از کتاب) پس انسان هیچ نیک سرشتی یا بد سرشتی ندارد. بسته به انتخاب های خودش که شرایط اجتماعی و ... روی آن تاثیر میگذارد میتواند انتخاب کند چگونه باشد. کتاب بُعدی روانی نیز داشت که شخصیت خوان پابلو خودشیفته و منزوی و تنها بود. همین خودشیفتگی و غرور اورا تنها میکرد. و بسیار شکاک. تملک طلبی او حتی باعث میشد نسبت به ماریا نفرت داشته باشد و تمامی او را برای خودش بخواهد. استنتاج های منطقی او برای بررسی احتمالات بسیار عالی و منطقی بیان میشد اما ناشی از شکاک بودن و بدبین بودنش بود...مردی منزوی که منتظر بود یک نفر از دریچه به درون تونلش نگاه کند... و او را ببیند. نه از سر سرگرمی... بلکه از روی میل به فهمیدن و درک. چه کسی میداند چه تعداد از ما در تونل های خود زجه میزنیم و تنهایی میکشیم و فکر میکنیم انهایی که تنهایی ما را می‌بینند. ما را درک میکنند و فقط از روی ترحم نگاهمان نمیکنند؟ 
خواند این کتاب را شدیدا توصیه میکنم.
        

          شخصیت کاستل بخشی از ماست. کسی که همه را در ذهن خود مورد قضاوت قرار می‌دهد، اما خود از قضاوت شدن متنفر است و سعی می‌کند با دادن توضیحات درباره‌ی اعمالش مورد قضاوت خواننده‌ی اعتراف‌هایش قرار نگیرد. شاید دلیل تنفر او از منتقدان همین ترس یا تنفر از قضاوت و داوری باشد.
شخصیتی با تمنای عشق و تلاش‌های بیهوده‌اش برای فرار از تنهایی.
کتابی با موضوع و ایده‌ای جالب که ارزش خواندن دارد. 
داستانی که در زیر متن این‌که به یک فرد چه گذشته است که عشق، یا به قول خود تنها کسی که درکش می‌کند را می‌کشد، حرف‌های زیادی برای گفتن دارد.
اولین تجربه از قلم ساباتو بسیار برای من لذت بخش بود.
        

          برای خواندن بیش از یک‌بار!

شروع و موضوع کتاب حال‌وهوای "بیگانه" کامو را دارد.
نقاشی در زندان که از به قتل رساندن معشوقه‌اش می گوید.
در پایان ماجرا نمی‌توان به راحتی اظهار داشت که تمام گفته‌های قاتل درست است یا تماما حدس و گمان و تخیل بیمارش بوده است !!
آیا "ماریا" واقعا زنی بدکاره بود یا ذهن "پابلو" این داستان را برای خودش می‌سازد؟!
تجربه خواندنی خوبی بود و دوست دارم کمی بعد دوباره به سراغش بروم تا با نگاهی متفاوت دوباره آن را کشف کنم.

        

          از نظر محتوا کتاب کثیفیه.
پیچیدگی ها و زشتی های تفکر یه آدم روانی رو عالی توصیف می‌کنه.
شخصیت پردازی ها رو خیلی دوست داشتم، ولی خط کلی داستان رو نه.
امتیاز اصلی‌م ۳.۵ هست.
        

          احساسات بیمارگونه شخصیت داستان آزار دهنده بود ولی نویسنده به قدری عمیق و موشکافانه این احساسات رو تشریح کرده که واقعا تمام جزئیات قابل لمس هست.
        

          واقعا دمت گرم ارنستو ساباتو. تقریبا افکار نیمی از نرهای سرزمینم رو به تحریر درآوردی. چقدر هم خوب این کار رو کردی.
        

          كتاب با اين جمله شروع مي‌شود:" كافي است بگويم كه من خوآن پابلو كاستل هستم،‌نقاشي كه ماريا ايريبارنه را كشت!"
كتاب شرح ماجراي آشنايي خوآن پابلو با ماريا و ارتباط ايندوست. و از نظر بيان و شرح احساسات خوآن پابلو بسيار عالي عمل كرده!
        

          بیشتر متن کتاب تک‌گویی درونی یک مرده که به پارانویا مبتلاست.
این برای من خوشایند نبود.
متن کتاب مشکل تایپی داشت و این هم‌ یه جاهایی باعث دور شدن از متن می‌شد.
        

          هیچ دوست ندارم  گزارش کارهای کثیف و احمقانه ، گزارش قتل ها رو بخونم وقتی میبینم همه لجن و استفراغ ها ، همه گوه و نجاستی که توی خودم حس میکنم ، همه دئانتی که انجام میدم  نه یک چیز فردی نه یه چیز شخصی نه شرارتتت یه ذهن جرثومه اسکیزوفرنی جوز که روال عادی ، اعصاره ی ،همه اعضای کصمغز   بشره اوووغم میگیره حالم بهم میخوره که همه همین طورن همه یه مشت گوه متحرک، گوه هایی در رنگ های مختلف سایز بندی ها ، هاهاها و هیچ دستمالی،اکیدا هیچ دستمالی،  آبی ،  سنگ صافی ، این وسط  پیدا نمیشه که بشوره که پاک کنه ، هیچ ترسای پیر پیرهن چرکینی که در رو باز کنه که در بیارتم در بیارمون از این مستراح یا لااقل سیفون رو بکشه که پاک بشیم کلا از بین بریم هیچ هیچ، هیچ های زیاد و پی در پی جهت تاکید  دستمالی ، نیست حتی  اون دختر خوشگلی که هر روز بخاطر دیدنش ساعت 1.46 روی نیمکت روی به روی سالن مطالعه میشینم چیزی جز یه گوه متحرک نیست حتی با وجود اینکه آهنگ قدم هاش وزن فعولن فعولن فعل رو یادم میاره حتی  موهای خرمایش که طناب داریه از سرش تا گرده هاش چیزی رو عوض نمیکنه جز اینکه بعضی گوه ها میتونن خوشگل و استریل شده باشن.                                                   احتمالا آدم های اگه نه عوضی تر مشکوک و مرموز تر بیخیال شدن تا اینجا صحبت دیگه ای که دارم اینکه چی میشه که آدم احساس میکنه میتونه شناخته بشه یا بدتر بشناسه و به دست بیار کسی رو چه اتفاقی باعث میشه آدم احساس کنه میشه با زور و دعوا کسی رو نگه داشت یا چی به آدم میرسه از کنجکاوی برای فهمیدن رابطه های چمیدونم  بسه تا همینجا ادامه ادامه دادن  فقط ملاله سوال بیخودی کسشر چیزی که مشخصه اینکه خوان پابلو کاستل رنج کشید که من رنج کشیدم ، همین توضیحی نمیشه داد ترس ترس ترس آخرش اینه ترسه بازیچه بودن مسخره بودن مدام احساس میکنم عده ای دارن بهم میخندن هر چقدر نزدیک تر خنده بیشتر هرچی بیشتر دهنم باز شده باشه طولانی تر




پ ن احتمالا صبح که بیدارشم پاکش کنم ولی فعلا فعلا دلم میخواد که حرف بزنم نه اینکه همه اما تا جایی که میشه صادقانه
        

          
عشق کاستل! عشقی که به جای آرامش عذاب داشت.
این کتاب واقعا از هر بعد فوق‌العادست
تعبیر کاستل از تونل رو دوست داشتم
به نظرم هرکدوم از ما به نوعی تو یک تونل هستیم
گاهی فکر می‌کردم چقدر بعضی افکارم به کاستل نزدیکه و این من رو می‌ترسوند.
البته فرق بین من و کاستل اینه که اون خیلی به افکارش بها می‌داد و این باعث می‌شد رفتارهای غیرقابل تحملی رو از خودش بروز بده

این رمان از لحاظ روانشناسی خیلی می‌تونه مورد بحث قرار بگیره
نکته‌ی جالب اینه که این کتاب خیلی موردعلاقه‌ی آلبرکامو بوده(:

شخصیت ماریا واقعاً برام آزاردهنده بود و اون هم مثل کاستل یه بیمار روانی بود🤦🏻‍♀

می‌دونی از چی حرصم می‌گیره؟ از این که کاستل می‌تونه خیانت کنه ولی ماریا اگه خیانت کنه باید کشته بشه😒

می‌تونم راجب این کتاب ساعت‌ها حرف بزنم ولی خب به نظرم همین‌قدر کافیه برای اینجا.

من ۵از۵ می‌دم به این کتاب💘

نودوسومین #کتاب۱۴۰۳
        

          رمان بسیار بسیار خفنی بود. تسلط نویسنده بر حالاتی که افراد دچار سوءظن و بددلی آن‌ها را تجربه می‌کنند، در جمله به جملهٔ کتاب مشهود بود و برگ‌های انسان را می‌ریزاند. تونل، از این جهت که بر زوایای بسیار عمیق و تاریک وجود آدم دست می‌گذارد، کتابی است یادآور یادداشت‌های زیرزمینی داستایفسکی
        

          داستانی از یک بیمار روانی و عشقی باطل و نافرجام.
خوآن پابلو نقاشی معروف و تقریبا از همه بیزار است، در یکی از نمایشگاه هایش زنی توجه و نظر او را جلب می‌کند، زنی که به اذعان خوان پابلو تنها کسی است که او  را درک می‌کند.
او پس از جستجوی فراوان دوباره آن زن را ملاقات میکند‌ و ...
در طول مدتی که این داستان رو میخوندم کاملا و به خوبی فضای تاریک و غمگین داستان رو که‌نویسنده‌  به خوبی منتقل کرده بود، احساس می‌کردم.
این کتاب از اون دسته کتاب‌هایی هستش که شروع فوق العاده ای داره، نگران بودم که این شروع فوق العاده در ادامه خراب بشه که اصلا این طور نبود و تا پایان داستان روندش رو حفظ کرد.
قطعا یکی از بهترین رمان ها، در ژانر عاشقانه و  روانشناختی هستش‌‌.
        

          تونل، رمان کوتاهی در مورد روابط انسانی، دشواری انتقال مفاهیم بین آدم‌ها و درک احساسات همدیگه‌ست و نشون می‌ده این مسئله می‎‌تونه چقدر مهم باشه و به کجاها بکشه. این رمان در مورد حس‌وحالاتیه که در قالب واژه‌ها قابل بیان نیستن و شاید هنر راهی برای انتقالشون باشه؛ البته نه انتقال به همه.

نحوه‌ی تفکر منطقی شخصیت اول و راوی داستان، خیلی منطقیه – و چون تصور خودم از خودم هم همین طوره، به‌طور ویژه‌ای برام جذاب بود و تونستم با شخصیت اول داستان، خیلی همذات‌پنداری کنم – ولی ساباتو نشون می‌ده که نشخوار و وسواس فکری، می‌تونه آش این تفکر منطقی رو اونقدر شور کنه که آدم به جنون برسه.

گرچه خوندن کتاب – با وجود بخش‌های طنزآمیزش - می‌تونه کاملا آزاردهنده باشه ولی بسیار جذاب و میخ‌کوب‌کننده‌ست؛ ساباتو در همون سطور اول، آخر داستان رو لو می‌ده ولی به‌شخصه طوری در طول رمان، مجذوب روند و جزئیاتش شدم که تقریبا فراموش کردم که آخرش قراره چه اتفاقی بیفته.
        

          کتابی کم‌حجم با شروعی جسورانه که خوندنش زمانی نمی‌بره اما تأثیراتش عمیقه!
برعکسِ اغلبِ رمان‌های پلیسی‌-جنایی، نویسنده همون اولِ کار بهمون می‌گه خوان پابلو (شخصیت اصلی)، ماریا رو به قتل رسونده. قاتل و مقتول رو داریم؛ اما آیا واقعاً معما حل شده و دیگه جایی برای کنجکاوی نیست؟ اتفاقاً چرا. مگه می‌شه دنبال جواب این سؤال تا آخر کتاب نرفت؟

نقاشی که از منتقدین دلش خونه، خودش تمام هستی و ریز جزئیات رفتار افراد رو نقد میکنه، اما نمیشه باهاش هم‌ذات‌پنداری نکرد! 
نکات فلسفیش ابعاد کمتر گفته شده‌ی انسان رو افشا میکنه..

در کل نثر روان و داستان ساده اما پر نکته‌ی کتاب رو دوست داشتم.


⚠️خطر اسپویل:
خوان پابلو به‌وضوح دچار اختلالات روانیِ مختلفیه (نارسیسیسم، افسردگی، وسواس، دوقطبی، پارانویا و...) اما این اختلالات هیچ کدوم از یک حد فراتر نمی‌ره که تبدیل به یک بیماری بشه. همۀ آدما درجاتی از این اختلالات رو در زندگی تجربه می‌کنن.

اما ماریا با رفتارای عجیب و نصفه‌نیمه‌اش، با تأییدی که بر حداقل نصف تخیلات و سوالات پابلو میزد، و اصلا تمایلش به ادامه‌ی ارتباطش با خوآن، مهرتأیید به فاسد بودن خودش هم میزنه🌝🥴
        

          به نام خداوند رنگین کمان
اوایل کتاب خیلی برام کسل کننده بود و هیجانی نداشت برام و یکنواخت داشت پیش می‌رفت اما بعد از قسمتی که کاستل پاشد رفت خونه اربابی از اونجا به بعد انقدر تند میخوندم که هی جمله ها رو جا مینداختم و مجبور میشدم پاراگراف رو از اول بخونم
دو و نیم امتیازی که بهش تعلق نگرفت به خاطر افکار (شاید بیماری) کاستل که اذیتم میکرد بود به همراه یکنواختی و کسلی کتاب.
تو دو و نیم ساعت به عنوان اختتامیه ۱۴۰۲ خوندمش.
همش دلم میخواست  کاستل رو خفه کنم با چرت و پرتای تو ذهنش چقدرم حق به جانبِ پررویی بود.
        

          بیمارگونگی شخصیت شدیدا برایم جذاب و قابل درک بود.
        

          انگار یکی پتک برداشته و دارد خانهٔ همسایه بغلی را می‌کوبد. اینقدر می‌کوبد تا خراب می‌شود‌؛ تمام می‌شود.

«مردم مرا به خنده می اندازند وقتی دربارهٔ فروتنی اینشتاین، یا کسی مثل او، صحبت می‌کنند. پاسخ من به آنها این است که وقتی مشهور باشی فروتنی برایت آسان است. یعنی آسان است که خود را فروتن نشان دهی. حتی آن‌گاه که فکر می‌کنید  در یک فرد کمترین اثری از خودپسندی وجود ندارد، ناگهان خودپسندی را در شکلی بسیار نامحسوس در او کشف می‌کنید: خودپسندی در فروتنی.»