چقدر خوب سیگار میکشیدم - سامبرا - نور‌پناه
دو داستان داره که اولیش قصه جذابی داره و دومی بیشتر مفاهیم جذاب. واقعا قصه اول را دوست داشتم. فرم خاص و جالب و عجیبی داشت.
دیگر ادامه نمیدهم زیرا نه شما میخوانید و نه من حوصله نوشتن دارم.
زروان ( علی رستمی شاهراجی )
        

          عشقی که در زندگی ماست آیا قراره تغییری ایجاد کنه؟ این تغییر در حین حضورشه یا سال‌ها پس از نبودنش؟
اول کتاب گفته این داستان زن و مردیه که عاشق هم می‌شن و زن می‌میره و هرچه در این میان هست ادبیاته. همین کافی نیست برای خوندنش؟
داستان دوم هم داستان مردیه که سیگار می‌کشه(می‌کشید، نمی‌کشید، می‌کشید، نمی‌کشید، تونست ترک کنه؟) اگه قرار بود ترکش کنه چرا از اول وجود داشت و.... 
        

          این اثر که در واپسین روزهای سال ۰۳ توسط «نشر خوب» و با ترجمه‌ی خوب «نیکزاد نورپناه» روانه‌ی بازار کتاب شد، متشکل از یک نوولا به‌نام «بُنسای» و داستان کوتاهی به نام «چقدر خوب سیگار می‌کشیدم» از مجموعه‌ی «My Documents» است.

📚 از متن کتاب - بُنسای:
«بُنسای کپی هنرمندانه‌ای از یک درخت است، البته در ابعاد مینیاتوری.»

«الخاندرو سامبرا»، نویسنده‌ی شیلیایی، با نثر مینیمال و موجز خود، جهانی را می‌آفریند که در آن عشق، حافظه و هویت با لحنی آرام اما همراه با طنزی خراشنده روایت می‌شود. هر دو اثر کوتاه‌اند، اما بدون‌شک تا مدت‌ها در ذهن هر خواننده‌ای باقی می‌مانند.

«بُنسای» شروعِ غریب و جسورانه‌ای دارد.:
«آخرش زن می‌میرد و مرد تنها می‌ماند.»
گویی که نویسنده با گفتنِ پایان قصه در همان نخستین سطر، خواننده را برای تماشای مسیر فرامی‌خواند. «بُنسای» که ابتدا با روایتِ رابطه‌ی «خولیو» و «امیلیا» و عاشقانه‌های آن‌ها میانِ کتاب‌ها و رمان‌ها آغاز می‌شود، در نهایت به داستانی در باب نوشتن، دروغ و خلق بدل می‌شود.

📚 از متن کتاب - بُنسای:
«اولین دروغی که خولیو به امیلیا گفت این بود که مارسل پروست خوانده.»

«چقدر خوب سیگار می‌کشیدم» به نظر می‌رسد که یک خاطره‌نگاری باشد از نویسنده‌ای که در نوعی فرایند درمانی نود روزه برای ترک سیگار شرکت کرده است. نویسنده‌ای که فکر می‌کند بدون سیگار حتی نمی‌تواند بنویسد. آیا این قصه‌ی خود سامبراست؟ به‌قول مترجم اثر در مقدمه‌اش: «شاید باشد و شاید نباشد.»

📚 از متن کتاب - چقدر خوب سیگار می‌کشیدم:
«میگرن‌ها جالب‌اند و جز این بهره‌ای از زیبایی نیز برده‌اند (گونه‌ای از زیبایی که درونِ ناگفتنی می‌تپد.) اما دانستن این‌که از مرضی جالب و زیبا رنج می‌کشی چه فایده‌ای دارد؟»

«سامبرا» در این اثر از تجربه‌ی ترک سیگار و بازگشت به آن، پلی می‌سازد به سوی خود. شاید نسخه‌های قدیمی خود. «چقدر خوب سیگار می‌کشیدم» روایتی است زیاده‌انسانی از عادتی که هم خنده‌دار است، هم دردناک. هم عادی است، هم هولناک. برای من این داستان بیش از آن‌که درباره‌ی سیگار باشد، درباره‌ی مواجهه با خود بود - با آن نسخه‌هایی که شاید دیگر نیستند، اما دودشان هنوز دور و برم پرسه می‌زنند.

📚 از متن کتاب - چقدر خوب سیگار می‌کشیدم:
«من آدمی هستم که تصمیم خودم را گرفته‌ام؛ عوض خرید خانه ترجیح می‌دهم سیگار بکشم. من همانی‌ام که یک خانه‌ی کامل را دود کرده فرستاده هوا.»

ترجمه‌ی نیکزاد نورپناه روان و وفادار است، و مقدمه‌اش نیز به‌خوبی لحن سامبرا را معرفی می‌کند.
اگر به ادبیات مینیمالیستی، روایت‌های موجز اما تأثیرگذار، و داستان‌هایی علاقه‌مندید که با کمترین کلمات بیشترین تأمل را برمی‌انگیزند، این کتاب انتخاب درستی‌ست.
        

          داستان «بنسای» رو بیشتر از داستان «چقدر خوب سیگار می کشیدم» دوست داشتم.
اما در کل کتاب خوبی بود و خوشحالم از خرید و خوندنش.
        

          دو روایتِ بی پرده، بی نقاب.
مونولوگ هایِ درونیِ کش دار.
سیگار، نمادِ مکث هایی برای تاب آوری.
سلام سامبرا.
نویسنده یِ محبوبِ جدیدم.🚬
        

          بخش پایانی کتاب که عنوان کتاب هم هست
جان دوباره‌ای به کتاب می‌بخشد...

        

          از نحوه‌ی نوشتن و موضوع هر دو تا داستان خیلی خوشم اومد، ولی یه مشکل شخصی‌ دارم با داستان‌هایی که زیادی به داستان‌ها و کتاب‌های دیگه اشاره می‌کنن و هر دو تا داستان پر بود از اینا.
اگر هم سیگاری هستید، سیگاری بودید و ترک کردید یا سیگاری بودید و ترک کردید ولی همچنان سیگاری هستید، خوندن "چقدر خوب سیگار می‌کشیدم" بهتون می‌چسبه احتمالا.
        

          کتاب شامل دو داستانه؛
داستان اول یا «بنسای» داستانِ یک رابطه‌ست که قرار نبود شکل بگیره ولی گرفت،
به نظر هم نمیومد تموم بشه ولی شد.
ولی از فراموش‌شدن و فراموش‌کردن چیزی نمی‌تونم بگم، باید دید که فراموشی هم تو این پایان بود یا نه!

داستانِ دوم یا «چقدر خوب سیگار می‌کشیدم» داستانِ مردیه که برای درمانِ بیماری قراره سیگارکشیدن رو ترک کنه،
ولی سیگار بخشی از وجودشه و بودنش لازمه‌ی لذت‌بردن از هرچیزی تو زندگیشه.

چطوری باید چیزی رو که زندگی در لحظه رو لذت‌بخش و یا اصلا قابلِ‌ تحمل می‌کنه رو رها کنه، با این فرض که این‌کار باعث می‌شه بیشتر عمر کنه؟!

یک چیز جالبی هم که تو هر دو داستان هست، اینه که شخصیت‌ها «کتاب‌ها‌ رو زندگی می‌کنن»،
که من کاملا می‌تونم این حس رو درک کنم!(احتمالا شما هم می‌تونید)

پی‌نوشت:
چیزهایی هستن که به قدری تو وجودمون حک شدن،
که دیگه از ما جدا نمی‌شن، انگار دیگه بخشی از ما شدن!
        

          کتابی خوبی برای عاشقان سیگار و زندگی‌های بی‌حالشان.
        

          این کتاب شامل دو تا داستان کوتاه از سامبراست، نویسنده اهل شیلی. 
داستان اول، بنسای، رو بیشتر دوست داشتم. داستان اول قصه‌ی عاشقانه‌ایه که آخرش تلخه و داستان دوم که حتی می‌شه گفت یه مموآر یا جستار بود، روزنوشت‌های یک فرد سیگاری بود که در دوره‌ی ترک بود... حالا نمی‌دونیم این نوشته‌ها برای خود نویسنده بود یا داستان بود.

در کل ساده و خوش‌خوان بود.
ترجمه‌اش خیلی خوب بود
 و کلا از خوندنش پشیمون نیستم.
امتیاز 3.5از5

        

          ـ در این کتاب با دو داستان کوتاه مواجه هستیم، اگر بخوام در یک جمله توصیف کنم در داستان اول زن و مردی عاشق هستند، زن میمرد.

 ـ با اینکه در داستان اول از همان ابتدا نویسنده پایان رو لو میده اما همچنان خواننده کشش مورد نیاز رو برای دنبال کردن و خوندن یک عاشقانه ی غمگین داره.

 کتاب بیشتر شبیه به قدم زدن در کوچه و خیابان با نویسنده هست، هیچ هدفی رو دنبال نمی‌کنه اما با این حال زیباست. حتی در دل داستان آنچنان دیالوگ هایی رد و بدل نمیشه و روایت به صورت اشاره ای دنبال میشه که تجربه جذاب و شدیدا گیرایی رو به وجود میاره.

ـ در بخشی از داستان شخصیت به راننده پول میده تا راننده بی هدف در دل خیابون بگرده و او بیرون رو تماشا کنه و به نظر من این بخش کتاب بهترین توصیف برای داستان اول این مجموعه هست.

ـ اما در داستان دوم روایت فرق داشت بعضا می گویند این داستان خودنگاری نویسنده از خود است.

ـ برعکس داستان اول شخصیت مورد نظر در پروسه ترک سیگار است و روند این پروسه را برایمان بازگو می کند شاید اگر انسانی باشید که به سادگی تحت تاثیر قرار می گیرد این روایت از ترک سیگار شما را معتاد به سیگار کند.

ـ نویسنده سیگار را چیز خوبی می بیند که به دنبال ترکش است پس او سیگار و خوشحالی را با هم ترک می کند.


پ.ن: تغییر لحن بخش اول و دوم مرور بخاطر متفاوت بودن لحن داستان اول و دوم هست.


        

          واقعیت رو می‌کوبونم تو صورتتون، تحملشو دارید؟

🖊️ شاید این جمله نشون دهنده رئالیستی بودن اثر باشه شایدم باید گفت یه سری واقعیت ها آزار دهندن. این اثر از دوتا ناول تشکیل میشه و اسم نسخه اصلیش «بنسای» هست. یه اثر مینی‌مالیستی ساده که داخلش مفاهیمی مثل، زودگذر بودن جوونی، عشق، خاطرات، هویت، ادبیات و نویسندگی، پوچی و در آخر مرگ، وجود داره. مخصوصا ادبیات که توی هر دو بخش وجود پررنگی داره و حتی از یکی از جملات پروست هم نویسنده استفاده‌ی جالبی می‌کنه. به شخصه بخش اول رو بیشتر دوست داشتم و البته اینم هست که کلا سیگاری‌ها می‌تونن اون ارتباطی که باید رو با بخش دوم بگیرن و بقیه به قول سطری از کتاب، از روی ادب می‌خونن. عشق بین خولیو و امیلیا تو بخش اول واقعا جالب تصویر و روایت شده و همینطور پایان بخش اول که مثل پتکی تو صورت خوانندس و جدل بین سلامت و دوری از سردرد یا شادی و مطالعه و نویسندگی و دوری از سلامت که توی بخش دوم هست هم واقعا تأمل برانگیزه.

🖇️ این اثر رو به افرادی که دنبال یه کتاب ساده و کوتاه اما بدون هیجان با مفهوم نسبتا عمیق هستن، پیشنهاد می‌کنم ولی عامه‌پسند نیست. 
        

          آخرش زن می‌میرد و مرد تنها می‌ماند، گرچه در حقیقت او از چندسال قبل مرگ زن، مرگ امیلیا، تنها بود.