گند بزنند به این‌جور زندگی. چندین سال جان کندم تا شوهرم نفسم را نبُرد، حالا هم جان می‌کنم که دستِ مردهای بیگانه‌ای که می‌گویند «همین‌که نفس بکشه کافیه» بهم نرسد.

«اولکر» از دخترِ مردی بودن خیری ندیده بود.
همسرِ مردی شد و باز هم روزِ خوش نداشت… 
تا چشم باز کرد دید مادر شده و حالا باید تلاش کنه زنده بمونه؛ پسرش شد دلیل زنده‌موندنش. 
تا روزی که پسرش هم بزرگ شد و رفت سربازی و‌ اولکر بالاخره بعد از بیست سال از خونه‌ای که جز خشونت و تحقیر براش چیزی نداشت بیرون رفت.
به این فکر می‌کرد کجا بره که دست شوهرش بهش نرسه، و از بی‌پناهی و ترس به بیمارستان پناه برد،  و کم‌کم شغلِ ناپایداری هم برای خودش پیدا کرد و شد همراهِ بیمارهایی که تنهان.

واقعا زن‌ بودن خیلی سخته، دلم برای همه‌ی اون زن‌هایی که اسیر چنین شرایطی می‌شن می‌سوزه…

پی‌نوشت:
آدم‌ها یا کمکی نمی‌کنن، یا کمک می‌کنن ولی در عوضش چیزی هم می‌خوان.
کدوم بدتره؟ دومی.
      

        «نتوانست از خود آن نیرویی را بروز دهد که برآمده از ایمان بود و آن نیروهایی هم که آدمی برای تحمل ناامیدی نیازمند آنهاست، رفته‌رفته از او رخت بربستند.»

احتمالا شما هم داستان ایوب رو می‌دونید‌ و می‌تونید حدس بزنید که قراره این کتاب درباره‌ی چی باشه.

ایوبِ این قصه مردی بود به نام «مندل سینگر»، مردی خداترس و با ایمان.
مندل با همسر و سه فرزندش زندگی‌ِ معمولی‌ای داشت تا زمانی که فرزند چهارم به دنیا اومد و سختی‌هایی رو به همراه خودش آورد.
سختی‌هایی که از نظرِ مندل، مجازات خداوند بودن، هرچند نمی‌دونست چه خطایی کرده که بابتش مجازات می‌شه.

مندل و همسرش برای حل هر مشکل پا به مسیر سخت‌تری گذاشتن و روزهاشون رو با صبر و انتظار برای معجزه می‌گذروندن،
صبری که معلوم نبود نتیجه‌ای داره یا نه.

این کتاب رو دوست داشتم ولی نه برای پایانش، برای فصل دوم و اوجِ مشکلات و‌ رنج‌هاش!
خیلی وقت‌ها به این فکر می‌کنم چرا دنیا انقدر بی‌انصافه و عدالتی وجود نداره؟
چرا بعضی از زندگی‌ها با درد شروع می‌شه و با درد بیشتری هم تموم می‌شه؟
      

        من جلد ۵ و ۶ رو به شکل خیلی ویژه‌ای دوست داشتم، خیلی زیبا بودن، حتی غمشون هم زیبا بود. کاش می‌شد واقعا احساسم رو توصیف کنم، دارم فکر می‌کنم برای من سختیِ جلدهای قبلی، ارزش رسیدن به این دو جلد رو داشت!❤️‍🩹
      

        این اولین کتابی بود که من از ماگدا سابو‌ خوندم، که باعث شد دلم بخواد باز هم کتاب‌هاش رو بخونم.
اول کتاب شاید یکم فهمیدنِ داستان سخت بود، دلیلش هم نوع روایت بود که گاهی اول‌شخص بود و گاهی سوم‌شخص؛ ولی هرچقدر جلوتر رفتم بیشتر دوستش داشتم و لذت بردم.
انگار وقتی که تموم شد تازه تونستم به خوبی شروعش رو درک کنم…

نویسنده تو این داستان زخمِ جنگ رو با آزردگیِ روحیِ شخصیت‌هاش بهم نشون داد و موفق شد بی‌نهایت غمگینم کنه.
راستش کتابی که غمِ موندگار و عمیق داره برای من خیلی عزیز می‌شه. فکر کنم کلا دیگه کتاب‌های مهربونی که پایانِ خوش دارن برای من جذاب نیستن! زندگی کی مهربون بوده یا مهربون مونده؟

اين داستان چند تا شخصیت داره که انگار با فهمیدنِ قصه‌ی هرکدوم، از زاویه‌های مختلفی بهشون نگاه می‌کنیم.
ولی چی بین همه‌ی شخصیت‌ها مشترکه؟ رنج.

یکی از شخصیت‌های این کتاب مُرده ولی هم‌چنان گاهی به زندگی زنده‌ها سر می‌زنه.
داشتم فکر می‌کردم این‌که وقتی می‌میریم بتونیم بیایم به زندگی و جای خالیِ خودمون بین آدم‌ها نگاهی بندازیم چه حسی داره؟
مثلا این‌که ببینیم فراموش شدیم!
      

        دیگه بیشتر از نیمی از راه رو رفتم و این، هم خوشحالم می‌کنه و هم ناراحت. 
عنوانِ این جلد به نظرم خیلی خلاقانه و مناسب بود!
      

        فکر‌کردن به این کتاب، «انسانیت» رو به یادم میاره.
این که خدمت‌کردن و کمک به یک انسان دیگه، تا چه اندازه می‌تونه به وجودِ ما معنا بده.

داستان درباره‌ی تاجری به اسم واسیلی آندره‌ایچ و خدمتکارش نیکیتاست که قراره برای یک معامله به آبادی مجاور برن. از بخت بد، برف مسیر رو پوشونده و راه رو گم می‌کنن. 
این شبِ سردِ طولانی که قرار نیست زمان بگذره و صبح بشه، و اون‌جایی که دیگه به‌نظر می‌رسه مرگ خیلی نزدیکه، تبدیل می‌شه به یک تلنگر یا شاید یک فرصت!

یک برداشت دیگه‌ای که هم که از کتاب داشتم این بود که انگار در پایان جایگاه ارباب و بنده جابه‌جا شد…
      

        رنج‌های ورترِ جوان…
این کتاب چه عنوانی بهتر از این می‌تونست داشته باشه؟

ورتر، جوانِ هنرمندیه که به تازگی به شهری سفر کرده و از تجربه‌ها و احساسات خودش برای دوستش نامه می‌نویسه.
در واقع کتاب مجموعه‌ای از این نامه‌هاست؛ نامه‌هایی که کم‌کم خبر از عاشق‌شدن ورتر می‌دن، و رنج‌هایی که این عشقِ ناکام برای ورتر عزیز به دنبال داره…

با این‌که فقط ۱۷۸ صفحه بود، ولی من دلم نمی‌خواست سریع بخونم و تموم شه، بعضی از احساسات و افکار ورتر به حدی شاعرانه و زیبا بودن که اون بخش‌ها رو چند مرتبه می‌خوندم.
فضای کتاب به شدت احساسیه و اگر این احساس رو بتونید درک کنید، غم‌انگیزه. 
بدون اغراق می‌تونم بگم هرگز از ذهنم پاک نمی‌شه و تو لیست بهترین کتاب‌هایی که خوندم می‌مونه.

با خودم فکر می‌کنم که اگه من واقعا مخاطب ورتر بودم و نامه‌ها برای من نوشته شده بود، چطور می‌تونستم بهش کمک کنم؟ اصلا چطور می‌شه برای رنج عمیقِ دیگران مرهم بود؟
      

        هیچ‌کاری از کسی کاملا بعید نیست، چون معمولا رفتار آدم‌ها تو شرایط مختلف تغییر می‌کنه.
مثل شخصیت‌های این داستان، که نسبت به برد و باخت، یا پول داشتن و نداشتن 
رفتارهاشون تغییر می‌کرد! 

راوی یا «الکسی ایوانوویچ» معلمِ جوان، عاشق و جسوریه که به پول نیاز داره،
در واقع دغدغه‌ای داره که به نظرش راه‌ حل مناسبش پوله.
با پول کمی که داره سراغ چرخ بخت می‌ره و بازی رو شروع می‌کنه و می‌بره.
ادامه می‌ده و باز هم می‌بره.
کم‌کم یادش می‌ره برای چی اومده بود و پول رو برای چی می‌خواست چون توی باتلاق حرص و طمعش اسیر شده… در نهایت هم استفاده‌ای که از این پول می‌کنه کاملا با هدفی که از قبل داشت فرق داره.

راستش من راوی رو قضاوت نمی‌کنم و نمی‌گم اشتباه کرد یا نکرد،
برای من شخصیت جالبی بود.
چون حس می‌کردم در لحظه زندگی می‌کنه! 

پی‌نوشت:
معمولا با انتخاب هر چیزی تو زندگی، احتمالِ داشتنِ یک چیز دیگه رو از دست می‌دیم.
پس شاید بشه گفت ما هم هر روز این زندگی رو با قمار می‌گذرونیم.
چیزی هم که مهمه اینه که بتونیم تشخیص بدیم کِی باید با شجاعت پیش بریم و کِی باید قانع باشیم و ادامه ندیم…
      

        «بله زندگی‌هایی هست که از غمگین‌ترین کتاب‌ها هم غم‌انگیزترند.
یک کتاب هرچقدر هم که غم‌انگیز باشد نمی‌تواند به غم‌انگیزیِ زندگی باشد.»

داستان این مجموعه درباره‌ی دو تا پسربچه‌ست، دو برادر ‌دوقلو که مادرشون در زمان جنگ اون‌ها رو به مادربزرگشون سپرده و رفته.
مادربزرگ اصلا مشتاق دیدار این بچه‌ها نیست و نسبت بهشون هم دلسوزی و محبتی نداره؛ پس بچه‌ها تنهای تنها روزها رو می‌گذرونن و سعی می‌کنن با یک سری تمرین‌های عجیب خودشون رو در برابر سختی‌ها مقاوم کنن.

شاید اولش بچه‌های عادی به نظر بیان ولی رفته‌رفته با دیدنِ خشونت و تلخی‌ای که جنگ و فقر به مردم داده، بچه‌ها هم تصمیمات عجیب و حتی وحشتناکی می‌گیرن و کم‌کم می‌فهمیم که باید انتظار هر رفتاری رو ازشون داشته باشیم.

کتاب اول یا «دفتربزرگ» نثر ساده‌ای داره، چون دقیقا افکار و مشاهداتِ دو تا بچه‌ست. ولی قضیه تو کتاب دوم و سوم فرق می‌کنه!
داستان یکم معمایی می‌شه، و می‌فهمیم نباید به همه‌ی خاطرات بچه‌ها اعتماد می‌کردیم! 
پایان جلد دوم قراره یه علامت سوال بزرگ به جا بذاره و جلد سوم برای باز شدن گره‌هاست؛
برای فهمیدن این‌که چی واقعیت داشت و چی توهم بود،
چی حقیقت بود و چی دروغ.

به نظرم نویسنده خیلی خوب و با روش متفاوت خودش به اثری که جنگ، تنهایی، فقر و خیانت روی زندگی و روان انسان‌ها گذاشته پرداخته.
پیشنهادم هم اینه که اگه خواستید این سه‌گانه رو بخونید، بینشون فاصله نندازید و پشت‌ سر هم بخونید که تو جلد سوم گم نشید:)
      

        «به دورا فقط فکر نمی‌کند، بلکه در بعدازظهرهایی که در آشپزخانه می‌گذراند، در پیاده‌روی‌های خیالی‌شان در برلین، هنگام صرف ناهار، وقتی که عطر دورا به مشامش می‌خورد، با هر دم و بازدم، او را تنفس می‌کند.»

«آمدن، ماندن و رفتن» سه تا چیزیه که تو زندگی و روابطِ همه هست، همه‌ی ما تجربه‌ش می‌کنیم و می‌دونیم که «رفتن» همیشه غم‌انگیزه. 

این کتاب داستانِ یک عشقه، عشقِ فرانتس کافکا و دورا دایامانت.
از همون صفحاتِ اول مشخصه که قراره چقدر غم‌انگیز باشه. انگار خود شخصیت‌ها هم این رو می‌دونن که چه پایانی در انتظارشونه ولی باز هم «با عشق موندن» رو انتخاب می‌کنن.

شخصیتِ محبوبم کافکا نبود، دورا بود! برایِ وفاداری و عشقِ بی‌حد و اندازه‌ش. برای این‌که شجاعتِ زیادی می‌خواد که از پایان خبر داشته باشی و باز هم بمونی.
      

        معمولا زندگی این‌جوریه که آدم‌ها یا کلا نسبت بهت بی‌توجه‌ان و اهمیتی بهت نمی‌دن، یا سعی می‌کنن بهت آسیب بزنن!
ولی خب بعضی از آدم‌ها هم خوش‌شانسن و کسایی رو تو زندگی‌شون دارن که برای غم‌هاشون غصه بخورن و با شادی‌هاشون شاد بشن.
حالا فرض کن این آدمِ خوش‌شانس، همه‌چیز رو فراموش کنه و قدرِ این بودن و هم‌دلی رو ندونه!

می‌دونم که خیلی‌ها این کتاب رو خوندن و دوستش داشتن، و احتمالا هرکسی هم دلیلِ خودش رو داره.
برای من بیشتر از هرچیزی، وجودِ یک قلب مهربون بود که این کتاب رو عزیز کرد؛ مهربونی به خالص‌ترین و واقعی‌ترین شکل ممکن.

داستان درباره‌ی پسربچه‌ایه به اسم «پیپ» که با حمایت ِمالیِ یک شخص ناشناس ثروتمند می‌شه و به شهر می‌ره. 
حامیِ پیپ تاکید کرده که پیپ هرگز درباره‌ی هویت این شخص کنجکاوی نکنه تا زمانش برسه. و خب ما هم مثل پیپ ممکنه حدس‌های بزنیم و گمراه هم بشیم.
البته داستان فقط همین نیست؛ قراره شاهد عشق، دوستی، نفرت و آرزوهای بزرگی باشیم که آدم‌های این قصه برای خودشون یا برای دیگران دارن.

شخصیت محبوبم تو این کتاب کسی بود به اسم «جو» که به شکل عجیبی مهربون و ‌باگذشت بود.
دارم با خودم فکر می‌کنم من چند نفر رو تو زندگیم دارم که این‌قدر عزیز باشم براشون و چقدر قدرِ بودنشون رو می‌دونم؟!

پی‌نوشت:
یکی ممکنه برای قدردانیِ از یک لطف، از زندگی خودش دست بکشه و تمام تلاشش رو بکنه تا اون محبت رو جبران کنه؛
یکی هم فراموش می‌کنه یا خجالت می‌کشه به سمتِ اونی بره که وقتی ضعیف بود در کنارش بوده… و چقدر «ناسپاسی» آزاردهنده و غم‌انگیزه!
      

        هروقت کتابی از موراکامی می‌خونم، به این فکر می‌کنم که حتما تو زندگیش تجربه‌‌های عجیب و ماورایی داشته، چیزهایی که توضیحشون سخت بوده و برای همین موراکامی با داستان‌هاش بهشون اشاره می‌کنه. 

بخشی از این کتاب، یکی از شخصیت‌ها درباره‌ی علاقه‌ش به مارکز می‌گه:
«توی داستان‌های مارکز، امر واقع و غیرواقع، زنده و مرده در هم آمیخته هستن. طوری ازش حرف می‌زنه انگار امور عادی و روزمره هستن.
این داستان با معیارهای منتقدان رئالیسم جادویی در نظر گرفته می‌شه اما ممکنه برای خود آقای مارکز رئالیسم معمولی حساب بشه. حسم اینه که اون این صحنه‌ها رو همون‌طور که ظاهر می‌شدن می‌نوشت. این دقیقا همون چیزیه که باعث می‌شه رمان‌هاش رو دوست داشته باشم.»

و این دقیقا حسیه که من به رمان‌های موراکامی دارم!

راویِ این قصه زمانی که هفده ساله بوده عاشق دختری می‌شه که احساس خالص و عمیقی نسبت به این دختر داشته. 
دختر تو حرف‌هاش به شهری اشاره می‌کنه که معتقده خودِ واقعیش اون‌جاست و این کسی که در کنار راوی هست فقط سایه‌ی دختره.
از اون‌جایی که نویسنده موراکامیه پس عجیب نیست اگه بگم بعد از مدتی دختر ناپدید می‌شه و راوی رو با کلی دلتنگی و سوالِ بی‌جواب تنها می‌ذاره…

راوی سال‌ها بهش فکر می‌کنه و هیچ‌وقت نمی‌تونه تو روابطش اون حس عمیقی که به اون دختر داشته رو پیدا کنه، پس تصمیم می‌گیره اون شهر رو پیدا کنه تا شاید بتونه باز هم کنار دختر باشه.
این کتاب داستانِ سفرِ راویه، در ظاهر به شهر و در واقعیت به درونِ خودش.

شاید هرکدوم از ما تو وجودمون شهری هست که دور تا دورش رو حصار می‌کشیم، و این حصار‌هاست که باعث می‌شه بخش‌هایی از وجودمون رو هیچ‌کس جز خودمون نتونه کشف کنه.

پی‌نوشت:
تموم شدنش برای من مثل بیدار شدن از یه خوابِ عجیب بود، از اون خواب‌ها که حس می‌کنی خیلی نشونه‌ها تو خودش داره و تا مدت‌ها بهش فکر می‌کنی.
      

        این کتاب خیلی برای من مناسب بود، چرا؟ چون همیشه دارم به اتفاقاتِ احتمالیِ آینده فکر می‌کنم و برای تک‌تک اون احتمالات نگرانم.
سیب‌زمینیِ این قصه خودم بودم:)))
      

        شانزده ژوئیه‌ی ۱۹۹۶ یکی از آن صبح‌هایی بود که مادرم به قول خودش گذاشته بودش یک گوشه‌ای از حافظه‌اش تا آن را برای گورکنش تعریف کند.
دستانی کثیف، پسری را از مادری ربودند که هنوز بیست سالش نشده بود. فوران دستورها و فوران ناسزاهایی از این دست:«این مردک مفلوک را ادب می‌کنیم».

«تأدیب» یعنی ادب‌کردن، تربیت‌‌کردن!

«طاهر بن جلون» شاعر و نویسنده‌ی مراکشی، تو این کتاب از روزهای جوانی و تجربه‌های تلخش می‌گه.
از زمانی که برایِ مطالبه‌ی حقوق و آزادی، با جوان‌های هم‌سن‌و‌سالِ خودش تو تظاهرات و جلساتی شرکت می‌کرد؛ و همین دلیلی شد تا به اسمِ «سربازی» به پادگانی در شهر دیگه‌ای اعزام بشه.

ولی خب هدفِ فرمانده‌های این پادگان، آموزش نبود؛ تنبیهِ وحشیانه بود!
فرمانده‌هایی که از رنج‌کشیدن این زندانی‌ها لذت می‌بردن و با کتک و ناسزا تحقیرشون می‌کردن…

داستانِ غم‌انگیز، تکان‌دهنده و متاسفانه قابلِ درکی داشت.
      

        بعضی وقت‌ها هم ناراحتیم، ولی نمی‌دونیم چرا و برای چی!
نمی‌دونیم چه کاری انجام بدیم تا حالمون بهتر بشه و اصلا چطور باهاش کنار بیایم.

این کتاب دقیقا درباره‌ی همینه؛ 
برای کمک به یک «کودک» تا بدونه این حس رو چطور بپذیره،
کمک به «والدین» تا بتونن غمی که فرزندشون تجربه می‌کنه رو درک کنن و همراهش باشن
و برای کمک به «کودکِ درونِ» هرکدوم از ما تا بدونیم تو هر سنی هم که باشیم غم از یه جایی مسیرش رو به دل ما پیدا می‌کنه، چیزی که خیلی مهمه اینه که بدونیم چطور این احساسِ ناراحتی رو محدودتر و کوچک‌تر کنیم.