همه می‌دونیم و شنیدیم برادران کارامازوف شاهکار داستایفسکی بوده.
اگه بخوام حرف‌های جدیدتر بزنم و از نظر خودم بگم این کتاب برای من مثل کتاب درس بود.
بخش‌هایی از کتاب سوال‌های خیلی جدی و عمیقی درباره‌ی زندگی، مرگ، ایمان، خدا و معنای وجودی انسان مطرح می‌شه که می‌تونم بارها و بارها بهشون برگردم و بخونم و فکر کنم.
و بخش‌های دیگه‌ای از داستان با ظرافت و زیبایی از زبان یکی از شخصیت‌ها به این سوال‌ها پاسخ داده می‌شه.

کتاب برای قرن نوزدهمه ولی  سوال‌ها و چالش‌های ذهنی شخصیت‌های کتاب هنوز تازه و واقعیه، هنوز هم آدم‌ها بین عقل و احساس درگیرن، هنوز هم زندگی رو بی‌معنی می‌دونن، هنوز نمی‌دونن به خدا ایمان دارن یا نه و اصلا خدایی هست یا نه،
هنوز ظلم و بی‌رحمی هست، حسادت هست،
هنوز هم جهان بدون عدل و انصافه و خیلی وقت‌ها گناهکار‌های واقعی محاکمه نمی‌شن.

‎من قبل از خوندنِ این کتاب خیلی مراقب بودم چیزی از داستان و شخصیت‌هاش ندونم و خودم باهاشون مواجه بشم، ولی اگه شما نخوندین و دوست دارین بدونین :
‎داستان درباره‌ی خانواده‌ی کارامازوفه.
‎فیودور کاراموزوف پدرِ پول‌پرست، خودخواه، فاسد و در یک کلام بی‌اخلاقِ این خانواده‌ست که متاسفانه این پدر فرزندانی هم داره؛ سه پسر.
‎هر کدوم از این پسرها ویژگی‌های شخصیتیِ متفاوتی دارن .
‎یکی همیشه برای انتخاب‌کردن تو دوراهیه؛ 
‎دو راهیِ منطق و احساس، شرافت و رذالت و… و در نتیجه‌ی این کشمکش‌ها خشمه که ظاهر می‌شه.

‎پسر دوم به ظاهر آروم ولی در باطن با تردید زندگی می‌کنه؛ درباره‌ی اخلاق، زندگی، دین، قدرت و خدا.
‎عذاب و سختیِ زندگیِ پسر اول از ظاهر و کارهاش و پسر دوم از افکارش پیداست.

‎و اما پسر سوم که نورِ این خانواده‌ست‌ با محبت، قلب روشن و ایمانش مسیرِ متقاوتی رو تو زندگی می‌ره ولی هم‌چنان گاهی به تاریکیِ روحِ برادرانش هم می‌تابه.

‎از همون صفحات اول من هم مثل این برادرها از این پدر نالایق متنفر بودم، من هم با انزجار بهش فکر می‌کردم و برای همین وقتی هر کدوم از پسرها تصمیمی گرفتن یا رفتاری با پدرشون داشتن، حس می‌کردم من هم اگه بودم همین‌کار رو می‌کردم! 

‎یکی از زیباترین و ارزشمندترین ویژگی‌های این کتاب برای من این بود که بیشترِ شخصیت‌ها نه کاملا بد و پلیدن و نه کاملا خوب و قدیس، همه در طیف خاکستری‌ان.
‎همه‌ی ما همین‌طور هستیم؛ هرچند فراموش می‌کنیم.

‎توان و دانشِ من برای توصیف چنین کتابی خیلی کمه، خیلی خیلی کم.
‎ولی حداقل می‌تونم پیشنهاد کنم که یک روزی با حوصله و صبر و عشق این کتاب رو بخونید.
      

        «ابیگیل همیشه از ما حمایت می‌کنه. وقتی توی دردسر بیفتی، دردسرِ جدی، واقعا کمکت می‌کنه. صدها ساله که اینجاست.
نمی‌دونم چرا بهش می‌گن ابیگیل. از وقتی ماتولا ماتولا بوده اسمش همین بوده. احتمالا خیلی سال پیش یه روز یه کسی این اسم رو گذاشته روش…»

این‌ سومین کتابی بود که من از ماگدا سابو خوندم.
داشتم فکر می‌کردم که چقدر رنج‌های شخصیت‌ها واقعی و قابل درکه
و انگار عذاب‌وجدان‌ و پشیمونی ویژگی مشترک همه‌ی داستان‌هاشه.
گاهی این پشیمونی از خطاهای بزرگه و گاهی هم از کارهای‌ خیلی ساده و کوچکی که سرانجامِ غم‌انگیزی داشتن.
ولی با وجود هر مشکلی هنوز هم زندگی و جنگیدن برای جبران ادامه داره.

این داستان درباره‌ی دختری بود به اسم «گینا». گینای چهارده ساله همیشه زندگی خوب و ارتباط نزدیکی با پدرش داشته. ولی حالا پدرش بی هیچ توضیحی اون رو به مدرسه‌ی شبانه‌روزی‌ِ «ماتولا» می‌بره و تنهاش می‌ذاره؛ مدرسه‌‌ی دخترونه با قوانین سخت و مذهبی.

گینا که همیشه با آزادی و تفریح زندگی کرده، حالا حتی حق نگه‌داشتنِ‌ وسایل شخصی خودش رو هم نداره. حتی نمی‌تونه بفهمه چرا پدرش این‌کار رو کرده.
البته که ما خیلی خوب می‌تونیم حدس بزنیم چرا یک ژنرال نظامی، زمانی که کشور درگیر جنگه ممکنه چنین تصمیمی گرفته باشه🥲

ابیگیل امیدِ آخرِ بچه‌های ماتولا تو شرایط سخته. 
وقتی فاجعه‌ای به بار اومده که حتی نمی‌شه درباره‌ش با کسی صحبت کرد یعنی وقتشه که از ابیگیل کمک بخوان.
ولی واقعا اون کیه که این‌قدر مهربون و همراهه و این همه سال تونسته هویت خودش رو پنهان کنه؟! 

پی‌نوشت:
با این‌که از همون اول درست حدس زدم ولی بازم با خوندنِ هویت واقعی ابیگیل هیجان‌زده شدم. خیلی زیبا بود. کتاب‌های ماگدا سابو پیشنهادِ قلبیِ من به کسیه که کتابی ازش نخونده.
      

        برای من خوندن هر داستان تجربه‌ی یه ماجرای جدیده، گاهی هم یه حس جدید.
حس جدیدِ این داستان همون «فاصله‌ی نجات» بود.
البته فکر کنم این حس رو تو واقعیت تجربه کرده بودم و فقط اسمی براش در نظر نداشتم… 

آماندا به همراه دخترش نینا برای تفریح و تعطیلات به شهرِ دیگه‌ای اومده،
با زنی آشنا می‌شه که معتقده روحِ فرزندش رو از دست داده..!
و نگرانی و دلهره‌ی آماندا با شنیدن این ماجرا شروع می‌شه.

باید از این بچه بترسه؟ارتباطش رو با این زن قطع کنه؟
ممکنه خطری دخترش رو تهدید کنه؟

ولی داستان از این‌جا شروع نمی‌شه.
از جایی شروع می‌شه که آماندا داره با شخص ناشناسی حرف می‌زنه و این اتفاق‌ها رو با اون شخص مرور می‌کنه.
اون شخص تلاش می‌کنه با این مرور، چیزی رو به آماندا بفهمونه؛
احتمالا حقیقتی رو که آماندا ندیده…

علاوه بر این‌که فضای رمزآلود و جالب داستان رو دوست داشتم، اشاره‌ای که به تاثیر آلودگی‌های محیط زیستی به زندگی انسان‌ها داشت هم برای من خیلی ارزشمند بود؛ اثرِ وحشتناکی که شاید اشاره‌ی چندانی هم بهش نمی‌شه.

و حرف آخر این‌که از اون داستان‌هاست که پایانش وابسته به برداشتِ خواننده‌ست!
      

        با این کتاب برای اولین‌بار از پوشکین خوندم،
و با اطمینان می‌گم که برای همیشه دوستش خواهم داشت.
یکی از مهم‌ترین دلایلِ این دوست‌داشتن اینه که پوشکین خودش رو خیلی زیاد به مخاطبش نزدیک می‌کنه و با صمیمیت و صداقتش کاری می‌کنه که مخاطب، این داستان‌ها رو خیلی واقعی‌تر درک کنه و با اعتماد به این صداقت، به دنیایِ داستان‌های بعدی قدم بذاره.

من هر کدوم از داستان‌ها رو که می‌خوندم، احساس می‌کردم کاملا واقعی وارد دنیایِ اون داستان شدم. 
تو دنیایِ داستان‌های پوشکین همه چیز خیلی سریع اتفاق می‌افته،
 چیزِ اضافه‌ای وجود نداره چرا که پوشکین رک و راست می‌ره سر اصل مطلب!

بعضی از از داستان‌ها ناتموم بودن، که چون قبلا نمی‌دونستم خیلی ناراحت شدم! 
مثلا داستان اول «آبراهام» خیلی ناقصه، با این‌که خیلی جذاب داشت پیش می‌رفت:((

ولی چند تا داستان هم هستن که از همه بیشتر دوستشون داشتم؛
«دخترِ کاپیتان» که بهترین و کامل‌ترین بود، 
«بی‌بی پیک» فراموش‌نشدنی بود،
«دوبرفسکی» من رو یاد رابین‌هود انداخت،
«شلیک» که عجب پایان فوق‌العاده‌ای داشت،
و «کولاک» که داستان عجیب و غیرقابل تصوری بود.

هرکدوم از این داستان‌ها شخصیت‌های فراموش‌نشدنی و واقعی‌ای دارن
که برای آفریدن این شخصیت‌ها به جناب پوشکین درود می‌فرستم.

اگه دوست دارین داستان‌هایی بخونین که در نهایت سادگی، لذت‌بخش و زنده هم باشن داستان‌های پوشکین رو از دست ندین.
      

        «خوش‌باوری یعنی جنونِ اصرار بر این‌که همه چیز خوب است، آن هم وقتی که اوضاع خراب است!»

من همیشه مخالفِ خوش‌بینیِ بیش از حد بودم و هستم!
به نظرم امید‌داشتن خوبه ولی نه همیشه و در هر شرایطی.
گاهی اوقات شرایط به شکلیه که «فقط و فقط امیدواربودن و هیچ‌کاری نکردن» با حماقت برابری می‌کنه…

برای من تحملِ افرادی که اصرار دارن همه‌چیز خوبه و خوب‌تر هم می‌شه خیلی سخته.
مثلا اونی که می‌رقصه و فریاد می‌زنه زندگی محشره!!

داستانِ این کتاب از یک درس شروع می‌شه:
«این دنیا بهترین دنیایِ ممکن است و همه‌چیز در این دنیا در بهترینِ حالت ممکن خود است»
کاندید این درس رو از معلمی یاد گرفت و پذیرفت.
زندگی هم تمامِ تلاشش رو کرد تا درستی یا نادرستیِ این موضوع رو به کاندید ‌اثبات کنه…

پی‌نوشت:
من از این کتاب یک نکته برای خودم برداشتم؛
این‌که کارکردن نجات‌دهنده‌ست!
      

        کتاب شامل دو داستانه؛
داستان اول یا «بنسای» داستانِ یک رابطه‌ست که قرار نبود شکل بگیره ولی گرفت،
به نظر هم نمیومد تموم بشه ولی شد.
ولی از فراموش‌شدن و فراموش‌کردن چیزی نمی‌تونم بگم، باید دید که فراموشی هم تو این پایان بود یا نه!

داستانِ دوم یا «چقدر خوب سیگار می‌کشیدم» داستانِ مردیه که برای درمانِ بیماری قراره سیگارکشیدن رو ترک کنه،
ولی سیگار بخشی از وجودشه و بودنش لازمه‌ی لذت‌بردن از هرچیزی تو زندگیشه.

چطوری باید چیزی رو که زندگی در لحظه رو لذت‌بخش و یا اصلا قابلِ‌ تحمل می‌کنه رو رها کنه، با این فرض که این‌کار باعث می‌شه بیشتر عمر کنه؟!

یک چیز جالبی هم که تو هر دو داستان هست، اینه که شخصیت‌ها «کتاب‌ها‌ رو زندگی می‌کنن»،
که من کاملا می‌تونم این حس رو درک کنم!(احتمالا شما هم می‌تونید)

پی‌نوشت:
چیزهایی هستن که به قدری تو وجودمون حک شدن،
که دیگه از ما جدا نمی‌شن، انگار دیگه بخشی از ما شدن!
      

        درباره‌ی اهمیتِ ساکت نموندن و واکنش نشون دادن…
و چقدر هم داشتنِ چنین مهارتی مهم و لازمه!
      

        از اون کتاب‌های ساده و روون که برای نوجوان‌ها هم مناسبه،
و  داستان خیلی سریع پیش می‌ره و هیجان داره!

داستان هم که از اسمش کاملا مشخصه:
قراره یک عده‌ای دنبال یک گنج معروف و پنهان بگردن، که تو این مسیر بعضی‌ها طمع‌ بیشتری دارن و همین باعث می‌شه ماجراهای زیادی پیش بیاد…
      

        «شاید آن‌قدرها هم بد نباشم»🫂

یه تخمه‌ی بد و شیطون از خودش حرف می‌زنه و از دلیل بد بودنش؛ از خیلی بد بودنش! 
قشنگ بود و به دل نشست.
      

        برای اون روزهایی که با خودت می‌گی «آخه من به چه دردی می‌خورم؟»
      

        از متنِ کتاب:
«وقتی کاری واقعا نابخشودنی ازت سر می‌زند، همیشه نمی‌فهمی کارت نابخشودنی بوده، منتها درباره‌ی کاری که کرده‌ای تردید خاصی توی دلت هست.»

من دارم فکر می‌کنم چطور نویسنده به واقعی‌ترین شکل ممکن شخصیت‌های اصلی رو برای ما به تصویر کشیده که ما می‌تونیم برای اشتباهاتشون عذاب بکشیم، برای ارتباط‌هایی که بینشون شکل می‌گیره تهِ دلمون گرم بشه و برای اتفاقات جبران‌نشدنی و تلخی که تجربه می‌کنن اشک بریزیم و قلبمون هزار تکه بشه…

شاید چیزی که توی این کتاب مهم‌تر از داستان و اتفاق‌‌هاست،
شخصیت‌ها و انتخاب‌هاشونه.

و شاید هم پررنگ‌بودن ارتباط‌ها و مسئولیت‌داشتن در قبال این ارتباط‌هاست؛
ارتباط با انسان‌ها، با حیوانات، با زندگی و حتی با مرگ…

داستان از جایی شروع می‌شه
که یک زنِ نویسنده برای خونه‌ش خدمتکاری رو استخدام می‌کنه؛
پیرزنِ ساکت و عجیبی به نام امرنس.

امرنس تنهاست، رفتارهای عجیبی داره و انگار دژ محکمی اطرافش ساخته تا هیچ‌کس نتونه ازش عبور کنه.
ولی طی مدتی که امرنس به خونه‌ی راوی رفت‌و‌آمد داره کم‌کم بعضی از راز‌هاش رو  برای این زن فاش می‌کنه و بالاخره یک ارتباطی ایجاد می‌شه. ارتباطی که هنوز هم عا‌دی نیست ولی ارزشمنده…

پی‌نوشت:
من جدی‌ جدی جوری گریه کردم که انگار همه چیز واقعی بود.
احساس می‌کنم خیلی بی‌رحمانه واقعی بود.
      

        .
چقدر زیادن نویسنده‌های خوبی که هنوز کتابی ازشون نخوندم…

من با این کتاب با «ژان‌ژاک روسو» آشنا شدم.
بعضی‌ها معتقدن این کتاب بهتره بعد از «اعترافات» خونده بشه،
بعضی‌ها هم می‌گن قبلش باید خونده بشه،
که خب به نظر می‌رسه من در دسته‌ی دوم قرار گرفتم و حالا مشتاق شدم اعترافات رو هم بخونم.

کتاب شامل ده بخش یا ده گشته.
گشت‌هایی که طی اون روسو از افکار و تجربیاتش می‌گه؛
از این‌که تنهایی و انزوا رو انتخاب کرده و چرا به این انتخاب رسیده،
از رنج‌هایی که انسان‌های دیگه براش ایجاد کردن،
از پنهان‌کردنِ حقیقت و دروغ،
از محبت‌کردن و محبت‌دیدن و شادمانیِ ارزشمندی که به دنبال دارن،
و از تفاوت خوشبختی و خشنودی…

اگه خوندن و فهمیدنِ تجربه‌ها برایِ شما هم زیباست،
به نظرم این کتاب می‌تونه یکی از انتخاب‌های مناسب باشه.
      

        داستان اینه که یک خانواده‌ای مالکِ باغ آلبالوی زیبا و قدیمی‌ای هستن که به دلیل بدهی و مشکلات مالی (از نظر من به دلیل بی‌لیاقتی و بی‌فکری) این باغ داره از دست می‌ره و به مزایده گذاشته می‌شه.
حالا این خانواده چه کاری انجام می‌دن تا باغ رو از دست ندن؟ هیچی!

شخصیت‌های این نمایشنامه، هم عجیبن و هم نوع زندگی‌شون با هم متفاوته.
ولی به نظرم چیزی که بین بیشترشون مشترکه تلاش نکردنه؛
تلاش نکردن برای حفظِ چیزی که دارن، برای چیزی که دوست دارن، برای آزادی و برای زندگی.
بعضی‌هاشون سرنوشت رو پذیرفتن و بعضی‌های دیگه منتظرن یه اتفاقی بیفته و نجاتشون بده!

منم این وسط یاد خودم افتادم که در حال حاضر هزار تا هدف و مشکل تو زندگیم دارم که واقعا هیچ‌کاری براشون نمی‌کنم. شاید بپرسید چرا؟ که باید بگم شاید امیدی به حل شدنشون ندارم و شاید هم هنوز لیاقت داشتنشون رو ندارم..!

چیزی که خیلی خیلی برای من لذت‌بخش بود شخصیت‌پردازی بود، 
که باعث می‌شد نوع زندگی و شیوه‌ی تفکر هر شخصیت رو خیلی خوب درک کنم و خیلی هم قابل تصور و واقعی باشن.

حالا یک دور دیگه کتاب رو می‌خونم، 
بیشتر یاد می‌گیرم و بیشتر جناب چخوف رو ستایش می‌کنم.
کلا من فهمیدم که ارادت خیلی خاصی به جناب چخوف دارم، تا الان هر داستانی که از ایشون خوندم خیلی انسانی و خیلی نزدیک به زندگی بوده.

اگه این نمایشنامه رو نخوندید واقعا پیشنهاد می‌شه🤝🏼
      

        حیاط نفرین‌شده یا حیاط شیطان، در واقع اسم یک زندانه که از اسمی که داره کاملا مشخصه چه محیط تاریک و ترسناکی داره.
چیزی که داستان رو می‌سازه، وجود تعدادی از زندانیان بی‌گناهیه که بیشتر از هر گناهکاری این‌جا موندگار شدن و عذاب کشیدن.
لابلای داستان هم به یک سری از وقایع تاریخ سلطنت عثمانی اشاره شده که برای من که اصلا اطلاعاتی ازشون نداشتم جالب بود…
      

        سونیچکا، دختریه که عاشق کتاب‌هاست و حفره‌های دنیای خودش رو با جنونِ کتابخوانی‌ پر کرده.
این کتاب، داستانِ زندگیِ سونیچکاست‌ از کودکی و تنهایی‌ش تا جوانی و شروعِ زندگی با همسرش، از سال‌های میان‌سالی و تلاش‌های عاشقانه‌ش  و از محبت‌ها و فداکاری‌هایی که حتی گاهی قابل درک نبودن…