داستان درباره‌ی پسریه که برای اعتراض به خانواده از خونه می‌ره و تصمیم می‌گیره روی درخت زندگی کنه…

می‌دونم این یادداشت نامحبوب خواهد بود ولی تصمیم گرفتم وقتی کتابی رو دوست ندارم با خودم روراست باشم:))
ایده‌ی کتاب خیلی قشنگ بود و روزهای اول با لذت خوندم، ولی اصلا جالب پیش نرفت و برام خیلی خسته‌کننده شد:(
      

        آقای لین خانواده‌ش رو از دست داده و تنها یادگاری که از خانواده‌ داره، نوه‌‌ی چندماهه‌ی عزیزیه که لحظه‌ای هم از خودش جداش نمی‌کنه.
آقای لین با گرو‌هی از پناهنده‌ها به کشور دیگه‌ای اومده و به صورت موقت تو یک اقامتگاه می‌مونن.
یکی از روزهایی که پیرمرد برای قدم‌زدن از اقامتگاه خارج می‌شه، خیلی اتفاقی با یک مردِ خارجی آشنا می‌شه.
این دو مرد با این‌که زبانِ هم رو نمی‌شناسن، به واسطه‌ی تنهایی و غمِ مشترکشون با هم ارتباط می‌گیرن و دوستیِ خاصی بینشون شکل می‌گیره.
ولی شرایط تغییر می‌کنه و اتفاقا این تغییر باعث می‌شه ما کم‌کم حقیقتِ زندگیِ آقای لین رو بفهمیم.

داستان، آروم و بدونِ پیچیدگی پیش می‌ره ولی برای من از همون ابتدا یه غمِ درونی‌ای داشت که باعث می‌شد منتظرِ یه غافلگیری باشم…
      

        وقتی این کتاب رو می‌خوندم یاد این جمله می‌افتادم:
در سرم جنگ‌های زیادی‌ست 
و تنها کشته‌اش منم…

داستان مربوط به روزهای تاریکی از دوره‌ی امپراتوری عثمانیه.
روزهایی که حکومت، با بی‌تدبیری، سرباز‌های زیادی رو تو جنگ با بلغارها از دست داده،
مردم درگیر بیماری وبا شدن و روز به روز هم افراد بیشتری مبتلا می‌شن،
افرادی نقشه‌ی کودتا دارن،
عده‌ای هم طمع قدرت دارن و برای رسیدن بهش کم‌ارزش‌ترین چیزِ ممکن براشون جونِ آدم‌های دیگه‌ست…

خطری که هر روز و هر لحظه تو کمینِ شخصیت‌های کتاب هست رو شاید گاهی خودشون نفهمن، ولی ما که خواننده‌ی قصه‌ایم و هزارتا داستان تلخ خوندیم خوب حسش می‌کنیم! 

داستان اصلی در دلِ این آشوب‌ها اتفاق می‌افته؛
البته هر شخصیتی قصه‌ی خودش و غم و رنجِ مخصوص به خودش رو داره، انگار چند داستان هم‌زمان پیش می‌رن و به هم می‌رسن.
ویژگیِ مشترکِ شخصیت‌ها جنگِ درونی با خودشونه.
هرکدوم عشقی رو تو دلشون دارن ولی راه و رسمِ عاشقی رو بلد نیستن.
انقدر بلد نیستن که حتی براشون مرگ راحت‌تر از عاشقیه.

من ترجیح می‌دم اسمِ شخصیت‌ها رو نگم چون ذره ذره وارد قصه می‌شن و با هم آشنان، کشفِ ارتباط‌هاشون لذت‌بخش‌تره.

ولی یک شخصیتی هست به اسم «شیخ افندی»، که خونه‌ش آرامش‌بخشه و خودش هم یه‌جورایی پناهِ آدم‌هاست.
فکر کنم تا مدت‌ها هر جایی برم که بوی آرامش داشته باشه، یاد خونه‌ی شیخ افندی می‌افتم که هرکس با هر عقیده و نظر و احوالی واردش می‌شد آرامش می‌گرفت.

این اولین کتابی بود که از احمد آلتان خوندم و خب شروع خیلی خوبی بود.

پی‌نوشت:
دارم فکر می‌کنم واقعا دوست‌داشتن انقدر پیچیده‌ست؟
مگه عشق قرار نبود نجات‌بخش باشه؟
پس چرا آدم‌های این قصه وقتی عاشق شدن اسیر شدن و تازه دنبال یه راهِ نجات بودن؟
      

        سردار: زبان او سرش را بر باد می‌دهد!
زن: اگر نتواند مرا برهاند همان بهتر که به باد دهد!
____________________
یزدگرد سوم، آخرین پادشاه ساسانی، در زمان حمله‌ی اعراب فرار رو به قرار ترجیح ‌داده و با لباس‌ مبدل در آسیابی پنهان شده.

داستان با رسیدنِ افرادِ سلطنتی(موبد، سرکرده و سردار) برای یافتنِ پادشاه شروع می‌شه، که البته زمانی که می‌رسن پادشاه دیگه زنده نیست! و وقتی آسیابان و همسر و دخترش رو کنار جسد پادشاه می‌بینن، اون‌ها رو تقصیرکار و قاتلِ پادشاه می‌دونن. 
 
این خانواده‌ برای دفاع از خودشون شروع می‌کنن به روایتِ روزی که پادشاه رو دیدن، هر کس به شکلی روایت می‌کنه و هر روایت باعث قضاوتِ جدیدی می‌شه.
ولی حقیقت چیه؟ چه کسی پادشاه رو کشت؟

زیباترین بخش‌های کتاب برای من، بخش‌هایی بودن که شخصیت‌های مختلف نقشِ پادشاه رو بازی می‌کردن؛ انگار به جای این‌که فقط ماجرا رو تعریف کنن اون لحظه رو زنده نمایش می‌دادن…

اشاره‌هایی که به شرایط و مشکلاتِ جامعه، فقر، ظلم، بی‌عدالتی، وفاداری و … شده باعث می‌شه از صمیم قلب بگم که اثر درخشانی بود و حتما ارزش مطالعه داره✨
      

        [ آن روز من و “او” با هم پنجه در انداختیم و “او” مرا از آسمان‌ها به زیر انداخت. اما چه کسی شما را سرشت؟ مگر من و “او” با هم نبودیم؟ “او” از رازی که من در شما به جای نهادم چیزی نمی‌دانست. یَکُلیا “او” نمی‌دانست که در زمین پسر انسان چه می‌خواهد. چرا شما را از من رم می‌دهد؟ گو اینکه من اسیری هستم و در اینجا تنهای تنها، مثلِ تو یَکُلیا، گذشت زمان را تماشا می‌کنم. 
من با او از جهانی صحبت کردم که من و “او” در پشتش پنهان باشیم و انسان در آن مطمئن و بی‌تزلزل زندگی کند. اما “او” عوض هرچیزی به تماشاچی احتیاج داشت…]

داستان با شرحِ تنهاییِ یکلیا، دخترِ پادشاه، شروع می‌شه.
یکلیا تنها بود که عاشق چوپانی شد، ولی این عاشقی باعث شد حتی تنهاتر از قبل بشه. 

یکلیا بعد از رسوایی و طرد از جانبِ پدرش و مردم، یک شب تو تاریکی و سکوتِ بیابان با شیطان ملاقات می‌کنه.
اصل داستان از این دیدار و شنیدنِ داستانی از زبان شیطان آغاز می‌شه؛ یعنی به شکل جالبی راوی شیطانه!
این داستانِ دوم درباره‌ی میکاه، پادشاهِ قدرتمند و محبوبه که دل به زنی می‌سپره که فرستاده‌ی شیطان بوده و با انتخابِ این عشق، یَهُوه، خدای قدرتمند اسرائیل، رو خشمگین می‌کنه و مردمش رو به خطر می‌ندازه…
اینجاست که باید تصمیم بگیره اولویتش خودش باشه یا مردمش، شیطان رو انتخاب کنه یا یهوه، به سمت خیر قدم برداره یا شر رو در آغوش بگیره…

فضای داستان اسطوره‌ای و باستانیه که همین می‌تونه باعث بشه خوندنش برای همه راحت نباشه. ولی تجربه‌ی زیباییه که با این داستان با قلمِ شگفت‌انگیز تقی مدرسی آشنا بشیم.

قبلا هم‌ گفته بودم چه لذتی داره وقتی که از طریق یک کتاب با کتابِ دیگه‌ای آشنا می‌شم؛ این‌سری هم به لطف ملکوت با یکلیا آشنا شدم!
ولی راستش اونقدری که از ملکوت لذت بردم از یکلیا لذت نبردم. هنوز ملکوت برای من ارزشمندتر و ماندگارتره…(شاید این مقایسه‌کردن کار غلطی باشه.)
سعی می‌کنم بیشتر درباره‌ش بخونم، لطفا اگه تحلیلِ درست و خوبی ازش دیدین برای من هم بفرستین🤝🏽✨

پی‌نوشت اول:
شیطانِ این قصه زیادی پخته و خردمند بود!

پی‌نوشت دوم:
من متنِ چاپ قدیمِ این کتاب رو به لطف یکی از دوستانم داشتم و تا جایی‌که با چاپِ نشر فرهنگ جاوید مقایسه کردم چیز خاصی حذف نشده.
      

        جنگیدن برای زندگی به هر قیمتی؟!

ترکِ زندگی با وجودِ همه‌ی سختی‌ها و تاریکی‌ها و خنجرهایی که به قلبمون وارد می‌کنه، باز هم سخته.
هرچقدر هم از زندگی خسته می‌شیم هنوز منتظریم و دنبال یه راهی می‌گردیم که ادامه بدیم.
وقتی این کتاب رو می‌خوندم به این فکر می‌کردم که آیا می‌تونم شخصیت‌ها رو قضاوت کنم؟ می‌تونم کسی رو برای انتخابِ «به هر قیمتی زنده‌موندن» سرزنش کنم؟

به این فکر می‌کنم برای نجات زندگیِ خودم چه کارهایی ممکنه ازم سر بزنه؟
خیلی ناراحتم که نمی‌تونم با قطعیت جوابی به این سوال بدم.
اینجا فهمیدم باید از خودم بترسم؛ از خودم به عنوان یک انسان بترسم!

داستان در زمان جنگ جهانی دوم و حمله‌ی آلمان به شوروی اتفاق می‌افته.
«سوتنیکوف» و «ریباک» دو پارتیزانِ شوروی تو هوای سردی که سرماش استخون‌هاشون رو می‌سوزونه به دنبال آذوقه از دسته‌ی خودشون جدا می‌شن.

داستان در یک فضای سرد، خطرناک و ناامن روایت می‌شه.
سوتینکوف بیماره و برای همین خیلی جاها باعث می‌شه همراهش هم به دردسر بیفته.
ولی تو همین مسیره که واسیل بیکوف قراره به ما جنبه‌هایی از فداکاری و از خود گذشتگی، ترس و حقارت و مشکلات و بی‌رحمی‌های این جنگ رو نشون بده؛
که من فکر می‌کنم خیلی هم درست از عهده‌ی این کار براومده.
      

        همه می‌دونیم و شنیدیم برادران کارامازوف شاهکار داستایفسکی بوده.
اگه بخوام حرف‌های جدیدتر بزنم و از نظر خودم بگم این کتاب برای من مثل کتاب درس بود.
بخش‌هایی از کتاب سوال‌های خیلی جدی و عمیقی درباره‌ی زندگی، مرگ، ایمان، خدا و معنای وجودی انسان مطرح می‌شه که می‌تونم بارها و بارها بهشون برگردم و بخونم و فکر کنم.
و بخش‌های دیگه‌ای از داستان با ظرافت و زیبایی از زبان یکی از شخصیت‌ها به این سوال‌ها پاسخ داده می‌شه.

کتاب برای قرن نوزدهمه ولی  سوال‌ها و چالش‌های ذهنی شخصیت‌های کتاب هنوز تازه و واقعیه، هنوز هم آدم‌ها بین عقل و احساس درگیرن، هنوز هم زندگی رو بی‌معنی می‌دونن، هنوز نمی‌دونن به خدا ایمان دارن یا نه و اصلا خدایی هست یا نه،
هنوز ظلم و بی‌رحمی هست، حسادت هست،
هنوز هم جهان بدون عدل و انصافه و خیلی وقت‌ها گناهکار‌های واقعی محاکمه نمی‌شن.

‎من قبل از خوندنِ این کتاب خیلی مراقب بودم چیزی از داستان و شخصیت‌هاش ندونم و خودم باهاشون مواجه بشم، ولی اگه شما نخوندین و دوست دارین بدونین :
‎داستان درباره‌ی خانواده‌ی کارامازوفه.
‎فیودور کاراموزوف پدرِ پول‌پرست، خودخواه، فاسد و در یک کلام بی‌اخلاقِ این خانواده‌ست که متاسفانه این پدر فرزندانی هم داره؛ سه پسر.
‎هر کدوم از این پسرها ویژگی‌های شخصیتیِ متفاوتی دارن .
‎یکی همیشه برای انتخاب‌کردن تو دوراهیه؛ 
‎دو راهیِ منطق و احساس، شرافت و رذالت و… و در نتیجه‌ی این کشمکش‌ها خشمه که ظاهر می‌شه.

‎پسر دوم به ظاهر آروم ولی در باطن با تردید زندگی می‌کنه؛ درباره‌ی اخلاق، زندگی، دین، قدرت و خدا.
‎عذاب و سختیِ زندگیِ پسر اول از ظاهر و کارهاش و پسر دوم از افکارش پیداست.

‎و اما پسر سوم که نورِ این خانواده‌ست‌ با محبت، قلب روشن و ایمانش مسیرِ متقاوتی رو تو زندگی می‌ره ولی هم‌چنان گاهی به تاریکیِ روحِ برادرانش هم می‌تابه.

‎از همون صفحات اول من هم مثل این برادرها از این پدر نالایق متنفر بودم، من هم با انزجار بهش فکر می‌کردم و برای همین وقتی هر کدوم از پسرها تصمیمی گرفتن یا رفتاری با پدرشون داشتن، حس می‌کردم من هم اگه بودم همین‌کار رو می‌کردم! 

‎یکی از زیباترین و ارزشمندترین ویژگی‌های این کتاب برای من این بود که بیشترِ شخصیت‌ها نه کاملا بد و پلیدن و نه کاملا خوب و قدیس، همه در طیف خاکستری‌ان.
‎همه‌ی ما همین‌طور هستیم؛ هرچند فراموش می‌کنیم.

‎توان و دانشِ من برای توصیف چنین کتابی خیلی کمه، خیلی خیلی کم.
‎ولی حداقل می‌تونم پیشنهاد کنم که یک روزی با حوصله و صبر و عشق این کتاب رو بخونید.
      

        «ابیگیل همیشه از ما حمایت می‌کنه. وقتی توی دردسر بیفتی، دردسرِ جدی، واقعا کمکت می‌کنه. صدها ساله که اینجاست.
نمی‌دونم چرا بهش می‌گن ابیگیل. از وقتی ماتولا ماتولا بوده اسمش همین بوده. احتمالا خیلی سال پیش یه روز یه کسی این اسم رو گذاشته روش…»

این‌ سومین کتابی بود که من از ماگدا سابو خوندم.
داشتم فکر می‌کردم که چقدر رنج‌های شخصیت‌ها واقعی و قابل درکه
و انگار عذاب‌وجدان‌ و پشیمونی ویژگی مشترک همه‌ی داستان‌هاشه.
گاهی این پشیمونی از خطاهای بزرگه و گاهی هم از کارهای‌ خیلی ساده و کوچکی که سرانجامِ غم‌انگیزی داشتن.
ولی با وجود هر مشکلی هنوز هم زندگی و جنگیدن برای جبران ادامه داره.

این داستان درباره‌ی دختری بود به اسم «گینا». گینای چهارده ساله همیشه زندگی خوب و ارتباط نزدیکی با پدرش داشته. ولی حالا پدرش بی هیچ توضیحی اون رو به مدرسه‌ی شبانه‌روزی‌ِ «ماتولا» می‌بره و تنهاش می‌ذاره؛ مدرسه‌‌ی دخترونه با قوانین سخت و مذهبی.

گینا که همیشه با آزادی و تفریح زندگی کرده، حالا حتی حق نگه‌داشتنِ‌ وسایل شخصی خودش رو هم نداره. حتی نمی‌تونه بفهمه چرا پدرش این‌کار رو کرده.
البته که ما خیلی خوب می‌تونیم حدس بزنیم چرا یک ژنرال نظامی، زمانی که کشور درگیر جنگه ممکنه چنین تصمیمی گرفته باشه🥲

ابیگیل امیدِ آخرِ بچه‌های ماتولا تو شرایط سخته. 
وقتی فاجعه‌ای به بار اومده که حتی نمی‌شه درباره‌ش با کسی صحبت کرد یعنی وقتشه که از ابیگیل کمک بخوان.
ولی واقعا اون کیه که این‌قدر مهربون و همراهه و این همه سال تونسته هویت خودش رو پنهان کنه؟! 

پی‌نوشت:
با این‌که از همون اول درست حدس زدم ولی بازم با خوندنِ هویت واقعی ابیگیل هیجان‌زده شدم. خیلی زیبا بود. کتاب‌های ماگدا سابو پیشنهادِ قلبیِ من به کسیه که کتابی ازش نخونده.
      

        برای من خوندن هر داستان تجربه‌ی یه ماجرای جدیده، گاهی هم یه حس جدید.
حس جدیدِ این داستان همون «فاصله‌ی نجات» بود.
البته فکر کنم این حس رو تو واقعیت تجربه کرده بودم و فقط اسمی براش در نظر نداشتم… 

آماندا به همراه دخترش نینا برای تفریح و تعطیلات به شهرِ دیگه‌ای اومده،
با زنی آشنا می‌شه که معتقده روحِ فرزندش رو از دست داده..!
و نگرانی و دلهره‌ی آماندا با شنیدن این ماجرا شروع می‌شه.

باید از این بچه بترسه؟ارتباطش رو با این زن قطع کنه؟
ممکنه خطری دخترش رو تهدید کنه؟

ولی داستان از این‌جا شروع نمی‌شه.
از جایی شروع می‌شه که آماندا داره با شخص ناشناسی حرف می‌زنه و این اتفاق‌ها رو با اون شخص مرور می‌کنه.
اون شخص تلاش می‌کنه با این مرور، چیزی رو به آماندا بفهمونه؛
احتمالا حقیقتی رو که آماندا ندیده…

علاوه بر این‌که فضای رمزآلود و جالب داستان رو دوست داشتم، اشاره‌ای که به تاثیر آلودگی‌های محیط زیستی به زندگی انسان‌ها داشت هم برای من خیلی ارزشمند بود؛ اثرِ وحشتناکی که شاید اشاره‌ی چندانی هم بهش نمی‌شه.

و حرف آخر این‌که از اون داستان‌هاست که پایانش وابسته به برداشتِ خواننده‌ست!
      

        با این کتاب برای اولین‌بار از پوشکین خوندم،
و با اطمینان می‌گم که برای همیشه دوستش خواهم داشت.
یکی از مهم‌ترین دلایلِ این دوست‌داشتن اینه که پوشکین خودش رو خیلی زیاد به مخاطبش نزدیک می‌کنه و با صمیمیت و صداقتش کاری می‌کنه که مخاطب، این داستان‌ها رو خیلی واقعی‌تر درک کنه و با اعتماد به این صداقت، به دنیایِ داستان‌های بعدی قدم بذاره.

من هر کدوم از داستان‌ها رو که می‌خوندم، احساس می‌کردم کاملا واقعی وارد دنیایِ اون داستان شدم. 
تو دنیایِ داستان‌های پوشکین همه چیز خیلی سریع اتفاق می‌افته،
 چیزِ اضافه‌ای وجود نداره چرا که پوشکین رک و راست می‌ره سر اصل مطلب!

بعضی از از داستان‌ها ناتموم بودن، که چون قبلا نمی‌دونستم خیلی ناراحت شدم! 
مثلا داستان اول «آبراهام» خیلی ناقصه، با این‌که خیلی جذاب داشت پیش می‌رفت:((

ولی چند تا داستان هم هستن که از همه بیشتر دوستشون داشتم؛
«دخترِ کاپیتان» که بهترین و کامل‌ترین بود، 
«بی‌بی پیک» فراموش‌نشدنی بود،
«دوبرفسکی» من رو یاد رابین‌هود انداخت،
«شلیک» که عجب پایان فوق‌العاده‌ای داشت،
و «کولاک» که داستان عجیب و غیرقابل تصوری بود.

هرکدوم از این داستان‌ها شخصیت‌های فراموش‌نشدنی و واقعی‌ای دارن
که برای آفریدن این شخصیت‌ها به جناب پوشکین درود می‌فرستم.

اگه دوست دارین داستان‌هایی بخونین که در نهایت سادگی، لذت‌بخش و زنده هم باشن داستان‌های پوشکین رو از دست ندین.
      

        «خوش‌باوری یعنی جنونِ اصرار بر این‌که همه چیز خوب است، آن هم وقتی که اوضاع خراب است!»

من همیشه مخالفِ خوش‌بینیِ بیش از حد بودم و هستم!
به نظرم امید‌داشتن خوبه ولی نه همیشه و در هر شرایطی.
گاهی اوقات شرایط به شکلیه که «فقط و فقط امیدواربودن و هیچ‌کاری نکردن» با حماقت برابری می‌کنه…

برای من تحملِ افرادی که اصرار دارن همه‌چیز خوبه و خوب‌تر هم می‌شه خیلی سخته.
مثلا اونی که می‌رقصه و فریاد می‌زنه زندگی محشره!!

داستانِ این کتاب از یک درس شروع می‌شه:
«این دنیا بهترین دنیایِ ممکن است و همه‌چیز در این دنیا در بهترینِ حالت ممکن خود است»
کاندید این درس رو از معلمی یاد گرفت و پذیرفت.
زندگی هم تمامِ تلاشش رو کرد تا درستی یا نادرستیِ این موضوع رو به کاندید ‌اثبات کنه…

پی‌نوشت:
من از این کتاب یک نکته برای خودم برداشتم؛
این‌که کارکردن نجات‌دهنده‌ست!
      

        کتاب شامل دو داستانه؛
داستان اول یا «بنسای» داستانِ یک رابطه‌ست که قرار نبود شکل بگیره ولی گرفت،
به نظر هم نمیومد تموم بشه ولی شد.
ولی از فراموش‌شدن و فراموش‌کردن چیزی نمی‌تونم بگم، باید دید که فراموشی هم تو این پایان بود یا نه!

داستانِ دوم یا «چقدر خوب سیگار می‌کشیدم» داستانِ مردیه که برای درمانِ بیماری قراره سیگارکشیدن رو ترک کنه،
ولی سیگار بخشی از وجودشه و بودنش لازمه‌ی لذت‌بردن از هرچیزی تو زندگیشه.

چطوری باید چیزی رو که زندگی در لحظه رو لذت‌بخش و یا اصلا قابلِ‌ تحمل می‌کنه رو رها کنه، با این فرض که این‌کار باعث می‌شه بیشتر عمر کنه؟!

یک چیز جالبی هم که تو هر دو داستان هست، اینه که شخصیت‌ها «کتاب‌ها‌ رو زندگی می‌کنن»،
که من کاملا می‌تونم این حس رو درک کنم!(احتمالا شما هم می‌تونید)

پی‌نوشت:
چیزهایی هستن که به قدری تو وجودمون حک شدن،
که دیگه از ما جدا نمی‌شن، انگار دیگه بخشی از ما شدن!
      

        درباره‌ی اهمیتِ ساکت نموندن و واکنش نشون دادن…
و چقدر هم داشتنِ چنین مهارتی مهم و لازمه!
      

        از اون کتاب‌های ساده و روون که برای نوجوان‌ها هم مناسبه،
و  داستان خیلی سریع پیش می‌ره و هیجان داره!

داستان هم که از اسمش کاملا مشخصه:
قراره یک عده‌ای دنبال یک گنج معروف و پنهان بگردن، که تو این مسیر بعضی‌ها طمع‌ بیشتری دارن و همین باعث می‌شه ماجراهای زیادی پیش بیاد…
      

        «شاید آن‌قدرها هم بد نباشم»🫂

یه تخمه‌ی بد و شیطون از خودش حرف می‌زنه و از دلیل بد بودنش؛ از خیلی بد بودنش! 
قشنگ بود و به دل نشست.