با این کتاب برای اولین‌بار از پوشکین خوندم،
و با اطمینان می‌گم که برای همیشه دوستش خواهم داشت.
یکی از مهم‌ترین دلایلِ این دوست‌داشتن اینه که پوشکین خودش رو خیلی زیاد به مخاطبش نزدیک می‌کنه و با صمیمیت و صداقتش کاری می‌کنه که مخاطب، این داستان‌ها رو خیلی واقعی‌تر درک کنه و با اعتماد به این صداقت، به دنیایِ داستان‌های بعدی قدم بذاره.

من هر کدوم از داستان‌ها رو که می‌خوندم، احساس می‌کردم کاملا واقعی وارد دنیایِ اون داستان شدم. 
تو دنیایِ داستان‌های پوشکین همه چیز خیلی سریع اتفاق می‌افته،
 چیزِ اضافه‌ای وجود نداره چرا که پوشکین رک و راست می‌ره سر اصل مطلب!

بعضی از از داستان‌ها ناتموم بودن، که چون قبلا نمی‌دونستم خیلی ناراحت شدم! 
مثلا داستان اول «آبراهام» خیلی ناقصه، با این‌که خیلی جذاب داشت پیش می‌رفت:((

ولی چند تا داستان هم هستن که از همه بیشتر دوستشون داشتم؛
«دخترِ کاپیتان» که بهترین و کامل‌ترین بود، 
«بی‌بی پیک» فراموش‌نشدنی بود،
«دوبرفسکی» من رو یاد رابین‌هود انداخت،
«شلیک» که عجب پایان فوق‌العاده‌ای داشت،
و «کولاک» که داستان عجیب و غیرقابل تصوری بود.

هرکدوم از این داستان‌ها شخصیت‌های فراموش‌نشدنی و واقعی‌ای دارن
که برای آفریدن این شخصیت‌ها به جناب پوشکین درود می‌فرستم.

اگه دوست دارین داستان‌هایی بخونین که در نهایت سادگی، لذت‌بخش و زنده هم باشن داستان‌های پوشکین رو از دست ندین.
      

        «خوش‌باوری یعنی جنونِ اصرار بر این‌که همه چیز خوب است، آن هم وقتی که اوضاع خراب است!»

من همیشه مخالفِ خوش‌بینیِ بیش از حد بودم و هستم!
به نظرم امید‌داشتن خوبه ولی نه همیشه و در هر شرایطی.
گاهی اوقات شرایط به شکلیه که «فقط و فقط امیدواربودن و هیچ‌کاری نکردن» با حماقت برابری می‌کنه…

برای من تحملِ افرادی که اصرار دارن همه‌چیز خوبه و خوب‌تر هم می‌شه خیلی سخته.
مثلا اونی که می‌رقصه و فریاد می‌زنه زندگی محشره!!

داستانِ این کتاب از یک درس شروع می‌شه:
«این دنیا بهترین دنیایِ ممکن است و همه‌چیز در این دنیا در بهترینِ حالت ممکن خود است»
کاندید این درس رو از معلمی یاد گرفت و پذیرفت.
زندگی هم تمامِ تلاشش رو کرد تا درستی یا نادرستیِ این موضوع رو به کاندید ‌اثبات کنه…

پی‌نوشت:
من از این کتاب یک نکته برای خودم برداشتم؛
این‌که کارکردن نجات‌دهنده‌ست!
      

        کتاب شامل دو داستانه؛
داستان اول یا «بنسای» داستانِ یک رابطه‌ست که قرار نبود شکل بگیره ولی گرفت،
به نظر هم نمیومد تموم بشه ولی شد.
ولی از فراموش‌شدن و فراموش‌کردن چیزی نمی‌تونم بگم، باید دید که فراموشی هم تو این پایان بود یا نه!

داستانِ دوم یا «چقدر خوب سیگار می‌کشیدم» داستانِ مردیه که برای درمانِ بیماری قراره سیگارکشیدن رو ترک کنه،
ولی سیگار بخشی از وجودشه و بودنش لازمه‌ی لذت‌بردن از هرچیزی تو زندگیشه.

چطوری باید چیزی رو که زندگی در لحظه رو لذت‌بخش و یا اصلا قابلِ‌ تحمل می‌کنه رو رها کنه، با این فرض که این‌کار باعث می‌شه بیشتر عمر کنه؟!

یک چیز جالبی هم که تو هر دو داستان هست، اینه که شخصیت‌ها «کتاب‌ها‌ رو زندگی می‌کنن»،
که من کاملا می‌تونم این حس رو درک کنم!(احتمالا شما هم می‌تونید)

پی‌نوشت:
چیزهایی هستن که به قدری تو وجودمون حک شدن،
که دیگه از ما جدا نمی‌شن، انگار دیگه بخشی از ما شدن!
      

        درباره‌ی اهمیتِ ساکت نموندن و واکنش نشون دادن…
و چقدر هم داشتنِ چنین مهارتی مهم و لازمه!
      

        از اون کتاب‌های ساده و روون که برای نوجوان‌ها هم مناسبه،
و  داستان خیلی سریع پیش می‌ره و هیجان داره!

داستان هم که از اسمش کاملا مشخصه:
قراره یک عده‌ای دنبال یک گنج معروف و پنهان بگردن، که تو این مسیر بعضی‌ها طمع‌ بیشتری دارن و همین باعث می‌شه ماجراهای زیادی پیش بیاد…
      

        «شاید آن‌قدرها هم بد نباشم»🫂

یه تخمه‌ی بد و شیطون از خودش حرف می‌زنه و از دلیل بد بودنش؛ از خیلی بد بودنش! 
قشنگ بود و به دل نشست.
      

        برای اون روزهایی که با خودت می‌گی «آخه من به چه دردی می‌خورم؟»
      

        از متنِ کتاب:
«وقتی کاری واقعا نابخشودنی ازت سر می‌زند، همیشه نمی‌فهمی کارت نابخشودنی بوده، منتها درباره‌ی کاری که کرده‌ای تردید خاصی توی دلت هست.»

من دارم فکر می‌کنم چطور نویسنده به واقعی‌ترین شکل ممکن شخصیت‌های اصلی رو برای ما به تصویر کشیده که ما می‌تونیم برای اشتباهاتشون عذاب بکشیم، برای ارتباط‌هایی که بینشون شکل می‌گیره تهِ دلمون گرم بشه و برای اتفاقات جبران‌نشدنی و تلخی که تجربه می‌کنن اشک بریزیم و قلبمون هزار تکه بشه…

شاید چیزی که توی این کتاب مهم‌تر از داستان و اتفاق‌‌هاست،
شخصیت‌ها و انتخاب‌هاشونه.

و شاید هم پررنگ‌بودن ارتباط‌ها و مسئولیت‌داشتن در قبال این ارتباط‌هاست؛
ارتباط با انسان‌ها، با حیوانات، با زندگی و حتی با مرگ…

داستان از جایی شروع می‌شه
که یک زنِ نویسنده برای خونه‌ش خدمتکاری رو استخدام می‌کنه؛
پیرزنِ ساکت و عجیبی به نام امرنس.

امرنس تنهاست، رفتارهای عجیبی داره و انگار دژ محکمی اطرافش ساخته تا هیچ‌کس نتونه ازش عبور کنه.
ولی طی مدتی که امرنس به خونه‌ی راوی رفت‌و‌آمد داره کم‌کم بعضی از راز‌هاش رو  برای این زن فاش می‌کنه و بالاخره یک ارتباطی ایجاد می‌شه. ارتباطی که هنوز هم عا‌دی نیست ولی ارزشمنده…

پی‌نوشت:
من جدی‌ جدی جوری گریه کردم که انگار همه چیز واقعی بود.
احساس می‌کنم خیلی بی‌رحمانه واقعی بود.
      

        .
چقدر زیادن نویسنده‌های خوبی که هنوز کتابی ازشون نخوندم…

من با این کتاب با «ژان‌ژاک روسو» آشنا شدم.
بعضی‌ها معتقدن این کتاب بهتره بعد از «اعترافات» خونده بشه،
بعضی‌ها هم می‌گن قبلش باید خونده بشه،
که خب به نظر می‌رسه من در دسته‌ی دوم قرار گرفتم و حالا مشتاق شدم اعترافات رو هم بخونم.

کتاب شامل ده بخش یا ده گشته.
گشت‌هایی که طی اون روسو از افکار و تجربیاتش می‌گه؛
از این‌که تنهایی و انزوا رو انتخاب کرده و چرا به این انتخاب رسیده،
از رنج‌هایی که انسان‌های دیگه براش ایجاد کردن،
از پنهان‌کردنِ حقیقت و دروغ،
از محبت‌کردن و محبت‌دیدن و شادمانیِ ارزشمندی که به دنبال دارن،
و از تفاوت خوشبختی و خشنودی…

اگه خوندن و فهمیدنِ تجربه‌ها برایِ شما هم زیباست،
به نظرم این کتاب می‌تونه یکی از انتخاب‌های مناسب باشه.
      

        داستان اینه که یک خانواده‌ای مالکِ باغ آلبالوی زیبا و قدیمی‌ای هستن که به دلیل بدهی و مشکلات مالی (از نظر من به دلیل بی‌لیاقتی و بی‌فکری) این باغ داره از دست می‌ره و به مزایده گذاشته می‌شه.
حالا این خانواده چه کاری انجام می‌دن تا باغ رو از دست ندن؟ هیچی!

شخصیت‌های این نمایشنامه، هم عجیبن و هم نوع زندگی‌شون با هم متفاوته.
ولی به نظرم چیزی که بین بیشترشون مشترکه تلاش نکردنه؛
تلاش نکردن برای حفظِ چیزی که دارن، برای چیزی که دوست دارن، برای آزادی و برای زندگی.
بعضی‌هاشون سرنوشت رو پذیرفتن و بعضی‌های دیگه منتظرن یه اتفاقی بیفته و نجاتشون بده!

منم این وسط یاد خودم افتادم که در حال حاضر هزار تا هدف و مشکل تو زندگیم دارم که واقعا هیچ‌کاری براشون نمی‌کنم. شاید بپرسید چرا؟ که باید بگم شاید امیدی به حل شدنشون ندارم و شاید هم هنوز لیاقت داشتنشون رو ندارم..!

چیزی که خیلی خیلی برای من لذت‌بخش بود شخصیت‌پردازی بود، 
که باعث می‌شد نوع زندگی و شیوه‌ی تفکر هر شخصیت رو خیلی خوب درک کنم و خیلی هم قابل تصور و واقعی باشن.

حالا یک دور دیگه کتاب رو می‌خونم، 
بیشتر یاد می‌گیرم و بیشتر جناب چخوف رو ستایش می‌کنم.
کلا من فهمیدم که ارادت خیلی خاصی به جناب چخوف دارم، تا الان هر داستانی که از ایشون خوندم خیلی انسانی و خیلی نزدیک به زندگی بوده.

اگه این نمایشنامه رو نخوندید واقعا پیشنهاد می‌شه🤝🏼
      

        حیاط نفرین‌شده یا حیاط شیطان، در واقع اسم یک زندانه که از اسمی که داره کاملا مشخصه چه محیط تاریک و ترسناکی داره.
چیزی که داستان رو می‌سازه، وجود تعدادی از زندانیان بی‌گناهیه که بیشتر از هر گناهکاری این‌جا موندگار شدن و عذاب کشیدن.
لابلای داستان هم به یک سری از وقایع تاریخ سلطنت عثمانی اشاره شده که برای من که اصلا اطلاعاتی ازشون نداشتم جالب بود…
      

        سونیچکا، دختریه که عاشق کتاب‌هاست و حفره‌های دنیای خودش رو با جنونِ کتابخوانی‌ پر کرده.
این کتاب، داستانِ زندگیِ سونیچکاست‌ از کودکی و تنهایی‌ش تا جوانی و شروعِ زندگی با همسرش، از سال‌های میان‌سالی و تلاش‌های عاشقانه‌ش  و از محبت‌ها و فداکاری‌هایی که حتی گاهی قابل درک نبودن…
      

        این فشارهایی که تو زندگی تحمل می‌کنیم، 
چیزهایی که مجبوریم تحمل کنیم تا پذیرفته شیم،
بالاخره یه روزی اثر خودشون رو روی سلامت و روانمون نشون می‌دن. 

زنی به اسم یونگ‌هی تصمیم می‌گیره گیاهخوار شه، به همین سادگی!
ولی این موضوعِ ساده به حدی برای همسر و خانواده‌ش غیرقابل درکه که حتی کار به خشونت و زور می‌رسه و وضعیتِ یونگ‌هی هم تو این مسیر مقاومت در برابر غذا خوردن، دردناک‌تر می‌شه…

به نظرم «گیاهخواری» موضوعِ اصلی نبود، 
«تصمیمِ متفاوت» یونگ‌هی بود که مهم بود.
و چیزی هم که مهم‌تر و دردناک‌تر بود این بود که هیچ‌کس واقعا سعی نکرد درک کنه و کنارش باشه.

به‌نظرم کسی که با خانواده و جامعه‌ی خودش متفاوت بوده و سرکوب شده خیلی خوب می‌تونه احساساتی که تو این داستان هست رو درک کنه.

پیشنهاد که نه، خواهشم اینه که ترجمه‌ی فارسی نخونید.
من ترجمه‌ی فارسی هم خوندم و واقعا بخش زیادی از داستان از بین رفته بود:))
      

        ‎گروهی از پسربچه‌های دارالتادیب به همراهی سرپرستشون به روستایی دورافتاده برده می‌شن تا دوره‌ی اصلاح و تربیتشون رو بگذرونن. 

‎بچه‌هایی که سر‌به‌راه نبودن، از خانواده طرد شدن و حالا دارن مجازات خلاف‌های کوچک و بزرگشون رو می‌بینن. 
‎درسته که مرتکب خطاهایی شدن که وقتی می‌خونیم و می‌فهمیم ممکنه ازشون بدمون بیاد ولی خب هنوز هم بچه‌ان…چطور می‌شه اشتباه‌ یک بچه رو قضاوت کرد؟

‎از تلخیِ مرگ، شیرینیِ عشق و بی‌رحمیِ جنگ چیزی نمی‌دونن، ولی با اقامتِ اجباری تو این روستا و مواجه شدن با بیماری‌ای که راهش رو به روستا باز کرده همه‌ی این‌ها رو تجربه می‌کنن. 

‎من اگه می‌تونستم تو این داستان فقط یک شخصیت رو انتخاب کنم، سرباز فراری‌ای رو انتخاب می‌کردم که نمی‌خواست بره جنگ، نمی‌خواست کسی رو بکشه!
‎حتی اگه همه بزدل بدوننش. دوست دارم اون بزدلی باشم که انتخاب می‌کنه قاتل و بی‌رحم نباشه.

‎داستانِ تلخ و غم‌انگیزی بود.
‎مگه ممکنه کتابی درباره‌ی جنگ باشه و تلخ نباشه؟
      

        گند بزنند به این‌جور زندگی. چندین سال جان کندم تا شوهرم نفسم را نبُرد، حالا هم جان می‌کنم که دستِ مردهای بیگانه‌ای که می‌گویند «همین‌که نفس بکشه کافیه» بهم نرسد.

«اولکر» از دخترِ مردی بودن خیری ندیده بود.
همسرِ مردی شد و باز هم روزِ خوش نداشت… 
تا چشم باز کرد دید مادر شده و حالا باید تلاش کنه زنده بمونه؛ پسرش شد دلیل زنده‌موندنش. 
تا روزی که پسرش هم بزرگ شد و رفت سربازی و‌ اولکر بالاخره بعد از بیست سال از خونه‌ای که جز خشونت و تحقیر براش چیزی نداشت بیرون رفت.
به این فکر می‌کرد کجا بره که دست شوهرش بهش نرسه، و از بی‌پناهی و ترس به بیمارستان پناه برد،  و کم‌کم شغلِ ناپایداری هم برای خودش پیدا کرد و شد همراهِ بیمارهایی که تنهان.

واقعا زن‌ بودن خیلی سخته، دلم برای همه‌ی اون زن‌هایی که اسیر چنین شرایطی می‌شن می‌سوزه…

پی‌نوشت:
آدم‌ها یا کمکی نمی‌کنن، یا کمک می‌کنن ولی در عوضش چیزی هم می‌خوان.
کدوم بدتره؟ دومی.