یادداشت زینب

سپاس از اشتراک‌گذاری 
موافقم، کتاب نوعی فردگرایی افراطی را ستایش می‌کند. جاناتان از گله جدا می‌شود و تنها راه رشد را در گریز از جمع و سلوک شخصی می‌بیند. برای خوانندگانی که به نقش جامعه، سنت، و فرهنگ باور دارد، این دیدگاه ممکن است ساده‌انگارانه یا حتی خطرناک جلوه کند.
برخی منتقدان نیز مثل شما می‌گویند کتاب بیش از حد ساده است و بیشتر به نوشته‌های خودیاری شباهت دارد تا یک رمان ادبی یا فلسفی جدی، شاید هم همین سادگی باعث شده کتاب مخاطبان نوجوان و بزرگسال را هم‌زمان جذب کند.
خیلی از منتقدین، جاناتان را شبیه بودا یا سالکان طریقت منظور کرده‌اند.
سپاس دوباره 🙏🏻