خود آتش‌سوزی‌ها و بلایی که سر آدم می‌آره به کنار.
چیزی که مدتیه(که می‌شه حدس چه مدتیه) ذهنم رو درگیر کرده و با این اثر به اوج خودش رسیده، واکنش آدمیزاد در برابر جنایاتیه که بشر مرتکب شده و می‌شه؛ کل وجودت می‌شه ملغمه‌ای از خشم و اشک و استیصال. نمی‌دونی چی‌کار کنی. انگار هیچ عملی نیستش که بتونه ذره‌ای آرومت بکنه.
و تازه باید جلوی یه مشت سوال رو اعصاب هم دووم بیاری. که "چطور ممکنه یه آدم اینطوری بشه؟"، "چطور ممکنه دست به چنین اعمالی بزنه؟" و "چطور اون یارو تونسته به خلق یه همچین موجوداتی افتخار کنه؟".
انگار جدی جدی یه چاقو کردن تو گلومون و با هر کثافت جدیدی که رقم می‌زنن بیشتر فشارش می‌دن.
        

          شاید ایراد از منه که نمیتونم تصور کنم بشه با لحنی تا این حد شاعرانه؛ از خشونت، از فاجعه و از جنگ گفت.
موضوع کتاب جذاب بود و یک نفس هم خوندمش. پایانش هم که پوووففف! 
اما چیزی که دوستش نداشتم لحن و زبان شخصیتها بود. چرا همه شخصیتها با یک لحن حرف میزدن؟ همه شاعر بودن ، از زن بیسواد روستایی تا دفترخانه دار و جلاد و ریش سفید روستا. انگار همشون یک نفرن.
شخصیتها هم شبیه به هم بودن ،صاف بدون بعد. 
تمام مدت یاد کتاب " آخرین انار دنیا " بودم، انگار بختیار علی این نمایشنامه رو نوشته بود. اون کتاب هم درباره جنگه و همین شاعرانگی تصنعی و زیاده گویی هاش منو اذیت میکرد.
چیزی هم که در مورد کتاب دوست داشتم این بود که قهرمان ماجرا زنه . 
درنهایت از خوندنش لذت هم بردم و میتونم پیشنهادش کنم .
ریویووی محمد آقا برای این کتاب رو از بقیه کارشناسانه تر و رک تر دیدم . بنظرم اونم بخونید
        

          شوک آخر کتاب 
روند داستان 
قلم آروم 
و اینکه زندگی با شخصیتها سخت نبود 
دوسش داشتم
        

          زبون آدم از این‌همه نبوغ و خلاقیت بند میاد. به‌نظرم اول فیلمش رو ببینید
 (Incendies)، 
و با برگ‌ریزون‌ترین پلات‌توییست دنیا روبه‌رو بشید. بعد نمایش‌نامه رو بخونید که قاعدتاً کامل‌تر و مفصل‌تره و از این‌همه جزئیات زیبا و‌ در عین حال غم‌انگیز لذت ببرید. کتابیه که فکر کنم هربار سراغش برم برام تازگی داره.
        

          داستانی در هر دو زمان حال و اینده .که به شما یاد میدهد سرنوشت قصه ان چیزی نیست که شما فکر میکنید ...
        

          دوست دارم همه ابتدا این شاهکار وجدی معود رو بخونن و بعد سراغ فیلم ساخته شده از روش برن تا متوجه بشن چقدر تجربه خود نمایشنامه رو خوندن بی‌نظیره. هر چند که کارگردان مورد علاقه خودم یعنی ویلنوو سازنده فیلم Incendies هست اما خود نمایشنامه به وسعت بسیاری زیبا، تلخ و ماندگاره..
        

          داستان با یک سوال شروع می‌شه.
ولی برای پیدا شدنِ جوابِ این سوال، خاطرات غم‌انگیز و وحشتناکی مرور می‌شن…

نوال مدت زمان زیادی رو سکوت کرده‌بود، هیچ‌کس حتی بچه‌هاش هم نمی‌دونستن علت این سکوت چیه!

تا زمانی‌که نوال می‌میره و وصیت‌نامه‌ای برای فرزندانش می‌ذاره.
ازشون می‌خواد به زادگاه مادرشون سفر کنن و برادر و پدرشون رو پیدا کنن؛
پدری که هیچ حرفی ازش زده نمی‌شده،
و برادری که ژان و سیمون، دوقلوهای نوال، هیچ‌وقت نمی‌دونستن وجود داشته!

با شروعِ این سفر، گذشته‌ی نوال رو از نوجوانی تا میانسالی می‌بینیم؛
روزهایی که عاشق‌‌بوده، ترس‌هاش، شکست‌هاش و مهم‌ترینش دلیل سکوتش.

خوندنش برای من خیلی جذاب بود، با پایانش خیلی شوکه شدم و اصلا انتظارش رو نداشتم!

با توجه به این‌که من بدون شناختِ قبلی رفتم سراغش، اصلا نمی‌دونستم قراره رنگ‌وبوی جنگ داشته باشه…
این‌که این‌روزها خیلی اتفاقی کتاب‌هایی رو می‌خونم که هم‌راستا با افکار و احوال خودم هستن، خیلی برام عجیب و جالبه.
جدی‌جدی نکنه کتاب‌ها ما رو انتخاب می‌کنن؟!

این نمایشنامه یک اقتباس سینمایی هم داره که من ندیدم: Incendies 🎥

پی‌نوشت:
همه‌چیز رو نباید فهمید، ندونستن آرامش داره!
        

          وقتی کتاب را شروع کردم فکر نمی کردم بعد از اتمامش از آن راضی باشم، ولی اینگونه شد. بخش های مختلفی از نمایشنامه که در ابتدا برایم بی معنا بود، بعد از تکمیل داستان و قرارگرفتن آخرین تکه های پازل، در کنار بقیه بخش ها معنای عمیقی پیدا کردند.
پرش های زمانی جذابی داشت. صحنه های خشونت آمیزی هم داشت که برای گروه های حساس توصیه نمی شود.
شاید این داستان چندان دور از حقیقت نباشد، هرچند اگر اتفاق افتاده باشد مانند شخصیت اصلی داستان کاری جز سکوت نمی توان انجام داد. سکوتی پر از فریاد و خشم.