این کتاب رو وقتی انگلیسی خونده بودم گفته بودم یکی از جذاب‌ترین پایان‌ها رو داشت و همه‌ش می‌گفتم حیف که بعید می‌دونم ترجمه بشه و خیلی‌ها از خوندنش محروم می‌شن. 
بعد امروز داشتم این کتاب رو می‌خوندم که اول‌هاش عجیب بود برام آشنایی داستان تا رسید به پلاتش و یادم افتاد خوندمش  :))
از مصائب شاید هم مزایای در خاطر نموندن اسم نویسنده‌ها و کتاب‌ها اینه که از همچین داستانی دو بار لذت می‌بری.
من هر دو باری که خوندم در یک نشست خوندمش از بس که روان و گیراست. 
از اون کتاب‌هاست که واقعا می‌گم در خوندنش تعلل نکنید.
شاید پایانش قابل حدس زدن باشه ولی مسیرش و دنیای پر از کتاب بین کلمه‌ها بی‌نظیره. 
        

          اگه بگم همه‌چیز از یک نقاشی شروع می‌شه و به اسمِ این نقاشی ختم می‌شه، احتمالا اشتباه نگفتم!

راویِ این داستان، یک نویسنده‌‌‌‌ی زنه که مدتی رو سوگوار بوده و حالا به دنبال ایده‌‌ای برای کتاب جدیدشه. به شکلِ اعجاب‌انگیزی در مسیرِ نوشتنِ این کتاب قرار می‌گیره و تصمیم می‌گیره از زندگیِ یک زنِ هنرمند و مرموز بنویسه؛ هلن رالستون.

هلن الهام‌بخشِ یک نقاش بوده ولی درباره‌ی خودش چیزِ زیادی گفته نشده و فراموش شده. داستان از جایی شروع می‌شه که راوی نقاشی‌ای رو پیدا می‌کنه که هلن کشیده، نقاشی‌ای که هم خودش عجیبه هم اسمش. 

راوی زمانی که زندگیِ هلن رو جستجو می‌کنه به مرگ می‌رسه، ولی نه دقیقا به همون شکلی که قابل تصوره؛ بلکه عجیب‌تر.
اصلا شاید باید بگم توی این مسیر، زندگی و مرگ رو لمس می‌کنه!

اگه دوست‌ دارید داستانی که می‌خونید در چهارچوب‌ واقعیت باشه، شاید این کتاب رو نپسندید ولی اگه آمادگیِ غافلگیرشدن دارید و از گم‌شدن بین واقعیت و خیال لذت می‌برید، بهتون این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم. 

پی‌نوشت:
وقتی کتاب تموم شد، حس می‌کردم اون شخصیتِ زن داره نگاهم می‌کنه تا مطمئن شه به قدر کافی غرقِ فضای وهم‌انگیز داستانش شدم یا نه…👀
        

          ‌
۱۸۸ صفحه در ۴ ساعت.

چه چیزی از یک انسان باقی می‌ماند وقتی بیش از حدّ در موضوع مورد علاقه‌اش غرق می‌شود؟ آیا وقتی آثار دیگران را می‌خوانیم، خود را از دست می‌دهیم؟ آیا به خودی دیگر تبدیل می‌شویم؟ آیا اکنون به افکار دیگری آغشته/آلوده شده‌ایم؟ آیا این تجربه برای زنان فرق دارد؟ برای بیوه‌ها چطور؟ یا برای هنرمندان؟ آیا سوگ و اندوه، هویت ما را تقویت می‌کند یا از هم می‌پاشد؟ این‌ها همه پرسش‌هایی مشروع‌اند که در رمان کوتاه «مرگ من» اثر «لیزا تاتل» مطرح و جاری می‌شوند.
‌
نویسنده‌ای سوگوار، تابلویی اسرارآمیز، و زنی سالخورده در اسکاتلند به شکلی شگفت‌انگیز با یکدیگر تلاقی می‌یابند با نتایجی غیرمنتظره و رازآلود. این نوولا، که باریک اما سرشار از تصویرپردازی‌هایی غنی‌ست، با شخصیتی آغاز می‌شود که بر سر دوراهی‌ای حیاتی قرار دارد. راوی بی‌نام خانم «تاتِل»، نویسنده‌ای‌ست که تمام عمر خود را صرف نوشتن کرده، اما اکنون درگیر سوگ عمیقی‌ست که انگیزه‌ی خلق را از او گرفته است. در یک سال و پنج ماهی که از مرگ همسرش گذشته، خود را در کلبه‌ای ساحلی در اسکاتلند منزوی کرده، اما اکنون دعوتی از سوی مدیر برنامه‌هایش، و فشار مالی ناشی از توقف درآمدش، او را به ادینبورو کشانده تا ایده‌ای برای پروژه‌ای جدید مطرح کند البته اگر اصلن بداند که این ایده چه چیزی باید یا می‌تواند باشد.
‌
همه‌چیز در پایان «مرگ من» که شاید بتوان آغازش نیز خواند نهفته است و این رمانک فشرده را بدل به اثری فراگیرتر و گسترده‌تر می‌کند. در واقع رها کردن دنیای «مرگ من» در این صفحات کوتاه تأسف‌بار می‌نماید. شخصیت‌ها چنان عمق و حضور عاطفی‌ای دارند که به فراتر از فضای محدود صفحاتشان امتداد می‌یابند. اما شاید هم قدرت «مرگ من» در همین ایجازش نهفته باشد؛ «تاتل» ریسمان ریتم را سفت و کشیده نگاه می‌دارد، حتی در حالی‌که بخش عمده‌ی رویدادها در ذهن و حافظه شخصیت‌ها می‌گذرد. «مرگ من» را می‌توان استعاره‌ای از سوگ، یا تأملی درباره‌ی هنر، الهام، هویت و فقدان دانست. همان‌گونه که هنر در این داستان، موجب جنب‌وجوش، شیفتگی و اضطراب شخصیت‌ها می‌شود، این کتاب نیز راز خود را حفظ خواهد کرد، آرام در انتظار خواهد ماند تا خواننده‌ای دیگر در تار آن گرفتار شود.
        

          «مرگ همیشه نزدیک بود، نه مثل سایه، مثل بخشی از خودم که هیچ‌وقت ازم جدا نمی‌شد.»