در دسته‌ی کتاب‌های خوب با ترجمه‌ی بد قرار می‌گیره.
چه بسا با ترجمه‌ی بهتر امتیاز بیشتری می‌دادم به سانتاگ محبوبم. 
      

        کاتالوگی برای شناختن من :)) 
      

        برای منی که هیچ‌وقت از این ژانر کتاب نمی‌خونم، به شدت سرگرم‌کننده بود و در دوره‌های رخوت  با بوریس آکونین معاشرت خواهم داشت :)) 
      

        این انسان عجیب و نوشته‌های عجیب‌ترش. 
      

        از عجیب‌ترین کتاب‌هایی که در سال‌های اخیر خوانده‌ام. 
      

        هنر دورفمن نه در گفتن حرف‌های تازه که در شیوه‌ی بیان حرف‌هاست. هویت از بزرگترین دغدغه‌های دورفمنه که هر بار در شکل جدیدی از اون حرف می‌زنه و بالاخره تو یکی از روایت‌هاش عاشق شیوه‌ی بیان و قدرت داستان‌نویسی این مرد می‌شید. 
      

        ایده‌ی کانال دیلی داشتن  رو از همین کتاب داریم بخدا 😁
      

        خوندن این کتاب وقتی بود که تلف شد. 
      

        طبق معمول نوشتن از کتابی که باهاش به درون خودم رجوع کردم خیلی سخته.

این کتاب بیشتر از این‌که داستان باشه یه تجربه است. تجربه‌ای که شما رو بین احساسات مختلف گیر می‌ندازه. حس‌هایی مثل تجربه‌ی اضطراب اما نه از اون اضطراب‌های کشنده، از اون اضطراب‌ها که وسطش متوجه مسخره بودنش میشی و خنده‌ات می‌گیره. اما این حس قراره به چیزهای بزرگتری برسه. حالا اون حس‌ها چیزهای زیادیه که ازشون اسم نمیبرم تا خودتون کشفش کنید🤭

داستان راجع به تعقیب و گریزه. انسان‌هایی که نمی‌شناسیم به دلایلی که نمی‌دونیم دنبال راوی داستانن. ظاهر داستان چیزیه که احتمالا هیچ کدوممون تجربه نخواهیم کرد اما خود داستان و حس‌هایی که گفتم چیزیه که بیشتر تجربه می‌کنیم و باهاشون مواجه می‌شیم اما کمتر ازشون می‌خونیم. 

بخش مورد علاقه‌م از کتاب اونجاییه که می‌ره سراغ ادیسه هومر و از محتواش معلومه که نویسنده علاقه‌ی خاصی به این داستان داره اما پایان کتاب یکی از جذاب ترین پایانهاست. از اونا که وقتی کتاب رو می‌بندی می‌خوای برگردی از اول بخونی ببینی اینا که خوندی واقعیه یا نه.

از تصویرسازی‌های کتاب و ساندترکش هم نگم که واقعا تو القای حس کتاب خیلی کمک کننده‌ن و خوندنش رو تبدیل به تجربه‌ی متفاوت می‌کنه. از ترجمه هم بخوام بگم این اولین باری بود که از نیکزاد نورپناه ترجمه می‌خوندم. موقع خوندن کتاب همش حس می‌کردم که مترجم هم به اندازه‌ی نویسنده با این داستان بهش خوش گذشته و لذتش رو تو کلماتی که ترجمه کرده برای ما جا گذاشته. 

خلاصه که این کتاب و نویسنده جای خاصی در قلبم پیدا کردن. 
      

        این کتاب راجع به خشونت خانگی بود. زنی از دست شوهرش که دائما آزارش می‌ده فرار می‌کنه. کجا میره؟ بیمارستان.
چی کار می‌کنه؟ همراه مریض‌هایی می‌شه که همراه ندارن. حواسش هست هیچ‌جا اسمی ازش نمونه تا شوهرش نتونه پیداش کنه. از دوربین‌ها، پلیس‌ها و هر چیزی که امکان شناساییش رو داشته باشه دوری می‌کنه.
زنی که به خاطر پسرش می‌خواد زنده بمونه ولی نمی‌خواد دیگه یه لحظه زندگی با شوهر آزارگرش رو تحمل کنه. اینکه چه بلاهایی سرش میاد و پایان کتاب چیه رو می‌سپرم به هرکی که می‌خواد بخونه.
این کار سرای شاهینر رو خیلی بیشتر از پله پله تنهایی دوست داشتم.
      

        سونیای چهل‌ساله‌ی تنها. سونیایی که در شهری زندگی می‌کنه که "وقتی آدم احساس عمیقی به کسی داشته باشد، به او علاقه‌مند است" و عشق نه در اتمسفر این شهر وجود داره نه در زندگی زن تنهای چهل ساله. سونیایی که وقتی مدیر آموزشگاه رانندگی  می‌خواد یه مشکل جزئی رو براش حل کنه از این مهربونی کوچک چنان تحت تاثیر قرار می‌گیره که می‌خواد گریه کنه. این کتاب از دل یه منطقه‌ی سرد و  غمگین میاد تو زندگی آدم و یه جاهایی قلبت رو گرم می‌کنه، یه جاهایی اشکت رو درمیاره و در نهایت تو رو متوجه زندگی زنان فراموش‌شده‌ی اطرافت می‌کنه. 
      

        تو این مجموعه‌ی اطراف این کتاب رو بیشتر از بقیه‌شون دوست دارم. شاید چون به زبان مادری غصه می‌خورم. 
      

        این کتاب رو ترجیحا زبان اصلی بخونید. 
      

        کتاب خوب و ترجمه‌ی بد. 
      

        کاش یه گزینه بود هزار بار خوانده‌ام. برای کتاب‌های کیرکگور استفاده‌ می‌کردم.