اگر کتاب جز از کل را خوانده و دوست داشته اید احتمالا این کتاب را هم دوست خواهید‌داشت.
        

          کتاب خیلی عجیبی بود. با اینکه همه‌ش 135 صفحه‌ست، یه روند عجیبی داشت که وقتی می‌خوام برای یکی تعریفش کنم اندازه ۱۳۰ صفحه باید حرف بزنم.
برای همین نمی‌دونم چی بگم ازش. شرح سرگشتگی پسر. پسری که زنش دیروز ترکش کرده. سال‌هاست با پدرش صحبت نمی‌کنه. از همه چیز و همه‌کس شاکیه. شایدم فقط بی‌توجهه. هیچی براش مهم نیست... نمی‌دونم. از دنیا متنفره و حالا داره حرف می‌زنه. داره چیزهایی که می‌بینه رو شرح می‌ده. داره شرح می‌ده تا ما هم تو این دنیا باهاش سهیم شیم. ما هم بفهمیم چه حس و حالی داره. چطور اینطور فکر می‌کنه. چرا اینطوره.
ممکنه باهاش موافق نباشی، اما می‌فهمیش. واقعا و عمیقا می‌فهمیش.
یه جاهایی من رو یاد جسپر جز از کل می‌انداخت.
یه جاهایی من رو یاد تلخی مرگ قسطی می‌انداخت.
پر بود از ارجاع‌های مختلف به اتفاق‌ها، نقاشی‌ها، موسیقی‌ها و شعرها و کتاب‌ها.

بیش از همه چیز برام طرح جلدش عجیب بود. لحظه‌ای که شروع کرد حرف زدن از چیزی که ما تصویرش رو روی جلد می‌بینیم، قشنگ احساساتم دگرگون شد. اولش فکر می‌کردم یه چیز بانمکه، بعد هی می‌خونی و می‌بینی این چیزا که اصلا بانمک نیستن، پس این چه طرح جلدیه واقعا... تا می‌رسه به اونجا. می‌رسه به یادآوری افسانه فلوت‌زن هملین...

پ.ن: می‌خواستم ازش هزارتا بریده منتشر کنم. :)) ولی مشکلش این بود که یهو کل کتاب رو می‌بایست تایپ می‌کردم. پس خودم رو متوقف کردم و پیشنهاد می‌کنم اگه حوصله یه چیز دارک دارید بخونیدش. (و سری هم به این بریده‌های زیادی که ازش گذاشتم بزنید که ببینید فازش رو دارید یا نه.)
        

          بالاخره کتاب پسر تمام شد. بر خلاف تعداد کم صفحات
بسیار آرام پیش رفت، دلیلش هم احتمالا تلخی داستان
و تعداد زیاد جملات به فکر فروبرنده اش بود که کتابم
را پر از خطوط مشکی کرد‌. راستش نمیدانم دقیقا چه
احساسی نسبت بهش داشتم؛ باید یک کمی زمان بگذرد.
شاید بعدا چیز مفصل تری بنویسم اما فعلا به همین ها
بسنده میکنم:
تلخ ، درخشان، راوی غم‌های زندگی به گزنده ترین شکل
ممکن!
        

          تموم شد ولی در ذهنم باقی موند
کتابی بود  پر از سیاهی و تاریکی که شاید زده تون کنه ولی هرچی جلوتر می‌رفت عادت میکنید و جزئی از داستان میشه.
در مورد داستان هم،داستانی نداشت در واقع! فقط ذهنیات یک آدمی بود درباره خودش و دنیای ساخته ذهنش.
        

          چیز بی‌سر و ته و بی‌خودی بود. انگار شخصیت ناطور دشت بزرگ شده ولی هنوز از اینکه زندگی رو به کتفش می‌گیره پشیمون نیست. معمولاً کتاب‌هایی که هوتن شکیبا می‌خونن رو دوست دارم. این یکی جالب نبود. بیشتر بریده‌های مثلا عمیق و مفهومی خوبی برای اینتساگرام داشت که البته به‌نظرم اکثراً بی‌خود بودن.
        

          عنوان کتاب و تصویر روی جلد کتاب این تصور را به وجود می‌آورد که کتابی با مایه طنز و نوجوانانه روبروی شماست اما با شروع کتاب با مردی مواجه می‌شوید که دارد تمام اتفاقات ناگوار زندگی‌اش را از همین اول کتاب روایت می‌کند. 
نگاه آندری نیکولایدیس در سراسر کتاب، سیاه، تلخ و پر از ناامیدی و یک‌جور نفرت از آدم‌هاست. 
هر چه که برخمان در کتاب «آدمی، یک تاریخ نویدبخش» به زور در مغزمان فرو کرده بود که ذات بشر نیک است، نیکولایدیس در کتاب پسر، اصرار داشت که چکیده نهاد آدمی، شرور و خبیث است و این زندگی بی‌ارزش. 
دلیلِ آوردن این همه تاریکی و تنفر از آدم‌ها در داستانِ این نویسنده بوسنیایی، برای من مشخص نشد و اینکه چرا به یک‌باره در اواخر داستان، جرقه‌های امید در ذهنش روشن شد؛ و چرا هر ماجرایی که به شرارت انسان برمی‌گشت در یک گشت شبانه‌ی او در شهر برایش اتفاق افتاد. 
ناگفته‌ نماند نکات فنی نویسندگی قوی‌ای در داستان وجود داشت که با ترجمه خوب محمد‌رضا فرزاد برجسته‌تر شدند.