پر از احساس بود.کلمه به کلمه اش،حرف به حرفش.بازم من عضوی از خانواده شون شدم.بازم کنار آدماش زندگی کردم.حالا هم قلبم گریه میکنه.نه فقط برای یوسف،بلکه برای "همه ی انهایی که به تیر ناحق کشته شده اند و شبانه دزدکی به خاک سپرده می شوند." 

      

        مرموز مثل یک ژاپنی لال.