از اون کتاب هایی هست که با یک بار خوندن به عمق ماجرا پی نمی بری.حداقل برای من اینطوره که دوست دارم چند بار دیگه این کتاب رو بخونم.موقع خوندن کتاب یک پاراگراف یا یک جمله رو بارها می خوندم تا بفهمم اون شمس مرموز هدفش از گفتن این جمله چی بوده.
و باتوجه به شناختی که نسبت به خانم تجدد دارم ،این کتاب می تونه منبع معتبری برای شناخت مولانا باشه.
      

        بر خلاف دو جلد دیگش،پایان درستی نداشت و جمع بندی نشده بود.مثل باقی کتاب های فریدا مک فادن که در طول داستان فکر میکنیم همه چیز رو میدونیم اما اخرش غافلگیر میشیم نبود.رابطه سوزت با انزو اصلا توضیحی دربارش داده نشد و احساس میکنم یک چیز اضافی بود توی کتاب.به هر حال نسبت به دو جلد دیگه و باقی کتاب های این نویسنده،از نظر من به شدت ضعیف بود‌. 
      

        پر از احساس بود.کلمه به کلمه اش،حرف به حرفش.بازم من عضوی از خانواده شون شدم.بازم کنار آدماش زندگی کردم.حالا هم قلبم گریه میکنه.نه فقط برای یوسف،بلکه برای "همه ی انهایی که به تیر ناحق کشته شده اند و شبانه دزدکی به خاک سپرده می شوند." 

      

        مرموز مثل یک ژاپنی لال.
      

        احساس میکنم باید راجع به این کتاب چیزی بگم.اصلا هدفم خرید این کتاب نبود ولی خریدمش.چندین ماه توی کتابخونه خاک خورد تا از بی حوصلگی خوندمش.آروم آروم و تدریجی.اوایل زیاد دوستش نداشتم و با شخصیت اول همذات پنداری نداشتم و حتی ازش بدم میومد.ولی آخرش من رو شگفت زده کرد.جمله ای رو دیدم توی این کتاب که مطمئنا تا اخر عمرم یادم میمونه.و اینطوری شد که من عاشق مجموعه برج بابل شدم.در حالی که کوتاه هستند اما روایت هایی از همه جای جهان هستند و مربوط به زندگی مردم.امیدوارم بتونم در آینده همه همه ی مجموعه برج بابل رو داشته باشم.