کتاب بسیار سخت خوانی هست. من کتاب رو هایلایت کردم، نوت برداشتم، حاشیه نویسی کردم، بعد از اتمام کتاب نکته برداری هامو مرور کردم و با این‌حال اگر ازم بخواید خلاصه ی کتاب رو توضیح بدم که راجع به چی بود، هیچی به ذهنم نمی رسه! و من اصولا به خوندن کتاب های سخت خوان عادت دارم! 
ولی گاهی وقتی به یه چیزی بر می خورم و یا صحبتی پیش میاد ایده هایی به ذهنم میان که منشا اشون رو تو این کتاب پیدا می کنم. انگار از اون کتاب هایی بود که در ذهنم رسوخ کرد بدون اینکه خیلی نسبت بهش آگاه باشم. به هر حال نباید انتظار داستانی سر راست و منسجم از کتاب داشت. اصلا موقع خوندن شاید متوجه نشید دارید چی می خونید. ولی کتاب اثر خودش رو می ذاره. لا اقل برای من اینطوری بوده. 
      

        من این کتاب رو واقعا دوست دارم. اولین کتابی بود که از کواکامی خوندم و سریع دو تا کتاب دیگه اش که به انگلیسی ترجمه شده رو هم سفارش دادم. ولی راستشو بخوام بگم کتاب خیلی سنگینه. متن نه ولی بار احساسیش خیلی سنگینه. یادمه سر یه صحنه اش انقدر متاثر شده بودم که تا سه روز نتونستم سر خوندن کتاب برگردم. هنوز هم که گاهی کتاب رو ورق می زنم و چشمم به اتفاقات می افته باورم نمی شه که چطور تونستم همچین چیزی رو بخونم و تموم کنم. فکر اینکه دوباره بخوام بخونمش برام سخته ولی شدیدا دوستش داشتم و با شخصیت داستان احساس نزدیکی می کردم. داستان رو احساساتی دست می ذاره که اگر برات آشنا باشن هم دردناکه و هم قشنگ که اینطور به قلم کسی درومدن.
خلاصه ی داستان هم راجع به یه ویراستار فریلنسره که خیلی آدم تنهایی هست. تنهایی کاراکتر تم اصلی داستانه. و بعد روابطش با همون آدم های بسیار اندک اطرافش. تو نظراتش می گفتن فویوکو از تنهاییش در رنج نیست و باهاش اکی هست ولی به نظر من تمام این تنهایی و احساسات خودش و اتفاق ها و نحوه ی برخوردش با اونها نشون می ده که اون داره چه بار روانی سنگینی رو تو زندگیش تحمل می کنه. کتاب رو به آدم های حساس توصیه نمی کنم ولی من از خوندنش لذت بردم. 
      

        کتاب از زبان اول شخص هست و ما از طریق ذهن راوی و افکار و نگاه او به زندگی از ماجرای داستان مطلع می شویم. سوژه ی داستان خیلی جدید و در عین حال ملموسه. زنی که در نقش مادر و همسر و انتظارات خانوادش گیر افتاده، سخت درگیر زندگی یه اینفلوئنسر می شه و هر روز زندگی خودش رو با اون مقایسه می کنه و بقیه ی ماجرا. راستش هم موضوع، موضوعیه که تو زندگی روزمره باهاش درگیریم و درکش می کنیم. هم روایت فوق العاده شیرینه و هم داستان سیر مناسبی داره. یکم اولای داستان تا همه چی بخواد سرجاش قرار بگیره و ماجرا شروع بشه کش میاد و ممکنه خسته کننده باشه ولی بعد رو دور میوفته و واقعا به همه پیشنهاد می کنم که بخوننش. حتی با وجود موضوعش که حول زندگی یک زن در مقام مادر و دغدغه هاش می گذره نمی تونم بگم که رمان زنانه ایه و فقط زن ها از خوندنش لذت میبرن. به نظرم برای همه با علایقی از این قبیل می تونه جذاب باشه. 
      

        این کتاب دقیقا مثال اینه که همه از یه چیزی تعریف می کنن و تو انتظار بالایی ازش داری ولی وقتی خودت باهاش مواجه می شی عین بادکنکی که سوزن بهش خورده خالی می شی (منظور اینکه انقدر از حد انتظارت پایینه که کامل نا امید می شی). در صورتیکه شاید در حد متوسط اون چیز اصلا بد نبوده. من هر چی هم که بگن واقعیت برام اینه که از این کتاب لذت نبردم. دوباره هم نمی خونمش. همون یکبار هم بزور خوندم. شاید از نظر بقیه اثر بزرگی باشه ولی برای من هیچ جذابیتی نداشت. تمومش هم که کردم باورم نمی شد واقعا این همون کتاب مشهوری هست که مدت ها آرزوی خوندنشو داشتم. قشنگ نا امیدم کرد. 
      

        کتاب درباره های ماجراهای زندگی یک زن و روابط خانوادگی چه با مادر و خواهران و چه با فرزندان و همسرش است. حکایت داستان از زبان اول شخص است و تمام مدت ما در ذهن شخص اول داستان و گفت و گوهای او با خودیم. کتاب حقیقتا برای من حوصله سر بر بود و اصلا جذبم نکرد. به طوریکه بعد از خواندنش تمام کتاب هایی که از نویسنده دارم و نخواندم را جمع کردم از کتابخانه و به دیگران بخشیدم. نمی دانم! جایزه های زیادی هم برده. شاید صرفا به سلیقه ی کتابی من نمی خورد. ولی من چیز قابل توجهی در داستان و نحوه ی روایت نیافتم. 
      

        یکجا در باره ی این کتاب خواندم که درباره ی یک جامعه ی دیستوپیایی است. اگرچه مطمئن نیستم بشود به آنچه در کتاب تصویر شده دیستوپیا گفت یا خیر، کتاب درباره ی رذالت های زندگی و بشر است. اینکه چقدر انسان می تواند در رذالت پیش برود. کتاب نهایت آن را تصویر می کند. تصویر شهری که همه جایش را گند و کثافت گرفته و شخصیت کتاب بیزار از تمام این گند و کثافت تا ته اش در نفرت از آن پیش می رود با تمام آن همراه می شود و در زیاده روی از رذیلت دست نمی کشد، و در تمام این مدت حس بیگانگی با تمام آنچه در اطراف می گذرد با شخصیت داستان گره خورده.
کتاب واقعا آدم را به فکر فرو می برد. و یک نکته ی دیگر همین اسم کتاب است. کتابِ پسر. این دید که رابطه ی پدر و پسری چقدر رابطه ی عجیبی است. پسری که پدرش را با نفرت ریشه داری از آن ترک کرده و در نهایت اما بازگشت همه به ریشه هایشان است. این در حقیقت به نحوی منعکس کننده ی تاریخ وطن خود نویسنده هم هست. از آنجایی که داستان در مونته نگرو اتفاق می افتد، ما در تاریخ این کشور و دیگر کشورهای منطقه ی بالکان روابطی را می بینیم که انگار در رابطه ی شخصیت داستان با محل زندگی، اطرافش و رابطه با پدرش انعکاس میابد.
این چیز هایی است که ذکرش را مفید دانسته ام. قطعا کتاب حرفی برای گفتن دارد و حقیقتا ارزش وقت گذاشتن و خواندن دارد. نمی توان گفت لذت ولی مانند ضربه ایست که ناگهان به آدم می خورد و انگار آدم را متوجه چیزی می سازد. این حسی بود که من از کتاب گرفتم. 
      

        کتاب بسیار ساده است و طبق معمول ادبیات ژاپن تا جایی که من مطالعه کردم، اتفاق خیلی مهم و سرنوشت سازی رخ نمی دهد. همه چیز یک سیر آهسته و منطقی دارد. متن انگلیسی کتاب هم راحت و مناسب برای زبان آموزان سطح متوسط است. حتی برای شروع به رمان انگلیسی خواندن هم عالیست. دلیل اینکه به کتاب چهار ستاره دادم این هست که خب واقعا داستان را دوست داشتم و اصلا از این ویژگی آرام بودن اتفاقات در ادبیات ژاپن لذت می برم. عاشق توصیفات کتاب و فضای داستان و روابط آدم هاش بودم. البته که نباید انتظار یک شاهکار را از کتاب داشت ولی واقعا کتاب راحت و آرامیست. به درد چند روز درگیر شدن با یک داستان آرام و  لذت بردن از آن در کنار چای یا قهوه در این عصر های سرد زمستان می خورد. 
      

        یکبار این کتاب رو سالها پیش وقتی اولین بار ترجمه شد خوندم و خیلی برام لذت بخش بود. این بار به زبان اصلی خوندمش و داستانی جذاب و جادویی در ژانر یانگ ادالت هست. به نظرم در دوران نوجوانی خوندنش لذت بیشتری داشت ولی الان هم دوباره خوندن و یاد آوریش برام جالب بود هر چند تجربه ی منحصر به فرد اونموقع رو برام نداشت. 
      

        داستان را در یک نشست خواندم. فکر کنم دو یا نهایت سه ساعت طول کشید. دو چیز که به نظرم می رسد بگویم اینکه کتاب شدیدا روان و مهیج است و خیلی راحت تمام می شود. نه آدم را به تفکرات عمیق فرو می برد و نه خسته می کند. هیجان داستان هم که بفهمی بعد چه  می شود تا آخر کتاب هست. دیگر اینکه کتاب اصلا عمیق به شخصیت ها یا داستان نپرداخته. خیلی سطحی یه داستان جالب از زندگی دختری روستایی در ایتالیا را روایت می کند. احساس می کنم بیشتر هم داستان محور است تا شخصیت محور.
در آخر اینکه اگر نمی خواندمش هم چیزی نمی شد ولی اگر خسته از مطالعه های سنگین هستید یا به اصطلاح بوک اسلامپ شدید و از فضای خواندن فاصله گرفتید هم برای برگشتن به این فضا و هم برای گذران وقت و محض تفریح چیزی خواندن انتخاب بدی نیست.