این کتاب واقعا کتاب عجیبی بود. اول اینکه بگم سعی کنید انگلیسیشو بخونید در غیر اینصورت فکر نکنم از فصل میانی کتاب که خیلی هم مهمه چیزی در ترجمه باقی بمونه.
و اما در مورد کتاب. کتابی هست پر از تعلیق. اتفاق هایی که به تعویق می افتن و علت واقع شدنشون رو نمی دونی و کشش شدیدی که در خودت برای ادامه دادن و رسیدن به سرنخ رخ داد اتفاقات می بینی. این هم به نظرم یک هنر هست در نویسندگی که بتونی همچین کششی رو در خوانندگانت ایجاد کنی. کتاب عین یک پازل در سه بخش از منظر سه راوی مختلف چیده می شه و در فصل آخر آخرین تیکه های پازل هم سر جاشون قرار می گیرن.
قلم هان کانگ قطعا گیراست و تصویر شکنندگی زندگی انسانی، امید مثل یک بارقه ی تاریک وسط این تاریکی، تاثیر پیرامون و انسان ها بر روان حساس انسانی دیگر و همه ی اینها با نثری شاعرانه و آهنگین تصویر می شه. بعضی وقت ها فکر می کردم نویسنده چطور چنین کارهایی با شخصیت های داستانش می کنه. انگار گیرشون می اندازه و تو گردبادی سهمناک به زمین می کوبدشون. 
داستان از نظر احساسی سنگین و همینطور غمناکه. ممکنه خوندنش افراد حساس رو با دشواری هایی رو به رو کنه.

یک چیز زیبا راجع به هان کانگ که شاید ندونید. فامیلی اون هان بوده و اسمش رو گذاشتن کانگ. پس یه اسم دو حرفی براش ساخته که معمولا در کره ای کم پیدا می شه چون اسم ها سه حرفی ان. هان کانگ در ترجمه هم یعنی رودخانه ی کانگ. رودخانه ای که از میان سئول می گذره و رودخانه ای مهم در کشور کره است. اسمش هم مثل نثرش انگار شاعرانه است. 
        

          این فشارهایی که تو زندگی تحمل می‌کنیم، 
چیزهایی که مجبوریم تحمل کنیم تا پذیرفته شیم،
بالاخره یه روزی اثر خودشون رو روی سلامت و روانمون نشون می‌دن. 

زنی به اسم یونگ‌هی تصمیم می‌گیره گیاهخوار شه، به همین سادگی!
ولی این موضوعِ ساده به حدی برای همسر و خانواده‌ش غیرقابل درکه که حتی کار به خشونت و زور می‌رسه و وضعیتِ یونگ‌هی هم تو این مسیر مقاومت در برابر غذا خوردن، دردناک‌تر می‌شه…

به نظرم «گیاهخواری» موضوعِ اصلی نبود، 
«تصمیمِ متفاوت» یونگ‌هی بود که مهم بود.
و چیزی هم که مهم‌تر و دردناک‌تر بود این بود که هیچ‌کس واقعا سعی نکرد درک کنه و کنارش باشه.

به‌نظرم کسی که با خانواده و جامعه‌ی خودش متفاوت بوده و سرکوب شده خیلی خوب می‌تونه احساساتی که تو این داستان هست رو درک کنه.

پیشنهاد که نه، خواهشم اینه که ترجمه‌ی فارسی نخونید.
من ترجمه‌ی فارسی هم خوندم و واقعا بخش زیادی از داستان از بین رفته بود:))
        

          بخشی از زندگی اش خالی از نشاط بود و خیلی سریع گذشت و این زمانی بود که وی تمام انرژی و ملاحظات خود را به کار میبرد تا مورد تایید و پذیرش باشد .
همه این تلاش ها  آسیب زدن به خود او بود.
او هرگز زندگی نکرده بود حتی به عنوان  یک کودک تا جای که به خاطر می‌آورد .
کاری جز بردباری انجام نداده بود.
او به مهربان بودن ذاتی خودش ،انسانیت خود و زندگی کردن به گونه ای که هرگز به کسی آسیب نرساند باور داشت ‌.
پدر و مادرش از این جریان بسیار ناراحت بودند و هیچ تلاشی برای ملاقات با خواهرش یونگ هی نکردند ،اما این هی نمی‌توانست خواهرش را رها کند .
هریک از آنها پدر و مادرش ،همسرش ،وبرادرش تنها ایستادند و اجازه دادند او به خودش ضربه بزنه همگی اگر دشمن نبودند ،مطمئنا افرادی غریبه بودند .