“پیش از خواندن کتاب ملکوت باید بدانیم که با یک اثر ساده مواجه نیستیم. بلکه وارد دنیای سورئال یا بهتر است بگویم وارد رئالیسمی جادویی می‌شویم. دنیایی که بار فلسفی عمیقی بر دوش دارد. باید بدانیم این کتاب صرفا یک داستان نیست. پشت این روایت، بار فلسفی عمیقی قرار گرفته. پر بیراه نیست که ملکوت را تنها اثر ایرانی می‌دانند که قابل قیاس با شاهکارِ صادق هدایت، یعنی بوف کور است…”
در توصیف این کتاب فکر کردم بهتر باشه نقد و تفسیرش رو بخونید که بسیار جالب و کامله.
ملکوت خوب بود و از خوندش لذت بردم.
        

          اگر ملکوت نبود، جای جمله‌ای به درخشانی «در ساعت یازده شب چهارشنبه آن هفته جن در آقای «مودت» حلول کرد» در تاریخ ادبیات داستانی ایران خالی می‌ماند. جمله‌ای درخشان، گیرا و  تکان دهنده که نوید اثری بی‌تکرار را می دهد. دوست داران آثار بهرام صادقی حتما تصدیق خواهند کرد که فهم ملکوت و تسلط بر نقاط پوشیده آن، که بنظر همچنان جای کشف و جستجو دارد، کار یک یا دو بار خواندن این رمان نیست. ملکوت را مثل شراب کهنه و تلخ باید مزمزه کرد و به طعم حیرت آورش اندیشید. 
ماجرای حلول جن در آقای مودت و بگومگوهای دوستان او برای مراجعه به جن گیر یا دکتر، تنها پیش زمینه ای برای ورود به دنیای ابرشخصیت این رمان محسوب میشود: «دکتر حاتم». او تنها پزشک شهر است که شبانه روز مشغول به معالجه بیماران است و خود را بی منت وقف آنان کرده است. توصیف دکتر حاتم و پیش از آن شخصیت هایی که هریک به گونه ای منحصر به فردند، نویدبخش اثری ورای قراردادهای داستان نویسی است: «دکتر حاتم مرد چهارشانه قدبلندی بود که اندامی متناسب و بانشاط داشت، به همان چالاکی وزیبایی که در جوان نوبالغی دیده میشود، اما سر و گردنش... پیرترین و فرسوده ترین سر و گردن هایی بود که ممکن است در جهان وجود داشته باشد». توصیفات بدیع این رمان تنها در وصف هیبت دکتر حاتم خلاصه نمیشود. با پیش رفتن رمان، اوصاف و دیالوگ ها، بی آنکه یکی در کفه ترازو سنگین تر باشد، در کنار هم به پیشبرد قصه کمک میکنند. روایت علاوه بر اینکه همچنان ماجرای حلول جن را در نظر دارد، در پی تغییر نقطه کانونی است تا بتواند به درستی رویه دیگر دکتر حاتم و آنچه را که در اتاق های خانه او میگذرد به خواننده نشان دهد. غافلگیری های پیاپی روایت تا پایان کتاب ادامه می یابد. ممکن است این غافلگیری ها در نگاه اول خواننده ای را بترساند که برای اولین بار با کتاب مواجه شده است، اما در پس تمام صحنه های خشونت آمیز و هول افزا، فلسفه ای آمیخته با یاس و ملال نفس می کشد. شاید این موضوع اصلی ترین دلیلی باشد که برخی منتقدان ملکوت را با بوف کور هدایت مقایسه می کنند؛ گرچه از نظر نگارنده، به دلایلی که در این یادداشت قابل شرح نیست ملکوت فضایی پخته تر از بوف کور دارد، گویی اثر او ماحصل عناصر سوررئالی است که امتحان خود را در آثار پیشین پس داده اند. 
شاید بتوان دغدغه اصلی صادقی در ملکوت را مرگ و نقطه مقابل آن، نه مرگ (نه به معنای زندگی) دانست. ملکوت حاصل ذهن کنجکاو پزشکی است که بارها هم با واقعیت فیزیولوژیک مرگ مواجه شده است و هم در سیری درونی به فلسفه مرگ اندیشیده است. نقطه مقابل آن، نه مرگ (با نیم فاصله بخوانید) است، چیزی که حیات است اما زندگی نیست، این چیزی است که بیش از همه دکتر حاتم را می رنجاند. زیستنی که نمیتوان نامش را زندگی گذاشت و انسانهایی که با حیاتی سراسر ملال مواجهند. شاید چیزی که به شدت صادقی را آزار می داده است همین حیات های بی دستاورد باشد، تن هایی که در دستان پزشکی آرام میگیرند بی آنکه ماموریتی را به سرانجام رسانیده باشند. دکتر حاتم آدمیانی به این کیفیت را سزاوار زیستن نمیداند و از همین باب دست به این کشتار جمعی شگفت میزند.
دنیای بهرام صادقی دنیای شگفتی هاست. همچنان که ملکوت بخشی از این شگفتی را به دوش میکشد، آثار دیگر صادقی، که همگی داستان های کوتاهی هستند که در مجموعه های سنگر و قمقمه های خالی و وعده دیدار با جوجوجتسو گردآوری شده اند، هریک بارقه ای از این شگفتی هستند. برای شناختن دنیای ملکوت شاید لازم باشد خواننده پیشتر در یکی از دو کتاب دیگر با شخصیت های نوپدید صادقی دیدار کند.
وصف ملکوت گفتن در یکی دو جمله عملا محال است و تفسیر کردن آن در یک یادداشت پانصد کلمه ای غیر ممکن. از همین رو در پایان کتابها و مقالاتی ارزشمند که به فهم جهان صادقی و مشخصا این کتاب کمک می کنند بیان خواهد شد، امید که مقبول و مفید افتد:
تاویل ملکوت، نوشته محمد تقی غیاثی، نشر نیلوفر. (کتاب)
بهرام صادقی بازمانده های غریبی آشنا، تدوین و تنظیم محمدرضا اصلانی، نشر نیلوفر. (کتاب)
بازنمایی انگارۀ مرگ‌اندیشی در نسبت با امید و ناامیدی در ملکوت، شهناز عرش اکمل، نعمت الله ایران زاده، مجله متن پژوهی ادبی. (مقاله).
        

          عجیب
گنگ و بی‌نظیر
مدت‌ها بود کتابی مثل این نخونده بودم.
قلمش فوق‌العاده بود و به آسونی توی مغزم حل می‌شد.
از نظر نگارش واقعا بی‌نظیر بود.
جملات کلیدی و حساب‌شده.
اما داستان. خلاقانه و نوایده بود. اما انگار از درک کاملش عاجزم.
بعد تماشای فیلم اژدها وارد می‌شود دنبال این کتاب گشتم و توی کتاب‌خونهٔ دانشکده پیداش کردم. مایهٔ مسرتم بود. حالا در خلائی غلیظ غوطه‌ورم.
        

          اگر بداني كه سرنوشت محتوم تو مرگ است، و آن مرگ نزديك است، چه ميكني؟ آيا مي گريزي؟ مي هراسي؟ يا از سنگيني تحمل وحشت اين سرنوشت،  دست به نابودي خودت مي زني، پيش از آنكه نيستي بر تو چيره شود؟
        

          فکر نمی‌کردم که به این زودی ها ملکوت رو بخونم. ولی برای یه کاری مجبور شدم بخونمش.
شروع کتاب کوبنده بود. «جن در آقای مودت حلول کرد» و خب دنبال کردن داستانی که از لحاظ روایی تو رو تا آخرین صفحه درگیر خودش می‌کنه. 
از نمادشناسی در داستان گذر می‌کنم. چیزی که کم‌رنگ می‌کنه رابطه‌ام رو با اینگونه داستان‌ها فضای سرد و سیاهی‌‍ه که می‌خواد به تصویر بکشه. به نظرم اغراق شده‌ست و خب نمی‌‌تونم بپذیرمش. همین.
        

          'هو'
رمانی که برای فهم ابتدایی، نیاز به مکمل و تأویل و... داشته باشد، چه معنایی دارد؟!
نقض غرض از این آشکارتر... 
        

          میشه یک نفس خوندش، ادبیات ایران به شدت غنی هستش و ملکوت کتاب خوبی برای شروعِ🥹
        

          برای بار دوم این کتاب رو خوندم به خاطر نقد کوتاهی که جدیدا در موردش خوندم اما باز هم موفق به جذب من نشد. نمیدونم دقیقا مشکل کجاست ولی این داستان نه باب میل من است و نه این همه تعریف و تمجید در موردش رو باور میکنم هر چند که موضوع جالبی داره اما به نظرم خیلی آشفته است. داستانی در مورد مرگ و زندگی، هستی و نیستی و خدا و شیطان شاید میتونست جذاب تر از این حرفا باشه.ه
        

           تعبیر کتاب درباره‌ی معنای زندگی خیلی زیبا بود. اینکه اگه آدم‌ها معنای حقیقی زندگی رو درک کنن و باور کنن که مرگ در کمینه، می‌تونن لذت یک زندگی واقعی رو بچشن و حتی هفت روز هم برای این تجربه کافیه.

        

          در کتاب ملکوت ما با نوعی رنج زیستن و زندگی مشقت‌بار بعد ازدست دادن چیزی گرانبها مواجه هستیم. تصور کنین شخص عزیزی را از دست داده‌این و قدرت فراموش کردن آن را ندارین. گاهی از این نکته غفلت می‌کنیم که فراموشی بزرگترین موهبت آفرینش برای ادامه دادن زندگی است. ملکوت از آن دست کتاب‌هایی است که باید بر وسوسه دنبال کردن داستان و اینکه چه اتفاقی برای شخصیت‌ها افتاده است، غلبه کنین و اجازه دهید تا نویسنده از حس و حال آدم‌هایش برای شما بگوید. با آرامش با درد آن‌ها همراه شوید و آن را باورپذیر بیابید. خوشبختانه بهرام صادقی آنقدر خوب می‌نویسد که وضوح تصاویر از هر کتابی که شاید به تازگی خوانده باشین بیشتر است. اشتباه نکنین منظورم توصیف جهان داستان نیست. از دنیای درون شخصیت‌ها حرف می‌زنم. همان که دولت آبادی درباره‌ی آن می‌گفت من چگونه باید مفهوم درد را به شما نشان بدهم!؟ این ویژگی را پیشتر در قلم دولت آبادی یافته بودم و توانایی صادقی من را ترغیب کرد تا مجموعه داستان قطور «سنگر و قمقمه های خالی» را نیز - اگر عمری باقی باشد- بخوانم. یکی از ویژگی‌های کتاب که قابل تحسین و احترام است یک طرفه به قاضی نرفتن نویسنده و پرداختن به دلایل و انگیزه‌های دو شخصیت اصلی داستان است که بیش از هر چیز در خدمت واقع گرا بودن داستان می باشد.
        

          ملکوت چطور بود؟

مثل یک غذای بی‌اندازه خوش‌‌مزه و تازه و لذیذ و دلخواه با طعمِ جدید که نمیشه هضمش کرد. همه‌چی تا سرِ معده خوب پیش میره، ولی بقیه‌اش یه عذابِ الیمه. کتاب هم با همین بشارت شروع میشه: «فبشرهم بعذابٍ ألیم». باید دائم بشینی و خوانده‌هارو بذاری کنار هم تا بفهمی چی خوندی.
حتی باید روی خودِ واژۀ ملکوت هم تأمل کنم. بس که همه‌چیز رازآلود و ماورائی بود در داستان...

کتابی که چندین برابر حجم و فروشش مورد نقد قرار گرفته،‌ من باید با یه بار خوندن بفهمم؟ من؟ اونم من؟ هیهات.

اما نویسنده خودش حسابی سوارِ کلمات و عبارت‌ها و پیرنگش بوده. چند بار برگشتم عقب و دیدم همه‌چیز سرِ جای خودشه؛ عدالت واقعی جاری و ساریه.

این هشدار هم بدم که خیلی‌ها دوستش نداشتند. طبیعیه. ممکنه من عاشق خورشت آلواسفناج باشم، یکی عوقش بگیره. 🙄🤷🏼‍♀️

به اندازۀ کافی از ملکوت گفتم و نوشتم.‌ بریم سراغ بعدی...

#کتابخانۀ_اتاق_کناری

@anbarivaotaghekenari
        

          عالی بود. 
نهایتش معرکه بود
        

          یک کار نمادین یا شاید رئالیسم جادویی از مرحوم بهرام صادقی که چون کوتاه هست خوب درآمده است.
داستان‌های نمادین  الهام‌بخش اگر از قاعده درآیند و بلندتر شوند کار را خراب می‌کنند و قلم نویسنده را خشک و اسب خیالش را در گل فرو....
کتاب در خصوص عالم مرگ و ماورا و نیستی است.
نام کتاب ملکوت است و نام زنانی نیز در این بین ملکوت
شخصیت‌های نمادین آن شاید حول آدم ابوالبشر، مادر هستی حوا، شیطان و خدا در چرخش باشند.
حتی مودت هم می‌تواند نامی نمادین باشد.
صادقی خواسته در این کتاب تصویر خودش از آفرینش، رحمت خداوند، خباثت شیطان و سنگ‌دلی خدای خودش را به نمایش بگذارد.
پدری قاتل فرزند خویش است و عامل قتل پسرش را می‌بخشاید اما ...
و مردمان شهری به امید نشاط و مستی حیات به طبیبی پناه می‌آورند و طبیب جانشان را می‌ستاند....
شاید با جان کلام او همراه نباشم اما برای قالب و فرم‌بندی او احترام و اعتبار قائلم...
        

          شروعی فوق‌العاده که مجبورت می‌کنه تا آخر داستان رو ادامه بدید.
خیلی از جاهای داستان گنگه و هضمش کار سختیه،در کل داستانی عجیب،جذاب،خلاقانه و سخت است.
        

          به راستی که زندگی، چه معنایی فراتر از درک ما از آن خواهد داشت؟! 
مگر نه آنکه ملامت و یا سرخوشیِ هر شماره از نفس هایمان به درک ما از زندگی بر میگردد؟ و یا شاید زندگی و درک و از این قبیل مفاهیم، تنها جبر است که نا آشکار ما را قربانی کرده...
        

          ملکوت و تأویل ملکوت که درباره کتاب ملکوت نوشته شده، خواندنش خالی از لطف نیست. برای کسانی که در داستان نویسی فعالیت دارند. 
        

          ۲.۵
ملکوت، در بهترین حالت خودش، قصه محاکمه آدماییه که دچار روزمرگی شدن و منفعاله به روتین زندگی و گذرش نگاه می‌کنند.
اما چیزی که باعث میشه این ایده به ثمر نرسه، گیر افتادن نویسنده در دام استفاده افراطی از سمبل و نماده. 

علی رغم حرفی که بالا زدم، آدمی هستم که به شدت از خوندن و شنیدن قصه های سمبلیک لذت میبرم. ولی این لذت بردن مشروط به اینه که اون اثر در نگاه اول گیرا و با معنی باشه، نثر قشنگی داشته باشه و کلمه ها درست کنار هم چیده شده باشن.

این معنای ظاهری اثر مثل چسبی میمونه که تیکه های پازل نمادین داستان و با موفقیت به هم میچسبونه و بهشون معنی میبخشه. 

داستان ملکوت به شدت از نداشتن این ظاهر خوب یا حداقل قابل قبول محروم بود. در نتیجه موقع خوندن به من حس این دست داد که دارم افکار پراکنده و بدون نظم آدمی رو میخونم که برای معنادار کردن این افکار چنگ میزنه به سمبل، نماد و پیچیدگی بیهوده!
ای کاش که این ایده زیبا به این شکل حروم نمیشد!
        

          با خواندن این کتاب تا مدتها بهش فکر میکردم .واقعا چه استعداد شگفت انگیزی داشت  بهرام صادقی عزیز