با اولین رمانش، پرنده‌ی من، منتقدان ادبیات را چنان به شوق آورد و این رمان چند جایزه‌ی ادبی برای نویسنده‌اش به ارمغان آورد. داستان‌های او به دلیل خوش‌خوان بودن پاسخگوی سلیقه‌ی مخاطبان عادی ادبیات نیز هستند. در آثارش به مسائل و دغدغه‌های زنان می‌پردازد. «رؤیای تبت»، «پرنده‌ی من» و «بعد از پایان» از جمله آثار دیگر او هستند. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
        

          زندگی وقتی سازهایش زنانه کوک شوند چیزی شبیه پرنده من است ، یک روایت ساده از عشق، روزمرگی ، غم ، رها شدن و از جا بلند شدن
        

          فقط میتونم بگم کاش زودتر میخوندمش
چاپ اول 81
اونوقت من 1403
هر خانمی باید این کتاب رو بخونه 
        

          داستان روایت زنی با دو فرزند است و سختی و ملال و درک نشدن. راوی داستان و احوالش برای من خیلی آشنا بود. زنی که نه با مادرش انس و نزدیکی دارد و نه همسرش دلسوز و مهربان است. ملموس بودن غم و سرخوردگی زن بیشتر به این دلیل بود که نمونه‌اش را اطرافمان زیاد دیده‌ایم هرچند توصیف‌های نویسنده هم خوب بود. اما شخصیت‌پردازی به نظرم چندان قوی نبود. از هر شخصیت در حد‌ دو سه صفت گفته شد و پرونده‌شان بسته شد.
        

          تمام کتاب در یک روز خوانده شد. 
نظرات منفی در مورد این کتاب زیاد است
یکی ان را چیزی بیش از شکوه ها و گلایه های زنی خانه دار ندیده بود 
دیگری زجر آور و طاقت فرسا 
یکی خزعبلات تراوش یافته از مغز یک زن
و تعابیر دیگری از جمله 
حیف کاغذ و حیف وقت و اصلا خواندن چنین چیزی به چه کار می آید و هیچ چیز نداشت و به زنان توهین کرده بود و حتی در موردی گفته شده بود که چرا شخصیت اصلی داستان هیچ حرکتی برای تغییر نکرد و چرا در پایان هیچ اتفاق خاصی رخ نداد و …
به نظر من اگر احساسات بالا را با خواندن کتاب تجربه کردید نویسنده کارش را درست انجام داده ؛ چرا؟ 
چون خواندن این رمان کوتاه برای عده ای غیر قابل تحمل است و این در حالی است که زنان ایرانی بیشماری دقیقا چنین زندگی را می گذرانند 
و دقیقا همانند پایان کتاب زندگی آن زنان هم هرگز دست خوش تغییری نمی شود و همانند راوی در انفعال خود باقی می مانند
یک قسمتی از وجودم می خواهد عصبانی شود ، داد بزند و انکار کند 
اما چنین زندگانی هایی هر چند غم انگیز حقیقت دارند ، حداقل در اطراف خودم زنان مشابه زیادی را دیده ام و اتفاقی گوش به حرف هایشان سپرده ام که دقیقا رنگ و بویی مشابه همین کتاب را داشتند .
        

          نمی‌دانم بگویم داستان یا نه؟
حقیقتا بیشتر توصیف است. توصیف هایی که منسجم هم نیستند ولی دقیق‌اند.
حدود ۴۰ یا ۵۰ موقعیت است که از نگاه یک مادر خانه‌دار توصیف و روایت می‌شود. 
مشخص است که وقایع در هم ریخته‌اند و ادامۀ هم نیستند ولی تقدیم و تاخیر برخی از آن‌ها را می‌توان حدس زد.
نکتۀ برجستۀ این کتاب راوی آن است. آشنا شدن با دغدغه‌های و غصه‌های یک مادر خانه‌دار جالب است.
        

          

" مامان میگوید که هر کس پرنده ای دارد، اگر پرواز کند و جایی بنشیند صاحبش را هم به دنبال خود می کشد." (صفحه ی 86)

پرنده ی من اولین رمانی است که توسط فریبا وفی نوشته شده است. وفی در این کتاب باز هم به روایت زندگی یک زن می پردازد. 

داستان شامل پنجاه و سه فصل کوتاه است و از زبان شخصیت اول داستان روایت می شود. نام شخصیت اول تا انتهای داستان مشخص نمی شود و در هر بخش توسط نقش هایش شناخته می شود: مادر، زن و دختر. به نوعی می توان گفت این کتاب دل نوشته ایست که این زن توسط آن احساسات، رویداد ها و لحظه هایی از گذشته را به اشتراک گذاشته است. داستان با نقل مکان این زن و خانواده اش به محله ای جدید و توصیف آن محل آغاز می شود. آن ها پس از سال ها مستأجرنشینی سرانجام موفق به خرید خانه ای کوچک در یکی از مناطق جنوبی و شلوغ شهر می شوند. اما همسر او مهاجرت را راه حل تمام مشکلات می داند و قصد دارد خانه را برای فراهم کردن سرمایه اولیه و ساختن آینده بفروشد. 

پرنده ی من در واقع داستان مقاومت های درونی، نگرانی ها، احساسات بیان نشده، سرکوب شده و ناشناخته ،حس مالکیت، اجبارها، نادیده گرفته شدن ها، روزمرگی ها و تن دادن ناخواسته به زندگی از پبش تعیین شده ی قهرمان داستان و به نوعی یک زن است که سعی در تطبیق خودش با تمام شرایط دارد.


        

          این کتاب بهت نشون میده بی توجهی یه مرد به همسرش چقدر می تونه آزار دهنده باشه!
        

          پرنده من روایت زنی که سال‌ها سکوت نشانه قدرتش بوده  پ الان دیگه مطمئن نیست این‌طور باشه، زنی که در میانه هیاهوی زندگی، مسئولیت‌های مادرانه، همسرانه و دخترانه گم شده…
        

          از همان شب ها بود که فکر و خیال نمی‌ذاشت چشم هایم حتی سنگین شوند. پس کتاب را که از توی کتابخانه به من چشمک می‌زد برداشتم و خواندم، چهل صفحه، هفتاد، صد. اینجا بود که کار های فردا به من چشمک می‌زدند و مجبور به خواب شدم. وقتی که چشم‌هایم را باز کردم اول رفتم به سمت کتاب و چهل صفحه آخر را خواندم.
فکر کردم من چقدر شبیه مهین هستم و چقدر آدم هایی را دیدم مثل راوی. راوی‌ای که حتی اسمی نداشت. خیلی وقت بود کتابی را در یک نشست و برخاست تمام کنم و این برای من بسیار ارزش‌مند است. 
این کتاب به من نشان داد که شاید نبینم ولی هنوز زنانی هستند که پرنده‌اشان، چند سالی است که در قفس حبس شده و فقط آن محدوده را می‌بیند. زنانی از تغییر می‌ترسند.
این کتاب باعث شد به عنوان یک زن خودم رو بیشتر بشناسم.
اگر تا اینجا با من آمدید و سوال دارید که آیا ارزش خواندن دارد یا نه، باید بگویم خیر. این کتاب ارزش خواندن ندارد بلکه باید آن را خواند.
        

          خیلی دوسش داشتم.
پر از جزئیات خوب.
اصطلاحات و تشبیهات بکر و خلاقانه.
احساسات زنانه چقدرر خوب دراومده بودن.
به همه خصوصا خانوم‌ها خوندنش رو توصیه می‌کنم.
اگر کامل ندادم واسه اینه که همیشه تصویری از این زن‌ها میدیم و رهاشون می‌کنیم. دلم تحول می‌خواست و اینکه بالاخره کاری بکنه.
        

          این کتاب را  حدودا ده سال پیش از دوستی هدیه گرفتم که به شدت حامی  و البته آگاه از حقوق زنان بود، آنروزها تیکه کلامش  شده بود « تضاد بین سنت و مدرنیته» . در قلب من جایگاه ویژه ای دارد و برایم همیشه آدم امنی به حساب می‌آمد. این ها را همینجوری الکی نگفتم! خواستم تصور کنید که این کتاب سلیقه فردی با این ویژگی هاست !!
        

          کسی که پرنده‌اش از جایی پر بکشد، مشکل می‌تواند همان‌جا بماند. در خانه خودش هم غریبه می‌شود.
        

          کتاب درباره های ماجراهای زندگی یک زن و روابط خانوادگی چه با مادر و خواهران و چه با فرزندان و همسرش است. حکایت داستان از زبان اول شخص است و تمام مدت ما در ذهن شخص اول داستان و گفت و گوهای او با خودیم. کتاب حقیقتا برای من حوصله سر بر بود و اصلا جذبم نکرد. به طوریکه بعد از خواندنش تمام کتاب هایی که از نویسنده دارم و نخواندم را جمع کردم از کتابخانه و به دیگران بخشیدم. نمی دانم! جایزه های زیادی هم برده. شاید صرفا به سلیقه ی کتابی من نمی خورد. ولی من چیز قابل توجهی در داستان و نحوه ی روایت نیافتم. 
        

          یه‌مقدار ذهنم این روزا شلوغه و متاسفانه زمان و تمرکز کافی برای خوندن کتاب‌های جدی ندارم. بعد از مدت‌ها تصمیم گرفتم (یا بهتره بگم هوس کردم) یه رمان فارسی جمع‌وجور بخونم و این کتاب هم تو کتاب‌خونه‌ام مدت‌ها بود بهم چشمک می‌زد. تا یک‌‌سوم اول کتاب رو دوست داشتم. مثل تقریباً همه‌ی رمان‌های فارسی روزمره‌نویسی‌ بود و منم چیزی بیش‌تر از این نمی‌خواستم و انتظار هم نداشتم. نثر فریبا وفی هم برام راضی‌کننده بود. اما کم‌کم دیگه پرت‌وپلا شد :))) هر فصل رو که می‌خوندم انتظار داشتم یه چیزی ببینم تو این کتاب، انتظار اتفاق بزرگی هم نداشتم، فقط می‌خواستم از این بی‌سروسامونی و بی‌نظمی یه‌کم دربیاد و بگم حداقل خوندنش لذت‌بخش بوده، اما متاسفانه ناامیدم کرد. شما آخر این کتاب با پانچ‌لاین بزرگی مواجه می‌شید، و اون پانچ‌لاین بی‌سرانجامی عجیب این داستانه.
        

          پر از کم بودن، نادیدنی بودن، داستان تکراری زن‌های زیادی است.. زنی که حتی اسم ندارد. نگاه می‌کند، روایت می‌کند اما زبانش بسته است از مطالبه، مخالفت، طغیان و حق‌خواهی.. حتی در برابر بوی شنبلیله پرده‌ها..
نامت را بگو زن.. خسته‌ام کردی..
دوست داشتم در صفحه آخر داستان کاغذی بردارد و دادخواستی بنویسد که با نامش شروع شود. این کار را خواهد کرد.. 
        

          .
مامان، امیر میرود.
:پرنده ی او رفته است. خودش هم دیگر نمیتواند بماند، باید دنبال پرنده اش برود،بگذار برود.
مامان میگوید که هرکس پرنده ای دارد. اگر پرواز کند و جایی بنشیند صاحبش را هم به دنبال خودش میکشاند.
        

          کسی که علاقه ای به دیدن نشانه ها ندارد مجبور است اتفاق را یک‌جا هضم کند