یادداشت آرزو حسام

        یه‌مقدار ذهنم این روزا شلوغه و متاسفانه زمان و تمرکز کافی برای خوندن کتاب‌های جدی ندارم. بعد از مدت‌ها تصمیم گرفتم (یا بهتره بگم هوس کردم) یه رمان فارسی جمع‌وجور بخونم و این کتاب هم تو کتاب‌خونه‌ام مدت‌ها بود بهم چشمک می‌زد. تا یک‌‌سوم اول کتاب رو دوست داشتم. مثل تقریباً همه‌ی رمان‌های فارسی روزمره‌نویسی‌ بود و منم چیزی بیش‌تر از این نمی‌خواستم و انتظار هم نداشتم. نثر فریبا وفی هم برام راضی‌کننده بود. اما کم‌کم دیگه پرت‌وپلا شد :))) هر فصل رو که می‌خوندم انتظار داشتم یه چیزی ببینم تو این کتاب، انتظار اتفاق بزرگی هم نداشتم، فقط می‌خواستم از این بی‌سروسامونی و بی‌نظمی یه‌کم دربیاد و بگم حداقل خوندنش لذت‌بخش بوده، اما متاسفانه ناامیدم کرد. شما آخر این کتاب با پانچ‌لاین بزرگی مواجه می‌شید، و اون پانچ‌لاین بی‌سرانجامی عجیب این داستانه.