یادداشت زهرا ساعدی

        داستان روایت زنی با دو فرزند است و سختی و ملال و درک نشدن. راوی داستان و احوالش برای من خیلی آشنا بود. زنی که نه با مادرش انس و نزدیکی دارد و نه همسرش دلسوز و مهربان است. ملموس بودن غم و سرخوردگی زن بیشتر به این دلیل بود که نمونه‌اش را اطرافمان زیاد دیده‌ایم هرچند توصیف‌های نویسنده هم خوب بود. اما شخصیت‌پردازی به نظرم چندان قوی نبود. از هر شخصیت در حد‌ دو سه صفت گفته شد و پرونده‌شان بسته شد.