یادداشت پریسا صحرانورد

        پر از کم بودن، نادیدنی بودن، داستان تکراری زن‌های زیادی است.. زنی که حتی اسم ندارد. نگاه می‌کند، روایت می‌کند اما زبانش بسته است از مطالبه، مخالفت، طغیان و حق‌خواهی.. حتی در برابر بوی شنبلیله پرده‌ها..
نامت را بگو زن.. خسته‌ام کردی..
دوست داشتم در صفحه آخر داستان کاغذی بردارد و دادخواستی بنویسد که با نامش شروع شود. این کار را خواهد کرد..