ماجرای یک ‌دختر که پرستار سالمندانه و گذشته حل نشده‌ای داره و توی شغلش با ماجراهای مرموز یک خونه و ساکنینش روبرو میشه که نمیتونه نسبت بهش بی تفاوت باشه. 
کتاب چند تا پیچش معمایی جالب داشت. کلا من دوستش داشتم. بنظرم اگر فیلمش کنند حتی باحالتر از کتابش میشه.
پایان بندیش یکم اضافه کاری بود بنظرم ولی بازم اینجوری نیست بگم بد بود.
        

          و اشک بود که سرازیر شد
        

          همه‌ی ما در دوران کودکی تلاش می‌کنیم خواسته‌های والدینمان را برآورده کنیم، چه این خواسته‌ها به زبان آورده شده باشند و چه بیان نشده باشند،چه منطقی باشند و چه غیرمنطقی. در این روند، چشممان را بر نیازها و احساسات واقعی خودمان می‌بندیم. در زندگی بزرگسالی، این امر مانند هدایت کشتی بدون استفاده از قطب‌نماست. اگر ندانیم چه کسی هستیم و احساساتمان چیست و چه می‌خواهیم، حتی در بزرگسالی نیز تحت تأثیر انتظاراتی قرار می‌گیریم که از دوران اولیه‌ی کودکی بر ما تحمیل شده‌اند، همان انتظاراتی که به هر حال نه به خاطر عشق، بلکه به خاطر توهم عشق برآورده کرده‌ایم. بدون این توهم نمی‌توانستیم از دوران کودکی خود جان سالم به در ببریم.

لب کلام این کتاب این هست که باید با احساسات سرکوب‌شده‌ی دوران کودکی روبرو بشیم و این توهم عشق رو بپذیریم تا موقعی که با این احساسات روبرو نشیم ما هم نمی‌توانیم عشق واقعی به فرزندانمون بدهیم. 
برای کسانی که حال خوبی ندارند خوندن این کتاب باعث می‌شه تا حدی با اون احساسات روبرو بشن و ساعت‌ها گریه کنند.
البته توی کتاب اشاره می‌شه که افرادی که از همون روزهای آغازین مورد احترام قرار گرفتند به عنوان کسی واقعا هستند می‌تونند گام‌های بعدی به سمت استقلال و فردیت رو پیش ببرند.

ولی راستش من خیلی با سبک نوشتن خانم میلر حال نکردم توی طرحواره درمانی وقتی کسی با اون خاطره فراموش شده‌ی دوران کودکیش روبرو می‌شه و احساساتش فوران می‌کنه پیشنهاد می‌شه که به عنوان یه بزرگسال تصور کنه که رفته سراغ اون کودک آسیب دیده‌(در واقع خودش در کودکی) و در آغوشش می‌کشه و دلداریش می‌ده تا احساس تنهایی نکنه، آلیس میلر تأکید می‌کرد که باید همدلی کنیم با خودمون اما راه‌حلی ارائه نداده بود و این قدر حرفاش رو در مورد اتفاقات دوران کودکی و تأثیراتش رو با یه جور عصبانیتی که من از نوشته‌اش می‌گرفتم تکرار می‌کرد که من ارتباطم رو از نیمه‌ی دوم کتاب از دست دادم البته عصبانیت نویسنده رو درک می‌کنم به خاطر تأثیرات سوءرفتارها در دوران کودکی و حتی فراتر از اون در نوزادی ولی من حقیقتا کمی مهربانی و شفقت رو ترجیح می‌دم.

پ ن: ازین کتاب دو ترجمه هست که ترجمه‌ی دیگر مال انتشارات ارجمنده ولی من طرح نو رو فقط به خاطر این انتخاب کردم که ترجمه‌ی آخرین نسخه اصلاح شده‌ی آلیس میلر ازین کتابه که تغییرات زیادی هم داشته حتی در عنوانش.
ادیشن قدیمی‌تر از کتاب که ترجمه‌ی ارجمند ازونه:The Drama of the Gifted Child: The Search for the True Self
ادیشن اصلاح شده که نشر نو ترجمش کرده:The Drama of Being a Child: The Search for the True Self
        

          نویسنده دیدگاه جدیدی را در رابطه با مسائل بزرگسالی مطرح میکند، همچنان که معتقد است ریشه تمامی مشکلات درکودکی است، روش یونگ و فروید را برای حل مسائل قبول نمیکند
از این رو اذعان دارد که برای حل مسائل بایستی که از ابتدا افراد با مشکلات کودکی خود روبرو شوند، آن ها دوباره حس کنند، خشم، عصیان، تنفر همگی ریشه در کودک آزاری خانواده ها  دارد و این چرخه معیوب درصورت درمان نشدن همچنان در تمام ابعاد جامعه گسترش پیدا میکند
        

          اگر موضوعات روانکاوی براتون جالبه حتما پیشنهادش می کنم
اگه می‌تونستم به تمام ادم‌های اطرافم یک دونه از این کتاب رو هدیه می‌دادم
        

          اگه قسمتهایی از کتاب رو در یک صفحه ی معتبر مربوط به روانکاوی در اینستاگرام نخونده بودم، با توجه به زیرتیترش (جستجوی خود واقعی) فکر میکردم یک کتاب روانشناسی زرده و تو کتابفروشی از کنارش رد می شدم. اما خریدمش و نهایتا در سه نشست خوندمش. بلعیدمش در واقع! با ولع برای دونستن اینکه در بخشهای بعدی چه اطلاعات و چه حسهایی بهم میده.
کتاب در مورد دوران کودکیه و اینکه رفتارهایی که مراقبین اولیه با یه کودک دارند چه تاثیری در زندگی بزرگسالی اون داره. میلر میگه خاطرات کودکی (حتی اگه اونها رو به یاد نیاریم) در ناخودآگاه ما ثبت شدن و خیلی از الگوهای رفتاری که در بزرگسالی داریم و علتشون رو نمیدونیم، از اونجا میان. 
میلر آسیب های دوران کودکی رو صرفا آسیبهای اکستریم مثل کتک خوردن یا سوء رفتار جنسی نمیدونه، بلکه خیلی از رفتارهای والدین که ممکنه صرفا نتیجه ی ناآگاهی شون باشه رو هم در آسیب دیدن شخصیت کودک موثر می دونه. رفتارهایی مثل به رسمیت نشناختن احساسات کودک (مثلا اینکه ازش بخوایم همیشه قوی باشه یا احساسات از دید ما منفی مثل ناراحتی یا خشم و عصبانیتش رو بروز نده) هم آسیب زاس چون باعث میشه اون کودک کم کم ارتباطش با احساساتش رو از دست بده و دیگه ندونه که چه خواسته هایی داره. 
در کل فکر می کنم کتاب می تونه خیلی کمک کننده باشه، هم برای شناخت بهتر خودمون و هم برای شکستن زنجیره ی آسیب در بین نسل ها، چون نویسنده معتقده در صورتی که این آسیب ها شناسایی و درمان نشن، آدم ها به صورت ناخودآگاه همون رفتاری رو با فرزندانشون می کنن که والدینشون با اونها داشتن. با این حال خوندن کتاب یه جاهایی می تونه  تاثرانگیز باشه چون ما رو با حس هایی مواجه می کنه که مدت های زیادی سعی کردیم ازشون دوری کنیم.
        

          یادداشتی بر مجموعه داستان‌های پوشکین

در پوشکین، لطافت و مهربانی و زیبایی می‌بینم. او چنان محو طبیعت و ادبیات و عشق بود، که شاعرانگی‌اش از حاشیه‌ی داستان‌هایش بیرون می‌زد. او الحق که شاعری نثرنویس بود.

میزان علاقه‌ام به این نویسنده‌ی عاشق را تا زمانی که برایش قلم به دست شدم، نفهمیده‌ بودم. او را دوست دارم، شاید بیش‌تر از داستان‌هایش.
ثبت لحظات توصیف‌ناپذیر زندگی، کاری‌ست که پوشکین به‌سان نوشیدن آب انجام می‌داد.

او می‌نوشت نه برای آن‌که من داستان‌هایش را بخوانم، می‌نوشت تا ذوق ادبی‌اش را ارضا کند. او عاشق بود، و ادبیات معشوقه‌ای که نورش را بر کاغذ او می‌پاشید.
گمان نمی‌کنم برای ورود به ادبیات روسیه کتاب به‌تری برای من وجود داشته باشد. پوشکین یادآوری کرد که چه‌ اندازه ادبیات را دوست دارم.

پوشکین همان‌گونه که از تجملات و زرق‌وبرق زیست اشرافی روسی می‌نوشت، به زیبایی قدم‌های استوار اسب یک افسر عاشق در برف را، پیش چشمانم زنده کرد؛ و چه ماهرانه ساده می‌نوشت.
جملات کوتاه، که شفافیت‌شان چشم خواننده را می‌زند. فرقی ندارد جمله‌ای که می‌گوید نشستن یک کاراکتر روی صندلی‌اش باشد، یا اعتراف یک عاشق به احساساتش؛ کوتاه، و موجز.

کاراکترهای او، مردان و زنانی که از هر سختی‌ای گذر می‌کنند، مگر از عشق.
از پوشکین آن‌چه می‌ماند، تصاویر‌ی ناب از کاراکترهاست.
لحظه‌ای که آلکسی لیزا را در پیراهن سفید صبح‌گاهی، کنار پنجره در حال خواندن نامه‌ای که خودش نوشته است، می‌بیند.
لحظه‌ای که دوبرفسکی، از نجات ماریا عاجز ماند.
لحظه‌ای که گرمان برای آخرین‌بار به کنتس پیر چشم می‌دوزد و بعد، از پله‌های تاریک سرازیر می‌شود.
لحظه‌ای که گرینیف، ماریا را نیمه‌عریان، لاغر و ژولیده کف اتاق پیدا می‌کند.
و در نهایت لحظه‌ای که خودش، در جبهه، به مرز روسیه می‌رسد.

این‌ها تصاویری ماندنی‌ست برایم که از پوشکین به یاد خواهم داشت.

خواندن از پوشکین مانند ایستادن بر فراز قله‌ی یک کوه است؛ جاودانه، بکر، شاعرانه، و ملموس. هومری روسی که جنگ را هم شاعرانه وصف می‌کند.