من کتاب سیره‌ای خوانده‌ام چندتایی. ولی هنوز هم شفاف‌ترین تصویری که از چرایی صلح امام حسن (که تعبیر غلطی هم هست) دارم را مدیون این کتاب‌ام. 
        

                کتاب عجیبی بود برام. این سبکی تا حالا نخونده بودم. میشه گفت واقعا «کتاب قصه» بود، با همون معنایی که بچه‌ها ازش برداشت می‌کنن. من رو یاد قصه‌هایی که مامانم قبل خواب برام می‌گفت انداخت! فقط به‌خاطر همین یک کتاب، هوشنگ مرادی کرمانی را متفاوت دوست دارم.
        

                به‌نظر من که معروف شدن این اثر داستایوفسکی، ریشه در کوتاه بودن آن دارد! وگرنه هیچ منصفی نمی‌پذیرد که اگر برادران کارامازوف یک رمان عالی باشد، شب‌های روشن را هم عالی به حساب بیاوریم. ملت، بیشتر شب های روشن را می‌خوانند که بعدا بتوانند بگویند از داستایوفسکی هم کتاب خوانده اند. البته در خفا بارها و بارها با خود تکرار می‌کنند: داستایوفسکی، داستایوفسکی، داستایوفسکی...
        

                چند ماهی از شنیدن این کتاب می‌گذرد. اتفاقی در بهخوان اسمش را دیدم و خاطرات خوبش زنده شد. پیشنهاد می‌کنم خوانده شود تا شنیده! به یک جا نشستن و رها کردن بقیه‌ی کارها و خواندنش می‌ارزد.
        

                قطعا ابله بهترین اثری نیست که می‌تونید از داستایفوسکی پیدا و مطالعه کنید. بعد از هزار و اندی صفحه مطالعه دوست داشتم یادداشتم رو جور دیگه شروع کنم و خیلی بیشتر از این ادامه ش بدم. اما به همین اندازه کفایت می‌کنم.
        

                به شما اطمینان می‌دهم که خواندن کتاب یک اندیشمند مثل وبر، خیلی بهتر از دنبال کردن آراء آن از لابه‌لای کتب اندیشمندان بعدی است.
ادعای اینکه این کتاب را کامل فهمیده ام ندارم. مطلوب من، بیشتر فصل اول این کتاب بود که از خود روح سرمایه‌داری و اینکه واقعا انسان این تمدن چه ریختی است صحبت شده بود. این بخش ها را هم بیشتر دوست داشتم و هم بیشتر فهمیدم.
اما در ادامه که وارد مباحث مربوط به پروتستانتیسم و اینکه حالا چه شد چنین روح سرمایه‌دارانه ای شکل گرفت می‌شود، فهمم کمتر و کمتر شد. به غیر از کالوینیسم که ایده ی نسبتا روشنی داشت، در اینکه بقیه را متوجه شده باشم تردید دارم.
یک نکته ی جالب روشی درباره ی فصل اول: وبر تأکید می‌کند که چیستی روح سرمایه‌داری به این سادگی نیست که بشود در یک جمله خلاصه اش کرد و بعد مثلا آن را توضیح داد. برای فهم این پدیده ی مبهم و به تعبیر من برای غلبه بر این حریف چغر بدبدن (!) دائم از جهات مختلف به سمت آن حمله ور می‌شود و هر بار یک گوشه از آن را روشن می‌کند. به نحوی که در پایان، برای شما یک فهم نسبتا خوب از این روح سرمایه داری که با کلیدواژه تکلیف (beruf/بغوف) اجین است، انباشت می‌شود.
        

                «یا این کتاب را نخوان یا لااقل قبلش کهکشان نیستی را هم بخوان» این توصیه ی کسی بود که خود کمی از کتاب را خوانده بود و چیزهایی هم از عرفان نظری می‌دانست. البته که اگر کل کتاب را خوانده بود، می‌گفت هرگز این کتاب را نباید خواند!
من خود البته نا آشنا با عرفان نظری نیستم و چیزک‌های از دهان این و آن شنیده ام. اما آنچه این رمان از ابن عربی به عنوان شیخ اکبر عرفا روایت می‌کند، حقیقتا چیز متفاوتی است. نمی‌دانم صحت و سقم این کتاب چقدر است؛ ولی اگر واقعا این طور باشد، خیلی فلسفه و فهم صدرائیون از سلوک و قوس صعود نمی‌سازد.
از اینکه نویسنده قلم خیلی خوبی دارد شنیده بودم ولی حقیقت این است که خیلی هم قلم خوبی ندارد. البته من کتاب را صوتی شنیده ام و کلا در کتاب صوتی، خیلی قدرت قلم مشخص نمی‌شود. (لااقل برای من) البته اعتراف میکنم که آن تکه هایی که وسط ماجرا، داستان را رها میکرد و قصه ی چرخیدن نسخه های خطی کتاب‌های ابن عربی را روایت می‌کرد، حقیقتاً جذاب و نوآورانه بود. یکهو از وسط جایی که ابن عربی دارد زندگی معمولی خود را انجام می‌دهد (نمی‌گویم فسق و فجور می‌کند که چیزی گردنم نباشد!) یکهو می‌بردت به سی صد سال بعد که کتاب‌های او را هم رده‌ی کفش پیامبر و یاقوت فلان، به خلیفه ی مسلمین هدیه می‌دهند.
در کل یا کتاب را نخوانید، یا سواد و جنبه اش را داشته باشید، یا بخوانید و جدی نگیرید. ما که سوادش را خیلی نداشتیم. سعی می‌کنیم جدی نگیریم!
        

                چقدر جذاب بود برام.
یه نکته‌ی جالب برای منی که بیشتر روسی خوندم، ورود سریعش به داستان بود.  صفحه‌ی بیست کتاب هم نبود که اصلی‌ترین اتفاق داستان افتاد و شاهزاده و گدا جابه‌جا شدن.
خیلی ساده و روان اما پرررر از استعاره‌های قشنگ بود. استعاره‌هایی که نوجوون‌ها هم می‌تونن متوجه‌ش بشن و اینش خیلی برام جذاب بود. من خیلی اهل فکر کردن درباره معانی عمیق یک داستان نیستم و نمی‌تونم استعاره‌های خیلی عمیق رو ازش کشف کنم. می‌خوام کتاب بخونم که لذتش رو ببرم. مارک تواین بی اینکه لذت رمان خوندن رو ازم بگیره، کلی استعاره‌ی قشنگ تحویلم داد. 
        

                مجموعه چند داستان کوتاه هست.
من کلا این سبک رو نمی‌پسندم. داستان‌های خیلی جزئی و خاص که معمولا گفته میشه مثلا تفسیری از جهان پست مدرن ماست و فلان و بهمان.
        

                مجموعه داستان کوتاه هست و من نمی‌دونستم. شاید نسخه‌ای که من خوندم ترکیبی بوده. من صوتی نوبن کتاب رو گوش دادم که خوب بود واقعا. چخوف هم که بیشتر به داستان کوتاه معروف هست.
خوب بود. داستانی جالبی داشت. البته من از رمان و داستان‌های بلند خیلی بیشتر لذت می‌برم. ولی اینم تجربه‌ی خوبی بود. بیشتر از همه هم همون داستان اولش رو دوست داشتم.
        

                واقعا این مجموعه سفرنانه‌های زنان قاجار اطراف خیلی خوبه. این از خانم فردا کوچ است هم بهتر بود به‌نظرم. البته این جزئیات اون رو نداشت ولی قلم خود نویسنده‌ش بهتر بود. 
        

                دوسش نداشتم

اصلا هیچ نکته‌ی خاصی توی کتاب ندیدم. هیچ کدوم از شخصیت‌هاش حتی خود گستبی خیلی پررنگ نبود. داستان خیلی عجیب نیست. درس مشخصی نداره. در حقیقت اگه یه کدام هر کدوم از اینها رو به تنهایی داشته باشه هم خوبه و میشه دوسش داشت ولی این نه... 
        

                عنوان کتاب را فراموش کنید! شما خیلی بیش از خورد خوراک دیکتاتورها از این کتاب یاد خواهید گرفت.

بعضی از محورهای جالب این کتاب برای من:
1- روایت غرب از حمله صدام به ایران
2- ویژگی‌های شخصیتی متفاوت دیکتاتورهای مختلف
3- تصویر ایمان واقعی برخی از کمونیست‌ها به این مکتب
4- روایت بازیچه بودن صدام برای آمریکا

من نسخه صوتی را شنیدم که خوب بود. قلم نویسنده، نه اینکه فوق‌العاده باشد ولی خوب است.
        

                من از اون طرفدارای دو آتیشه ع. ص که این روزا هم خیلی زیاد شدن نیستم. لکن وقتایی که گم و گور میشم این کتاب رو می‌خونم. تنها کتابیه که بالای بیست بار خوندم‌ش! (آره زیاد گم و گور میشم :))) 
        

                برای من، عمده لذت خواندن رمان بالای هزار صفحه‌ای، در دیدن و چشیدن فراز و فرود زندگی است. پیر شدن، عمیقاً من را می‌ترساند. برای من، خواندن رمانی که در آن، شخصیتی که هزار صفحه با او زندگی کرده ام پیر می‌شود، ناتوان می‌شود، بزرگ شدن نسل و نسل‌های بعد از خود و بدتر از آن، مردن هم‌نسلی‌های خود را می‌بیند، حکم فیلم  ژانر وحشت دارد. مثل فشار دادن جای زخم که قطعا درد دارد ولی از مور مورش خوشمان می‌آید.
جانِ شیفته واقعا یک رمان است. البته صادقانه اینکه گاهی خیلی کسل کننده می‌شود. رولان گاهی زیادی از داستان دور شده و فلسفه خودش در باب زندگی را به خوردمان می‌دهد. اما باز هم خوب است. خواندن چهار جلدی این کتاب، برای من یک سالی طول کشید. چون با یک داستان فوق‌العاده جذاب و ویژه رو به رو نیستیم. اما خب، در عوض، درهای زیادی برای فکر کردن به روی آدم باز می‌شود.
بعد از همه اینها، خواندن این کتاب، فرصت خوبی برای آشنا شدن با جریان چپِ اروپا در اوایل قرن بیستم است. ضمناً، رولان نویسنده خوبی است! گاها جملات و توصیفاتش، مغزِ مغزِ آدم را می‌سوزاند!