معمولا وقت‌هایی که داستان کوتاه جالبی می‌خونم، یا توی مکالمه‌ی آخرشب یا توی اولین ملاقات براش تعریف می‌کنم. اینطوری هم یه حال اصافه به خودم می‌دم و هم داستانه بهتر توی خاطرم می‌مونه. از این لعنتی اما هیچی رو نمی‌شد تعریف کرد. نه که بد باشن، فقط واقعا غیرقابل تعریفن. کارور توی هر داستان داره صرفا یه موقعیت به خصوص رو شرح می‌ده. موقعیتی که همچین خوشایند نیست و یه سنگینی خاصی رو با خودش حمل می‌کنه. اگه بخوام یه قیاس نه‌چندان درست بین متن کارور و متن بوکوفسکی انجام بدم، می‌گم درون‌مایه‌شون نزدیکه، ولی متن کارور خیلی خیلی داستان‌تر و شکیل‌تره (با احترام به چارلز عزیز).
ضمنا اگه خواستین از کارور بخونین جای کلیسای جامع نشر نیلوفر، وقتی از عشق حرف می‌زنیم نشر مروارید رو بخونین. یکم جلدش یه‌طوریه ولی ترجمه‌اش بهتره. داستان‌هاشونم که اکثرا یکسانن.
      

        نامه‌های همینگوی خیلی چیز خاصی ندارن. در واقع اصلا چیز خاصی ندارن. فقط نامه‌ان؛ توشون انتقال اخبار و احوال‌پرسی انجام شده و اینطور که معلومه غلط املایی هم زیاد دارن. اگه یه‌طور دیگه بخوام بگم، نامه‌های همینگوی همون نامه‌هایین که اگه بودین چهل‌پنجاه‌سال پیش برای دوست و آشناتون می‌نوشتین، نه نامه‌هایی که الان می‌نویسین تا نامه نوشته باشین. پس نامه‌های پاپا خیلی به‌درد کسی که می‌خواد نامه‌نگاری کلاسیک یاد بگیره نمی‌خوره، بیشتر کسایی که می‌خوان خود همینگوی رو بیشتر بشناسن با کتاب حال می‌کنن.
فقط یه سوالی هم که از مترجم/ مولف کتاب دارم اینه که وقتی نامه‌های همینگوی رو داریم می‌خونیم، چه دلیلی داره که بخشی از اونها بخاطر فاصله گرفتن از مطلب اصلی! حذف بشه؟ مطلب اصلی مگه "نامه‌های همینگوی" نیست تو این کتاب؟
      

        از نحوه‌ی نوشتن و موضوع هر دو تا داستان خیلی خوشم اومد، ولی یه مشکل شخصی‌ دارم با داستان‌هایی که زیادی به داستان‌ها و کتاب‌های دیگه اشاره می‌کنن و هر دو تا داستان پر بود از اینا.
اگر هم سیگاری هستید، سیگاری بودید و ترک کردید یا سیگاری بودید و ترک کردید ولی همچنان سیگاری هستید، خوندن "چقدر خوب سیگار می‌کشیدم" بهتون می‌چسبه احتمالا.
      

        نویسنده توی انقلاب 57 و جبهه‌ی سرخ فعال بوده و یه جورایی سعی کرده اون تجربه‌ی مستقیم رو بذاره کنار مطالعات سایر انقلاب‌های دهه‌ی منقلب 70 میلادی و به این طریق و مقایسه‌طور، بهار عربی رو به طور کامل بررسی کنه. نتیجه‌ی نگاه تماما چپگرانه‌ی ایشون هم باعث شده یهههه خرده براشون مهم نباشه نتیجه‌ی انقلاب‌های دهه هفتاد چی شد. چرا؟ چون مهم این بود که ضد آمریکا و ضد امپریالیسم و اینا بودن دیگه، حالا این که ماحصل این جنگ ازلی با آمریکا و غرب برای مردم این کشورها چی بود خیلی مهم نیست.
در مورد بهار عربی چی؟ دیگه زشته بگیم اینا ضدآمریکایی بودن، می‌آییم می‌گیم ضدسیاست‌های نولیبرالیسم بودن و هم کافیه دیگه. یه جا هم یه خرده شیطنت‌آمیز نولیبرالیسم و سوق می‌ده سمت فاشیسم و یه "در راستای اهداف" می‌چسبونه تنگ خصوصی‌سازی.
با این حال می‌شه اطلاعات نسبتا مفیدی راجع به اتقلاب 57 و علل ناکامی نسبی بهار عربی به دست آورد.
      

        من نمی‌دونم شمایی که راه حلت برای مسئله‌ی کنش اجتماعی لیبرالیسم اینه مالکیت ابزار تولید مشارکتی بشه تا بره در مسیر آموزش و پرورش و افزایش سطوح فرهنگی ‌و فلان و بیسار، چه اصراری داری همچنان خودت رو لیبرال بنامی؟ جدی خیلی رو مخه که ببینی یه عده چون می‌دونن به خودشون بگن سوسیالیست کنار گذاشته می‌شن، میان می‌گن "ما لیبرالیم" و شروع می‌کنن به تغییر دادن معنا و محتوای لیبرالیسم.
      

        نشر کرگدن به تازگی این کتاب رو منتشر کرده و زحمت کشیده فصل سوریه‌ رو به‌طور کامل حذف کرده! (حدودا پنجاه صفحه). هیچ‌جا هم به این مسئله اشاره نکرده و وقتی اعتراض می‌کنی می‌گن مترجم تو مقدمه گفته درحالی که
یک؛ مقدمه برای چنین اطلاع‌رسانی‌ای دیره، و
دو؛ کتاب اصلا مقدمه‌ی مترجم نداره!
جدا از این قضیه، بعد از خوندن این کتاب بود که تازه فهمیدم کشورهای درگیر در بهار عربی نسبت به ما پیشرو محسوب نمی‌شن و تازه یه سی سالی هم عقب بودن یه جورایی؛ در واقع نود درصد نیروی اپوزیسیونشون همون اسلام‌گرایان و سوسیالیست‌هایی بودن که عین بختک افتادن به جون ما. عملا هم همه‌شون گیر همون اسلام‌گرایان افتادن. خلاصه اینطور که معلومه این جغرافیا یه حکومت اسلام‌گرا باید به دامن همه بندازه.
از نظر بنده هم مهم‌ترین کارکرد این کتاب برای جوون ایرانی اینه که ببینه تک‌تک مواردی که الان به عنوان وضعیت ضدانقلابی نام‌برده می‌شن قبلا توی این کشورها بودن و هیچ‌کدوم مانع از خیزش مردم وتغییر ساختار کشور نشده؛ از وجود یک نیروی نظامی موازی ]و بازدارنده[ ارتش بگیر تا این احساس که "نه از ملت ما آبی گرم نمی‌شه".
      

        محض رضای خدا دو کلام راجع به اقتصاد حرف می‌زدی جاکش. همه‌ی اقتصاددان‌ها نفهمن و فقط تو رفقای چپ و شعارهای خارج از واقعیتتون خوبید؟
تهش هم که بیایم مالکیت زمین و کارخونه رو بدیم دست همه و به دولت هم اجازه بدیم هرجا خواست انگشت کنه و هروقت هم عشقش کشید پول چاپ کنه.
درازِ خاک بر سر
      

        واقعا این کتاب تجربه‌ی خوبی بود.کندی و یکنواختی نیمه اول یه مقدار خوندنش رو سخت میکرد،ولی نیمه دوم و با پر رنگ تر شدن شخصیت تامکین روند جذاب تری رو طی میکرد.اون صحنه‌ی آخر کتاب هم یکی از زیباترین و به یادماندنی‌ترین صحنه‌هاییه که تا حالا تو کتابا خوندم:))
      

        سه از سه.
یا به عبارتی، تا الان جناب تورگنیف نا امیدمون نکرده.
باشد که با باقی آثارشون هم همین قدر حال کنیم.
      

        دقیقا نمی‌دونم بار چندمی می‌شه که این کتاب رو خوندم. به غیر از بار اول که سه سال و اندی پیش می‌شد، باقی دفعات به شکل پراکنده داستان‌ها رو می‌خوندم و اجازه می‌دادم هر کدوم که قرعه به نامش می‌افتاد بیاد و یه پرده از جنس حریر روی روحم بکشه و از فجایعی که اطرافم رو در برگرفته بوده منفصلم کنه.
این بار هم به بهونه‌ی جالبی رفتم سراغش و با اینکه اون علت اصلی‌ای که منتظرش بودم رخ نداد(شاید روزی بهش اشاره کردم)، ولی به هر حال فرصت رو غنیمت شمردم و یک بار دیگه با قلم سلینجر نشئه شدم.

حالا جدا از این صحبت‌های شخصی‌طور، اگه یه روزی خواستین ببینین جنگ چه بلایی سر روح آدم می‌آره، داستان‌های این کتاب رو با داستان‌های 《هفته‌ای یه بار آدمو نمی‌کشه》 مقایسه کنین.
      

        جذابیت متن‌ها بیشتر در حد حرف‌های وسط یه دورهمی بود. در واقع نه مطالب و نه نحوه‌ی نوشته شدنشون چیز خاصی نبودن. با این حال بدم نیومد. و شکر خدایان متعال وقت زیادی ازم نگرفت.
بیشتر هم دو و نیم مدنظرمه تا سه.
      

        نمی‌دونم والا ادبیاتی که اون "کشتن مرغ مقلد" و "ناخوانده در غبار" خوشگل رو داره، این اثر نتفلکیسی واسه چیش بوده دیگه؟
      

        ولی جدی یه بنده خدایی یه بار زحمت کشیده به زیبایی ترجمه کرده "بزرگ رودی دو دل". اگه ایرادی نداشت شما هم همون می‌ذاشتی دیگه آقای مترجم. "رودخانه‌ی بزرگ با دو قلب" خیلی تو دهن نمی‌چرخه. تازه به قول کاتوریان کاتوریان کاتوریان اسم داستان که نباید مکث داشته باشه.
      

        خوب یا بد بودن روایت‌ها کاملا به خود طرف مصاحبه وابسته‌ست. نویسنده، یا بهتر بگم، گردآور کتاب نتونسته اون تکان‌دهندگی لازم رو از دل مصاحبه‌ها بیرون بکشه و خیلی مواقع دقیقا جایی که روایت داره جذاب می‌شه، راوی سریع ازش عبور می‌کنه و مصاحبه کننده هم تلاشی برای بیرون کشیدن بیشتر حقایق بروز نمی‌ده.
      

        واقعیت اینه که هنوز دقیق نمی‌دونم شعر چیه و چی می‌شه که این نوشته‌ها شعر محسوب می‌شن، ولی در نهایت که فکرشو می‌کنم، چندان اهمیتی نداره که اینا شعرن یا چیز دیگه‌ای، هر چی بودن و هستن خوندن یه سریاشون خیلی جذاب و تعدادی دیگه‌شون حوصله سر بر بود.