بخش‌های مربوط به طبیعت گردی‌هاش آدم رو هوایی می‌کرد. حتی میل به ولگردی تو سطح شهر هم بیشترمی‌کنه. ولی برای من فرق نمی‌کنه موضوع بودیسم و ذن و عرفان شرق باشه یا هر دین و آیین و مسلک دیگه‌ای؛ غرق کردن ادبیات توی اینجور مسائل برام جذاب نیست. همونطور که اگه یه اثر به این مقدار خودش رو در اختیار یه ایدئولوژی سیاسی قرار بده جذاب نخواهد بود.
      

        متاسفانه مواجهه با متن‌های رومانتیک قلابی، تقلیدی و تقلبی امروزی باعث شده نگاهم به آثار رومانتیک واقعی، اون قدر که باید و شاید خالص نباشه.  می‌دونم که رومانتیسم اون موقع اومده که یه کاری انجام بده و بعدش هم رفته (و احتمالا مخالفت منِ قرن بیست و یکی با اصول و قواعد یه مکتبِ قرن هجدهی چندان معنایی نداشته باشه) ولی به هر حال این حجم از احساسات واصرار بر بازگشت به طبیعت و نهی زندگی صنعتی و "آخ ما تنها و بدبخت و بیچاره و بی‌روح و برده و فلان و بیسار شدیم" و غیره، باب میلم نیست.
      

        معمولا وقت‌هایی که داستان کوتاه جالبی می‌خونم، یا توی مکالمه‌ی آخرشب یا توی اولین ملاقات براش تعریف می‌کنم. اینطوری هم یه حال اصافه به خودم می‌دم و هم داستانه بهتر توی خاطرم می‌مونه. از این لعنتی اما هیچی رو نمی‌شد تعریف کرد. نه که بد باشن، فقط واقعا غیرقابل تعریفن. کارور توی هر داستان داره صرفا یه موقعیت به خصوص رو شرح می‌ده. موقعیتی که همچین خوشایند نیست و یه سنگینی خاصی رو با خودش حمل می‌کنه. اگه بخوام یه قیاس نه‌چندان درست بین متن کارور و متن بوکوفسکی انجام بدم، می‌گم درون‌مایه‌شون نزدیکه، ولی متن کارور خیلی خیلی داستان‌تر و شکیل‌تره (با احترام به چارلز عزیز).
ضمنا اگه خواستین از کارور بخونین جای کلیسای جامع نشر نیلوفر، وقتی از عشق حرف می‌زنیم نشر مروارید رو بخونین. یکم جلدش یه‌طوریه ولی ترجمه‌اش بهتره. داستان‌هاشونم که اکثرا یکسانن.
      

        نامه‌های همینگوی خیلی چیز خاصی ندارن. در واقع اصلا چیز خاصی ندارن. فقط نامه‌ان؛ توشون انتقال اخبار و احوال‌پرسی انجام شده و اینطور که معلومه غلط املایی هم زیاد دارن. اگه یه‌طور دیگه بخوام بگم، نامه‌های همینگوی همون نامه‌هایین که اگه بودین چهل‌پنجاه‌سال پیش برای دوست و آشناتون می‌نوشتین، نه نامه‌هایی که الان می‌نویسین تا نامه نوشته باشین. پس نامه‌های پاپا خیلی به‌درد کسی که می‌خواد نامه‌نگاری کلاسیک یاد بگیره نمی‌خوره، بیشتر کسایی که می‌خوان خود همینگوی رو بیشتر بشناسن با کتاب حال می‌کنن.
فقط یه سوالی هم که از مترجم/ مولف کتاب دارم اینه که وقتی نامه‌های همینگوی رو داریم می‌خونیم، چه دلیلی داره که بخشی از اونها بخاطر فاصله گرفتن از مطلب اصلی! حذف بشه؟ مطلب اصلی مگه "نامه‌های همینگوی" نیست تو این کتاب؟
      

        از نحوه‌ی نوشتن و موضوع هر دو تا داستان خیلی خوشم اومد، ولی یه مشکل شخصی‌ دارم با داستان‌هایی که زیادی به داستان‌ها و کتاب‌های دیگه اشاره می‌کنن و هر دو تا داستان پر بود از اینا.
اگر هم سیگاری هستید، سیگاری بودید و ترک کردید یا سیگاری بودید و ترک کردید ولی همچنان سیگاری هستید، خوندن "چقدر خوب سیگار می‌کشیدم" بهتون می‌چسبه احتمالا.
      

        نویسنده توی انقلاب 57 و جبهه‌ی سرخ فعال بوده و یه جورایی سعی کرده اون تجربه‌ی مستقیم رو بذاره کنار مطالعات سایر انقلاب‌های دهه‌ی منقلب 70 میلادی و به این طریق و مقایسه‌طور، بهار عربی رو به طور کامل بررسی کنه. نتیجه‌ی نگاه تماما چپگرانه‌ی ایشون هم باعث شده یهههه خرده براشون مهم نباشه نتیجه‌ی انقلاب‌های دهه هفتاد چی شد. چرا؟ چون مهم این بود که ضد آمریکا و ضد امپریالیسم و اینا بودن دیگه، حالا این که ماحصل این جنگ ازلی با آمریکا و غرب برای مردم این کشورها چی بود خیلی مهم نیست.
در مورد بهار عربی چی؟ دیگه زشته بگیم اینا ضدآمریکایی بودن، می‌آییم می‌گیم ضدسیاست‌های نولیبرالیسم بودن و هم کافیه دیگه. یه جا هم یه خرده شیطنت‌آمیز نولیبرالیسم و سوق می‌ده سمت فاشیسم و یه "در راستای اهداف" می‌چسبونه تنگ خصوصی‌سازی.
با این حال می‌شه اطلاعات نسبتا مفیدی راجع به اتقلاب 57 و علل ناکامی نسبی بهار عربی به دست آورد.
      

        من نمی‌دونم شمایی که راه حلت برای مسئله‌ی کنش اجتماعی لیبرالیسم اینه مالکیت ابزار تولید مشارکتی بشه تا بره در مسیر آموزش و پرورش و افزایش سطوح فرهنگی ‌و فلان و بیسار، چه اصراری داری همچنان خودت رو لیبرال بنامی؟ جدی خیلی رو مخه که ببینی یه عده چون می‌دونن به خودشون بگن سوسیالیست کنار گذاشته می‌شن، میان می‌گن "ما لیبرالیم" و شروع می‌کنن به تغییر دادن معنا و محتوای لیبرالیسم.
      

        نشر کرگدن به تازگی این کتاب رو منتشر کرده و زحمت کشیده فصل سوریه‌ رو به‌طور کامل حذف کرده! (حدودا پنجاه صفحه). هیچ‌جا هم به این مسئله اشاره نکرده و وقتی اعتراض می‌کنی می‌گن مترجم تو مقدمه گفته درحالی که
یک؛ مقدمه برای چنین اطلاع‌رسانی‌ای دیره، و
دو؛ کتاب اصلا مقدمه‌ی مترجم نداره!
جدا از این قضیه، بعد از خوندن این کتاب بود که تازه فهمیدم کشورهای درگیر در بهار عربی نسبت به ما پیشرو محسوب نمی‌شن و تازه یه سی سالی هم عقب بودن یه جورایی؛ در واقع نود درصد نیروی اپوزیسیونشون همون اسلام‌گرایان و سوسیالیست‌هایی بودن که عین بختک افتادن به جون ما. عملا هم همه‌شون گیر همون اسلام‌گرایان افتادن. خلاصه اینطور که معلومه این جغرافیا یه حکومت اسلام‌گرا باید به دامن همه بندازه.
از نظر بنده هم مهم‌ترین کارکرد این کتاب برای جوون ایرانی اینه که ببینه تک‌تک مواردی که الان به عنوان وضعیت ضدانقلابی نام‌برده می‌شن قبلا توی این کشورها بودن و هیچ‌کدوم مانع از خیزش مردم وتغییر ساختار کشور نشده؛ از وجود یک نیروی نظامی موازی ]و بازدارنده[ ارتش بگیر تا این احساس که "نه از ملت ما آبی گرم نمی‌شه".
      

        نمی‌دونم بار چندم بود. هیچ‌وقت هم نمی‌تونم بفهمم چندبار خونده‌امش.
ولی هر بار که می‌خونمش، دیگه هیچی اندازه‌ی خوندنش حال نمی‌ده. فرق نمی‌کنه کجا باشم و چی‌کار کنم، خماری ناشی از دوری از ایشون اذیت می‌کنه. 

ضربان قلب رو می‌آره پایین، اضطراب رو می‌ندازه دور و ذهن رو خالیِ خالی می‌کنه. شاید ناطوردشت مورفین زندگی منه.
      

        یک اینکه هیچ‌وقت فکر نمیکردم از آثار شکسپیر خوشم بیاد.
دو اینکه ترجمه‌ی جناب احمدی خیلی جذاب بود.علی‌الخصوص اونایی که صرفا برای بروز احساسات درج شده بودن:))
      

        متن کاملا در مالکیت مک‌دوناست.تمام اون ویژگی هایی که از یه اثر مک‌دونا انتظار میره و داره؛خشونت و طنز و یکی دوتا آدم احمق و اتفاقات شوکه‌کننده.طبق معمول هم به جواب یکی از سوالای مهم داستان نمیرسیم :))).مسئله‌ی اصلی‌ای هم که داستان حول اون میچرخه با ارزش و تأمل برانگیز بود.تنها مشکل متن اینه که به خوبی باقی آثار جناب مک‌دونا نبود.

Merged review:

متن کاملا در مالکیت مک‌دوناست.تمام اون ویژگی هایی که از یه اثر مک‌دونا انتظار میره و داره؛خشونت و طنز و یکی دوتا آدم احمق و اتفاقات شوکه‌کننده.طبق معمول هم به جواب یکی از سوالای مهم داستان نمیرسیم :))).مسئله‌ی اصلی‌ای هم که داستان حول اون میچرخه با ارزش و تأمل برانگیز بود.تنها مشکل متن اینه که به خوبی باقی آثار جناب مک‌دونا نبود.
      

        نوشته‌های نویسندگان بزرگ طوریه که نمیشه ازش ایراد گرفت یا نقدش کرد(اونم با دانشی چنین اندک)،تنها مسئله‌ای که پیش میاد بحث سلیقه‌ست و اینکه از موضوع داستان خوشت بیاد یا نه.شخصا از داستان‌هایی که به این شکل عاشقانه باشن خوشم نمیاد،ولی جناب داستایوسکی انقدر قشنگ متن و با احساسات شاعرانه تزیین کرده که نمیشد ازش بدم بیاد.حداقل نسبت به «بانوی میزبان» جذاب تر بود برام.علی‌الخصوص قسمتی که تو شب اول نقش اول از رویاپردازی‌هاش میگفت.یکی دیگه از نکات جالب دیگه‌ی متن هم شخصیت پردازی فوق‌العاده این دو نفر بود؛تو تمام طول داستان میشد بچه بودن ناستنکا و خیالباف بودن این اقا رو حس کرد.
      

        تعداد دفعاتی که نفس عمیق کشیدم تا غم رو پس بزنم، از دستم در رفت.
      

        چقدر خوش گذشت خوندنش،و چقدر خوش‌گذشتنِ دردناکی بود :)).جدن ما چرا انقدر شبیه مردم یه قرن پیش شوروی‌ایم؟
بیشتر داستانا یه چیز مهمی برای ارائه داشتن؛یه مسئله فرهنگی،اجتماعی،سیاسی.ولی بودن داستانایی هم که تهِش چیز خاصی دستمون و نمیگرفت.
      

        چقدر کتابای این آقاهه چسبونکی‌ان.