تو اجتماع مگس‌ها باید قدرت دستت باشه تا بتونی سالار مگس‌ها بشی!

🖊️ به قدری پنجاه صفحه‌ی آخر این کتاب مهیج و عجیب بود که کاملا هرچی قبل از اون توی کتاب اتفاق افتاده بود رو از یادم برد. و البته اینم بگم که واقعا دو سوم اول کتاب، باب میل من نبود و حس می‌کردم بیخودی داره کش میده نویسنده. بخوام خیلی خلاصه بگم این اثر یه رمان پاد آرمانشهری و کاملا نماد محور با استفاده از شخصیت‌های خیلی کم سن و سال که چندتا ویژگی بارز داشت:

📌 نماد گذاری: از اول یکی از بچه‌ها یه صدف پیدا می‌کنه که چون جلوتر برای حرف زدن نوبتی، باید دستشون بگیرن صدفو، نماد دموکراسی و قانون نظام‌مند میشه. یه عینک هست که برای یکی از بچه‌هاست. اون بچه عاقل و عالم‌تر از بقیه‌ست و از اول هم مسخرش می‌کنن، هم بهش اهمیت نمی‌دن. عینک اون بچه میشه نماد علم. با عینک یه آتیش رو تو طول روزها روشن نگه میدارن که نماد امیده. از طرفی رفیق این پسر عالم که صدف رو پیدا می‌کنه، نماد تمدن و رهبریه، که همیشه می‌خواد برای نجات بقیه و رهبری متمدنانه تلاش کنه. و یه پسری هست که رهبر گروه سرودیه که همراه این بچه‌ها میشه و از اول به فکر شکاره. این پسر نماد وحشی‌گری و خشونت طلبیه. اواسط داستان بچه‌ها حس می‌کنن یه هیولا تو جزیره وجود داره و بعداً به چیزی می‌بینن که مطمئن میشن؛ اون هیولا نماد تاریکی درون انسانه.

📌 اتفاقات یکدفعه‌ای که منتظرشون بودم اما در عین حال غیر منتظره بود مثل توهم یکی از بچه‌ها، اون چیزی که توی جزیره سقوط می‌کنه و سر بریده شده‌ی خوک.

📌 ارتباط اسم داستان با مفهوم داستان و فصلی که در اواسط رمان سندی به این قضیه‌ست و البته ارتباط خوک و اون پسر عینکی که پیگی صداش میزنن و در کل استفاده از یه حیوون (خوک) به عنوان نماد ساخته شده توی اثر، تو طول داستان.

🖇️ این اثر برای من جذابیت کافی رو نداشت و احتمال خیلی زیاد، تو پادآرمانشهری‌ها جزو آخرین‌هایی باشه که به یکی معرفی می‌کنم ولی در کل شوک‌هایی خیلی به موقعی وارد کرد. قرار دادن بچه‌های کم‌سن تو چنین موقعیتی و تو اون جزیره که نماد یه اجتماع کوچیکه به صورت جالبی اتفاق افتاده بود. ارزش یه بار خوندنو حتما داره. 
      

        به دنبال تاریکی می‌گردین، همراه من بشین!

🖊️ اولین مجموعه داستانی که از صادق هدایت خوندم و تا اواسط کتاب داشتم از خوندنش پشیمون می‌شدم. چرا؟ چون اصلا موافق شخصیت‌های همیشه مست، تماما افسرده، از زندگی دست کشیده و بی‌هدف داخل داستان‌هاش نیستم. متن قدیمی و سخت‌خوان از لحاظ قدیمی بودن و تفاوت علائم نگارشی داشت. پایان داستان‌ها جای خالی چیزی رو حس می‌کردم که باید داستان بهم می‌داد و نداده بود. وجود سه داستان بود که باعث شد این اثر برای من جذاب باشه و حداقل فکر کنم وقتمو تلف نکردم: «تخت ابونصر» و «تاریکخانه» و «میهن‌پرست». که هر کدوم از این‌ها به دلایل متفاوتی برام جالب بودن.

📌 «تخت ابونصر» بخاطر داستان عاشقی سیمویه و خورشید و اتفاقی که در نتیجه‌ی این عشق برای سیمویه افتاده بود. و اولین پایان خوب از نظر من بین داستانای این کتاب رو داشت. 
📌 «تاریکخانه» بخاطر شخصیت صاحب‌خونه و افکاری که به زبون آورد. و نوع ارتباط بین افکار و اتاقش. همچنین پاسخ داده شدن به سوال شخصیت اول و گنگ بودن بجای پایان داستان.
📌 «میهن‌پرست» بخاطر طنز تلخ و خیلی جاها مستقیمی که داستان داشت و شخصیت سیدنصرالله که یه جورایی بازیچه‌ی نویسنده بود تو این داستان. و البته خب بهتره بگم که این داستان کاملا نشون دهنده یک سمت از افکار هدایت هست که برای من جالبه ولی شاید برای خیلیا غیرقابل تحمل باشه: واقع‌گرایی نسبت به مشاهیر خود ساخته. 

🖇️ در کل اگه این سه داستان نبودن، این مجموعه جزو لیست کتابایی که هرگز پیشنهاد نمی‌کنم قرار می‌گرفت ولی خب این سه تا نظرمو عوض کردن. اگه عاشق سبک دازای و کافکا باشین به احتمال زیاد این مجموعه به دلتون بشینه.
      

        برای ساختن دریایی از خون، حتما نباید قاتل باشی!

🖊️ وقتی جلد دو رو خوندم متوجه شدم که دارن شان استاد این حسه که « اگه الان یه اتفاق خوبی افتاد باید منتظر گند خوردن بهش باشم » و همینطور هم میشه تو طول رمان. از شروع این جلد که بحث بین استاد و شاگرد در می‌گیره و لارتن تصمیم جدی می‌گیره که باعث پیوستنش به تنهایی عذاب‌آوری میشه. تا جادوگر بزرگ و اتفاق عجیب اون فصل و آشناییش با مالورا. این جلد از اواسطش به سمت آخر شروع به جذاب شدن می‌کنه و تا وسط، تقریبا مقدمه اتفاقات حساب میشه؛ اونم چه اتفاقاتی. الان تازه دارم متوجه دوتا نکته میشم؛ اول اینکه چرا کسی که کتابو ازش گرفتم بهم گفت یه جورایی فاز خودشناسی داره این مجموعه، دوم اینکه چقدر شخصیت استاد لارتن خوب پرداخته شده. 

🖇️ اگه تا اینجا بیاد کسی بهتره تا آخرشو بره، دارن شان شاید گند بزنه به اتفاقات خوب زندگی شخصیتاش ولی تجربه ثابت کرده پایان مجموعه‌هاش هرگز بد نیست.
      

        با شوکی غیرمنتظره، مقبره‌ای تاریک و پسری که تاریکی براش آغوش باز کرده می‌تونین ارتباط بگیرین؟! 

🖊️ جلد یک مجموعه‌ی حماسه‌ی کرپسلی، اثریه که تو چهل صفحه اول شوک به خواننده وارد می‌کنه و بعد اون با شخصیت‌های کم اما تاثیر گذار، دنیای تاریک و فانتزی جذاب و روند عجیب و جالب پیشرفت شخصیت اول، نسخه خودشو می‌بنده. 
ترجمه‌ی خیلی روونی داره که مثل دیگر آثار دارن شان که همین مترجم ترجمه کرده بدجور مخاطبو همراه داستان می‌کنه. به عنوان جلد آغازین مجموعه واقعا در حده، مخصوصا چهل ص اول رمان. شخصیت پردازی ها رو شدیدا دوست دارم، مخصوصا استادی که بعدا اضافه میشه به داستان. 

🖇️ جلد اول این مجموعه رو به هرکسی که فضای دارک، ژانر دارک فانتزی یا ترسناک و ترکیب شخصیتی استاد و شاگرد رو دوست داره پیشنهاد می‌کنم و البته بگم که قبل خوندن این مجموعه، مجموعه‌ی سرزمین اشباحو باید خوند که یه سری چیزها رو خیلی بهتر بشه فهمید.
      

        واقعیت رو می‌کوبونم تو صورتتون، تحملشو دارید؟

🖊️ شاید این جمله نشون دهنده رئالیستی بودن اثر باشه شایدم باید گفت یه سری واقعیت ها آزار دهندن. این اثر از دوتا ناول تشکیل میشه و اسم نسخه اصلیش «بنسای» هست. یه اثر مینی‌مالیستی ساده که داخلش مفاهیمی مثل، زودگذر بودن جوونی، عشق، خاطرات، هویت، ادبیات و نویسندگی، پوچی و در آخر مرگ، وجود داره. مخصوصا ادبیات که توی هر دو بخش وجود پررنگی داره و حتی از یکی از جملات پروست هم نویسنده استفاده‌ی جالبی می‌کنه. به شخصه بخش اول رو بیشتر دوست داشتم و البته اینم هست که کلا سیگاری‌ها می‌تونن اون ارتباطی که باید رو با بخش دوم بگیرن و بقیه به قول سطری از کتاب، از روی ادب می‌خونن. عشق بین خولیو و امیلیا تو بخش اول واقعا جالب تصویر و روایت شده و همینطور پایان بخش اول که مثل پتکی تو صورت خوانندس و جدل بین سلامت و دوری از سردرد یا شادی و مطالعه و نویسندگی و دوری از سلامت که توی بخش دوم هست هم واقعا تأمل برانگیزه.

🖇️ این اثر رو به افرادی که دنبال یه کتاب ساده و کوتاه اما بدون هیجان با مفهوم نسبتا عمیق هستن، پیشنهاد می‌کنم ولی عامه‌پسند نیست. 
      

        اگر اعصاب ندارید مرا نخوانید.

🖊️ رک بگم، این اثر به حدی منو عصبانی کرد که فقط می‌خواستم یه چیزی رو بشکونم یا انقدر به یه دیوار مشت بزنم تا آروم شم. و پایانش واقعا برا من مسخره بود. نه که بد باشه نه چون از رو واقعیت بود، بیشتر حس می‌کنم پایان واقعی این جنایت افتضاح بوده. 

🖇️ با خوندن این اثر از یکی از بزرگترین جنایت‌های آشکار انسان تو فرانسه آگاه شدم و فهمیدم چقدر راحت آدما خلأ‌های خودشونو با یه کار شدیداً غیر انسانی پر می‌کنن. خلأ‌هایی که بخاطر ترس از مردن و نرفتن به جنگ پیش اومده، خلأ‌هایی که بخاطر تو جنگ بودن کشور و معلوم نبودن آینده پیدا کرده بودن، خلأ‌هایی که باعث میشه بهترین رو نشناسی و خودت بدترین بشی. (البته من نسخه صوتیشو گوش دادم و اجرای جذاب هنرمندای داخل کتاب صوتی باعث شد بیشتر غرق این اثر بشم) 
      

        خب نمی‌دونم چی دقیقا باید راجبش بگم.

🖊️ یه اثر روانشناسی از دکتر گلسر نویسنده‌ی محبوب کتاب «تئوری انتخاب» که داخل داستان یه دیدارهاش با یه زن هم اون زن هم خودش معنای گسترده‌تر و بهتری رو از عشق می‌فهمن. خیلی کتاب مرد پسندی نیست، چون از دیدگاه یه زنه خیلی حرف‌ها و البته طبق یادداشت خود دکتر گلسر برای زنان خوبه این کتاب. تعریف جدیدی از عشق میده و البته گریز‌های خیلی کمی هم به «تئوری انتخاب» می‌زنن داخل کتاب که اگه اون رو قبل این خونده باشین خیلی بهتره. در کل کتاب جالبی بود، لذت بردم از خوندنش.
      

        بی‌نظیر، ظریف، لطیف، پر از شاه بیت و حتی برای علاقه‌مندای به اشعار آئینی پر از زیبایی.

🖇️ نمی‌دونم چرا کسی مثل ایشون شناخته شده نیست ولی واقعا یه روز کامل من رو اشعارشون ساخت. شاه بیتایی که داشت به قلبم نشست و گاهی نگاه متفاوت و شاعرانشون به نگاهم پرده انداخت. واقعا لذت بردم از خوندنش!
      

        مرا نخوان، شاید به کامت شیرینی مزه کند.

🖇️ این مجموعه رباعی رو دوست داشتم. اول چون شاعرش آقای عرفان پوره و کلا شعراشو دوست دارم، دوم چون ابیات تلخ اما حقیقت‌ داری رو داشت، سوم هم این نکته‌ی جالبه... که تو این مجموعه همیشه بیت دوم شاه بیت شعر بود و بهتر بگم حقیقت تلخ اصلی تو بیت دوم پنهان شده، شاید هم خاصیت رباعی اینه، نمی‌دونم. فقط می‌دونم از خوندنش لذت بردم.
      

        با اینکه زیاد این سبک اشعارو نمی‌پسندم ولی این مجموعه رو دوست داشتم. استعاره‌ها، ترکیب‌ها، توصیف‌ها و عاشقانه‌هایی که تو این اشعار بودن، واقعا مجموعه رو برای من دلنشین کرد.(فاقد از انتقاد سبک‌محور)
      

        درون من هیولاهایی ساخته شده توسط شما آدم‌ها زندگی می‌کنن!

🖊️ این جمله شخصیت اولای این کتاب رو توصیف می‌کنه اما من هرچقدر هم بگم، نمی‌تونم قلم زیبای نویسنده، شخصیت‌پردازی‌های خاص و عجیب و تاریکش و سوژه‌ی ساده اما عمیق داستاناشو بیان کنم. 

🖇️ این مجموعه‌ی داستان های بلند، اولا برای من حسرت زیادی رو راجب اینکه چرا هر کدوم یه ناول جمع و جور نشدن رو داشت و دوم هم بگم که اصلا همه پسند نیست و (خودم که تحلیل داستان‌هاشو از چندتا منبع خوندم) نیاز به تحلیل داره و نباید ساده ازش گذشت. 
      

        تنها جمله‌ای که به رفقا گفتم و باز هم میگم:
«کتاب شعر رو با یه بار خوندن فایده‌ای حاصل نمیشه»

🖇️ اما چقدر، چقدر و چقدر اشعار ایشون رو دوست دارم یا بهتر بگم عاشقشونم. توصیفات تنهایی، اندوه نبود معشوق، اشعار آئینی، آرایه‌هایی که بی‌اندازه تو اشعار ریخته شده، رباعی‌ها و تمام وجودیت این کتاب باعث میشه که بخوام کل شعراشو حفظ کنم و تو ذهنم به حد فاضل بالا بیاد. 
      

        حتی از قبلیم کوتاه تر شده بود داستان نمایشنامه ولی خب داستان جالبی داشت. اینم باید کامل و نسخه اصلی رو بخونم.
      

        وصف اين اثر تو يه جمله يا حتي ده ها جمله... نمي گنجه.اما من تلاشمو ميكنم.
به دليل خاصي شروع به خوندنش كردم ولي الان آرزو مي كنم زودتر خونده بودمش. به قدري كه اين نمايشنامه ظريف‏ و گسترده و عميق و بي نظير بود كه من بعد خوندنش مي خوام ده ها بار ديگه بخونمش. 
در اوايلش(پرده اول) كه شروعي رازآلود داشت و هرچقدر شخصيت هملت برام واضح تر مي شد عجيب تر هم مي شد. شايد چون ويژگي هايي دور از يه شاهزاده اما نزديك به انسان خردمند رو داشت و تو مواجهه با روح هم عاقلانه عمل مي كرد.
اواسط نمايشنامه ديگه تاريكي شخصيت ها و حماقتشون آشكار مي شد و هملت هم بيشتر زجر مي كشيد. اما خب همين كه مي دونست با خودكشي چيزي تغيير نمي كنه خودش نشون از خردورزيش داشت. 
آخراي اثر هم ديگه نهايت قدرت شكسپير رو ديدم. الخصوص صحنه شمشيربازي كه در نهايت ناخواسته بودن هملت به خواسته ي قلبيش رسيد و من هم مبهوت به ديوار روبروم خيره موندم.
فهميدم كه سازنده هاي خيلي از آثار جهان(كتاب/فيلم/انيمه/بازي) داستان و شخصيت پردازي و مخصوصا پايان رو از هملت ياد گرفتن و يا اقتباس كردن. 
و در كل به نظرم خوندنش براي هركسي كه به حداقل فهمي تو ادبيات رسيده واجب و ضرويه.
البته بايد بگم ترجمه ي استاد مسعود فرزاد واقعا به خوندن من كمك كرد.(پي نوشت ها/نقد خودشون و شكسپير شناسان معروف/ ترجمه ي برازندشون) 
با اينكه باقي آثار شكسپير رو نخوندم اما همونطور كه شكسپيرشناسا گفتن: 
هملت بهترين و موندگار ترين اثر ايشونه و هيچوقت از هربار خوندنش خسته نميشين.
      

        لعنت به من که غرق کتاب میشم!

🖇️ به عنوان اولین کتابم از جان استاین بک واقعا دوستش داشتم و غرقش شدم. به حدی که تو این چند ماهه تنها کتاب(هرچند کوتاه) بود که پشت هم خوندمش و واقعا با شخصیت‌هاش(جورج و لنی) زندگی کردم. 
به حدی اخت گرفتم که پایان کتاب با اینکه از خودم انتظار نداشتم ولی حالم واقعا خراب شد. 
و از استعاره‌ی تلخ سگ اون پیرمرد که آخرش فهمیدم برای چی استفاده شده، شدیداً متحیر شدم و البته به قدرت نویسنده با ایمان.