سال‌های گذشته مثل خواب گذشت... کاش می‌شد به خوابیدن و خواب‌دیدن ادامه داد، ولی باید بیدار شد و به درک رسید. آه، خب شاید هم بهتر است که بالاخره بیدار شویم ، حتی رنج بکشیم، تا اینکه یک عمر در خیالات و اوهامِمان همان احمقی که بودیم باقی بمانیم.

شروع کرده بود به دیدن چیزها با چشمان خودش، دیدن جریان‌های زیرین زندگی و درک‌کردن آنها. حالا که روحش او را فرا می‌خواند، دیگر زیر بار هر عقیده‌ای نمی‌رفت.

احساس می‌کرد از مرتبه اجتماعی خود پایین تر آمده، اما در عین‌حال حس می‌کرد روحش را تعالی بخشیده است. هر قدمی به سمت رهایی از تعهداتش برمی‌داشت، توش‌و‌توانش بیشتر می‌شدو فَردیتش پر‌و‌بال می‌داد.

پرنده‌ای که بخواهد سنت و تعصب را پشت سر بگذارد و بالاتر بپرد، باید بال‌هایی قوی داشته باشد. تماشای موجودات ضعیفی که کبود و کوفته و خسته پر‌پر‌زنان به سمت زمین برمی‌گردند منظره‌ی غم‌انگیزی است.

اگر من جوان بودم، به نظرم، عاشق مردی می‌شدم که روح بزرگی داشته باشد. مردی با اهداف والا و توانایی دست پیدا کردن به آنها. کسی که آن‌قدر بلندقامت باشد که بین همتاهایش به چشم بیاید. به نظرم اگر جوان بودم و عاشق، هیچ وقت مردی با هوشی معمولی را لایقِ دل‌سپردن نمی‌دانستم.