این کتاب فوق العاده بود 
انگار یکی که اصلا نمیشناسی اش ، توصیفاتی که تو،  زندگی شان کرده ای را جمع آوری می‌کند و به بهترین شکل ممکن روی کاغذ می آورد. 
ایکاش روزی ببینمت و ازت امضا بگیرم و بغلت کنم 
      

        اینکه یک داستان جنایی فارسی با کیفیت بخونی ، باعث افتخاره .

      

        از این نویسنده جنگ چهره زنانه ندارد را خوانده بودم برای همین با انتظار زیادی این کتاب را شروع کردم و این لامصب این بار هم شاهکار درست کرده بود . چنان کلمات را کنار هم به شکلی تاثیر گذار می‌چیند و چنان بی رحمی و توحش و جنگ و بمب را به تصویر می کشد ، که به خودت بلرزی.  چرنوبیل را از زبان مردم عادی ، روایت می‌کند و حواسش هست در سوزاننده ترین حالت ممکن باشد و اگر اشکت را در نمیارد ، لاقل مو به تنت سیخ کند . کتاب بسیار روان بود و در دو نشست خوانده شد . البته معتقدم حدود ۵۰   ۶۰ صفحه اش قابل حذف بود به علت تکرار موضوع . اما همچنان شاهکار بود.  
بخوانید !🫡

      

        چنین خوب چرایی؟
اینقدر کتاب فوق العاده و بی نظیری بود که نمی دانم واقعا باید چی بگویم . شاید سوال اصلی اش این بود که انسان چیست . شاید فلسفه و جامعه شناسی و روان شناسی را با هم قاطی کرده بود .
چرا این کتاب اینقدر به من چسبید؟
تا ابد مری و کرت و اشلی و چندرا و متسون و  اد توی ذهن من خواهند ماند . 
بیشتر از همه ممنونم از شخص عزیزی که این کتاب را بهم معرفی کرد دمش گرم .
      

         نمایشنامه ای در رقابت با عروسک خانه ایبسن که حرفی برای گفتن دارد ...
      

        پنج ستاره مستقیما به قصه آخر اشاره داره وگرنه سه تای دیگه مالی نبودند . 
هوشمندزاده همیشه یک جور خاصی غافلگیرم میکنه . قصه آخر را اینقدر دوست داشتم که نمیدونستم باید باهاش چیکار کنم . تصمیم گرفتم فورا ببرم برای چند نفر بخونم بعد سریع منصرف شدم . 
لامصب عجب تیکه ای بود 😂( از جملات خود کتاب) 
دیالوگ ها شاهکار ، فضاسازی فوق العاده . وای لامصب عالی بود اصلا . بسه دیگه برید بخونید . 
      

        ورژن پسرانه ی کتاب جنگ چهره زنانه ندارد است و بعضی از صفحاتش را باید قاب گرفت و چسباند به دیوار.
روان هست و داستان پسری است آلمانی که ۱۷ سالگی مجبور میشه به جبهه بره و از ۱۹ سالگی را تعریف میکنه . جوری که عزیزانش را از دست می ده و جوری که با جنگ لعنتی و هزاران اتفاق کنار میاد ...
کتاب خیلی راحت و روانه . 
از دست ندید 
      

        سخت است به توماس مان سه و نیم بدهم اما دلایلم شخصی است و ربطی به نگارش نویسنده ندارد .
خنوخ همان موسی است و توماس مان ۲ قصه مهم را از تورات برداشته و ورز داده و نوشته است فلذا برای من ایرانی ، منبع درستی نیست و می شود به صرف یک داستان یا یک رمان بهش آفرینی گفت و گذر کرد . 
قلم قلم سختی است و باید دست مریزادی به مترجم که آقای حدادی باشد گفت .
در کل کتاب به من به نوعی مربوط نبود . دغدغه من هم نبود .
برای خواندن کتاب ، نیاز به تمرکز بالایی دارید چون متن واقعا سخت است و پر از دست انداز.
تمام
  
      

        روند با توجه به بقیه کتاب های روسی مشخص و کاملا قابل پیش‌بینی بود . صرفا زندگی ایوان را در کلی ترین جنبه های ممکن توصیف می کرد از جوانی و ازدواج و بچه دار شدن تا مرگ و چیز جدیدی به مخاطب ارائه نمی کرد . 
مگر  صفحه ی آخر که بعد از اینکه مُرد با خودش گفت مرگ تمام شد . انگار زندگی و مریضی اش را مرگ می دید و فقط این دیدگاه و زاویه دید بخش جالب داستان بود . بقیه اش واقعا چیزی نداشت و از جناب تولستوی بعید بود 🫡
      

        یادداشت اصلی را بعد از خواندن هر ۷ تا کتاب می نویسم . 
اما باید گفت که اثر ، شاهکار است و شایسته تقدیر . همه‌عواطف انسانی و شخصیت های مختلف را به تصویر می کشد و چنان همراه می‌کند که گویی در صحرایی و بین چادر ها قدم میزنی . آنچه در این کتاب درخشان است شخصیت پردازی است . دل بستن و بالعکس دل نبستن به شخصیت های مختلف .  مرگ در این کتاب آسان است . دوستی و اتحاد سخت است . کتاب دارد جامعه را روایت می‌کند.  تاریخ نیست اما باید ازش درس گرفت ... بخوانید . این کتاب را بخوانید و باهاش زندگی کنید .
      

        من با این کتاب تقریبا فهمیدم حج چیه . 
روایت بچسبی بود . بدون شعار و حرف الکی و منم منم و این داستان ها . به طرز عجیبی می‌فهمیدم و هر از گاهی سوئیچ میکردم جای خانم حدادی و اونجا بودم .
اولین کتابی بود که ازشون خوندم و ایشالا به زودی زود دشواری مبارک را بخوانم . 
در ترافیک گیر کردم و حوصله بیشتر نوشتن ندارم ولی حرف راجع به این کتاب زیاد هست . 
      

        اگر یک حلقه کتاب با یک سری بچه متوسطه اولی داشته باشم ، این کتاب حتما جزو پیشنهاد هایم هست . طنز بامزه ای هم داشت.
      

        اولین کتابی که از موراکامی خواندم . 
به غیر از قصه چهارم ، بقیه داستان ها را دوست داشتم . 
اما هنوز شخصیت موراکامی و آنچه در ذهن و دل دارد را نیافتم و به نوعی درک نکرده ام . 
کتاب خوبی بود . داستان های خوبی هم داشت اما نویسنده همچنان برایم گنگ است.
      

        بیشتر شبیه به جستاری راجع به مرگ و زندگی بود که به صورت روایی نقل شده بود .  متن  سرشار از طعنه و کنایه بود و چقدر زیبا شد وقتی کینکاس با رفیق هایش تنها شد . کتاب بدون آب بندی و اضافه گویی ، مستقیم سر حرف اصلی رفته بود و در ۵۰ صفحه بسیار خوب جمع شده بود . اسمش را می‌گذارم شاهکار نصفه شبی . از آنهایی که یک لحظه بر میداری تا نگاهی بیاندازی اما ساعتی بعد روی زمین می گذاری و به فکر فرو می روی . یک ساعت تمام در حال خواندن بودی و همه عضلاتت خواب رفته اند اما آن یک ساعت و آن تجربه را با خواب نرفته ترین عضلات هم عوض نمی کنی :))
      

        دارم به کتاب هایی که محور اصلی مادری دیوانه است علاقه مند می شوم 
بنظرم این نسخه ای فارسی از کتاب شرم می تواند باشد ‌.
اما چسبید .