یادداشت اصلی را بعد از خواندن هر ۷ تا کتاب می نویسم . 
اما باید گفت که اثر ، شاهکار است و شایسته تقدیر . همه‌عواطف انسانی و شخصیت های مختلف را به تصویر می کشد و چنان همراه می‌کند که گویی در صحرایی و بین چادر ها قدم میزنی . آنچه در این کتاب درخشان است شخصیت پردازی است . دل بستن و بالعکس دل نبستن به شخصیت های مختلف .  مرگ در این کتاب آسان است . دوستی و اتحاد سخت است . کتاب دارد جامعه را روایت می‌کند.  تاریخ نیست اما باید ازش درس گرفت ... بخوانید . این کتاب را بخوانید و باهاش زندگی کنید .
      

        من با این کتاب تقریبا فهمیدم حج چیه . 
روایت بچسبی بود . بدون شعار و حرف الکی و منم منم و این داستان ها . به طرز عجیبی می‌فهمیدم و هر از گاهی سوئیچ میکردم جای خانم حدادی و اونجا بودم .
اولین کتابی بود که ازشون خوندم و ایشالا به زودی زود دشواری مبارک را بخوانم . 
در ترافیک گیر کردم و حوصله بیشتر نوشتن ندارم ولی حرف راجع به این کتاب زیاد هست . 
      

        اگر یک حلقه کتاب با یک سری بچه متوسطه اولی داشته باشم ، این کتاب حتما جزو پیشنهاد هایم هست . طنز بامزه ای هم داشت.
      

        اولین کتابی که از موراکامی خواندم . 
به غیر از قصه چهارم ، بقیه داستان ها را دوست داشتم . 
اما هنوز شخصیت موراکامی و آنچه در ذهن و دل دارد را نیافتم و به نوعی درک نکرده ام . 
کتاب خوبی بود . داستان های خوبی هم داشت اما نویسنده همچنان برایم گنگ است.
      

        بیشتر شبیه به جستاری راجع به مرگ و زندگی بود که به صورت روایی نقل شده بود .  متن  سرشار از طعنه و کنایه بود و چقدر زیبا شد وقتی کینکاس با رفیق هایش تنها شد . کتاب بدون آب بندی و اضافه گویی ، مستقیم سر حرف اصلی رفته بود و در ۵۰ صفحه بسیار خوب جمع شده بود . اسمش را می‌گذارم شاهکار نصفه شبی . از آنهایی که یک لحظه بر میداری تا نگاهی بیاندازی اما ساعتی بعد روی زمین می گذاری و به فکر فرو می روی . یک ساعت تمام در حال خواندن بودی و همه عضلاتت خواب رفته اند اما آن یک ساعت و آن تجربه را با خواب نرفته ترین عضلات هم عوض نمی کنی :))
      

        دارم به کتاب هایی که محور اصلی مادری دیوانه است علاقه مند می شوم 
بنظرم این نسخه ای فارسی از کتاب شرم می تواند باشد ‌.
اما چسبید .

      

        این کتاب را دقیقا باید در همین نقطه از زندگی و بعد از یک سال علوم انسانی خواندن ، می‌خواندم.  از خدا ممنونم که هی خواندنش عقب افتاد تا امروز صبح که دوساعت زمان گذاشتم .
چقدر زیبا و چقدر برنامه ریزی شده . 
این کتاب را در نقد دنیای مدرن و تجربه گرایی می‌دانم.  این کتاب را در نقد علم و جنگ می‌دانم. 
اگر یکروزی معلم شوم ، این کتاب را واو به واو به بچه هایم درس خواهم داد
      

        به عنوان یک شاهکار خریدم که برای باشگاه اکنون بخوانیم.  
ولیکن هر چه می‌گذرد از نمایشنامه ها ناامید تر می شوم . 
خیلی بنظرم سطحی بود و فضا سازی به خوبی انجام نمی شد . خصوصا در پرده آخر که پرده سوم باشد دیگه دیوانه شدم . 
اما پرده اول خیلی خوب شروع شد و فضا سازی خیلی خوب و قابل تصوری داشت .
      

        کمبود کتاب هایی از این جنس کاملا حس می‌شود.  این کتاب را متاسفانه در طاقچه خواندم برای پروژه پایان ترم یکی از کلاس هایم . خیلی کمک کننده بود . ایکاش نسخه فیزیکی اش را پیدا کنم و دوباره هم بخوانم . 
      

        خواندن این کتاب به همگان توصیه می شود . 
یک ، افراد مهم و تاثیرگذاری در این صد صفحه جمع شده اند .
دو، حرف های مهمی می‌زنند. 
سه ، کتاب مطلقا بیهوده نیست و بعد از خواندنش آدم گویی یک کتاب درسی خوانده باشد ، پر از چیز های جدید است .
      

        اجازه بده نپذیرم،،🥲 
روانشناسی زرد؟ انگیزشی زرد؟ 
حوصله توضیح ندارم . در نهایت توصیه نمی شود .
      

        شاهکار،
بعضی قصه هایش را دوباره خواندم .
و اشتباه کردم یک روزه خواندم . داده های زیادی بود . ولی مگر می‌شد گذاشت زمین؟
      

        کتاب بیشتر از هر چیزی دارد راجع به هنر صحبت می‌کند.  دنبال معناداری میگردد.  شخصیت اصلی که مادر داستان باشد ، شب و روز بین افکار مختلف پرسه می‌زند و خودش و همچنین خواننده را دیوانه می کند . درگیر سبک زندگی های اینستاگرامی می شود و آنها را باور می‌کند.  نهایت تلاشش را برای مادر خوبی بودن می کند . شوهرش را راضی نگه می دارد . اما خودش احساس پوچی و بی معنایی می‌کند.  
این کتاب را تا تمام نکنید بی خیال نمی شوید ،
      

        شاید کمی نقد صریح و تندی باشد . شاید روزی آقای هادیان این یادداشت را ببینند و ناراحت شوند . توییتر باز جماعت همه چیز را راجع به خودش چک می‌کند بنظرم ( میدونم دچار مغالطه تعمیم شتابزده شدم ) اما مشهود است که چهل روز در میان جنگ بزرگی بوده اند . تک ایرانی خبرنگار . و هیچ دستگیر مخاطب نمی‌شود در این ۳۰۰ صفحه . ( ۲۰ صفحه را بخاطر عکس ها تخفیف دادم) مخاطب به خوبی از خورد و خوراک و رفت و آمد ایشان و پولی که به هتل ها داده اند و تعداد دفعات رفتن به سفارت خانه و دیدن سفیر ها مطلع می شود ولیکن از جنگ چیزی دستگیرش نمی شود . از حال اوکراینی ها . اون هم با این همه کبکبه و دبدبه . مترجم و فیکسر و پول و پشتیبان در ایران و پشتیبان در اوکراین . مرد حسابی یک حرف با اوکراینی ها نزدی؟ کمی از جنگ به ما نگفتی؟کمی از حال شهر ، حال مردم ، حال جنگ ؟ می دانم . می‌دانم ۴۰ روز آنجا بودی و روزی ۲۰ ، ۳۰ دلار پول هتل دادی دنبال قبله گشتی و کروسان وکاپوچینو در کافه الکیف خوردی و در لهستان ازت دزدی کردند . می‌دانم ‌ . اما به من چه :))   
به مراد دلم در این کتاب نرسیدم و آنچه دنبالش می گشتم این نبود . 
بیشتر از این ننویسیم که توییتر باز جماعت ، نمی خواند 😉
      

        اولش با کتاب ارتباطی برقرار نکردم و بسیار برایم معمولی و مثل کتاب های نوجوان افق و پیدایش بود . اما کتاب بنظرم در ۵۰  ۶۰ صفحه آخر غوغا کرد و نظرم برگشت . یادداشت نویسنده در انتهای کتاب هم تیر خلاص را زد و کتاب برایم ارزش بالایی یافت . 
پیشنهاد میکنم؟ بله . 
تضمین میکنم؟ خیر . 
خیلی بسته به مخاطب هست و نمی شود کتاب را تضمین کرد😅