یادداشت فاطمه لیالی

        با داستان‌هایی ساده، سطحی و شهرزده (تهران‌زده بهتر است) مواجهیم. احتمالا نویسنده قصد داشته موقعیت‌های ساده روزمره را حائز اهمیت نشان دهد اما سوال اینجاست که این موقعیت‌ها، رفت و آمدها، خوردن و خوابیدن و صحبت کردن روزانه اگر خالی از عمق و بینش هم باشند، اصلا چرا باید نوشته و چراتر (!) خوانده شوند.
تنها نکته مثبت مجموعه، حضور نسبتا پررنگ خانواده در اکثر داستان‌هاست، آن هم صرفا حضور و نه نقش‌آفرینی.
کاش یاد بگیرم، گول جایزه گرفتن مجموعه‌ها را نخورم.