در «زمین سوخته» هم، با احمدِ محمود همیشگی و فضاسازی عالی و بی‌مانندش طرف هستید. اهواز را در سه ماه آغازین جنگ، با آدم‌ها، چالش‌ها، گریه‌ها و خنده‌ها می‌بینید اما از قصه خبری نیست. چیزی که باعث می‌شود، در نبود قصه، تا آخر کتاب پیش بروید، گرمای جنوب و گرمای قلمِ نویسنده است. همین.
سینا معروف
19 ساعت پیش
1