داستان ها از لحاظ ادبی و نوع نثر و آرایه ای فوق العاده هستند و لذت بخش برای ادب دوستان، ولی از لحاظ داستان از نوع پست مدرن هستند و داستان ها از نوعی نیستند که خط داستانی مشخصی داشته باشن و برای عوام هیچگونه جذابیتی ندارن.
        

          این کتاب هم نصفش رو خوانده بودم و نیمه باقی موند برای امشب.
مجموعه داستان بود ولی به طرز عجیبی با هم پیوند می‌خوردن، انگار نه انگار که یه داستان دیگست...
از طرفی ادامه داستان بعدی هم نبود!
بعضی از داستان‌ها رو دوست داشتم بعضی‌ها بیش از حد غریب بودن....
این کتاب جزو کتاب‌هایی بود که باید می‌خوندم
ولی خیلی متفاوت‌تر از چیزی بود که فکر می‌کردم، حتی اونقدر متفاوت و دور از من که انگار برای یه کشور دیگه بود! یه جای دیگه! و انگار نه انگار که من و آقای نجدی هردو ایرانی بودیم.
تفاوت نوشتار و قلم رو دوست داشتم، قلمی که فقط و فقط مال همین نویسنده بود! 
از طرفی همین داستان کمی خوندن رو برای من سخت می‌کرد چون عادت نداشتم!
نمی‌دونم چرا ولی همش انگار زندگی مادربزرگم رو داخل داستان‌ها می‌دیدم، انگار مرتضی و طاهر و عالیه و ... همه همسایه‌های مادربزرگم بودن و هنگام جوانی مادربزرگم اینا اتفاق افتاده بود!
مرثیه‌ای برای یک چمن، دوباره‌ از همان خیابان‌ها،تن آبی تنابی داستان‌هایی بودن که بیشتر از بقیه ازشون خوشم اومد.
        

          این کتاب بعد از مرگ بیژن نجدی منتشر شد 
خانم اش آمد و داستان هایش را منتشر کرد
بازهم میگویم بیژن نجدی عقایدش ۱۸۰ درجه با من فرق دارد .
اما خیلی عالی است ،بازی های زبانی اش ،توصیف های وحشی اش 
کلمات ژلاتینی اش ،جان بخشی های غریب اش از نثر او وودکایی با درصد بالا می سازد که سرمست ات کند
و در فرم هم دست مدرن ترین حالت ممکن روایت می کند
        

          داستانهای این مجموعه هم مثل مجموعه یوزپلنگان همگی محشر و شاعرانه هستند. مخصوصا داستانی که مرتضی توی لاهیجان میگرده دنبال کار و یه پنجره ساز بهش یه نشونی میده و میگه این پنجره را ببر اینجا و وقتی میرسه اونجا با مکانی روبرو میشه که...
بهتره خودتون برید بخونید
عالی براش کمه
شش ستاره
        

          داستان‌های نجدی از لحاظ تصویری بودن درست مثل تابلوهای نقاشی یک هنرمند چیره‌دست و ماهرند. نجدی به شیوه‌ای استادانه و ظریف، ساده‌ترین و بدیهی‌ترین اتفاقات و رخدادهای روزمره را طوری توصیف می‌کند که مخاطب غرق در حسی شیرین و دل‌انگیز از ابهام و تازگی می‌شود. بله، می‌شود به اتفاقات از این زاویه هم نگاه کرد. در نهایت نجدی، این قاعده‌ی مشهور نویسندگی؛ نگو، نشان بده را در داستان‌هایش به کمال می‌رساند. او در داستان کوتاه می‌دانست که دارد می‌میرد، به‌جای اینکه بنویسد: تصویر خورشید در آب منعکس شده بود، این‌گونه می‌نویسد:
«رودخانه‌ی کم عمقی با آسمان خیس از کنار سنگ‌ریزه‌ها می‌گذشت. مرتضی کف پاهایش را روی اسمان گذاشت دوباره خورید را لگد کرد و تا پیراهن خودش را به آب زد.»