عالی بود..
تشکر از رویا جون و آقا حامد برای معرفی
        

          خواب دیدم از چشمانت دو خط نور بیرون زد. یکی رفت سمت آسمان، یکی سمت زمین. هر دو انقدر امتداد پیدا کردند، تا از هم دور و ناپدید شدند. اما من می‌دانستم که این خط‌ها به هم خواهند رسید؛ جایی آن‌سوی جهان، آن‌سوی مرزهای پوست و استخوان.
صبح که بیدار شدم، حس کردم گنجشکی درون قفس سینه‌ام گیر کرده. تقلا می‌کرد، چنگ می‌کشید، به دنده‌هایم نوک می‌زد. وقتی سرفه کردم، یک پرِ سیاه از دهانم بیرون پرید که بوی گریه می‌داد. بعد، تمام روز با زبانم ته حلقم را می‌خراشیدم، چون حس می‌کردم هنوز چیزی آنجا مانده، یک آواز خفه، یک صدای ناشناخته که تلاش می‌کرد از تاریکی ته گلویم بیرون بیاید.
عصر، وقتی در کوچه‌ها قدم می‌زدم، سایه‌ای دیدم که روی دیوار دنبال من می‌آمد. پا نداشت، صورت نداشت، فقط یک خطِ کشیده و سیاه بود که نفس‌نفس‌زنان تعقیبم می‌کرد. ایستادم. آن هم ایستاد. خواستم دستم را روی دیوار بکشم، اما سایه عقب رفت. نفس عمیقی کشیدم و دویدم، گلویم سوخت، سرفه ام گرفت و دوباره پرِ سیاهی از دهانم بیرون پرید، در هوا شناور شد و افتاد درست جلوی پایت روی سنگفرش خیس آنطرف خیابان. پر را بین انگشتانت گرفتی، فوت کردی و به پرواز در‌اوردی‌اش. پَر چرخ‌زنان رفت بالا و بالا و نشست بین برگهای درختان خستگی درکند. درختانی که در خیابان بودند، حالا دریا شدند. درختانی که روزها برگ‌های سبز‌شان با نسیم میرقصیدند و می‌درخشیدند، حالا هرکدام دریاهایی بودند که درونشان موج‌های تند برداشته بود. و من در وسط این دریاهای خیابانی شناور بودم. دست‌هایم دیگر دست نبودند، بلکه شاخه درختانی بودند که زیر سطح آب داشتند غرق می‌شدند.
درحال غرق شدن، چشمان تو را به یاد می‌آورم که انگار هر بار نگاهشان به جهان می‌افتاد، چیزی تغییر می‌کرد، چیزی از هم می‌پاشید، و به جایش یک دریا با آبی عمیق و بی‌پایان می‌آمد. من غرق در این آبی، جایی میان ساحل و عمق دریا درحال مُردن بودم، جایی که هنوز هم نمی‌توانم بفهمم در کدام مختصات جغرافیایی یکی از دنیاهای موازی بود.
شب شد، وقتی روی تخت دراز کشیدم، حس کردم چیزی درون قفسه‌ی سینه‌ام سبک‌تر شده. شاید گنجشک رفته بود. شاید خطی که از چشمت به زمین می‌رفت به هسته رسیده بود، شاید خطی که به آسمان می‌رفت مسیر خودش را پیدا کرده و به خدا رسیده بود. اما درست همان لحظه که داشتم چشمانم را می‌بستم، صدایی شنیدم.
یک نوک زدن، پشت پلک‌هایم.
گنجشک هنوز آنجا بود.
و فردا، وقتی دوباره سرفه کنم، شاید بال‌هایش را باز کند. شاید از میان لب‌هایم بیرون بپرد. شاید خطی که از چشمت  به آسمان می‌رود را دنبال کند و به خانه برسد.
شاید هم دلش بخواهد در تاریکی پشت پلک‌های بسته‌ام، برای همیشه زندگی کند.
        

          اوایل کتاب که پیش میرفتم مثل سایر دوستان گفتم" به سبک نجدی، اما نه به قدرتِ یوزپلنگانی که با من دویده‌اند". و احساس میکردم مرگ نویسنده و چاپ مجموعه بعد از مرگش باعث شده شاید داستان ها اون قدرت و کمال نهایی رو که در ویرایش های آخر بدست میارن نداشته باشن. اما الان که به انتها رسیدم فکر میکنم در عین این کامل نبودن و بی نقص نبودن زیباست و با آثار دیگه‌اش مقایسه نمیکنم. نکته‌ی بارز کارهای نجدی تصاویر بدیع و تبدیل اشیا و وقایع از ابژه به سوژه است‌. فاعلیت قائل شدن برای مکانها، احساسات، اشیا، اتفاقات.گویی این اونها هستند که انسان رو روایت می‌کنند. برعکس همیشه که انسان ها راوی اتفاقات هستند.
 گاهی شدت این تصاویر به حدی میرسه که آدم گیج میشه یا از متن و جریان داستان جا میمونه، و در نهایت انگار بین یک مشت تصویر گم شده.
 ارجاعات تاریخی و سمبلیک در داستان‌ها مثل واقعه‌ی سیاهکل، انقلاب، کودتا و..بی اینکه مستقیم توی ذوق بزنه و درگیر کلیشه های رایج بشه خیلی خوب بود.
تاثیر شهر محل زندگی نویسنده و جغرافیاش رو هم به وضوح میشه در کارها دید از توصیفات تا بستر تاریخی وقایع.
در نهایت فکر میکنم مثل بقیه آثار نجدی شبیه نسیم
خنکی بود که وزید و برای مزه مزه کردن دوباره‌‌ی تصاویر باید بارها بهش برگردم چون هرچه با سرعت بیشتری بدوی تصاویر بیشتر ازت می‌گریزن.
        

          این کتاب هم نصفش رو خوانده بودم و نیمه باقی موند برای امشب.
مجموعه داستان بود ولی به طرز عجیبی با هم پیوند می‌خوردن، انگار نه انگار که یه داستان دیگست...
از طرفی ادامه داستان بعدی هم نبود!
بعضی از داستان‌ها رو دوست داشتم بعضی‌ها بیش از حد غریب بودن....
این کتاب جزو کتاب‌هایی بود که باید می‌خوندم
ولی خیلی متفاوت‌تر از چیزی بود که فکر می‌کردم، حتی اونقدر متفاوت و دور از من که انگار برای یه کشور دیگه بود! یه جای دیگه! و انگار نه انگار که من و آقای نجدی هردو ایرانی بودیم.
تفاوت نوشتار و قلم رو دوست داشتم، قلمی که فقط و فقط مال همین نویسنده بود! 
از طرفی همین داستان کمی خوندن رو برای من سخت می‌کرد چون عادت نداشتم!
نمی‌دونم چرا ولی همش انگار زندگی مادربزرگم رو داخل داستان‌ها می‌دیدم، انگار مرتضی و طاهر و عالیه و ... همه همسایه‌های مادربزرگم بودن و هنگام جوانی مادربزرگم اینا اتفاق افتاده بود!
مرثیه‌ای برای یک چمن، دوباره‌ از همان خیابان‌ها،تن آبی تنابی داستان‌هایی بودن که بیشتر از بقیه ازشون خوشم اومد.
        

          درباره ی بیژن نجدی چیزی به جز به تصویر کشیدن زیبایی نمیتونم بگم :)
        

          این کتاب بعد از مرگ بیژن نجدی منتشر شد 
خانم اش آمد و داستان هایش را منتشر کرد
بازهم میگویم بیژن نجدی عقایدش ۱۸۰ درجه با من فرق دارد .
اما خیلی عالی است ،بازی های زبانی اش ،توصیف های وحشی اش 
کلمات ژلاتینی اش ،جان بخشی های غریب اش از نثر او وودکایی با درصد بالا می سازد که سرمست ات کند
و در فرم هم دست مدرن ترین حالت ممکن روایت می کند
        

          داستان ها از لحاظ ادبی و نوع نثر و آرایه ای فوق العاده هستند و لذت بخش برای ادب دوستان، ولی از لحاظ داستان از نوع پست مدرن هستند و داستان ها از نوعی نیستند که خط داستانی مشخصی داشته باشن و برای عوام هیچگونه جذابیتی ندارن.
        

          خلاقیت اولین و پررنگ‌ترین کلمه برای توصیف این کتاب است. بیژن نجدی، نه فقط در زبان و نثر، که در شخصیت‌پردازی و سیر وقایع داستان، فراخلاق ظاهر شده و همین، داستان‌های سورئالی را پدید آورده که در خاطر خواهند ماند و شخصیت‌هایی که ذهن را تا مدت‌ها درگیر می‌کنند.
‌پایان‌بندی اکثر داستان‌ها را قوی ندیدم و راستش را بخواهید وقتی می‌بینم نویسنده‌های حرفه‌ای هم ضعف در پایان‌بندی دارند، خوشحال می‌شوم که تنها نیستم :)
        

          داستان‌های نجدی از لحاظ تصویری بودن درست مثل تابلوهای نقاشی یک هنرمند چیره‌دست و ماهرند. نجدی به شیوه‌ای استادانه و ظریف، ساده‌ترین و بدیهی‌ترین اتفاقات و رخدادهای روزمره را طوری توصیف می‌کند که مخاطب غرق در حسی شیرین و دل‌انگیز از ابهام و تازگی می‌شود. بله، می‌شود به اتفاقات از این زاویه هم نگاه کرد. در نهایت نجدی، این قاعده‌ی مشهور نویسندگی؛ نگو، نشان بده را در داستان‌هایش به کمال می‌رساند. او در داستان کوتاه می‌دانست که دارد می‌میرد، به‌جای اینکه بنویسد: تصویر خورشید در آب منعکس شده بود، این‌گونه می‌نویسد:
«رودخانه‌ی کم عمقی با آسمان خیس از کنار سنگ‌ریزه‌ها می‌گذشت. مرتضی کف پاهایش را روی اسمان گذاشت دوباره خورید را لگد کرد و تا پیراهن خودش را به آب زد.»
        

          داستانهای این مجموعه هم مثل مجموعه یوزپلنگان همگی محشر و شاعرانه هستند. مخصوصا داستانی که مرتضی توی لاهیجان میگرده دنبال کار و یه پنجره ساز بهش یه نشونی میده و میگه این پنجره را ببر اینجا و وقتی میرسه اونجا با مکانی روبرو میشه که...
بهتره خودتون برید بخونید
عالی براش کمه
شش ستاره
        

          خیال‌پردازی و فراواقع‌گرایی کم نظیر. بعضی از جملات و تشبیه‌ها آنقدر می‌چسبید که بارها در ذهنم مرورشان می‌کردم.