کتاب روانکاوانه‌ی خود بودن...
        

          چه قلم تصویری شگفت‌انگیزی، چه توصیفات ظریف و چه نگاه دقیقی…
یک سیال ذهن ماورایی و جذاب که نمیتوانی زمینش بگذاری. 
فضاسازی و حس‌آمیزی آنقدر خوب انجام می‌شود که انتقام فقط هدف شخصیت نیست و از جایی به بعد هدف توی مخاطب هم می‌شود و در پایان ناگهانی و همراه با عجله داستان، تو و راوی و نویسنده می‌فهمید شخم زدن گذشته، آرامشی در پی ندارد :)
        

          بیشتر انسانها گذشته خودشون رو زندگی می کنند.
        

          ✍🏼 دمِ اسبی یه شروعِ بی‌اندازه جذاب داره، با دست‌فرمونِ خیلی خوبی هم پیش میره و با یه پایانِ گیج و مبهم و غیرقطعی رهات می‌کنه.
یکی از اون کتاب‌هاست که رسیدن به مقصد برات اهمیت نداره، بلکه از تمام مسیر لذت می‌بری؛ از توصیف‌ها، صداقت راویِ نامطمئن، اتفاق‌ها، ایدۀ اصلی، حتی از خوش‌دستی کتاب و جنس کاغذ و فونتش.
بدون در نظر گرفتن نثر پختۀ کار، شاید مهم‌ترین امتیازی که کتاب رو برام لذت‌بخش کرد این بود که منِ راوی به شکلی حرفه‌ای شباهت به زاویه دید نمایشی داشت. از بس هر لحظه و اتفاق و صحنه‌ای رو خوب و جزء‌به‌جزء تعریف می‌کرد. از بس شخصیت‌ها رو به چشم دیدم.
هم‌چنین تونستم با اصطلاحات فضانوردان محترم آشنا بشم.

کتاب رو تقریباً یه روزه خوندم، ولی این خیلی بده که به این رسیدم: «عه، پس چی شد؟». اگر کسی به نتیجۀ قطعی‌تری برای پایان کتاب رسیده، لطفاً منو مطلع کنه. ممنونم :).


        

          دم اسبی داستان چند تا ادم مختلفه که هرکدوم سعی دارن تا گذشته رو تغییر بدن و اشتباهاتشون رو جبران کنن ولی به قول نویسنده گاهی تلاش زیاد باعث میشه  گذشته خرابتر بشه. 
در ابتدای کتاب انگار توی یه خواب و کابوس گیر افتادین. انگار در حال خفه شدن یا غرق شدن توی دریا هستین ولی به مرور هرچقدر به پایان نزدیک میشین، واقعیت پررنگ میشه و قدرت تشخیص رو پیدا میکنین. این تحول انگار توی روان شخصیت اصلی داستان هم شکل میگیره. 
شخصیت اصلی مردی جوانه که ما تا صفحه 120 اسم کوچیکش رو نمیدونیم. یه جور جدال درونی توی تمام شخصیت‌ها وجود داره. من با این کتاب ترسیدم، خندیدم و گریه کردم. متاثر شدم، خشمگین شدم و در نهایت با کلی سوال توی ذهنم تنها موندم. 
کلی سوال که به نظرم نویسنده میتونست  بعضی هاش رو اصلا وارد داستان نکنه. کتاب خوبی بود. ازش لذت بردم.