اول از همه بگویم کتابی است مناسب گروه سنی خیلی بزرگسال و ترجیحا متاهل که مسائل و دغدغه‌های یک دوتا از شخصیت های اصلی را بهتر درک کنند. به درد نوجوان اصلا نمی‌خورد. همینجوری هم کلی سانسور شده. راستش کمی هم فضای کتاب فمینیستی است. البته با توجه به تاریخ و دهه‌ای که کتاب روایتگر آن هست منطقی به نظر می‌رسد.
 راستش تاحالا به جز یکبار،جوجو مویز نخوانده بودم. به نظرم داستانهایش سطح پایین بود اما این کتاب را تا حدی دوست داشتم. تصویری که از مارجری یکی از شخصیتهای اصلی می‌داد، به جز حاشیه‌های تاحدودی فمینیستی‌اش، تصویر زنی قوی، بااراده و شجاع بود که گذشته‌ی تلخ و بدنام خانواده‌اش روی او سایه انداخته. این دختر تلاش می‌کرد فارغ از آن حرفها در مسیری که به آن اعتقاد داشت، برود. پخش کتاب و آگاهی بین همه مخصوصا خانواده‌های دورافتاده و ضعیف‌تر منطقه. کتابها مثل ستاره‌هایی در کلبه های تاریک و دخمه‌مانند آن‌ها می‌درخشند و کمکشان می‌کنند تا برای نجات خودشان از آن وضعیت و از زیر سلطه بودن صاحبان پولدار معدن، بیرون بیایند. شخصیت دیگر، آلیس هست دختری درظاهر بی‌دست و پا، با یک آمریکایی ازدواج میکند و از انگلیس می‌آید و در شهر شوهرش گرفتار می‌شود. آلیس برای رهایی و نجات زندگی‌، خودش و روحش می‌جنگد. و می‌شود کتابرسانی از کتابخانه محلی. زنان کتابدار این کتاب، همان ستاره‌بخش‌ها هستند.


      

        یکی از همان کتاب‌هایی که برای عشق کتاب‌هاست، برای کتاب خوان‌هایی که دوست دارند به دیگران کتاب مناسبشان را معرفی کنند و آن‌ها را به دنیای کتاب‌ها وارد می‌کنند. و پر از اسم کتاب و شخصیت‌های معروفشان. 
داستان خیلی خوب شروع شد و البته کشش داشت. پایانش هم مثل کتابهای جین آستن به خوبی تمام شد.
      

        شان بایتل صاحب بزرگترین کتاب‌دست‌دوم فروشی اسکاتلند در طی حدود یک سال و نیم روزنوشت‌های خودش را در این کتاب چاپ کرده‌است. اوایل کتاب شاید خسته‌کننده به نظر بیاید چون روزنوشت‌ها صرفا شبیه گزارش هستند اما رفته‌رفته مخاطب با شخصیت‌های مختلف کتابفروشی، ماجراهای عجیب و خنده‌داری که مشتری‌ها رقم می‌زنند آشنا می‌شود. شان در ضمن روزنوشت ها به مشکلات این شغل و آسیب‌هایی که کسب‌و کارهای غول‌پیکری مثل آمازون، به فروشنده‌های خرد می‌زنند اشاره می‌کند. جایی که شان هست بک منطقه گردش‌گری است که زمانی پر از کتابفروشی‌های مختلف می‌شود. در پایان فصل گردشگری، جشنواره کتابی که برنامه‌ریزی شده پای بازدیدکننده‌ها، نویسنده‌ها و افراد معروف را به آن منطقه باز می‌کند.
شان به عنوان کتابفروش اطلاعات تاریخی و کتابی هم به مخاطب می‌دهد.
از خواندنش کیف کردم و بعد هم با جستجو در نت، تصاویر بیشتری از کتابفروشی و شان را دیدم. 
شخصیت نیکی هم عالی بود.
      

        برای پیدا کردن روایتهای دلخواه پسری که شبیه سمیر بود چه جایی بهتر از وادی السلام؟ محسن رزمنده‌ای ایرانی‌ست عاشق امام خمینی که عکسش را روی جیب لباسش دوخته،  ابوسمیر به جای پسر خودش نجاتش می‌دهد و از ترس بعثی‌ها در دخمه‌ای در وادی السلام پنهانش می‌کند. وادی‌السلام وادی پر رمز و رازی از گذشته‌های دور تا الان و پر از قصه و روایت و سرگذشت است. ساکنان آنجا راوی مشاهدات خودشان در طول زندگی دنیایی و روایتهایی هستند که بعدها شنیده‌اند. بین همه آن‌ها، حاج آقا روح‌الله نخ تسبیحی است که روایت‌ها را گلچین و به هم وصل می‌کند. مخاطب می‌نشیند پای حرف شاهدانی که گاهی سایه به سایه امام  در لحظات مهمی از تاریخ حضور داشته‌اند، از ابوسمیر طرفدار بعث بگیر تا طلبه‌ای که در ماجرای حمله ماموران شاه به فیضیه زخمی می‌شود.
نویسنده جا به جا راوی‌ها را تغییر می‌دهد و لحن و زبانشان هم متناسب با عصری که در آن زندگی می‌کرده‌اند عوض می‌شود. دست نویسنده از کلمات فارسی و عربی، جدید و قدیم پر است و این نقطه قوتی است برای اتصال این روایت‌ها.
با این کتاب در تاریخ غوطه خوردم  و از خواندنش لذت بردم.
      

        ترجمه خانم دقیقی روان و دلنشینه. بعضی از داستان‌ها بیشتر شبیه روایت شخصی بود. در کل دو تا سه تا از داستان‌ها جذبم کرد و برام تعلیق و کشش کافی رو داشت.  برای کسانی که دنبال داستان‌های کوتاه معاصر هستند مجموعه خوبیه.
      

        داستایوفسکی به حق، نامی به شخصیت‌های اصلی نداده است، چرا که مشابه آنها در جامعه، در قوم و خویش و دور و برمان وجود دارد. مردی که درگیر دوگانگی‌های شخصیتی خودش هست و این دلیل کشمش‌های زیاد او با خودش، همسرش و جامعه است. این دوگانگی‌ها مثل عاشق بودن و عشق را نشان ندادن، ترسو بودن و انکار کردن و ... و گاهی بروز انفجاری این احساسات، زنی را که دوست دارد، به سمت مرگ می‌کشد.
هنر نویسنده در نشان دادن این ویژگی‌های شخصیتی توسط جریان سیال ذهن است.
کتاب را همین امشب در حدود کمتر از یک ساعت خواندم. دوستش داشتم و ترجمه‌ هم خیلی خوب بود.
      

        به اعتبار اسم‌نویسنده خوندم اما ناامید شدم. نمیدونم مشکل از کتاب و داستان بود یا ترجمه یا هردو 
      

        کتابی انگیزه‌بخش و امیدوار کننده برای همه، مخصوصا نوجوان‌ها و جوان‌هاست.  بخشی از زندگی آقای علی حمامی و دوستانشان که با خودباوری و انگیزه و اراده قوی سعی می‌کنند همه‌ی نمی‌توانیم‌ها و نمی‌شود‌ها را از بین ببرند. نمونه‌اش ساخت وسایل هدایت آتش دقیق از روی نمونه آمریکایی، در اوج جنگ و زمانی که کشورمان برای مبارزه با دشمن بعثی نیازمند به این وسایل بود، تحریم بود و نمی‌توانست آنها را تهیه کند. این گروه جوری شبانه روز کار می‌کردند انگار اصلا خستگی و شکست برایشان تعریف نشده بود.
      

        بیشتر داستان‌ها و روایت‌ها قوی و پرکشش بود و دوسشون داشتم
      

        دو و نیم ستاره برای فرم ، قلم خوب و اینکه از تکنیک برای رساندن مفهوم ، خوب استفاده شده. اگر بنا را بر این بگذاریم که مفهوم، سیاهی و تلخ بودن زندگی یک زن است، که به واسطه تجربه‌های تلخ خودش، به قول این روزها، تروما! زندگی به شیوه بقیه مردم را از دخترش هم می‌گیرد. 
پایان خاطرات خوش زن، وشروع بیماری‌اش، با مرگ پدرش اتفاق می‌افتد اما همزمان، شروع تغییر دختر را هم مشاهده می‌کنیم. شخصیت مادر، به اندازه شخصیت خود دختر برجسته است. هرچند نهایت و پایانِ کار مادر را می‌فهمیم ولی  سوالاتی درباره دختر، بی پاسخ می‌ماند.
تلخی مثل بوی خون توی داستان جریان دارد و این محتوایی است که نمی‌پسندم، دوستش ندارم و به کسی توصیه‌اش نمی‌کنم.

      

        داستانهای اشمیت کوتاه، ساده و درباره عشق و روابط انسانی است. شخصیت‌ها گاهی چنان پیچیده می‌شوند که نمی‌شود پیش‌بینی شان کرد و گاهی آنقدر ساده، که راحت می‌شود حرکت بعدی را حدس زد.
عبارت‌ها و جملات، ساده و روان هستند و قرار نیست شاهکار ادبیات خلق شود اما به جنبه‌های مختلفی از زندگی انسان‌ها و روابطشان با خود، دیگر انسان‌ها و طبیعت اشاره می‌کند.
از خواندن این کتاب لذت بردم و داستان‌های شیرینی داشت.
      

        بالاخره کتاب را شروع کردم.  شروعش به دلم ننشست، بهش مهلت دادم. هی ورق زدم، هی سعی کردم ادامه بدهم. اما...
نثر کتاب اصلا نه تنها دوست داشتنی نبود برایم، بلکه حالم را می‌گرفت و عصبانیم می‌کرد.  
حوصله ندارم آن کلمه‌ها و جملاتی را که برایم هضم‌نشدنی بودند اینجا بنویسم...
ادامه‌اش ندادم دیگر
اصلا دوستش نداشتم
      

        خانم عایده سرور، بانویی که قسمت نشد در امضای کتاب ببینمشان، چون همان روز خبر شهادت پسرشان را به ایشان دادند و به جمع ما نیامدند. بانوی مقاومت و نمونه‌ای بسیار خوب از زن طراز انقلاب اسلامی، بله انقلاب اسلامی، چون این یک تفکر و ایدئولوژی است و محدود به جغرافیا و مرز خاصی نمی‌شود.
کتاب خوش‌خوان و روانی بود با اینکه نویسنده ابتدا باید ترجمه می‌کردند و بعد می‌نوشتند اما متن یک دستی داشت.
اطلاعات خوبی درباره لبنان در پاورقی‌ها آورده شده و خواننده را با حال و هوای داستان و مکان این اتفاقات بیشتر همراه می‌کند.
شخصیت این بانو، جستجو و شجاعت او برای رسیدن به حقیقت و بعد پایداری در این مسیر، مساله‌ای بود که من را تحت تاثیر قرار داد.

نوشتن یادداشت به این کوتاهی برای این کتاب و این بانو و شهید بزرگوار و با کراماتشان، حق مطلب را ادا نمی‌کند.
توصیه می‌کنم اگر از روحیه‌ی حماسی، مقاومت و انقلابی خوشتان می‌آید حتما این کتاب را بخوانید.
      

        اگر می‌خواهین شروع کنین به فیلمنامه نوشتن و یادگیری این کار، و مانع ذهنی دارین یا اینکه گیج هستین و نمیدونین از کجا شروع کنین، این کتاب یه هندبوک عالی برای یاد گرفتن و زدن به دل کاری هست که ازش می‌ترسین.
      

        شاید بشه گفت معدود نویسنده‌هایی هستند که می‌توانند از قالب نامه‌نگاری درست استفاده کنند و مفهوم مورد نظر خودشان را به خواننده منتقل کنند.
در داستان بیچارگان، فرم نامه‌نگاری خودش شیوه‌ی درست انتقال رنج و بدبختی شخصیت‌های کتاب است. کارمند فقیر و  ساده‌ی دون‌پایه‌ای  که هیچ ندارد جز نوشتن برای کسی که دوستش دارد. و  تلاش  می‌کند هربار بهتر بنویسد .

اوایل کتاب کمی گیج شدم اما کم‌کم وارد فضای داستان و خانه‌ی شخصیت‌ها شدم و حتی با آن‌ها خو گرفتم.  هربار، ماکار، کارمند پیر را تصور کردم با لباسهای وصله‌دار و اتاقی خالی، که نشسته و می‌نویسد.
داستایوسکی در جوانی چنین داستانی نوشته و شاهکار کرده.