«در انتظار گودو» نمایشی از پوچی، معناباختگی و ملال است. تمام آنچه که حادث می‌شود، گفت وگوی میان ولادیمیر و استراگون، دو شخصیت اصلی داستان، است که در پای درختی در ناکجاآباد در انتظاری بی‌پایان برای ملاقات با گودو به سر می‌برند. این سیر تنها با دو بار سررسیدن افرادی به نام‌های پوزو و برده‌اش، لاکی، شکسته می‌شود. اما گودو نمی‌آید. نه در آن روز و نه روز بعد (پرده‌ی دوم نمایشنامه). 
ملال و پوچی که بکت در خلال گفت‌وگوی میان شخصیت‌ها بیان می‌کند و خلأ حادثه همان‌چیزی است که این اثر را به نمونه‌ای بی‌بدیل در ادبیات پوچی تبدیل می‌کند. [عادت] تمام آن‌چیزی است که شخصیت‌ها را نگه داشته است و آنان را وادار به ادامه دادن می‌کند. یک نتوانستن آموخته شده که تمام آن‌ها را از شکستن خط خالی، عذاب‌آور و یکنواخت زندگی باز می‌دارد. مردمانی که به رنج عادت کرده‌اند و مفری را نمی‌جویند. 
زمان نمی‌گذرد. در این کتاب نیز، همچو دیگر آثار بکت، وقایع تا ابدیتی کشدار و چسبنده ادامه پیدا می‌کنند. گذاری مدام میان امید و ناامیدی. هیچ پایانی در کار نیست. هیچ امیدی برای رهایی.
بخشی از کتاب:
[-از نفس کشیدن خسته شدم.
+حق داری...
...
-اون‌ها بالای قبر به دنیات می‌آرن، لحظه‌ای نوری سوسو می‌زنه، بعدش بازم شبه.]

        

          نمایشنامه‌ای ابزورد و پوچ‌گرایانه که شاید باب میل هر خواننده‌ای نباشد اما بدون شک شاهکاری تکرارنشدنی است.
        

          اگر اشتباه نکنم، سال 88، همزمان با تئاتر ملانصرالدین این کتاب رو خواندم و جداً از خواندنش لذت بردم. هنوز  هم یکی از بهترین نمایش نامه هایی که خواندم.
        

          بسیار خسته کننده و کمی مزخرف. واقعا نمی‌فهمم چرا اینقدر معروفه.
        

          انتظاری عبث ، بی معنی و پوچ ...

"در انتظار گودو" رو بارها و بارها خوندم . ابتدا چند سال پیش ، در ابتدای راه نمایشنامه خوانی و بعد یک بار دیگه بعدا خوندم و بار سوم برای امتحان " نشانه شناسی در تئاتر " برای مقطع فوق لیسانس رشته کارگردانی و بار آخر همین امروز که به لطف هامارتیا مروری چهار باره بر این کتاب کردم ...

بکت ، شاید تاریک ترین و معناباخته ترین و پوچ ترین نویسنده بین ابزوردیست هاست. از کامو و آداموف و ژاری و یونسکو و آلبی و پینتر و ... هم پوچ تر مینویسه...
قواعد ارسطویی در داستان های بکت اصلا معنا نداره. نه آغازی هست ، نه میانه ای نه پایانی...همه چیز دایره وار درحال چرخیدنه... انتهای نمایشنامه به ابتدای نمایشنامه وصل میشه.

داستان ولادیمیر و استراگون و انتظارشون برای گودو شاید داستان اکثر ماها باشه...
چرا خودمون به فکر خودمون نیستیم؟ چرا دنبال معجزه ایم؟ خیلی ها منتظرن یک اتفاقی بیفته و شانس بهشون رو کنه تا شاید زندگی شون تغییر کنه در حالی که باید بلند شن و خودشون این تغییر رو انجام بدن.

ولادیمیر و استراگون منتظر گودویی هستن که بیاد و مشکل شون رو حل کنه. دو پرده میگذره بدون این که ذره ای درباره این مشکل حرف بزنن... از عالم و آدم میگن و حرافی میکنن الا مشکل شون...اصلا مشکل چیه؟ گودو قراره بیاد چی رو چیکار کنه؟

و گودویی که تا همین امروز هم نیومده و همین الان هم ولادیمیر و استراگون زیر اون درخت خشک شده نشستن و منتظرن و از رو هم نمیرن ...

آثار بکت برعکس یونسکو ، سورئال تره . یونسکو داستان روایت میکنه اما بکت به پایان رسیده. 

پایان همه چی... 

دنیا شاید بر اثر بمب اتمی نابود شده... زندگی دیگه جریان نداره ، همه چیز به اتمام رسیده یا باید تا اون موقع به اتمام میرسیده...

میشه ساعت ها و ساعت ها درباره بکت و پایانش حرف زد... اما من حرف و سخن رو کوتاه میکنم و دعوت تون میکنم " این انتظار عبث و بی معنی " ولادیمیر و استراگون رو به تماشا بشینید...
        

          هر روزمان را شب می‌کنیم به امید خوشی‌های آینده و خوشی‌ها نمی‌آیند و ما باز هم منتظر می‌مانیم. شاید هیچ خوشی‌ای در کار نباشد. شاید زندگی همین است. هم‌زیستی با درختی که برگ می‌دهد. (طبیعت)، خوابیدن، خواب دیدن، از خواب پریدن، ورزش کردن، تماشای طلوع و غروب، بغل کردن هم، دیدن آدمهای دیگر، شاهد رنج‌های دیگران بودن، کتک خوردن، کتک زدن، انتقام گرفتن، حرف زدن، فکر کردن. شاید زندگی درخششی یک لحظه‌ای میان تولد و مرگ باشد.
        

          این هم کتاب دیگه‌ای از واحد آشنایی با ادبیات نمایشی 
اینم به لطف دانشگاه خوندم 
راستش رو بخواید نظر خاصی هم ندارم
        

          سرگشتگی
فراموشی
امید
ناامیدی
این نمایشنامه حرف‌های زیادی برای گفتن داشت.
        

          فکر میکنم منظور نویسنده این بوده که جهان پوچه و زندگی رو دور تکراره شخصیتها در ابتدا پوچی و مسخره بودن وضعیتشون را انکار میکنن و در این بین به خودکشی فکر میکنن اما بعد میپذیرنش و ادامه میدن به انتظار کشیدن...قبلا یه جا خونده بودم که گدو نمادی از خداست...و به نظر میرسه تو این قصه هیچ وقت قرار نیست برسه... 

چند جمله از کتاب: 

اگر خنده ممنوع نبود از حرفات خندم میگرفت 
یعنی ما حقوقمون را از دست دادیم؟
از شرشون خلاص شدیم 

آدم همونی هست که هست ذاتش عوض نمیشه

اشکهای دنیا کمیتی ثابت داره هر کسی گریه کنه جای دیگه یه نفر دست از گریه کردن بر میداره در مورد خنده هم همینطوره... 

سوال نکن حرف نزن پیشم بمون
مگه هیچوقت ترکت کردم؟
نه ولی گذاشتی من برم





        

          تنهایی انسان امروز، پیچیدگی های دنیای مدرن، سردرگمی و بلاتکلیفی که همه ما به ناچار دچارش شده ایم در لابه لای صفحات در انتظار گودو با ما همراهی میکند
        

          از اون کتابایی بودش که موقع خوندنش چیز خاصی نمیفهمیدم ولی بعد تموم شدنش تونستم پیچیدگی و عمق و زیباییشو ببینم.
        

          عالی بود ،  در صورتی که حال نمایشنامه خوانی داشته باشی .
اگر حس خواندن  نداری مثل من این کتاب را بشنو.
سبک پوچ نمایی این نوشته با پوچ گرایی کتاب های آلبرکامو متفاوته به نظرم.
در کل این نمایشنامه و باغ آلبالو به نظر من دوست داشتنی هستند.

        

          من چقدر دارم از خوندن این نمایشنامه لذت می برم و بابت اینکه اینقدر دیر شروع به خوندنش کردم ناراحتم....


زندگی اونقدرهاهم بد و کرخت نبود!
        

          تجربه جالبی بود. تا به حال مشابه چنین اثری رو نخونده بودم و برام جالب بود اثری که روم داشت. تنها چیزی که کمی ناراحتم کرد این بود که ای کاش قبل از خوندنش ، هیچ اطلاعاتی ازش نداشتم و ناب تر این کتاب رو تجربه می کردم.
انتظار بی پایان این دو نفر ، مصداق های زیادی در زندگی ما داره ، همه ما سرشاریم از این انتظارهای بیهوده ، وقت گذرانی های عبث  ، صحبتهای بی معنی ! فکر های لاکی هم مصداق اطراف ما داره، حرفهای پر طمطراق پوچ
همذات پنداری خودم با اون دو نفر ، حقیقت تلخی بود. و نمی دونم در نهایت من می تونم برم یا منم حرکت نمی کنم؟
        

          به راستی گودو کیست یا گودو چیست؟
(بعد از اینکه کتاب رو تموم کردید حتما در مورد این سوالم فکر بکنید)
        

          «اشک‌های جهان کمیت ثابتی دارند. هرگاه یه نفر شروع کنه به گریه، به جای دیگه، یه نفر دیگه از گریه می‌ایسته. در مورد خنده هم همینطوره.»

«این فریادهای کمک‌خواهی که در گوشمان زنگ می‌زند خطاب به همه‌ی انسان‌ها است. اما این‌جا، در این لحظه از زمان، چه بخوایم و چه نخوایم، تمام بشریت ما هستیم.»
        

          پرسه‌ای پوچ و شاید آشنا.
        

          نوشتن درباره‌ای این نمایشنامه واقعا سخته.
در هر حال لذت بردم.
        

          نمایش‌نامه‌ای سمبلیک که پوچی زندگی روزمرۀ آدم‌ها رو تعریف کرده. ازش لذت نبردم. زیادی نمادین بود. کل ماجرای پر از نمادشو می‌شه توی دو سه پاراگراف تعریف کرد. چون‌این قصۀ ساده‌ای که می‌شد مثلاً حکایتی کوتاه و سمبلیک باشه، با دیالوگ‌های هیچ و پوچ هی کش داده شده تا بی‌معنا بودن‌شو به طرز اغراق‌آمیزی نمایش داده باشه؛ و نتیجه، زیادی انتزاعی و روشن‌فکرانه شده.‏

از بس تحسین و تمجید شنیده بودم از این نمایش‌نامه، هرچه پیش می‌رفتم بیش‌تر درمی‌ماندم که چرا ازش سر درنمی‌آرم.‏

من ترجمۀ آقای مرادحسین عباسپور رو از نشر روزگار خوندم؛ از اپلیکیشن طلاقچه.‏ با توجه به نوع نگارش، حدس می‌زنم ترجمه‌های دیگه، متن‌های به‌تر و فاخری بوده باشن.‏
        

          آیا تا به حال شده که در مورد تکراری بودن اتفاقات دنیا و زندان بودنش فکر کنید این کتاب اشاره می‌کند بزرگترین زندان، زندان تفکر ماست زندان اعتقادات و دلبستگی های بدون منطق ماست تا زمانی که فکر شما محدود به وظیفه فکر انتظار و... است شما زندانی اید و آزاد شدن از بند این زندان فقط به دست خودتونه نه ناجی دیگه ای گاهی نمی‌دانید چرا منتظر کسی هستید ولی می‌مانید و می‌مانید و می‌مانید
این نمایشنامه شاهکاری پر از نماد و معناست زیستن زندگی و آزاد بودن ذهن گمشده این داستان است و نویسنده به زیبایی هر چه تمام تر در غالب معنا به آن اشاره کرده است که اکثرا از انجیل الهام گرفته شده است
برای مثال Godot به معنی God و خدا 
پسرک که پیام Godot را می آورد مسیح 
درخت خشک و تنها نماد سلیب و درختی که آدم و حوا از ان سیب خوردند 
استراگون در بخشی خود را Adam می‌نامد که نماد آدم می‌تواند باشد که به واسطه خوردن میوه درخت به جریمه کار خود به زمین آماده است 
اطلاعات بالا رو از مقاله ای که نماد های این نمایشنامه رو بررسی کرده بود گزارش کردم 
من ترجمه نجف دریابندری رو خوندم که عالی بود از نظر من
و سوال جذابی که پس از اتمام مطالعه این نمایشنامه به ذهن شما خطور میکنه اینه که
آیا منم شباهتی به افراد این داستان دارم؟
آیا منم منتظر هیچ گودویی هستم؟