کتاب یک "انسان، یک حیوان" یا درست‌تر یک "خدا، یک حیوان" کنکاشی‌ست در وجود انسان که قابلیت کارهای خیلی زیادی رو داره، از شهید شدن در راه عشق خدا مثل حلاج تا حیوانی دست آموز شدن در دست سران قدرت که به عنوان مزدور و اسباب بازی قدرتمندان حرکت میکنه و تا مرز پوچی و نفرت از خود میره و به شکل احمقانه‌ای از هر حس انسانی‌ای خالی میشه. 
بخش‌هایی از کتاب:
"انسان برای زندگی به چیزی بزرگ‌تر و قوی‌تر از خود نیاز دارد. مهم نیست چه چیزی باشد. این نیاز انسان به همان اندازه‌ی نظام کائنات، قانونمند و ابدی است."

"تو اگر در مقابل صدای من، ناشنوا و بی‌توجه نبودی میدانستی به نوبه‌ی خود حق داری فریاد بزنی من عین حقیقتم(انالحق). زیرا آگاه بودی که خدا از طریق چشمان تو، و چشمان بی‌شمار حشرات به دقت جهان را می‌نگرد. خدا از طریق تپش ناشناس شفیره‌ها و شکم مرطوب حیوانات مواظب جهان است. این‌ها نقاطی‌ است که خدا در انتظار خلقت است، خلقتی که بدین‌گونه آن را تا بی‌نهایت تکثیر و تجدید می‌کند."

"قضاوت در مورد روزگار سخت است، زیرا انسان همیشه خود جزئی از آن است. بیرون از دنیا هیچ چیز وجود ندارد، هیچ آرامشی، هیچ خوبی‌ای، هیچ راه گریزی، و انسان نمی‌تواند به خارج از دنیا فرار کند."

پ.ن: این کتاب مرزهای رمان فلسفی رو جابه‌جا میکنه و با توجه به شروعش با جمله‌ای از حلاج میشه کاملا به عنوان یک رمان عرفانی شناختش.
اگر رمان‌های عرفانی دیگری هم میشناسید معرفی کنید بهم. ممنون.
      

        این کتاب اولین مواجهم با روسو بود و به نظرم بهترین راه برای آشنایی ابتدایی با این اندیشمند هست چون که روسو توی این کتاب با یه تصویر کلی از زندگیش داره تجربیاتش رو میگه. این آشنایی برای من بی‌نهایت لذت‌بخش بود.
      

        چه میشه گفت راجب این کتاب جز اینکه شاهکاره و اینکه خیلی خوشحالم که باهاش آشنا شدم ولی فکر میکنم انقدر جنبه‌های عمیق‌تری داره که در آینده برام آشکار خواهد شد. 
نقد‌ و تفسیر‌های خیلی خوبی ازش نوشته شده که ارجاعتون میدم به همون‌ها. یکیشون هم به خوبی انتخاب شدن و آخر کتاب اومده توسط نشر ماهی. ترجمه هم روان و بی‌نقص و تجربه‌ عالیی رو برام است.
      

        یه متن خاص که ادامه داستان انتقام ارست پسر آگاممنون  هستش و سرنوشت خواهرش ایفی‌ژنی. از همه چیز بهتر ترجمه فوق‌العادش بود که خیلی به دلم نشست.
      

        از صبح شروعش کردم و الان تموم شد. فوق‌العاده روان و جذاب بودش داستان و کامل میشد وارد فضای داستان و حسش کرد. شخصیت‌ کوزیمو هم واقعا قابل‌درک و دوست داشتنی بود. واقعا تجربه خوبی بود اینجوری خوندن این کتاب.
      

        فوق‌العاده داستان زیبا و گیرایی بود و واقعا لذت بردم از خوندنش. با اینکه داستان ابعاد مختلفی داشت ولی جذاب‌تر از همه تحلیل ساختار اجتماعی و سیاسی جامعه از پایه بود و اتفاقی که اینجا افتاد روی کار اومدن دیکتاتوری مذهبی در یک دوره بحران و اختگی مردم زیر یوغ این دیکتاتوری بود که خیلی قابل لمس بود برام.
      

        آیا واقعا هوش انسانی مایه بدبختی ماست؟ این سوالیه که حتی فناناپذیر هایی هم که احساسات رو مثل یه تجربه موقت درک میکنند نمیتونن جواب قطعی بهش بدن و روش شرط میبندن. آگاهی انسانی به ۱۵ سگ اعطا میشه و تا لحظه مرگ رصد میشن تا معلوم بشه تو آخرین لحظه زندگی‌شون شاد بودند یا غمگین.
ریزبینی و دقت نویسنده روی مسائل انسانی و ویژگی‌های مخصوص به اون برای من لذت‌بخش بود. و همچینن سلسله مراتب مفهوم غالب در کل کتاب بود. بین سگ‌ها، ارباب‌هاشون(انسان‌ها)، اربابِ ارباب‌هاشون(خدایان)، پادشاه خدایان و حتی بیشتر از این. 
کتاب در کل جزئیات خیلی خاص و فوق‌العاده‌ای نداشت ولی ایده‌ی کلیش رو انقدر پسندیدم که توی این یه روز به میل خودم داستانو پیش میبردم تو ذهنم و شاید باب میل بودن همین ایده باعث شد انقدر خوشم باید ازش.
      

        یک کتاب عالی و به روز برای به دست آوردن تصویر کلی از فلسفه که مارو قادر میکنه تا مطالعه فلسفه‌مون رو به نگاه گسترده‌تری به طور آگاهانه پیش ببریم.
      

        این کتاب دو بعد متفاوت داره که در طول داستان در هم تنیده میشوند و باز جدا میشوند و از سیر زمانی خطی و مستقیم هم اطاعت نمیکنه. توصیفش از کمونیسم و درگیری‌های درونی و پوچی ذاتی جنبش‌های زیرزمینی و تشکیلات انقلابی قابل توجهه. همچنین بعد احساسی و عاشقانش جالبه. این کتاب درون خودش اعتقادات انسان‌شناسی هم داره که انسان‌ها رو محصول محل تولد و تاریخ اون مکان میدونه و فرق بین لاتینی‌ها و اروپایی‌هارو بسیار پررنگ میکنه. 
      

        کتابی واقعا ارزشمند در باره‌ی نبوغ. فصل اول با تبارشناسی نبوغ شروع میشود و در ادامه و فصل‌های بعد با محوریت زندگی نیچه و تحلیل تجربیات و واقعیات زندگیش بر اساس نامه‌ها و نوشته کتاب پیش می‌رود تا جایی که در فصل آخر به تعریف جدیدی از نبوغ میرسد، اینکه نبوغ "ساخته" میشود و نه "زاده". شرح زندگی‌نامه نیچه به خوبی انجام شده و رویداد‌های مهمی که جالب مخاطب و هواداران فلسفش هست گفته شده، از کودکیش تا زمان استقلال فکریش، یعنی دوره جوانیش. 
      

        تموم که شد به خودم گفتم یکی از رمان‌ترین رمانایی بود که خوندم. 
جمله طلایی کتاب "همه‌مون میدونیم هیچ علت غایی وجود نداره. اما چه فرقی میکنه؟ هیچ فرقی نمیکنه، اصلا و ابدا" هستش و این رو توی کل ساختار کتاب هم میبینید. 
همین الان که تمومش کردم فکر میکنم هیچ چیزی به دست نیاوردم. شاید اگر گذشته بود یا من کس دیگه‌ای بودم از این ناراحت بودم و فکر میکردم وقتمو هدر کردم ولی من الان میدونم هیچ هدف غایی وجود نداره و به رغم تمام این حرف‌ها زندگی زیباست، همیشه و تحت هر شرایطی، به قول آقای سکوگان البته!
به نظرم برای هرکسی میتونه تجربه قشنگی باشه خوندن این کتاب اگر کمی با‌حوصله و کم‌توقع باشن ولی برای من از ارزش بسیار بالایی برخورداره چون که هاکسلی برای خیلی مهمه و تو این کتاب به عنوان کار اولش میتونیم رد پای ایده‌های آرمانشهر تکنولوژیکی و علمیش رو میتونیم تحت عنوان حکومت خردگرا ببینیم. 
از متن کتاب:
"کتاب بهترین راه مطالعه و شناخت بشرست"
"اگر بخواهی آدم‌هارا به کارهای منطقی واداری، مجبوری برای متقاعد کردنشان به راه‌های جنون‌آمیز متوسل شوی"
"نمی‌دانم چرا اما به جای اینکه از تماشای شور و هیجان هم‌نوعانم احساس نشاط و انبساط کنم، خسته می‌شوم. راستش، زیاد برایم جالب نیستند...در خط من نیستند"
      

        سوالی که من رو در نوشتن این نظر هدایت میکند این است: چه توقعی باید از داستانی داشت که نویسنده‌اش به حال ورتر گریسته، نظام فکریش را "روح و حیوان" نامیده و مجذوب سبک لارنس استرن است و رمانتیکی است که در طول این سفر ۴۲ روزه در آسمان خیال خود توانایی دور نگه داشتن دلتنگی‌اش را از قلم خود ندارد؟!
کتابی که نویسنده‌اش یک روز کامل من رو با خودش همراه در سفری به راستی پربار و خیال انگیز کرد.
کتابی که بیست سال بعد از رنج‌های ورتر جوان نوشته شده و نویسنده به هیچ وجه شیفتگی خودش رو به این اثر به عنوان یکی از بزرگترین آثار جنبش رمانتیسم پنهان نمی‌کند. و خود این اثر هم به سرعت در اروپا پخش و تبدیل به یکی از آثار محبوب در دوره‌ی اوج رمانتیسم میشود. و اما باید به واقع باید چه توقعی از یک نویسنده‌ی رمانتیک داشت؟ رعایت سلیقه‌های متفاوت و تلاش برای کسب رضایت یا پر زدن در بی‌کرانگی های روح خود و بازگشت دوباره به بدنش که خود آن را گاهی "حیوان" و گاهی "دیگری" خطاب میکند با میوه‌های شیرین معنوی که ممکن است حتی پرت و پلا به نظر آید در نظر بشر منطقی قرن بیست و یک. و چه توقعی باید داشت از این بشر منطقی؟ که درک کند نویسنده‌ای را که از سودمندی و دلپذیری تنها سفر کردن روح رهای از قید و بند ماده‌ را در کتابی به این کوچکی به این خوبی به تصویر میکشد؟ 
حس میکنم هرچه بیشتر بنویسم فقط خودم رو خسته و لذت رو بر کسانی که این کتاب رو خواهند خواند حرام کرده‌ام. قطعا کتاب بی عیب و نقصی نیست ولی اگر حتی کمی مجذوب رمانتیسم هستید، درک نشده‌اید و کمی هم خود را "حساس" میدانید، از دستش ندهید. اما مطلع باشید که این کتاب یک سفرنامه‌ی طبیعی که نه، بلکه یک سفرنامه‌ی ماوراءالطبیعی است.
و شاید بتوان آن را علاوه بر "سفری به دور اتاقم"، "سفری به دور از اتاقم" نامید. 
و در آخر باید بگویم که احساسی هم که در نوشتن این نظر بر من غالب بود یأس ناشی از درک نشدن این اثر بود. وجود من در این کتاب یک همنوع یافت و درک شد و واقعن برام سخت بود که ببینم این اثر انقدر مظلوم واقع بشه. 
      

        اصیل و ناب

این کتاب برای من سرشار از آرامش عمیق بود. اصلا از اون کتابایی نیستش که با حرفای شعارگونه آدم رو هیجان زده کنه یا اینکه بخواد یه داستان جذاب رو صرفا تعریف کنه. 
توی مقدمه خود نویسنده میگه این داستان جذاب نیست و تخیلی هم نیست بلکه داستان واقعی و تجربه زندگی شده‌ی خودمه. و همین باعث عمق و اصالت خاص این اثره. 
حس تنهایی و غریبگی و انزوا؛ حس درک نشدن و هیچوقت یکی نشدن با مردم، حس هایی هستن که که عده معدودی تجربش میکنن و اکثرشون هم به کتاب رو میارن برای فهمیدن و شناخت خودشون. برای اینکه بفهمن واقعا چشونه؟! و باز هم اکثرشون تنها از کتاب‌ها میتونن حس درک شدن رو بگیرن و شاید بیشتر از قبل مردم‌گریز بشن. این چیزیه که خودم تجربش کردم و با اینکه تاحالا تو خیلی از کتاب‌ها وصف این احساس رو خوندم ولی نویسنده این کتاب به اصیل ترین شکل اون رو بیان میکنه. اشاره نویسنده به نشاندار بودن، همزمانی‌ها و هدفمند بودن اتفاقات و موجودی که درون ماست و همه چیز رو میدونه هم فوق‌العادست. مژده ساخته‌ شدن جهانی جدید و اجتماعی جدید هم معنویت ناب این کتابه. 

هرمان هسه به شکلی کوتاه ولی کامل از پوچی زندگی توده مردم میگه، یعنی: آشامیدن و سر صدا راه انداختن در جوانی و کارمند دولت شدن در نهایت، و تکرار خاطرات این دوران در پیری مانند نویسندگان و شعرا. و امیل سینکلر که خودش هم دورانی رو به همین شکل در عیاشی‌های شبانه گذرانده بهترین شخص برای بیان احساسات خیلی از ماست. اون زمانی که کمی پخته تر شده و بیشتر خودشو شناخته بیان میکنه: هرگز چون امروز حس نکرده بودم که تا چه اندازه نسبت به طرز زندگی آنها بی‌علاقه بودم. در دنیای آنها مانند مرده‌ای بودم. 
همه ما شاید مدتی رو به بذله گویی و باری به هر جهت گذروندن در جمع‌هایی بکنیم که میدونیم هیچ فایده‌ای برامون ندارن و اون خوشبختی که میخوایم رو بهمون نمیدن ولی باز این رو به تنهایی ترجیح میدیم چون از ناشناخته‌ای که درون خودمون هست میترسیم. تنها شدن به معنی رو در رو شدن با خودمونه ولی ما از این مواجهه میترسیم و گرد هم میایم تا دمی این حس رو فراموش کنیم که ما چیزی درونمون داریم که میخواد متولد بشه و ما رو از هیچ تبدیل به همه چیز میکنه.

اگه فکر میکنید در مسیر خودشناسی هستید، گم شده‌ای دارید، نشاندار هستید و حس میکنید که پرنده‌ای درونتون در حال بیرون اومدن از تخمه و اینجا هستید تا جهان جدیدی رو بنیانگذار باشید، حتما این کتاب رو بخونید. پر از حال خوب و قدرت میتونه باشه براتون.

ما پر و بال داریم و میتونیم پرواز کنیم ولی هنوز یاد نگرفتیم چجوری از این انداممون استفاده کنیم پس نه تنها نمیتونیم پرواز کنیم بلکه حتی راه رفتن مثل مردم عادی هم برامون سخته و اون‌وقت حسرت راه رفتن اونارو میخوریم و خودمونو ضعیف تر از اونا میبینم، در صورتی که این درست نیست و ما کافیه کمی تلاش کنیم تا پرواز یادمون بیاد.
      

        تراژدی ناب 
و 
گرد تجربه‌ی زندگی.
همین!
      

        اگه دنبال یه رمان ادبی و خلاقانه و داستان قوی هستید سمتش نرید. بیشتر شبیه ژورنال نویسی یه یوتیوبر یا اینفلوئنسر اینستاگرامیه با همون سطح حرفای کلیشه‌ای و مثبت نخ نما شده. خودم صد صفحش رو تونستم بخونم.