«در انتظار گودو» نمایشی از پوچی، معناباختگی و ملال است. تمام آنچه که حادث می‌شود، گفت وگوی میان ولادیمیر و استراگون، دو شخصیت اصلی داستان، است که در پای درختی در ناکجاآباد در انتظاری بی‌پایان برای ملاقات با گودو به سر می‌برند. این سیر تنها با دو بار سررسیدن افرادی به نام‌های پوزو و برده‌اش، لاکی، شکسته می‌شود. اما گودو نمی‌آید. نه در آن روز و نه روز بعد (پرده‌ی دوم نمایشنامه). 
ملال و پوچی که بکت در خلال گفت‌وگوی میان شخصیت‌ها بیان می‌کند و خلأ حادثه همان‌چیزی است که این اثر را به نمونه‌ای بی‌بدیل در ادبیات پوچی تبدیل می‌کند. [عادت] تمام آن‌چیزی است که شخصیت‌ها را نگه داشته است و آنان را وادار به ادامه دادن می‌کند. یک نتوانستن آموخته شده که تمام آن‌ها را از شکستن خط خالی، عذاب‌آور و یکنواخت زندگی باز می‌دارد. مردمانی که به رنج عادت کرده‌اند و مفری را نمی‌جویند. 
زمان نمی‌گذرد. در این کتاب نیز، همچو دیگر آثار بکت، وقایع تا ابدیتی کشدار و چسبنده ادامه پیدا می‌کنند. گذاری مدام میان امید و ناامیدی. هیچ پایانی در کار نیست. هیچ امیدی برای رهایی.
بخشی از کتاب:
[-از نفس کشیدن خسته شدم.
+حق داری...
...
-اون‌ها بالای قبر به دنیات می‌آرن، لحظه‌ای نوری سوسو می‌زنه، بعدش بازم شبه.]

        

          نمایشنامه‌ای ابزورد و پوچ‌گرایانه که شاید باب میل هر خواننده‌ای نباشد اما بدون شک شاهکاری تکرارنشدنی است.
        

          بسیار خسته کننده و کمی مزخرف. واقعا نمی‌فهمم چرا اینقدر معروفه.
        

          اگر اشتباه نکنم، سال 88، همزمان با تئاتر ملانصرالدین این کتاب رو خواندم و جداً از خواندنش لذت بردم. هنوز  هم یکی از بهترین نمایش نامه هایی که خواندم.
        

          بعد از خوندن این اثر یاد این بیت حافظ افتادم:

شهر خالی‌ست ز عشاق بود کز طرفی
مردی از خویش برون آید و کاری بکند

کتاب فضای عجیب و متفاوتی داشت، جزو اثار پوچ گرایانه حساب میشه اما میتونه برای دوستداران فلسفه جالب باشه.
        

          اگر ميدانستي، بايد الان خيلي هم خوشحال مي شدي.
به خاطر چي خوشحال ميشدم؟
كه دوباره مرا پيدا كرده اي.
اينطور فكر ميكني؟
بگو كه هستى، حتى اگر حقيقت نداشته باشد.
بگويم چه هستم؟
بگو : من خوشحالم.
من خوشحالم.
من هم همينطور.
من هم همينطور.
ما خوشحاليم.
ما خوشحاليم. (سكوت) حالا كه خوشحال هستيم چه كار بايد بكنيم؟

چاپ سال ٤٥ را خوانده ام. ترجمه ى سعيد ايمانى
        

          .

«در انتظار گودو» یک اثر هنری است، اما همین مسأله باعث می‌شود کمتر به ماهیت هنری بودن آن توجه شود، یا حداقل زبان‌های گویا و فضل‌فروشی، در بیان به سمتی دیگر بلغزند. یعنی چه که در انتظار گودو اثری هنری است؟ مگر کسانی که این همه در باب آن سخن می‌گویند، نظری غیر از این دارند؟ نه، همگان می‌دانند که این نمایشنامه اثری هنری است، اما به وجوه سایه مانند آن کمتر توجه می‌کنند. هنر همان قدر که آشکارکننده است، پنهان‌دارنده امور نیز هست. 

در انتظار گودو اثری هنری است، چون برای «نمایش» نوشته شده است. آن قدر که نمایشِ وضعیت انسان در آن مهم است، جملاتی که بر زبان بازیگران ساری می‌شود مهم نیست. این اثر می‌تواند مخاطب را به فکر فرو ببرد: «ما در چه وضعیتی به سر می‌بریم؟» که البته کشیدن این سر نخ به «ما که هستیم؟» و ادامه ان هم منجر خواهد شد. رفت و برگشت های متعدد گفتگوی شخصیت ها در این اثر نمایشی، بیننده را آن قدر بازی می‌دهد تا او هم به همان وضعیتی دچار شود که بازیگران دارند؛ یعنی بلاتکلیفی. یک سوال مهم درباره این اثر این است که «این دیالوگ‌ها تا کجا ادامه خواهند داشت؟» نوع سخنان به گونه ای است که آدم هوس می‌کند بگوید «تا ابد». هرچند تا ابد کش پیدا نخواهند کرد، همچونان که انتظار تا ابد هم ناممکن است، اما واقعا می شود این نمایشنامه را همین طور ادامه داد، یا کمش کرد. ما در برابر آن بلاتکلیفیم. و این حالت، دقیقاً همان چیزی است که اثر درباره زمان درصدد بیان آن است؛ «نه مبدأیی وجود ندارد و نه انتظار مقصد تمام می‌شود. انسان با زمان می‌رود، یعنی برده می‌شود.» همه چیز سر جای خودش قرار گرفته تا بکت حرفش را به تمامه نمایش بدهد. 

در انتظار گودو اثری هنری است چون در میانه ایستاده است. در میانه انتظار و گودو، شاملِ انتظار و گودو، و همزمان خالی از انتظاری واقعی در غیبت گودو. گودو در غیب قرار دارد، و هیچ گاه از آن خارج نخواهد شد. گودو امر الهی است که نه می‌شود به آن رسید، و نه می‌شود منتظرش نماند. چاره‌ای از امر الهی نیست، از گودو. اما این اثر حضوری هم دارد، که همانا «نمایش» انتظار است. انتظار در لحظه‌لحظه‌اش انسانی است با همه دردها و رنج‌هایش. انتظار مخصوص انسان است که به داشته‌ها راضی نیست و پی «چیزی» می‌گردد، یا «کسی«. تمام گفتگوهای این نمایشنامه، نمایش انسان منتظر است، انسان منتظر سعادت، انسان منتظر منجی، انسان منتظر گودو. و این اثر هنری، در میانه انتظار و گودو ایستاده است؛ هم انسانی است هم الوهی. نه انسانی است نه الوهی. بلاتکلیف است این وسط. دعوتی است معنوی، که در چنگال محدودیت‌های انسانی گیر افتاده است. آن فضای خالی بین «انتظار» و «گودو»، دقیقا در مرکز آن «خط فاصله»، اثر هنری متولد شده است و به حیات خود ادامه می‌دهد. بکت روی خط فاصله نشسته است.
        

          آیا تا به حال شده که در مورد تکراری بودن اتفاقات دنیا و زندان بودنش فکر کنید این کتاب اشاره می‌کند بزرگترین زندان، زندان تفکر ماست زندان اعتقادات و دلبستگی های بدون منطق ماست تا زمانی که فکر شما محدود به وظیفه فکر انتظار و... است شما زندانی اید و آزاد شدن از بند این زندان فقط به دست خودتونه نه ناجی دیگه ای گاهی نمی‌دانید چرا منتظر کسی هستید ولی می‌مانید و می‌مانید و می‌مانید
این نمایشنامه شاهکاری پر از نماد و معناست زیستن زندگی و آزاد بودن ذهن گمشده این داستان است و نویسنده به زیبایی هر چه تمام تر در غالب معنا به آن اشاره کرده است که اکثرا از انجیل الهام گرفته شده است
برای مثال Godot به معنی God و خدا 
پسرک که پیام Godot را می آورد مسیح 
درخت خشک و تنها نماد سلیب و درختی که آدم و حوا از ان سیب خوردند 
استراگون در بخشی خود را Adam می‌نامد که نماد آدم می‌تواند باشد که به واسطه خوردن میوه درخت به جریمه کار خود به زمین آماده است 
اطلاعات بالا رو از مقاله ای که نماد های این نمایشنامه رو بررسی کرده بود گزارش کردم 
من ترجمه نجف دریابندری رو خوندم که عالی بود از نظر من
و سوال جذابی که پس از اتمام مطالعه این نمایشنامه به ذهن شما خطور میکنه اینه که
آیا منم شباهتی به افراد این داستان دارم؟
آیا منم منتظر هیچ گودویی هستم؟
        

          «اشک‌های جهان کمیت ثابتی دارند. هرگاه یه نفر شروع کنه به گریه، به جای دیگه، یه نفر دیگه از گریه می‌ایسته. در مورد خنده هم همینطوره.»

«این فریادهای کمک‌خواهی که در گوشمان زنگ می‌زند خطاب به همه‌ی انسان‌ها است. اما این‌جا، در این لحظه از زمان، چه بخوایم و چه نخوایم، تمام بشریت ما هستیم.»
        

          عالی بود ،  در صورتی که حال نمایشنامه خوانی داشته باشی .
اگر حس خواندن  نداری مثل من این کتاب را بشنو.
سبک پوچ نمایی این نوشته با پوچ گرایی کتاب های آلبرکامو متفاوته به نظرم.
در کل این نمایشنامه و باغ آلبالو به نظر من دوست داشتنی هستند.

        

          سرگشتگی
فراموشی
امید
ناامیدی
این نمایشنامه حرف‌های زیادی برای گفتن داشت.
        

          پرسه‌ای پوچ و شاید آشنا.
        

          نوشتن درباره‌ این نمایشنامه سخته، نویسنده در ظاهر متن روان، ساده و تکراری نوشته ولی در باطن تمام داستان، هر بخش و شخصیت‌ها هدف خاصی دارند!
《انبوه شایدها و بی‌اطمینانی‌هایی که در سرتاسر گودو و تمام آثار بکت سایه دوانده است.》
شخصیت اصلی، گودو نام دارد که مشخص نیست کیست و چیست که همیشه امروز نمی‌آید ولی فردا حتما می‌آید و در ادامه اسارت در زندان ذهن منتظران در هر جایگاهی دارند.
ابتدای کتاب مترجم یادداشتی نوشته که من بعد از متن اصلی خواندمش، توضیحات و تحلیل او به درک مفهوم داستان کمک زیادی می‌کند.
▪ترجمه نشر روزگار که چندان خوب نبود. عدم رعایت هکسره هم واقعا عجیب و آزار دهنده بود!

«در انتظار گودو» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/23147
        

          من چقدر دارم از خوندن این نمایشنامه لذت می برم و بابت اینکه اینقدر دیر شروع به خوندنش کردم ناراحتم....


زندگی اونقدرهاهم بد و کرخت نبود!
        

          من در طاقچه خوندم و انقدر اون حجم از غلط هکسره آزارم داد که دیگه نظرم راجع به خود نمایشنامه یقیناً بدون بایاس نیست. ولی خب.
        

          نمایش‌نامه‌ای سمبلیک که پوچی زندگی روزمرۀ آدم‌ها رو تعریف کرده. ازش لذت نبردم. زیادی نمادین بود. کل ماجرای پر از نمادشو می‌شه توی دو سه پاراگراف تعریف کرد. چون‌این قصۀ ساده‌ای که می‌شد مثلاً حکایتی کوتاه و سمبلیک باشه، با دیالوگ‌های هیچ و پوچ هی کش داده شده تا بی‌معنا بودن‌شو به طرز اغراق‌آمیزی نمایش داده باشه؛ و نتیجه، زیادی انتزاعی و روشن‌فکرانه شده.‏

از بس تحسین و تمجید شنیده بودم از این نمایش‌نامه، هرچه پیش می‌رفتم بیش‌تر درمی‌ماندم که چرا ازش سر درنمی‌آرم.‏

من ترجمۀ آقای مرادحسین عباسپور رو از نشر روزگار خوندم؛ از اپلیکیشن طلاقچه.‏ با توجه به نوع نگارش، حدس می‌زنم ترجمه‌های دیگه، متن‌های به‌تر و فاخری بوده باشن.‏
        

          هر روزمان را شب می‌کنیم به امید خوشی‌های آینده و خوشی‌ها نمی‌آیند و ما باز هم منتظر می‌مانیم. شاید هیچ خوشی‌ای در کار نباشد. شاید زندگی همین است. هم‌زیستی با درختی که برگ می‌دهد. (طبیعت)، خوابیدن، خواب دیدن، از خواب پریدن، ورزش کردن، تماشای طلوع و غروب، بغل کردن هم، دیدن آدمهای دیگر، شاهد رنج‌های دیگران بودن، کتک خوردن، کتک زدن، انتقام گرفتن، حرف زدن، فکر کردن. شاید زندگی درخششی یک لحظه‌ای میان تولد و مرگ باشد.
        

          این هم کتاب دیگه‌ای از واحد آشنایی با ادبیات نمایشی 
اینم به لطف دانشگاه خوندم 
راستش رو بخواید نظر خاصی هم ندارم
        

          خوب یا بد بودن این نمایشنامه بیشتر به دید شما بستگی داره. و به نظر میاد هر کس برداشتی داره از اینکه گودو چیست و کیست؟ دو ولگرد هر روز در جایی و در زمانی همدیگر را ملاقات میکنند و تنها نقطه اشتراکشان انتظار برای گودو است. اتفاقات و دیالوگ هایی در طول روز رخ میدهد و در انتها پسری به آنها خبر میدهد که گودو امروز نخواهد آمد و فردا حتما آنها را ملاقات خواهد کرد. آنها هر روز تصمیم میگیرند که دیگر منتظر نباشند اما همچنان در انتظار گودو میمانند...ه
        

          نمایشنامه در انتظار گودو برخلاف آنچه می‌گویند پوچ گرا نیست. در مکتب پوچ گرائی عملا انسان در مرکز هستی است، اما قرار هم نیست در آن شق‌القمر کند. قرار است این چند صباح را حالش را ببرد. در " در انتظار گودو" ما با "ابزودیسم" یا همان پوچ‌نمایی سروکار داریم. این سبک نمایشگر چرخه پوچی و حماقت افرادی است که منتظرند دستی از آستین برآید و کاری بکند. در این دست نمایشنامه‌ها با چند خصوصیت مشترک مواجه هستیم: نخست تکرار تاریخ که حاصل نسيان و فراموشی انسان‌های حقیر است. نویسندگان این چنین آثاری انسان را مسبب همه مشکلات می‌دانند، چراکه عملا فراموش کار است و درس‌هایی که از تاریخ گرفته را نمی‌تواند به کار بندد. دوم بی‌زمانی و بی‌مکانی: نویسندگان "ابزورد" حماقت بشر را محدود به یک زمان خاص یا مکان مشخص نمی‌دانند و برای اینکه به کسی بر نخورد همه مان را به یک اندازه بی‌شعور می‌دانند. حالا اهل هر کشوری که می‌خواهیم باشیم و در هر برهه تاریخی هم که می‌خواهد زیسته باشیم. و سوم و شاید از همه مهمتر انتظار است. گویا کز نی‌ستان تا ما را ببریده‌اند ما منتظریم. ما انسان‌های بزدل، ما انسان‌های پررخوت، ما انسان‌های.... اصلا ولش کن، با توهین کردن به خودمان که چیزی عوض نمی‌شود... ما یادگرفته‌ایم که بنشینیم تا دنیا برایمان گلستان شود. این همان چیزی است که‌ نویسندگان آثار ابزورد را گرد هم آوده تا آثاری چون "در انتظار گودوی" ساموئل بکت خلق شوند.