همین رو بگم سلول های تحلیلگر مغزم سوخت
واقعا داستان عجیب ، شگفت انگیز ، پیچیده ، معمایی، آشفته از راستی 
موقعیت هایی که بودند همگی خفقان داشتند که آخر کتاب متوجه خواهید شد 
و چقدر تمیز از سانسور فرار کرده متن ، شاید وسطاش احساس میکردم ارشاد اصلا نخونده این اثر رو 
فضاش ولی مناسب بالای ۱۸ ساله 
خداروشکر که جوون تر نبودم وگرنه حسابی از بابت خوندنش پشیمون می شدم 
و چون خودم این موقعیت ها را با چشم دیدم فضاش بیشتر ملموس بود
        

          نمی‌دونم چرا این کتاب دیده و معرفی نشده.
داستان عالی درام جنایی روانشناسی و تعلیق عالی داشت. همه چی درست و سرجا بود.
 سبک عامیانه و رک و راست و بی پروایی داره.
 لذت بردم از خواندن کتاب
        

          شاید کتاب شروع جذابی نداشته باشه اما قطع تا پایاین نمیتونین کتاب رو کنار بزارین. شخصیت پردازی های خوبی داشت. کتاب خوبی در ژانر جنایی تالیفی هست.
        

          قلمی روان، داستانی نفس گیر،ماجرایی که نمیشد لحظه ای از آن گذشت..
داستان شهرکی نظامی و مردمانی محصور در آن و قتل هایی که شاید گریزی از آنها نیست...
حقیقتا بر ادبیات جنایی، روانشناختی ایران امیدوار شدم.
پیشنهاد میکنم.
هرچند نمی‌توان از میزان روایت تاریک و کثیف داستان به راحتی  گذشت و جدا از میزان عدم سانسور کمی شگفت زده شدم. 
        

          رمان با همون کلیشه سنتی "ناموس" سعی در منطقی سازی یا منطقی جلو دادن قتل ها دارد. در این رمان مرد ها خود نقش محکمه را بازی می‌کنند و تنها حکم آنها قتل است.
اگر از پیچیدگی روایت بگذریم که به نظرم می‌تونست خیلی ساده تر بیان بشه، شخصیت پردازی سایر شخصیت ها به جز شخصیت دکتر بسیار ضعیف است و در نتیجه آن باعث فراموشی سریع نام ها و ارتباط داستانی شخصیت های فرعی می‌شود.
        

          کتاب خیلی خوبیه عالی بود
        

          گاهی یه کتاب، کم‌حرف‌تر از چیزی که انتظار داری باهات حرف می‌زنه. آروم، لایه‌به‌لایه. مثل همون لحظه‌هایی که چیزی توی دل آدم سنگینی می‌کنه اما نمی‌دونه چرا.
یه مرد. یه ذهن پُر از خاطره، ترس، تردید. داستانی که بیشتر از این‌که قصه بگه، حس می‌سازه. پر از تصویرهای محو، صداهایی که انگار از گذشته میان. یه جور غبار روی آینه‌ای که هم خودتو نشون می‌ده، هم نمی‌ده.

نویسنده با یه نثر خیلی خاص، بی‌اغراق و بازی‌خورده با فرم روایت، یه فضای مبهم و درعین‌حال آشنا ساخته. جایی بین خواب و بیداری، بین خاطره و حال، بین چیزی که اتفاق افتاده و چیزی که فقط فکر می‌کنی افتاده.
        

          یه رمان جنایی‌ روان‌شناسانه که می‌بردت وسط یه شهرک نظامی تاریک و پر از خرافات. ربانی، روان‌شناس داستان، دنبال قاتله... و شاید دنبال خودش!
همه‌چیزش سیاهه، بدون حتی یه نقطه‌ی امید، اگه دنبال نور تو تاریکی می‌گردی، اینجا پیداش نمی‌کنی. اما اگه عاشق تعلیق و فضای سنگین باشی، این کتاب تا آخر میخکوبت می‌کنه.
        

          خیلی کتاب خوبیه
        

          «کسی که با هیولاها می‌جنگد باید مراقب باشد که خودش به هیولا تبدیل نشود. و اگر مدتی طولانی در مغاک خیره شوی، مغاک نیز در تو خیره خواهد شد.»
 _فردریش نیچه

  داستان داخل یه شهرک نظامی کوچیک و قدیمی با اهالیِ خرافاتی اتفاق میفته. به تازگی توی شهر‌‌ک قتلی اتفاق افتاده که اهالی رو ترسونده و شایعه شده این قتل کار جن‌ها بوده! به همین خاطر دکتر ربانی، روان‌شناسِ پادگانِ شهرک، همراه با ستوان آراسته، مامور می‌شه که بره توی مسجدِ شهرک و درمورد قتلی که اتفاق افتاده با مردم صحبت کنه و ازشون بخواد به جای خرافات، کمک کنند که قاتل دستگیر بشه.
  اما در حین صحبت‌های دکتر ربانی برای مردم، خبر می‌رسه که یه جنایت دیگه توی شهرک اتفاق افتاده! حالا کارِ دکتر و ستوان سخت‌تر از قبل شده و باید پرده از رازِ دو جنایت بردارن. اما قرار نیست معمای جنایت‌ها به راحتی حل بشه چون تا پایان داستان معماها، رازها و شاید جنایت‌های جدیدی در انتظار خواننده‌ست...
  داستان، داستانِ تلخ و آشنای جهالت و جنایت‌هاست. جهلی که مثل یه ویروس توی محیط پخش میشه و آلودگی حاصل از این جهل، به صغیر و کبیر رحم نمی‌کنه.

 کتابِ بی‌نقصی نبود ولی جذاب بود؛ یه داستان به شدت جنایی و کمی هم روان‌شناختی، مناسب رده سنی بزرگسال. به نظرم ایده‌ی نویسنده از بس خوب بوده که میشه روی بعضی نقاط ضعف کتاب چشم‌پوشی کرد.
        

          قلم نویسنده خوب بود داستان نفس گیر و هیجان انگیز که نمیتونستی صفحه بعد رو پیش بینی کنی 
یک رمان جنایی ایرانی که داستان  قتل در یک شهرک نظامی اتفاق افتاده
کتاب معمولی بود اما منو جذب کرد بعضی جاها هم کند پیش میرفت ولی در کل داستان خوبی داشت.
        

          تجربه وحشتناکی بود. از دیشب که خوندمش تا الان حالم بده. فضای کتاب خیلی تاریک بود اما چیزی که تحسینش می‌کنم و بهش احترام می‌زارم قلم نویسندست. از فضاسازی بگیر تا جوری که همه چیز پیش رفت واقعا تاثیر‌گذار و قوی بود. 
سیری که آراسته و ربانی طی می‌کنن و پایان کتاب چیزی نیست که به این زودیا رهاتون کنه.
هرچی بیشتر از پایانش می‌گذره، کلیت کتاب و تاثیری که تونسته روم بزاره بیشتر وسوسم میکنه که بهش امتیاز بالاتری بدم
اما
۱. بزرگترین مشکل من با کتاب این بود که پر بود از مسائل جنسی(واقعا به تعداد زیاد!)  که به بی‌پرده ترین شکل ممکن بهشون پرداخته شده بود. واقعا باید روش یه هشداری چیزی بزنن. اصلا چجوری این چاپ شده؟!
و حالا اینا به کنار، این حرف زدن از مسائل جنسی واقعا در مواقع حال بد کن و مریضی بودن. با خوندش واقعا اذیت شدم.
۲. آدما انگار اشتباهی بودن. انگار تو پوسته‌ی اشتباهی جاشون کرده بودن. شهرک نظامیه و هرکسی که اون جاست یا الان هست یا قبلا نظامی بوده، ولی کوچک ترین نظمی هیچ جا دیده نمی‌شه( نه حتی نظم معمول زندگی)، پرونده های قتل درست پیگیری نمی‌شن و هیچ کس اهمیتی به هیچی نمی‌ده. 
خانوما چادرین ولی بازم رفتارشون مطابق ظاهرشون نیست. از مواقع متعددی که کلا چادرشون از سر یا بدنشون سر می‌خوره بگیر تا لمس کردن مرد غریبه. اینم خیلی عجيبه. 
همه اینا باعث شده بود فضای کتاب یه شکل انتزاعی و دور از واقعیت به خودش بگیره. یه فضای دور ولی نزدیک که به شدت خاکستریه.
۳. بعد جنایی کتاب واقعا جنایی نبود. پرونده الکی به بن‌بست می‌خورد و کل سیستمش خیلی بی در‌و‌پیکر بود. بجز نقش ربانی تو پیچیده کردن همه چیز و آراسته، بقیه آدمای مرتبط با حل پرونده به شدت بی قید‌و‌بند و بدون نقش بودن. انگار این تیکه صرفا نوشته شده بود تا در خدمت بقیه داستان باشه و سرسری گرفته شده بود.
۴. شخصیت ربانی خیلی نفرت انگیز بود ولی واقعا خوب درومده بود. مشکل من گنگ بودن رابطش با آراسته بود. بخوام بگم چرا خیلی طولانی می‌شه پس ازش می‌گذرم. ولی  همینقدر بگم که اینم یه سیر منطقی نداشت که بشه خوب باهاش ارتباط گرفت.
۵. آدما، آدمای عادی، مثل نقل و نبات اعضای خانوادشونو سر مسائل ناموسی می‌کشتن. چطور میشه واقعا؟ چطور انقدر ناگهانی آدما به این‌ مرز از فروپاشی می‌رسن و آدم می‌کشن؟ این موضوع هم به اون بعد غیر واقعی که گفتم اضافه می‌کرد.

این شد که امتیاز پایینی بهش دادم. اما شاید از نظر فنی کتاب بدی نباشه.
        

          پوست بر زنگار کتابی جنایی و رازآلود نوشته‌ی اشکان اختیاری و نخستین کتاب ایشون هست که البته رمان بسیار جذابیه.
ماجرا در یک شهرک نظامی کوچک و دورافتاده می‌گذرد؛ جایی که قتل‌های مشکوک، فضای بسته و خرافات، سایه‌ای سنگین بر زندگی مردم انداخته است. شخصیت اصلی داستان، ربانی، روان‌شناس نظامی‌ای میانسال است که برای آرام کردن ساکنان شهرک و توضیح حادثه‌ی قتل به آنجا اعزام می‌شود. اما خیلی زود درمی‌یابد با معمایی بسیار پیچیده‌تر روبه‌روست: قتل دوم، جنازه‌ای که به شکلی هولناک دفن شده و شایعاتی که همه‌چیز را به اجنه نسبت می‌دهند.
 در این کتاب مضامینی چون تاثیر تجاوز و آزار کودکان در شخصیت‌شان،غیرت و مردانگی وبه دنبال آن زن کشی روبه‌رو هستیم.
عنصر نمادین برجسته‌ی کتاب، مخزن آب زنگ‌زده‌ی شهرک است؛ چیزی که سال‌هاست بلااستفاده شده اما همچنان مثل سایه‌ای سنگین حضور دارد. این مخزن، نماد قدرت و ساختارهای فرسوده‌ای است که گرچه دیگر کارایی ندارند، اما هنوز ذهن و زندگی مردم را در چنگ خود نگه داشته‌اند.

پوست بر زنگار را می‌توان داستانی درباره‌ی حقیقت و دفن شدن آن زیر رسوب زمان و ترس اجتماعی دانست؛ رمانی که جنایت در آن بیش از آنکه یک حادثه‌ی بیرونی باشد، بازتابی از درون آدم‌ها و جامعه است.

#ادبیات_ایران
        

          کثافت خالص!
کتاب از بیان جزییات هیچ جنایتی اون هم به صورت عریان ابایی نداشته. توصیفات دل به هم زنی که حتا جذابیتی هم به داستان لزومن اضافه نکرده و تعلیق‌هایی که از شدت ناپختگی، اصلن معلوم نبود چه کارکردی دارند.
یه مشت قاتل که دور هم تشکیل اجتماع داده بودن، توی یه جامعه‌ای که هیچ هویتی جز نظامی بودن نداشت و همون هویت رو هم با تکرار توصیفاتی مثل «زیرپیراهن راه راه» سعی داشت القا بکنه که خیلی زمخت از کار درومده بود.
تکرار توصیفات، تکرار حالات، تکراری بودن لحن افراد، همه چیز تکراری.
حس می کردم کتاب چکنویسه، حالا فعلن باید چند دور بازنویسی بشه تا قابل چاپ بشه.
در مورد راوی کتاب من مدام گیج می‌شدم. نمی‌فهمیدم راوی سوم شخص بود یا دانای کل یا چی.
        

          ترکیبی از بهت و هیجان!
این اولین کتاب جناییه که می‌خونم و اینقدر که محو داستان شدم هیچ کلمه‌ای برای توصیفش به ذهنم نمیرسه!
        

          افتضاح🫠😅 
افکار شخصیت ها حال به هم زنه واقعا.. 
        

          افتضااااح، یعنی به شدت داغون و بد بود، من نمیدونم چجوری اجازه چاپ گرفته اصلا؟  نه بخش جنایی اش جذاب بود نه حتی یه شخصیت درست و حسابی داشت، تمام شخصیت های کتاب منفی بودن یک شخصیت مثبت توش وجود نداشت پایان بندی از همه بدتر، اصلا حالم بهم خورد خدایی ارزش خوندن که نداره بماند من موندم این نویسنده یذره درک نداشته حداقل اولش بنویسه برای بزرگسالان، نمیدونم+۱8 ‌، خودت حاضری بچه ات تو سن پایین همچین مزخرفاتی و بخونه؟ و متاسفم که بهخوان هم این کتاب و توی چالشش قرار داده هرچی از بد بودنش بگم کم گفتم نیم هم براش زیاده
        

          نفرت ! ؛ به نظرم مناسب ترین کلمه‌ای که باهاش می‌تونم حسم نسبت به این کتاب رو نشون بدم ، همینه ...

کتاب کوتاهی بود و من تقریبا تمام مدت خوندنش حرص خوردم !
فضای بیش از حد تلخ و سیاهش حالم رو به هم می‌زد ...
( افسوس که این تلخی و سیاهی تو دنیای واقعی هم هست ..) 
از ربانی متنفرم ؛ از فرهادی و آراسته متنفرم و همینطور ازهمه‌ی مثلا مرد هایی که تو داستان بودن...
جالبه که حتی به خودشون و به مرد های دیگه هم رحم نمی‌کردن...
نمی‌خوام چشم هامو ببندم و بگم شخصیت های زن داستان عالی و بی نقص بودن و هیچ تقصیری نداشتن ؛ نه ! ؛ولی این باعث نمیشه کار شخصیت های مرد توجیح بشه یا مثلا دلم به حالشون به رحم بیاد یا بخوام بهشون حق بدم!...

موضوع بعدی ، این حجم از بی سانسور بودن کتابه ؛ 
ارشاد واقعا آدمو شگفت زده می‌کنه ؛ چون یا از این ور بوم میفته یا از اون ور ! چیزی به اسم تعادل وجود نداره متأسفانه! 
کتاب هایی هستن که خیلی چیز های ساده و کوچیک توشون سانسور شده ، که سانسورش چندان ضرورتی هم نداشته ...بعد اون وقت همچین کتابایی هم هستن !... 

مورد بعدی توصیفاتیه که از اون مثلا شهرک نظامی و مردمش شده ؛ اغراق آمیز و میشه گفت دور از واقعیت...
اگه خلاصه‌ی کتاب رو نخونده بودم ، فکر می‌کردم داره مشخصات یه روستای قدیمی و دور افتاده ،تو شصت سال پیش  رو می‌ده !
خیلی دوست دارم بدونم نویسنده تا حالا پاشو تو یه شهرک نظامی گذاشته ؟
اصلا پاشو تو همدان گذاشته ؟! 

من معمولا از مسائل روانشناختی و حضور یه شخصیت روانشناس تو رمان ها لذت می‌برم ، ولی افسوس که با حضور ربانی فقط حرص خوردم ؛ 
اگه از قبل شغلش رو نمی‌گفت ، هیچ وقت به ذهن آدم نمی‌رسید که این آدم با چنین رفتار و عملکردی بتونه روانشناس باشه ! 

در نهایت ،من یه سوال مهم دارم !
واقعا خوندن چنین کتابی چه سودی می‌تونه برای آدم داشته باشه ؟!
حتی جنبه‌ی سرگرمی هم نمی‌تونه داشته باشه!
یا مثلا می‌خواست بگه ما داریم تو چه دنیای کثیفی زندگی می‌کنیم  و اینا اتفاقاتی هستن که دور و برمون میفتن ؟ 
باشه ولی خودمون اینا رو می‌دونیم و خوندن داستانی که به طرز غلیظ و مستقیم اینا رو شرح میده ، فقط آزار دهندست ...
کتاب های دیگه ای هم هستن که جور دیگه ‌ای  به این موضوعات اشاره می‌کنن ، و این به نظرم به مهارت نویسنده بر می‌گرده ...

اگه به عقب برمی‌گشتم به هیچ عنوان نمی‌خوندمش ؛ شما هایی که قصد خوندنش رو دارین هم به نظرم وقتتون رو پاش نذارین ! 
        

          پوست بر زنگار 
داستان میخواد بگه زخم های قدیمی باعث خیلی رفتارهای ما در سالهای بعد میشن 
در مورد تحقیرهای ما که محرک رفتارهای آینده ما میشن 
در مورد حرف زدنها و رفتارهای ما در قبال بقیه که ممکن است باعث آسیب های جبران ناپذیر و رفتارهای ناهنجار و نامتعارف از سمت دیگران شود.

راستش خیلی با سر و ته داستان حال نکردم