زیبا بود
زیبا
پسند من بود به شدت، و دوستش داشتم، و منقلب شدم باهاش...
        

          {وقتی سیر به دنیا میاین، قبل از اینکه فریاد بزنید دهن‌تون رو پر خوراکی می‌کنن، پیش از اینکه درخواست کنید بوسه می‌گیرید، قبل از اینکه پول درآرید خرج می‌کنید، اینا آدم رو خیلی اهل مبارزه بار نمی‌آره.}

خوبیِ از اشمیت خواندن، این است که می‌دانی در انتها ناامید نخواهی شد.‌ این نمایشنامه هم همین بود. اشمیت، دنیا را پوچ نمی‌بیند، معناگرا است و برایش می‌نویسد.
دیالوگ‌ها فوق العاده بود و دلچسب. و چقدر همه‌چیز به اندازه بود. هرچقدر رمان کتابخانهٔ نیمه‌شب، پرگو، کش‌دار و آبکی بود، این نمایشنامه درست و به‌قاعده بود. به‌جای کتاب‌خانه نیمه‌شب، مهمانسرای دو دنیا بخوانید!
        

          مهمانسرای دو دنیا به نظرم کتابی است که ذهن را تا مدت ها به خود مشغول میکند و دغدغه ای زیبا را در ذهن بر می انگیزد . این نمایشنامه به گونه ایست که بعد از مطالعه این کتاب کوتاه ، انگار تئاتری را به نظاره نشسته ای و بعد از اتمام آن،از تک تک فضاها و شخصیت ها در ذهن تصویری ساخته ای و گفتار و رفتار آنان را دیده ای ...  کتاب در بخش هایی به شدت به جزییات مذهبی  و اختصاصا  حیات بعد از مرگ از دیدگاه اسلام نزدیک میشود و این موضوع در نوشته یک غیر مسلمان به جذابیت کتاب می افزاید . متن روان ، پیچیدگی های شیرین و البته کوتاهی نسبی متن ، خواندن کتاب را جذاب و  تأثیرگذار و برای من آرامش بخش نمود  و به خواندن کتاب های دیگر این نویسنده علاقمند شدم .
        

          یادمه این کتاب رو حدودا ۷ سال پیش به پیشنهاد معلم فلسفه‌ام خوندم و بعدش عاشق نمایشنامه و بخصوص نمایشنامه‌های امانوئل اشمیت شدم؛ ولی این کتاب همیشه محبوب‌ترینشون می‌مونه برام.
        

          کوتاه و بی نظیر.الان تمومش کردم و قادر نیستم ازش بنویسم.
        

          فوق‌العاده‌ست. مدّت‌ها فکر می‌کردم آدم‌هایی که اعتراف می‌کنن وجدان اخلاقی بالایی دارن، و حالا متوجّه می‌شم بعضی‌ها همون‌طور که استفراغ می‌کنن اعتراف می‌کنن؛ بالا می‌آرن تا دوباره شروع‌کنن.
        

           نمایشنامه روان و کوتاهیه ولی نمیدونم چرا خوندنش برام سخت و کسل‌کننده بود، شاید تو وقت مناسبی نخوندمش.
بعضی دیالوگ‌ها (که توی قسمت بریده‌ی کتاب گذاشتم) قشنگ بود ولی در مجموع وقتی تمومش کردم اون چیزی نبود که انتظارشو داشتم، به‌نظرم تا حدودی شعاری اومد. 

یه فیلم به اسم "مقیمان ناکجا" به کارگردانی شهاب حسینی از این کتاب اقتباس شده. البته چون از اکرانش خیلی نگذشته، فعلا برای دانلود پیدا نمیشه. ولی حتما در آینده می‌بینمش.
        

          سرکلاس یکی از درس‌های تربیتی برای اولین بار اسم اشمیت را شنیدم. در واقع اون کلاس جز محدود کلاس‌هایی بود که دوستش داشتم. هنوز کتاب «اسکار و خانم صورتی» رو که بحثش بود، نخوندم ولی بعضی کتاب‌های دیگرش مثل همین کتاب رو مطالعه کردم.
کتاب امیدبخش و قشنگیه. گاهی اوقات هم خوبه از دریچه‌ای سراسر نور و امید به زندگی نگاه کنیم.✨🤍
.
📘متن کتاب:
اعتماد شعله‌ی لرزانیه که چیزی‌رو روشن نمی‌کنه اما گرما می‌بخشه.

مدت‌ها فکر می‌کردم آدم‌هایی که اعتراف می‌کنن وجدان اخلاقی والایی دارن، و حالا متوجه می‌شم که بعضی‌ها همون‌طور که استفراغ می‌کنن اعتراف می‌کنن، بالا می‌آرن تا دوباره شروع کنن.

ژولین: همه‌مون همین‌طوریم‌.
ماری: نه، نه اونایی که درس خوندن و فکر می‌کنن.
ژولین: اونا چی بیشتر می‌دونن؟
ماری: چه میدونم! اما وقتی می‌دونن راست راستی می‌دونن. و وقتی هم نمی‌دونن می‌دونن که نمی‌دونن. اونا مثل من دست و پا نمی‌زنن.
اگه منم یه دوره دیگه فرصت داشتم، می‌دونی چی می‌شدم؟ فیلسوف...
ژولین: حالا اگه آدم فیلسوف باشه نمی‌میره؟
ماری: چرا، ولی بهتون کمک می‌کنه زندگی کنین.🌱

(شاید جواب کوتاهی باشه برای این سوال: اگر بیشتر فهمیدن رنج‌آوره پس چرا باید در پی این رنج باشیم؟)
.
۹ مرداد ۰۳
        

          یکی از قشنگین ترین و احساسی ترین نمایشنامه هایی که خوندم:)
یکم این روزا کم حرفی بهم حجوم اورده
امیدوارم درمورد کتابای بعدی بیشتر حرف بزنم
چون خیلی حرفا برای گفتن دارم...
        

          "اعتماد شعله لرزانیه که چیزیو روشن نمیکنه اما گرما میبخشه."_ بخشی از کتاب
باور دارم که اعتماد داشتن به هر چیزی اوضاع بهتر میکنه
گاهی لازمه جدا از تمام ترس ها، فرض ها و شک ها
باور کنیم یک نیرو
یک وجود
یک "خدا"
وجود دارد تا در نهایت بتوانیم تمام مسئولیت را به او واگذار کنیم
تمام نگرانی را و لذت ببریم از گذر لحظات❤
        

          کتاب رو یک روزه تموم کردم،داستان شخصیت  های کمی داره و متن ساده ای هم داره بنابراین یه نمایشنامه سبک و دلچسب برای موقعی که حوصله خوندن کتاب سخت ندارین محسوب میشه البته که موضوع واقعا قابل تامله ولی به نظر من شخصیت ها از داستان و موضوع جذابیت و کشش بیشتری دارن.
 ترجمه هم خوب بود
فکر میکنم ارزش یکبار خوندن رو داره
        

          نسخه صوتی این نمایشنامه را شنیدم. عالی،  قابل تامل و جذاب.
انگار من هم عضوی از مهمانسرا بودم و هر یک از شخصیت‌های منتظر آسانسور را می‌دیدم.

        

          روایتی غیرمعمولی از معمولی‌ترین اتفاق دنیا، مرگ!
        

          مضمون کارهای اشمیت، بعد از خوندنِ یکی دوتا کتاب تکراری میشه انگار...
ولی خلاقیتش ستودنیه.
        

          آخرین کتاب زنگ تماشای سال تحصیلی ۱۴۰۲_ ۱۴۰۳
در کنار خانم توکلی عزیز و فاطمه و  بچه‌های مدرسه که بهتر از آب روانند و پس زمینه صدای باران که یک موجود دریایی‌ست.
        

          - دارم خل می شم.
- اینم یه راه حلیه.


- عشق ما آینده ای نداره
- آینده هیچ اهمیتی نداره.


عالی... دیالوگ های عالی... :((


× مرسی از سها برای معرفی و مرسی از مریم برای قرض.
        

          یه نمایشنامۀ کوتاه و ساده درمورد جایی بین مرگ و زندگی و آدمایی که در اون نقطه‌ان.
یه جاهایی باعث می‌شد که نسبت به اونی که ممکن بود در ادامه بیاد کجنکاو، امیدوار و مشتاق بشم و یه جاهایی به نظرم خیلی زود داشت جمع و جور میشد همه‌چی. یه جاهایی حرفای خوبی زده میشد و یه جاهایی شعار به نظر می‌رسید. بد نبود اما با توجه به اینکه سال‌ها بود که می‌خواستم بخونمش شاید توقع بیشتری ازش داشتم؛ در حقیقیت به نظرم موضوعش ظرفیت اینو داشت که به یه اثر فوق‌العاده تبدیل بشه. همین.
        

          ‌
‌
‌‌📚 اهل چند بار دیدن یک فیلم، یا چند بار خواندن یک کتاب نیستم. اما بعد گوش دادن "مهمانسرای دو دنیا" فهمیدم باید نسخه چاپی را حتما بخرم و بگذارم دم دستم و چند وقت یکبار بخوانمش. 


🎧 ‌شنیدن نسخه صوتی کتاب در اپلیکیشن نوار، بسیار لذت‌بخش است؛ فکر می‌کنم بیشتر از خواندن نسخه چاپی بهتان می‌چسبد.


        

          مهمانسرای دو دنیا

زیاد پیش آمده که بعد از مطالعه چند اثر خوب -که نوعا تراژدی یا به نوعی درام هستند - جسم و روحم طالب یک داستان پر شور عاشقانه بامضامین امید بخش برای نو کردن احوالات خویشم. "مهمانسرای دو دنیا" از آن دست نمایشنامه هایی است که دیالوگ های عاشقانه آن و طرح وصالش به زردی نمی گراید و دل را نمی زند.

ایده اصلی مکان گفتگو ها حداقل برای بنده نو است و انتخاب شخصیت ها به غایت در خدمت داستان می باشد. البته می توان ایراداتی را نسبت به عمیق نبودن دیالوگ ها و یا دیگر اجزای داستان مطرح کرد اما تجربه شخصی من این است که این نمایشنامه را به عنوان یک "اثر حال خوب کن" بخوانید.

به نظر می رسه که برای جلوگیری از فاش شدن داستان همین مقدار در بیان قدر و ارزش این داستان کافی است.
        

          یادم باشه به بچه‌هام بگم داستان‌های امانوئل اشمیت رو در عنفوان جوانی بخونن، پونزده‌ تا بیست‌سالگی مثلا. ایده‌های خلاقانه‌ای داره و اگرچه که تقریبا همشون از نظر کیفی نسبتا خوب و از نظر محتوایی امیدبخش و زندگی‌برانگیزند، شاید در بزرگسالی به نظر لوس و زیادی خوشبینانه (نسبت به خشونت‌ها و واقعیت‌های تلخ موجود) بیاد.