"اعتماد شعله لرزانیه که چیزیو روشن نمیکنه اما گرما میبخشه."_ بخشی از کتاب
باور دارم که اعتماد داشتن به هر چیزی اوضاع بهتر میکنه
گاهی لازمه جدا از تمام ترس ها، فرض ها و شک ها
باور کنیم یک نیرو
یک وجود
یک "خدا"
وجود دارد تا در نهایت بتوانیم تمام مسئولیت را به او واگذار کنیم
تمام نگرانی را و لذت ببریم از گذر لحظات❤
        

          مهمانسرای دو دنیا به نظرم کتابی است که ذهن را تا مدت ها به خود مشغول میکند و دغدغه ای زیبا را در ذهن بر می انگیزد . این نمایشنامه به گونه ایست که بعد از مطالعه این کتاب کوتاه ، انگار تئاتری را به نظاره نشسته ای و بعد از اتمام آن،از تک تک فضاها و شخصیت ها در ذهن تصویری ساخته ای و گفتار و رفتار آنان را دیده ای ...  کتاب در بخش هایی به شدت به جزییات مذهبی  و اختصاصا  حیات بعد از مرگ از دیدگاه اسلام نزدیک میشود و این موضوع در نوشته یک غیر مسلمان به جذابیت کتاب می افزاید . متن روان ، پیچیدگی های شیرین و البته کوتاهی نسبی متن ، خواندن کتاب را جذاب و  تأثیرگذار و برای من آرامش بخش نمود  و به خواندن کتاب های دیگر این نویسنده علاقمند شدم .
        

          کوتاه و بی نظیر.الان تمومش کردم و قادر نیستم ازش بنویسم.
        

          کتاب رو یک روزه تموم کردم،داستان شخصیت  های کمی داره و متن ساده ای هم داره بنابراین یه نمایشنامه سبک و دلچسب برای موقعی که حوصله خوندن کتاب سخت ندارین محسوب میشه البته که موضوع واقعا قابل تامله ولی به نظر من شخصیت ها از داستان و موضوع جذابیت و کشش بیشتری دارن.
 ترجمه هم خوب بود
فکر میکنم ارزش یکبار خوندن رو داره
        

          نسخه صوتی این نمایشنامه را شنیدم. عالی،  قابل تامل و جذاب.
انگار من هم عضوی از مهمانسرا بودم و هر یک از شخصیت‌های منتظر آسانسور را می‌دیدم.

        

          یادم باشه به بچه‌هام بگم داستان‌های امانوئل اشمیت رو در عنفوان جوانی بخونن، پونزده‌ تا بیست‌سالگی مثلا. ایده‌های خلاقانه‌ای داره و اگرچه که تقریبا همشون از نظر کیفی نسبتا خوب و از نظر محتوایی امیدبخش و زندگی‌برانگیزند، شاید در بزرگسالی به نظر لوس و زیادی خوشبینانه (نسبت به خشونت‌ها و واقعیت‌های تلخ موجود) بیاد.
        

          سرکلاس یکی از درس‌های تربیتی برای اولین بار اسم اشمیت را شنیدم. در واقع اون کلاس جز محدود کلاس‌هایی بود که دوستش داشتم. هنوز کتاب «اسکار و خانم صورتی» رو که بحثش بود، نخوندم ولی بعضی کتاب‌های دیگرش مثل همین کتاب رو مطالعه کردم.
کتاب امیدبخش و قشنگیه. گاهی اوقات هم خوبه از دریچه‌ای سراسر نور و امید به زندگی نگاه کنیم.✨🤍
.
📘متن کتاب:
اعتماد شعله‌ی لرزانیه که چیزی‌رو روشن نمی‌کنه اما گرما می‌بخشه.

مدت‌ها فکر می‌کردم آدم‌هایی که اعتراف می‌کنن وجدان اخلاقی والایی دارن، و حالا متوجه می‌شم که بعضی‌ها همون‌طور که استفراغ می‌کنن اعتراف می‌کنن، بالا می‌آرن تا دوباره شروع کنن.

ژولین: همه‌مون همین‌طوریم‌.
ماری: نه، نه اونایی که درس خوندن و فکر می‌کنن.
ژولین: اونا چی بیشتر می‌دونن؟
ماری: چه میدونم! اما وقتی می‌دونن راست راستی می‌دونن. و وقتی هم نمی‌دونن می‌دونن که نمی‌دونن. اونا مثل من دست و پا نمی‌زنن.
اگه منم یه دوره دیگه فرصت داشتم، می‌دونی چی می‌شدم؟ فیلسوف...
ژولین: حالا اگه آدم فیلسوف باشه نمی‌میره؟
ماری: چرا، ولی بهتون کمک می‌کنه زندگی کنین.🌱

(شاید جواب کوتاهی باشه برای این سوال: اگر بیشتر فهمیدن رنج‌آوره پس چرا باید در پی این رنج باشیم؟)
.
۹ مرداد ۰۳
        

          زیبا بود
زیبا
پسند من بود به شدت، و دوستش داشتم، و منقلب شدم باهاش...
        

          فوق‌العاده‌ست. مدّت‌ها فکر می‌کردم آدم‌هایی که اعتراف می‌کنن وجدان اخلاقی بالایی دارن، و حالا متوجّه می‌شم بعضی‌ها همون‌طور که استفراغ می‌کنن اعتراف می‌کنن؛ بالا می‌آرن تا دوباره شروع‌کنن.
        

          روایتی غیرمعمولی از معمولی‌ترین اتفاق دنیا، مرگ!
        

          خب. قاعدتاً قشنگ بود امّا چه کنم که هر چه می کنم از این آقای اشمیت خوشم نمی آید! جان به جانش کنی گل درشت است و. همواره قصد دارد حقایق مهمی را در باب جهان حالی مان کند...

با درودهای فراوانم به روان رفیق لیلی که بدم نمی آید به بهانه ی یک بحث پردامنه در این باب یک کافه ی دونفره ی دیگر با هم برویم!
:)
        

          مضمون کارهای اشمیت، بعد از خوندنِ یکی دوتا کتاب تکراری میشه انگار...
ولی خلاقیتش ستودنیه.
        

          آخرین کتاب زنگ تماشای سال تحصیلی ۱۴۰۲_ ۱۴۰۳
در کنار خانم توکلی عزیز و فاطمه و  بچه‌های مدرسه که بهتر از آب روانند و پس زمینه صدای باران که یک موجود دریایی‌ست.
        

          {وقتی سیر به دنیا میاین، قبل از اینکه فریاد بزنید دهن‌تون رو پر خوراکی می‌کنن، پیش از اینکه درخواست کنید بوسه می‌گیرید، قبل از اینکه پول درآرید خرج می‌کنید، اینا آدم رو خیلی اهل مبارزه بار نمی‌آره.}

خوبیِ از اشمیت خواندن، این است که می‌دانی در انتها ناامید نخواهی شد.‌ این نمایشنامه هم همین بود. اشمیت، دنیا را پوچ نمی‌بیند، معناگرا است و برایش می‌نویسد.
دیالوگ‌ها فوق العاده بود و دلچسب. و چقدر همه‌چیز به اندازه بود. هرچقدر رمان کتابخانهٔ نیمه‌شب، پرگو، کش‌دار و آبکی بود، این نمایشنامه درست و به‌قاعده بود. به‌جای کتاب‌خانه نیمه‌شب، مهمانسرای دو دنیا بخوانید!
        

          دومین نمایشنامه ای که خواندم. خوب بود اما برای من گیرایی خرده جنایت ها را نداشت. 
پیش به سوی نمایشنامه بعدی
        

          یادمه این کتاب رو حدودا ۷ سال پیش به پیشنهاد معلم فلسفه‌ام خوندم و بعدش عاشق نمایشنامه و بخصوص نمایشنامه‌های امانوئل اشمیت شدم؛ ولی این کتاب همیشه محبوب‌ترینشون می‌مونه برام.
        

          قشنگ بود و دوستش داشتم.
اما کتاب خرده جنایت های زناشوهری قشنگ تر بود.

        

          یکی از قشنگین ترین و احساسی ترین نمایشنامه هایی که خوندم:)
یکم این روزا کم حرفی بهم حجوم اورده
امیدوارم درمورد کتابای بعدی بیشتر حرف بزنم
چون خیلی حرفا برای گفتن دارم...
        

          یادداشتی بر نمایشنامه مهمانسرا دو دنیا 


           خلاصه نمایشنامه"مهمانسرا دو دنیا"

"مهمانسرا دو دنیا" داستانیه که تو یک مهمانسرا مرموز رخ میده. این مهمانسرا به عنوان نقطه تلاقی دو دنیای متفاوت عمل می‌کنه.
 شخصیت‌ها از زمینه‌های مختلف و با داستان‌های زندگی متفاوت وارد این مهمانسرا میشن و اونجا با یکدیگر ملاقات می‌کنن. هر شخصیت با چالش‌های خاص خودش روبرو میشه و از طریق گفتگوها و تعاملاتشون، به درک عمیق‌تری از خود و دیگران دست می‌یابند. این نمایشنامه به بررسی مفاهیمی چون هویت، عشق، ترس و امید می‌پردازه و نشون میده که چگونه تجربیات مشترک میتونه افراد رو به هم نزدیک‌تر کنه.

نویسنده این نمایشنامه اریک امانوئل اشمیته فرانسوی بلژیکیه که در سال 1960 در خانواده ای کاملا غیر مذهبی در اطراف شهر لیون فرانسه متولد شد.

وقتی اشمیت یکبار در سنین کودکی همراه مادرش به دیدن تئاتری از ادموند رستان رفته بود به نوشتن علاقه مند شد و کارشو از همون موقع شروع کرد.

اشمیت دکترای فلسفه داره و همچنین رمان و داستان کوتاه هم می‌نوشته.

از اثار مطرح و محبوب اشمیت میشه به همین مهمانسرا دو دنیا و خرده جنایت های زناشویی اشاره کرد.

توی این نمایشنامه شخصیت ها در جایی میان دو دنیا حضور دارن و هرکدام زندگی،سوال ها،آرزو ها و حسرت های مختلفی دارن.ولی هرکدوم در آخر کم و بیش تغییر پیدا میکنن و به یک آگاهی ای می‌رسن،و همین موضوع باعث میشه مخاطب به فکر فرو بره.
        

          واقعاً گیراست. کم پیش می‌آد بشینم یک نمایشنامه نسبتاً طولانی رو نان-استاپ بخونم.