نکته ی مثبتی که میتونم راجع به این نمایشنامه بگم اینه : تعلیق و ضربه ی آخر داستان جالب بود...روند ثابت داستان رو تغییر میده
        

          یکی‌از کتاب های مورعلاقه م.روابط انسانی به بهترین شکل ممکن توصیف شده.با جزئیات.برای افرادی که روابط عاطفی و پیجیده برایشان جذاب است.
        

          چهارمین کتاب اشمیت ⁦🌱✿
.
به اندازه سه کتاب قبلی دوستش نداشتم ولی حتما باید درموردش می‌نوشتم چون ذهنم رو خیلی درگیر کرده بود.
در واقع چون دست گذاشته بود روی مسئله‌ای که مدت زیادی درگیرش بودم؛ ترس از عادی شدن، نگرانِ معمولی بودن.

مثلا وقتی توی جمعی هستی، ترجیح میدی حرفی نزنی چون شاید حرفت خیلی عادی باشه.

آدم‌هایی که دوسشون داشتم و ازشون دور بودم. وقتی که چندسال گذشته بود، ترجیح می‌دادم نبینمشون، چون خیلی به این دیدار فکر کرده بودم  و وقتی میخواستم اونهارو ببینم باید توی شرایط خاصی می‌بودم.

اکثر اوقات توی جمع‌هایی که درمورد کتاب صحبت می‌شد سکوت کردم، شاید چون حرف‌هایی که می‌خواستم بزنم خیلی خاص نبودن.

توی گروه‌ها خیلی چت نمی‌کردم چون انگار اون هاله‌ای که اطراف خودم ساخته بودم رو از بین می‌برد، بین حرف‌های بقیه گم می‌شدم، به این نتیجه می‌رسیدم که صحبتم حتما مهم نبوده.

ترجیح می‌دادم با تصور بعضی چیزا زندگی کنم تا این‌که برم تجربه‌شون کنم و متوجه بشم اون‌قدر خاص نبودن.⁦⁄⁠ ⁠⁄⁠•⁠⁄⁠-⁠⁄⁠•⁠⁄⁠ ⁠⁄
مثلِ وقتایی که اونقدر تو رویا فرو میری که واقعیت رنگ میبازه...
.
من به این نتیجه نرسیدم که کتاب‌های اشمیت یه سری دیالوگن، شاید چون عمیقا بعضی از این دیالوگ‌هارو زندگی کردم.
به همین دلیل براش ارزش زیادی قائلم.💙
‌.
از یه سری لحاظ کتاب رو نپسندیدم، به نظرم شخصیت مورد نظر( از این جهت که اسپویل نشه) برخوردش مثلِ سیب زمینی بود.
ترجمه کتاب هم خیلی زیادی محاوره‌ایه.
.
📘از متن کتاب:
لارسن: ماجرای ما واقعیه، به هم نزدیکیم، با هم حرف می‌زنیم، هرروز همدیگرو لمس می‌کنیم. هر روز وقتی بیدار می‌شم پشت گردنش رو می‌بینم. ما این خطرو پذیرفتیم که یا همدیگرو راضی کنیم یا مأیوس. شما هیچوقت شهامتش رو نداشتید که یک زوج بسازید.

لارسن: شهامت! شهامت قبول کردن تعهد، اعتماد کردن. شهامت این‌که دیگه مرد رویایی نباشید بلکه مرد واقعی باشید. می‌دونید معنی صمیمیت چیه؟ معنیش چیز دیگری نیست مگر آگاه بودن به حدود توانایی خود. باید با قدرت خود برای همیشه وداع گفت، و باید این مرد حقیر رو نشون داد بدون اینکه سرتونو پایین بندازید.

لارسن: از کجا بدونم راست می‌گید؟
زنورکو: از بی‌قوارگیش. دروغ ظرافت داره، هنرمندانه است، اون‌ چیزی‌رو بیان می‌کنه که باید می‌بود، درحالی که حقیقت محدود میشه به چیزی که هست.

سراپاشو غرق هدیه می‌کردم، دیگه برای اولین بار تو زندگیم میدونستم با پولم چکار کنم. و اون اونقدر منو دوست داشت که باعث می‌شد من هم خودمو دوست داشته باشم.

فکر می‌کنید که نوازش آدم‌هارو به هم نزدیک می‌کنه؟ نه، آدم‌هارو از هم جدا می‌کنه‌. نوازش کلافه می‌کنه، اعصاب خرد کنه. فاصله‌ای بین کف دست و پوست به وجود می‌آد، در پس هر نوازشی دردی هست، دردِ اینکه نمیشه واقعا به هم رسید.
.
۱ شهریور ۱۴۰۳

        

          یک روات اشمیتی از عشق :))
        

          در وصف این نمایشنامه باید بگم اشمیت شما را تا پایان می‌کشونه و بعد یک سطل آب یخ روی سر شما خالی میکنه و تا به خودتون مسلط میشید دوباره و دوباره این کار را تکرار میکنه.
این کتاب اولین نمایشنامه‌ای بود که از اشمیت خوندم و به تنهایی برای اینکه طرفدار این نویسنده بشم کافی بود.
نمایشنامه را بخونید و کشف کنید رازی که سالها سر به مهر مونده چی بوده.
حتی به نظرم این کتاب به مذاق خواننده‌ی پلیسی و جنایی خواندن هم خوش خواهد اومد چون به دنبال کشف راز نامه‌ها راهی خانه ای در جزیره ای دور افتاده میشید.
        

          حتی نمی تونم چند خط از چیزهایی که زیرشون خط کشیدم و جمله هایی که تکرارشون می کردم زیرلب رو به عنوان ریویو بنویسم!
فقط-با خوندن این و یادآوری مهمانسرای دو دنیا- احساس می کنم که باید زندگیم رو اشمیت بخونم، اشمیت بخونم، و اشمیت بخونم...


+یازده آذر، درراه، کنار شیشه ی قطار که یکریز باران می خورد-و زردونارنجی های بکر پاییز را پشتش داشت- خوانده شد. 

ممنون از شقایق برای هدیه ش. :)
        

          چند سال قبل با یک نویسنده آشنا شدم که قرار بود با هم مرتبط باشیم برای کاری. آدم خوبی بود ولی آبمان توی یک جوب نمی‌رفت. همین شد که یک به دو نرسیده رابطه از هم گسست. آقای زنورکو عجیب من را یاد آقای نویسنده می‌انداخت و دیالوگ‌های لارسن گاهی خودم را یادم می‌انداخت و شیطنت‌هایش سر کیفم می‌آورد.
جدا از این قرابت شخصی، شخصیت‌های دقیق و تمیز، دیالوگ‌های زبردستانه که ذره‌ای به بیانیه‌دادن نزدیک نمی‌شد و در عین‌حال عمیق و دقیق احساسات شخصیت را می‌شکافت، غافلگیری‌های درست و به‌موقع و تناقض دو نگاه زنورکو و لارسن درباره‌ی عشق و دوست‌داشتن فوق‌العاده بود.
امروز داشتم به همکارم می‌گفتم: اشمیت توی ذهنم شبیه توصیفاتی است که توی کتاب‌ها از سقراط خوانده‌ایم. بین قصه‌ها راه می‌رود. بی‌پروا به چالش می‌کشد و فلسفه‌ورزی‌اش را خیلی نرم در دهان شخصیت‌ها می‌گذارد.

جایی از قصه انگار اشمیت خودش را و زیست نویسندگی‌اش را به چالش بکشد، از زبان زنورکو می‌نویسد:  «به نظرم واسه این ادبیات رو مراد خودم کردم تا دیگه به خودم زحمت زندگی‌کردن ندم.»
این حرف شاید از دهان زنورکو راست باشد ولی درباره‌ی خود اشمیت نه. نوشته‌های اشمیت گواهی می‌دهند که زحمت قصه‌کردن زندگی را خیلی کشیده.
        

          اشمیت برایم جزو آن دسته از نویسندگان است که بدون هیچ شکی و با اعتماد صد‌در‌صد سراغ کتاب‌هایش می‌روم. آن‌قدر به توانایی‌اش در توصیفات خوب و به کار گرفتن ذهن خواننده ایمان دارم، که ناخودآگاهم راه رهایی از خستگی و آشفتگی امتحاناتِ تمام نشدنی را اشمیت‌خوانی تشخیص می‌‌دهد و زمانی به خودم می‌آیم که بیش از نیمی از کتاب را خوانده‌ام.

نویسنده‌ای نامدار به نام زنورکو که جایزه‌ی نوبل ادبی را گرفته است، تنها در جزیره‌ای در دریای نروژ زندگی می‌کند. او شدیدا مردم‌گریزانه به زندگی خود ادامه می‌دهد و به هیچ وجه راضی با دیدار با هیچ فرد و روزنامه‌نگاری نمی‌شود. اما فردی به نام لارسن که خود را روزنامه‌نگار معرفی می‌کند بالاخره موفق می‌شود با او دیدار کند تا در مورد آخرین کتاب او که به موضوعی کاملا متفاوت پرداخته، صحبت کند. بیست کتاب قبلی زنورکو در مورد مسائل فلسفی بودند ولی او به یک‌باره در کتاب بیست‌و‌یکم از عشق حرف می‌زند و سروصدایی عظیم بر پا می‌کند. نوای اسرارآمیز نمایشنامه‌ای در یک پرده است که به بازی بی‌رحمانه‌ی موش و گربه‌‌ای تبدیل می‌شود و رابطه‌ مرموز بین این دو فرد را با فراز و فرودهایی به جا و غافل‌گیرکننده به تصویر می‌کشد.


        

          دفعه اولی بود که یک نمایشنامه می خواندم و ساختارش برایم جالب بود. 

داستان در یک اتاق می گذرد و بیشتر گفتگو محور است. دو شخصیت با هم صحبت می کنند پیرامون شخصیت نفر سومی که در آنجا نیست. دو مرد در مورد یک زن.

نویسنده پیرامون عشق بین زن و مرد مسائل مختلفی را در قالب گفتگو بیان می کند. فلسفه را وسط بحث می ریزد و نسبت محبت و رابطه زناشویی را می سنجد. به گمان من یک نمایشنامه هالیوودی است که کلی ابتذال وسطش ریخته تا مطالب فلسفی اش را به خورد مخاطب بدهد. اگر کسی بخواهد فیلم مبتذل از آن درست کند، می تواند.

هر از چندگاهی غافلگیری دارد و این یعنی مخاطب خیلی از همراهی با آن خسته نمیشود.

در کل خواندنش را به کسی توصیه ای نمی کنم که خیلی آورده ای ندارد.
        

          دارم به اشمیت علاقمند میشم.. :))
        

          اشمیت دیگه کارکردش رو برام از دست داده‌. فقط روژان ۱۶-۱۷ ساله می‌تونه دوسش داشته باشه. برای روژان ۲۲ ساله چیزی به غیر از چند تا جمله‌ی قشنگی که زیرش خط می‌کشه نداره.