باور می‌کنی که غم، پیشاپیش تو
پرچم سرنوشتت را بر دوش می‌برد؟
      

        پرنده‌ی رنگین غمگین:(.

Merged review:

پرنده‌ی رنگین غمگین:(.
      

        من، زندگی رو واسه‌ی زیستن نمی‌خواستم، می‌خواستم بنویسمش، خلقش کنم، مهارش کنم، اینجا، وسط این جزیره، تو ناف دنیا.
      

        سوال‌های بد جواب‌های خوب.
      

        Love, like starlight, never dies.
      

        من هم مثل محسن این روزها خیلی به مسیر گلوله و آدم‌ها فکر می‌کنم به طنابی که بافته میشه تا  طناب دار بشه به چوبی که از درختی کنده میشه تا چوبه‌ی دار بشه هم خیلی فکر می‌کنم.
...

⟨عجب تصوراتی ذهن محسن را مشغول کرده است«من و گلوله‌ی آر-پی-جی، هر دو با یکدیگر راه می‌افتیم. او از انبار مهمات دشمن و من از خانه. قدم به قدم و لحظه با لحظه به سوی همدیگر می‌آئیم تا...» چشمم را رو هم می‌گذارم و فکر می‌کنم. کاش آدم بداند گلوله لحظه‌ای که حرکتش را آغاز می‌کند چه شکل و شمایلی دارد. شکل و شمایلش که معلوم است. پس چه؟...شکل و شمایل نه!...کاش آدم بداند جعبه محتوی گلوله چطور دست به دست می‌شود. هرلحظه در کجا و چه مسیری را طی می‌کند. سربازی که از انبار مهمات بیرونش می‌کشد چه ریختی دارد. قامتش چگونه است. سیاه است. سفید است. بلند قامت است. کوتاه است. زن دارد، ندارد و... چه فکر می‌کند...؟. آیا فکر می‌کند لحظه‌ای که یکی از گلوله‌های داخل جعبه پرواز کنان جلو می‌رود چه فاجعه‌ای ببار می‌آورد؟... چه کسی را می‌کشد؟...دل کدام مادر را می‌لرزاند!...خنده‌ی کدام طفل را تا آخرین لحظه‌ی میرای زندگی بر لبانش می‌خشکاند؟...یا نه!...یا لبخند به لب، جعبه را تحویل می‌دهد، دست‌هایش را می‌تکاند و می‌گوید
_خب برادر، تموم شد. پانصد و هفتاد جعبه...بیا این رسید را امضا کن!⟩
      

        با خودم گفتم شاید بهتر است بهش سنبل‌الطیب بدهم. این چاره‌ای بود که کسب و کار من برای بیچارگی او داشت. چقدر چاره‌هایمان کم و ناچیزند.
      

        شما پیر می‌شوید اما شبحتان هیچ‌وقت پیر نمی‌شود.
      

        «ما جان به دربردیم. هم‌ تو هم من. آن‌هایی هم که جان سالم به در می‌برند یک وظیفه‌ای دارند. وظیفه‌ی ما این است که همه‌ی زورمان را بزنیم که به زندگی ادامه بدهیم وَلو زندگی‌هامان بی‌عیب و ایراد هم نباشد.»
      

        عکس یادگاری، توی پیله گم شد، لبخندهای ما هم گم شد_ به پیله رفت.
      

        شبیه یک مستند بود.

《تو تا وقتی به جنگ ادامه می‌دهی نمی‌فهمی جنگیدن چه‌قدر فرسوده‌ات می‌کند. باید یکی آتش‌بس بدهد، سلاحت را زمین بگذاری، نفسی بکشی و به ویرانه‌های اطرافت نگاه کنی تا بفهمی چه‌قدر جنگیده‌ای.》
《آدمیزاد اگر گریه کردن بلد نبود حتما دیوانه می‌شد.》
      

        《من فقط به جوراب گوله‌شده‌اش فکر می‌کردم، به این که لحظهء آخر فقط نگران این بود که جوراب از روی سنگ لیز نخورد پایین، به این که جوراب را گذاشته بود توی جیب پیراهنش تا نیفتد پایین.》
      

        «اما ماهی سرخ كوچولو خوابش نبرد، شب تا صبح همه‌اش در فكر دریا بود.»
این ویژگی قصّه است.
      

        Powerful words can be a whisper.
      

        «نمی‌دانستم چرا می‌خواهم گریه کنم ولی همین‌قدر می‌دانستم که اگر کسی از نزدیک به من نگاه می‌کرد و یا با من حرف می‌زد، اشک‌هایم از چشمانم جاری می‌شد و بغضم در گلویم می‌ترکید و یک هفته تمام گریه می‌کردم. می‌توانستم تلاطم و لبریز شدن اشک را در خودم حس کنم، مثل لیوان آبی که لبریز است و در محل ناآرامی قرار دارد.»