ساده، کوتاه اما نمادین!
در این داستان کوتاه، یک مرد آمریکایی و زنی به نام جیگ در اسپانیا با هم به گفت‌وگو می‌پردازند. در یک ایستگاه بین‌راهی قطار درباره‌ی تصمیمی دشوار که به طور ضمنی به سقط جنین اشاره دارد، بحث می‌کنند. 
همینگوی، تپه‌هایی چون فیل‌های سفید را در سبک مدرن نوشته و این اثر یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های [نظریه‌ی کوه یخ] اوست.
همینگوی معتقد بود، داستان باید مثل کوه یخ باشد؛ یعنی فقط بخش کوچکی از آن قابل مشاهده و بخش عمده‌ی معنا و جزئیات، پنهان باقی بماند. در این سبک، نویسنده به جای توضیح مستقیم احساسات و افکار شخصیت‌ها از کنش‌ها، گفت‌وگوها و جزئیات ظاهری برای نشان دادن آن‌ها استفاده می‌کند. این روش باعث می‌شود که خواننده فعالانه در تفسیر داستان مشارکت کند و با تفکر و برداشت شخصی به معانی عمیق‌تری دست یابد. 
همینگوی در این داستان از دیدگاه عینی بهره برده‌است. در این زاویه‌ی دید، نویسنده بدون ارائه‌ی احساسات و افکار و یا نظرات شخصیت‌ها فقط اتفاقات و کنش‌های قابل مشاهده را بیان می‌کند. [سبک روایتی بی‌طرفانه و بدون قضاوت]
در سال ۱۹۲۷ [درست زمانی که تپه‌هایی چون فیل‌های سفید نوشته شد] ژنرال فرانسیسکو فرانکو بر اسپانیا حکومت می‌کرد و سقط جنین قانونی نبود.
از برخی نمادها در دیالوگ و متن داستان می‌توان به موارد زیر اشاره ‌کرد:
۱. اگر دیالوگ [میشه همه چیز داشته باشیم] را از دیدگاه مرد آمریکایی بررسی کنیم به این نتیجه می‌رسیم که به شیوه‌ای از زندگی لذت‌گرایانه [hedonistic lifestyle ] اشاره می‌کند که در آن لذت و خوشی به عنوان هدف اصلی در نظر گرفته می‌شود. چنین افرادی معمولا فقط به دنبال تجربه‌های خوشایند و لذت‌های جسمی و ذهنی هستند که منجر به توجه کمتر به پیامدهای نامطلوب و بلند مدت عدم مسئولیت‌پذیری اجتماعی، می‌شود.
اما کلمه‌ی [همه‌چیز] در همان دیالوگ از دیدگاه جیگ، به معنای خانواده است.
۲. پرده‌ی بامبویی بار، نشان‌دهنده‌ی تغییر وضعیت است.
۳. طعم‌ شیرین‌بیان که دختر به آن اشاره می‌کند، متناقض با نگرش او نسبت به همه‌چیز در زندگی‌اش است. 
۴. تپه‌ها که شبیه شکم‌های برآمده هستند نماد بارداری هستند. 
۵. فیل سفید نشان‌دهنده‌ی چیزی باارزش نادر اما پردردسر که نماد بچه است. 
۶. هر کدام از خطوط موازی ریل‌ها سمبل نقش هر یک از شخصیت‌ها در رابطه‌اشان است.
اما پایان باز این داستان!
مجموعا این اثر به فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم اشاره دارد که بطور خلاصه می‌گوید: شما به دنیا آمده‌آید و وجود دارید ولی تا زمانی که معنایی برای خود پیدا نکرده‌اید، هیچ‌چیز نیستید. 
پس به‌نظر همینگوی، فرقی نمی‌کرد که این زوج چه تصمیمی بگیرند؛ مهم این بود که حتما تصمیمی بگیرند!
      

        روایتی شیزوفرنیک اما متفاوت از جنگ!
ونه‌گات توو این کتاب بسیار هوشمندانه دیده‌های خودش رو از بمباران فجیع درسدن آورده. آمیختن مسائل جنگ جهانی با فرازمینی‌ها و سفر در زمان یکی از ویژگی‌های این کتابه که شما رو دائما توو دوراهی باور کردن و باور نکردنش قرار میده و مدام به عقل بیلی پیلگریم (شخصیت‌ اصلی)، عقل نویسنده و حتی عقل خودت شک می‌کنی :). و علاوه بر اون خیلی باظرافت مسائل اجتماعی رو داخل همون صحنه‌های علمی تخیلی رسم کرده. مثل اونجایی که تلویزیون می‌دید و یکهو فیلم برعکس شد و جنگ رو از برعکس می‌دید که موشکا برمیگردن و همه چیز بر میگرده سرجاش. :) یا مثل باغ‌وحشی که آدم‌فضاییا توو ترالفامادور (سیاره‌شون) از آدما درست کردن و... 
نوع روایت ونه‌گات مثل باقی داستان‌هاش آمیخته با کمدی تاریک هست. متاسفانه خیلی‌ از ما دچار این اشتباه می‌شیم که در کمدی تاریک دنبال خندیدن هستیم! کمدی تاریک خیلی جاها قرار نیست ما رو بخندونه. قراره تلنگر بزنه. طعنه بزنه. کنایه بزنه. و حتی پوزخند بزنه. 
از طرفی جاهایی کمدی تاریک ما رو می‌خندونه! چون احتمالا توو اجتماع با اون موضوع سر و کار داشتیم و زخم خوردیم ازش. بازم اگر ما رو خندوند، مثلا راجع به این کتاب که درباره جنگ هستش؛ دلیل بر این نمیشه که جنگ رو چیز خنده‌دار و خوشایندی به تصویر کشیده باشه و شوخی کرده باشه!!  [با توجه به یادداشت‌های مربوط عرض کردم این قسمت رو.]
به هر صورت، این کتاب، کتاب خاصی هست و ارتباط گرفتن باهاش مقداری سخته و احتمالا موردپسند همه نباشه :)💔
      

        مرموز در عین شفافیت و گیرا در عین پیچیدگی!
نویسنده‌ای هستی که می‌دونی آخرین کتاب زندگی‌ت (دور از جونتون :) ) رو داری می‌نویسی، چی می‌نوشتی؟! اسم کتاب رو چی می‌ذاشتی؟!
جاسوس اول شخص، آخرین کتاب سم شپرد عزیز، یه خداحافظی موندگار با جهان ماست. یه خداحافظی جانانه که نشون‌دهنده‌ی قدرت مرگ و سیاهیه که انسان هر چقدر به مقامی دست یافته باشه، بالاخره روزی گریبان‌گیرش میشه. کتابی که شاید نویسنده می‌خواسته برای آخرین بار خودش کاراکتر قصه‌ش باشه. اثری که همه‌ چیز داستانش رو به افول میره، به جز غم! 
      

        ایده‌ی خوب اما اجرای نامطلوب!
روند و روایت توی ابتدای کتاب تا حدی جذاب و پر کشش هست اما از نیمه‌های کتاب به بعد کشش رو از دست میده. برای من اینجوری بود که پس کی تموم میشه؟!... و در آخر هم احساس می‌کردم نویسنده‌ نمیدونسته چطور سر و ته داستان رو هم بیاره و یه پایان پیش پا افتاده برای کتاب انتخاب کرده.  شاید یه کودک پنج ساله می‌تونست پایان‌بندی بهتری داشته باشه. :>

      

        سرگرم‌کننده!
اگر دلت می‌خواد صرفا یه سری جمله‌های اینستاگرامی و استوری‌طوری  راجع به زن بخونی، پیشنهاد می‌کنم. احتمالا برای نوجوون‌ها جذاب‌تر به چشم بیاد. 
شاید بی‌منطق باشه ولی از کتاب‌هایی که توو هر صفحه‌ش یه نوشته‌ی کوچولو داره و بقیه‌ش خالیه خوشم میاد‌(منظورم این نیست از پرنوشته ها بدم بیاد. از اینا بیشتر خوشم میاد). برا همین خوندم :)
      

        کتابی زرد اما عامه‌پسند!
دیگه من چی از پیرنگ و شخصیت‌پردازی و فضاسازی این کتاب بگم وقتی خود منتقدین بزریلی به کوئیلو گفتن نویسنده‌ی سطح پایین با داستان‌های سطحی و ساده :>
اما چرا منِ ایرانی کیمیاگر یا بقیه آثار کوئیلو ذهنم رو قلقلک میدن؟ چون پس ذهن ما هنر (موسیقی، داستان، شعر، نقاشی و...) آمیخته با عرفان شرقی هست و کوئیلو با دامن زدن بسیار سطحی به عرفان، مخاطب شرقی رو با خودش تا تهش می‌کشه تا یه پیام خیلی بی‌منطق رو بهش بده: به دنبال نشانه‌ها و هر چی قلبت می‌گه برو، حتی اگر سر از اهرام مصر در بیاری. حتی اگر اون نشانه‌ها توو خواب تو باشن!!!
یادمه چند بار خواب دیدم با اسلحه به آدما شلیک می‌کردم... :)
ممنون از صبوریتون🪽🩷°