.
از همان شروع زندگی متأهلی، در خانه بودن و به قول خودم، آزاد بودن را انتخاب کردم. تا الان که پانزده سالی می گذرد، از انتخاب خودم راضی بوده ام. ولی گاهی پیش آمده که تردید کرده ام، خسته شده ام، خودم را در گرداب روزمرگی ها دیده ام. در نهایت گوشه ای نشسته ام و خودم را از بیرون نگاه کرده ام و دوباره مصمم تر از قبل در خانه مانده ام و بزرگ شدن بچه هایم را لحظه لحظه رصد کرده ام و از ثانیه های با هم بودنمان لذت برده ام. هیچ وقت عنوان زن خانه دار را دوست ندارم و در برگه های معرفی نامه، روبروی شغل، گزینه ی خانه دار را خط می زنم و به جای آن می نویسم؛ مادر!
اگر شما هم چنین حسی دارید و اگر شب ها، قبل از خواب سری به آشپزخانه می زنید و بعد به اتاق خواب بچه ها می روید و روانداز آنها را چک می کنید و بعد چراغ ها را خاموش می کنید؛ خواندن کتاب «چراغ ها را من خاموش می‌کنم » برایتان جذاب خواهد بود. 
داستان زن ارمنی به نام کلاریس در دهه ی چهل شمسی در شهر آبادان...
⁦✔️⁩زویا پیرزاد،  نویسنده ارمنی‌تبار اهل ایران است که سال ۱۳۸۰ با رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم جوایزی همچون بهترین رمان سال پکا، بهترین رمان سال بنیاد هوشنگ گلشیری، کتاب سال وزارت ارشاد جمهوری اسلامی و لوح تقدیر جایزه ادبی یلدا را به دست آورد.
🌱 من این کتاب را از اپلیکیشن نوار با صدای شبنم مقدمی کوش دادم. شیوه روایت و تغییر لحن ها جذابیت داستان را بیشتر کرده بود.
        

          به نظرم از ماجرای کتاب جذاب تر، نحوه ی روایتگریِ نویسنده بود که خیلی حرفه ای محسوب میشد.
        

          کلاریس شخصیت اول داستان ، زن خانه‌دار اهل ارمنستانه که سه تا بچه داره و مسئولیت رسیدگی به اونا و شوهرش تمام زندگی ش رو فرا گرفته. و بزرگترین چالشی هم که داره و باهاش درگیره همینه! آیا کلاریس به‌خاطر همسر و فرزندانش ، خودش و علاقه مندی‌هاشو فراموش کرده؟ پس وقت رسیدگی به خودش چی؟ کلاریس به خوشحالی همه خانواده ش اهمیت میدهد ، اما خودش برای چه کسی مهم است؟ 
نویسنده روایت خوبی رو در یافتن پاسخ این سوالات کلاریس همراه مخاطب طی میکنه.‌ این رمان از نظر من قوی‌تر از سایر آثار پیرزاده و ارزش خوندن رو داره. بخصوص اگر خانه‌دارید.
کلاریس منو یاد هنگامه قاضیانی در فیلم « به همین سادگی» میندازه.
        

          پیرزاد نویسنده‌ای بود که با انتشار رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم خوش درخشید، رمانی که هم گوشه‌چشمی به پسند مخاطبان عادی ادبیات داشت و هم پاسخ‌گوی سلیقه‌ی منتقدان ادبی بود. این رمان داستان زندگی یک خانواده‌ی ارمنی در آبادان است و از منظر شخصیت زن داستان روایت می‌شود. «سه کتاب» و «عادت می‌کنیم» و ترجمه‌ی «آلیس در سرزمین عجایب» لوئیس کارول آثار دیگر زویا پیرزاد هستند که نشر مرکز چاپ کرده.



ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
        

          روای جزئ نگر کتاب رو دوست داشتم . نوع روایت کتاب ساده جذاب و گیرا بود.  پرداخت داستان و شخصیت ها خوب بود. از نظر من که کار قوی هست.
        

          کتابی پر از جزئیات و زنانه نویسی. این کتاب را به خیلی ها که در ابتدای مسیر کتابخوانی هستند پیشنهاد میکنم
        

          حدود ۱۵ سال پیش کتاب رو خوندم و چون خودم زن بچه داری نبودم درکش نکردم و باهاش ارتباط برقرار نکردم 
ولی الان که شدیدا درگیر زندگی و بچه ها شده ام و تکه هایی ازش در ذهن دارم دوست دارم دوباره بخونمش
        

          کلا کتابهایی که به زبان ساده زندگی روزمره رو روایت می کنه دوس دارم علی الخصوص که موضوع و سوژه برام جدید و تجربه نشده باشه
از زویا پیرزاد عادت می کنیم هم خوندم ولی اینو خیلی بیشتر دوست داشتم
هم کتاب خوبیه برا مطالعه (حتی برای کسایی که اهل مطالعه نیستن) هم الگوی خوبیه برای نوشتن
        

          در این کتاب داستان روزمرگی های یک زن متاهل و بچه دار با تمام دغدغه هاش رو میخونیم ولی اون چیزی که این کتاب رو شاید از خیلی از کتابهایی که داستان های مشابه دارن متمایز میکنه، هنر نویسنده در بیان جزئیات هست که اینقدر قشنگ جز به جز تفکرات و کارهایی که یک زن با اونها درگیره رو بیان میکنه. فکر میکنم از اون دسته کتابهایی هست که بعد از یکی دوسال، از خوندن دوباره ش هم لذت میبرم.
        

          کتاب داستان خاصی نداشت بی سروته بود پر از جزئیات بیخود و بی فایده، موقع خواندن کتاب انگار که در ذهن یک فرد وسواسی زندگی میکردم
        

          من نقدای خوبی از این کتاب خونده بودم اما خود کتاب نتونست زیاد جذبم کنه و متاسفانه اواسطش رهاش کردم
        

          هر وقت که بی حوصله میشم و دوست دارم توی دنیای دیگه ای که بهم حس خوب میده سیر کنم میرم سراغ این کتاب . 
فکر کنم تا حالا 6 بار خوندمش ❤
        

          توی این کتاب شما با کلاریس ۳۸ ساله که مادر سه تا بچه ست همراه میشید. در طول داستان، آینه هایی که هرکدوم از شخصیتهای داستان اطراف کلاریس میزارن تا بتونه خود الانش رو بهتر ببینه خیلی برای من تماشایی بود.
بار اصلی تغییرات داستان رو همسایه ی جدیدشون به دوش میکشه که واقعا من تعجب کردم  از  تک تک شخصیت های این خانواده، انقدر عجیب بودن😅
و درنهایت، شما با این کتاب، همپای کلاریس میرید استور و شکلات رو برمیدارید و شرشر عرق میریزید تا برسید خونه، از پرحرفی دوقلوها سردرد میگیرید و اضطراب اماده نبودن عصرانه بچه ها رو کشید... واقعا همینقدر خوب با کلمات تصویرسازی کرده بودند .
        

          همیشه کلیشه‌ای ترین موضوعات ممکن را _همه‌جا_ باید از زبان کسانی بشنوید که دوست دارند همه چیز را به فمینیسم ربط بدهند.
مِن جمله این کتاب را. شاید همین مانع شده بود تاحالا که بخوانمش.
بالاخره با معرفی زبان در نوشته های این نویسنده ترغیبم کرو بخوانم . شاید بیشتر برای این که دیدگاه ها فمینیستی اش را پیدا کنم و بگویم چطور نباید مثل این نویسنده بنویسم.
حالا بعد از یک هفته عمیقاً دلم می‌خواهد بتوانم به زبانِ سهل و ممتنع این نویسنده برسم. قلّه زنانه ای که چقدر شبیه واقعیت بود. شیرینی دقت های زنانه نویسنده را واقعا دوست داشتم. یاد زمانی افتادم که سیمین میخواندم.
و خلاصه همه چیزِ کتاب را دوست داشتم. 
پایان بندی کتاب گرچه می توانست بیشتر پردازی شود اما با این حال از پایان بندی هایی به نظر نمی رسید که سر هم بندی شده باشد.
خواندنش را به کسانی که مثل من حجاب هایی جلوی چشم هایشان را گرفته توصیه میکنم خودشان را محروم نکنند!
        

          بین امتحان های ترم اول دوم دبیرستان
لابه لای کتاب های درسی
چراغ هارا من خاموش میکنم، تعدیل کننده ی احساسات نوجوانی ام بود
بسیار بسیار دوستش داشتم
        

          با داستانی یکنواخت رو به رو هستیم، اما شاید همین مورد، اولین تیر نویسنده باشد برای هدف گیری موضوع، "زن ایرانی".
زندگی یک مادر خانه‌دار در دهه ١٣۴٠ هم به همین یکنواختی است، که به واسطه آمدن مادر بودنش، همسر بودنش، خواهر و فرزند بودنش، خلاء تنهایی‌اش، بزرگ‌تر و بزرگ‌تر می‌شود.

باید مراقب چراغ‌های خانه‌هایمان باشیم، نکند خاموش شوند... 
        

          داستان خیلی آروم جلو رفت ولی تصویر سازی داستان خیلی زیبا بود و باعث شد که کتاب به قلبم بشینه :)
        

          وارد رستوران زیبایی می‌شید.  براتون پیش غذا میارن، میخورید،خوشمزه، سالادهای که دوست دارید، دسرهای رنگارنگ، همه را می‌چشید و منتظر غذای اصلی هستید. 
با این همه خوشمزگیها، غذای اصلی کباب برگه؟ شاید هم بهتر. وسطهای کتاب متوجه می‌شید که غذای اصلی همونهاست که خوردید و دارید میخورید. 
این رمان انگار همش حاشیه‌س، متن اصلی نداره. آخرش میگید: خوب که چی؟
        

          به توصیه یکی از عزیزان بهخوانی خواندنمش...

نکات منفی:
بعنوان یک داستان خوب بود ولی روندش بقولی ژانر slice of life بود و مثل زندگی های عادی  همه‌مون.... جلو و عقب و پرش نداشت... بهمین جهت منتظر هیجان داخلش نباشید... پایانش هم خیلی چشم گیر نبود... 
بجز دیالوگ هایی که دوستان بهخوانی بعنوان بریده کتاب گذاشته اند هیچ نکته اخلاقی‌ای نداره

نکات مثبت:
چون از منظر یک خانم خانه دار -که در حال تربیت فرزندان و مدیریت فامیل میباشد- است، برای اون دسته از آقایون متاهلی که کار خانه و خانه داری براشون جایگاه ارزشمندی نداره، خوبه خواندنش... باعث میشه یکم زنان خانه‌دار رو درک کنند و اندکی در مسائل کمک‌حالشون  باشند البته که «کتاب راز هایی درباره زنان»  خیلی بهتر این مهم رو انجام میده...
حس میکنم نویسنده یا بهتره بگم نقش اصلی داستان متولد خرداد بوده... چون شنیده‌ام که خردادی ها خیلی جزئی‌نگرند و دو روح دارند و بقول کتاب مدام این ور ذهنشون با اون ور ذهنشون صحبت می‌کنه و شخصیتاً براحتی با خودشون صحبت میکنند و مشکلی هم با این صحبت ها که بین دوقلوی وجودیشون رخ میده ندارند...نویسنده این فضا رو خیلی جالب توصیف کرده و اگر یه خردادی اطرافتون هست، کمک می‌کنه بهتر بشناسیدش...

در کل یکبار ارزش خواندن داشت ولی مطمئنا دوباره نمیخونیدش...


        

          تعریف این کتاب زیاد شنیده بودم و دلم میخواست بخونم که بالاخره موفق شدم.
اون چیزی که تصورش میکردم نبود،اما روزمرگی های یک زن و کشمکشهایی که همیشه توی ذهنش هست رو به خوبی نوشته بود..
مسئله ای که خیلی مورد توجهم بود؛
این بود که چقدر در رابطه ی زوجی حرف زدن مهم و یک اصل بسیار بزرگه!
حرف زدن از همه چی، چیزایی که دوست داریم/یا نداریم،
توقعات و انتظارمون ، مسائلی که حالمونو خوب میکنه و دلمون میخواد از جانب همسر دریافت کنیم و....
و اگر این اتفاق نیوفته نتیجش میشه توجهی که کلاریس و امیل داشت!
که این به مرور میشه سمی برای روابط زوجین..