.
از همان شروع زندگی متأهلی، در خانه بودن و به قول خودم، آزاد بودن را انتخاب کردم. تا الان که پانزده سالی می گذرد، از انتخاب خودم راضی بوده ام. ولی گاهی پیش آمده که تردید کرده ام، خسته شده ام، خودم را در گرداب روزمرگی ها دیده ام. در نهایت گوشه ای نشسته ام و خودم را از بیرون نگاه کرده ام و دوباره مصمم تر از قبل در خانه مانده ام و بزرگ شدن بچه هایم را لحظه لحظه رصد کرده ام و از ثانیه های با هم بودنمان لذت برده ام. هیچ وقت عنوان زن خانه دار را دوست ندارم و در برگه های معرفی نامه، روبروی شغل، گزینه ی خانه دار را خط می زنم و به جای آن می نویسم؛ مادر!
اگر شما هم چنین حسی دارید و اگر شب ها، قبل از خواب سری به آشپزخانه می زنید و بعد به اتاق خواب بچه ها می روید و روانداز آنها را چک می کنید و بعد چراغ ها را خاموش می کنید؛ خواندن کتاب «چراغ ها را من خاموش می‌کنم » برایتان جذاب خواهد بود. 
داستان زن ارمنی به نام کلاریس در دهه ی چهل شمسی در شهر آبادان...
⁦✔️⁩زویا پیرزاد،  نویسنده ارمنی‌تبار اهل ایران است که سال ۱۳۸۰ با رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم جوایزی همچون بهترین رمان سال پکا، بهترین رمان سال بنیاد هوشنگ گلشیری، کتاب سال وزارت ارشاد جمهوری اسلامی و لوح تقدیر جایزه ادبی یلدا را به دست آورد.
🌱 من این کتاب را از اپلیکیشن نوار با صدای شبنم مقدمی کوش دادم. شیوه روایت و تغییر لحن ها جذابیت داستان را بیشتر کرده بود.
        

          به نظرم از ماجرای کتاب جذاب تر، نحوه ی روایتگریِ نویسنده بود که خیلی حرفه ای محسوب میشد.
        

          کلاریس شخصیت اول داستان ، زن خانه‌دار اهل ارمنستانه که سه تا بچه داره و مسئولیت رسیدگی به اونا و شوهرش تمام زندگی ش رو فرا گرفته. و بزرگترین چالشی هم که داره و باهاش درگیره همینه! آیا کلاریس به‌خاطر همسر و فرزندانش ، خودش و علاقه مندی‌هاشو فراموش کرده؟ پس وقت رسیدگی به خودش چی؟ کلاریس به خوشحالی همه خانواده ش اهمیت میدهد ، اما خودش برای چه کسی مهم است؟ 
نویسنده روایت خوبی رو در یافتن پاسخ این سوالات کلاریس همراه مخاطب طی میکنه.‌ این رمان از نظر من قوی‌تر از سایر آثار پیرزاده و ارزش خوندن رو داره. بخصوص اگر خانه‌دارید.
کلاریس منو یاد هنگامه قاضیانی در فیلم « به همین سادگی» میندازه.
        

          روای جزئ نگر کتاب رو دوست داشتم . نوع روایت کتاب ساده جذاب و گیرا بود.  پرداخت داستان و شخصیت ها خوب بود. از نظر من که کار قوی هست.
        

          پیرزاد نویسنده‌ای بود که با انتشار رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم خوش درخشید، رمانی که هم گوشه‌چشمی به پسند مخاطبان عادی ادبیات داشت و هم پاسخ‌گوی سلیقه‌ی منتقدان ادبی بود. این رمان داستان زندگی یک خانواده‌ی ارمنی در آبادان است و از منظر شخصیت زن داستان روایت می‌شود. «سه کتاب» و «عادت می‌کنیم» و ترجمه‌ی «آلیس در سرزمین عجایب» لوئیس کارول آثار دیگر زویا پیرزاد هستند که نشر مرکز چاپ کرده.



ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
        

          کتابی پر از جزئیات و زنانه نویسی. این کتاب را به خیلی ها که در ابتدای مسیر کتابخوانی هستند پیشنهاد میکنم
        

          حدود ۱۵ سال پیش کتاب رو خوندم و چون خودم زن بچه داری نبودم درکش نکردم و باهاش ارتباط برقرار نکردم 
ولی الان که شدیدا درگیر زندگی و بچه ها شده ام و تکه هایی ازش در ذهن دارم دوست دارم دوباره بخونمش
        

          کلا کتابهایی که به زبان ساده زندگی روزمره رو روایت می کنه دوس دارم علی الخصوص که موضوع و سوژه برام جدید و تجربه نشده باشه
از زویا پیرزاد عادت می کنیم هم خوندم ولی اینو خیلی بیشتر دوست داشتم
هم کتاب خوبیه برا مطالعه (حتی برای کسایی که اهل مطالعه نیستن) هم الگوی خوبیه برای نوشتن
        

          در این کتاب داستان روزمرگی های یک زن متاهل و بچه دار با تمام دغدغه هاش رو میخونیم ولی اون چیزی که این کتاب رو شاید از خیلی از کتابهایی که داستان های مشابه دارن متمایز میکنه، هنر نویسنده در بیان جزئیات هست که اینقدر قشنگ جز به جز تفکرات و کارهایی که یک زن با اونها درگیره رو بیان میکنه. فکر میکنم از اون دسته کتابهایی هست که بعد از یکی دوسال، از خوندن دوباره ش هم لذت میبرم.
        

          کتاب داستان خاصی نداشت بی سروته بود پر از جزئیات بیخود و بی فایده، موقع خواندن کتاب انگار که در ذهن یک فرد وسواسی زندگی میکردم
        

          من نقدای خوبی از این کتاب خونده بودم اما خود کتاب نتونست زیاد جذبم کنه و متاسفانه اواسطش رهاش کردم
        

          نمی‌دونم به ادبیات و ساختار دقیق و بی‌نظیر کتاب امتیاز بدم یا به محتوای اون! 
        

          توی این کتاب به دنبال اتفاق خاصی نباشید، خبری ازش نیست،، 
شاید بشه گفت که یه روایته... روایتی از زندگی یک همسر و همزمان یک مادر! نویسنده چالش های ذهنی و دغدغه های زن رو خیلی حرفه‌ای و دقیق در داستان جای داده طوری که از خوندنشون خسته نمی‌شید... با وجود همه این ها و با اینکه روند داستان آرامش بخش و دوست داشتنی بود برای ولی یه جاهایی قلم نویسنده از داستان بهتر بود... یعنی قلم‌ایشون مجبورتون می‌کنه به خوندن.یه جاهایی داستان یادتون میره و فقط ادبیات کتاب رو تحسین می‌کنید... 

        

          و پایان تجربه ی شیرین این کتاب✨️
شاید روند آرومش و اینکه تقریبا اتفاق خاصی تو کتاب رخ نمیده برای بعضی ها خسته کننده باشه ولی من عمیقا از خوندن این کتاب لذت بردم. با کلاریس همراه شدم و با کارهای دوقلو ها خندیدم و به تماشای ماجرای آرمن نشستم. اینقدر برام کتاب قشنگی بود که اصلا نفهمیدم  چجوری تموم شد.🥲🤏🏾
اگه دنبال آرامش هستید و  کتابی میخواید که از مشغله های روزمره به فضای آرومش پناه ببرید، این کتاب رو امتحان کنید🫀
        

          یه حرف در گوشی: 
خوشم نیومد از کتاب
الکی معروف شده.
ولی تا تهش یه نفس خوندم😏
        

          چقدر جوری که خلق و خوی آدم هارو توصیف میکرد دوست داشتم
مثل آدم هایی که اطراف خودم وجود دارن و چقد دقیق توصیفشون میکرد.
حس کتاب رو خیلی دوست داشتم و به نظرم همه خانم ها باید این کتاب رو بخونند، مخصوصا خانم های خانه دار.
        

          داستان در مورد کلاریس، یک خانم ارمنی ساکن آبادان در دهه ۴۰ ایران هست. کلاریس دل مشغولی های این چنینی داره: خانه داری، بزرگ کردن دو دختر دوقلو و پسر بزرگترش، همسری که سیاسیه و مدتیه نسبت به کلاریس بی تفاوت شده، حضور دائمی مادر و خواهرش در زندگیش و مشکلات خواهرش درباره ازدواج و...
با این حال، کلاریس زمانی متوجه میشه زندگیش باب میلش نیست که همسایه جدیدی به خونه روبرویی میاد. یه مادر و پسرش که یه دختر همسن دخترهای کلاریس داره. مردی که علایق مشترک با کلاریس مثل خواندن کتاب یا پرورش گلها داره و میتونه کلاریس رو بفهمه.

این اولین کتابی بود که از خانم زویا پیرزاد خوندم و باعث شد دلم بخواد بقیه کتابهاشون رو هم بخونم. متن داستان روان بود و با اینکه فکر میکردم شاید خوندن روزمرگیهای کلاریس خسته کننده باشه اما اینطور نشد.

برام یه نکته از این داستان قابل برداشته:
وقتی بخاطر بقیه همه چیز رو در خودت میریزی و حرفی نمیزنی، به مرور یادت میره از زندگی لذت ببری و همین باعث میشه لذت رو از زندگی بقیه هم بگیری در حالیکه فکر میکنی داری بهشون لطف میکنی.
        

          خوش خوان و جذاب!
اول از همه بگم شاید با سنی که دارم هدف اصلی کتاب رو درک نکرده باشم و برام بی معنی باشه اما ؛
با روان بودن و راحت بودن قلم نویسنده خیلی کیف کردم طوری که به راحتی میشد روزی ۱۰۰ صفحه هم خوند!
توصیف ها و فضاسازی های کتاب رو بی نهایت دوست داشتم و قلم خانم پیرزاد یکی از روان ترین قلم هایی بود که تا به حال خوندم و همینطور تعریفشو خیلی از دیگران هم شنیده بودم.
با پیچیدگی و خصوصیت های رفتاری شخصیت ها ، و با بی حوصلگی ها و دچار روزمره شدن های خانم خونه همراه شدم و پا به پاش حرص خوردم ، غمگین شدم ، خوشحال شدم و دووم اوردم.
در کل ارزش چندبار خوندن رو برای درک بهتر داره و حتمابازهم به سراغش میرم.
پ.ن۱ : به خوبی تفاوت و معنای عشق و تعهد رو درک کردم.
پ.ن۲ : از متنوع بودن اخلاق و افکار کاراکتر ها واقعا کیف کردم و میتونم ساعت ها راجع به تک تکشون حرف بزنم!
        

          چقدر چسبید 🌝
سادگی و روزمرگی یک زن با بیانی دلنشین و پر کشش.
من که خیلی لذت بردم🥰
        

          کتاب خوبی بود...
انتظارم هم بیشتر از این نبود ولی جا داشت که کتاب بهتر می‌شد
یه جاهایی گنگ رها شده بود ولی به هر حال...