.
از همان شروع زندگی متأهلی، در خانه بودن و به قول خودم، آزاد بودن را انتخاب کردم. تا الان که پانزده سالی می گذرد، از انتخاب خودم راضی بوده ام. ولی گاهی پیش آمده که تردید کرده ام، خسته شده ام، خودم را در گرداب روزمرگی ها دیده ام. در نهایت گوشه ای نشسته ام و خودم را از بیرون نگاه کرده ام و دوباره مصمم تر از قبل در خانه مانده ام و بزرگ شدن بچه هایم را لحظه لحظه رصد کرده ام و از ثانیه های با هم بودنمان لذت برده ام. هیچ وقت عنوان زن خانه دار را دوست ندارم و در برگه های معرفی نامه، روبروی شغل، گزینه ی خانه دار را خط می زنم و به جای آن می نویسم؛ مادر!
اگر شما هم چنین حسی دارید و اگر شب ها، قبل از خواب سری به آشپزخانه می زنید و بعد به اتاق خواب بچه ها می روید و روانداز آنها را چک می کنید و بعد چراغ ها را خاموش می کنید؛ خواندن کتاب «چراغ ها را من خاموش می‌کنم » برایتان جذاب خواهد بود. 
داستان زن ارمنی به نام کلاریس در دهه ی چهل شمسی در شهر آبادان...
⁦✔️⁩زویا پیرزاد،  نویسنده ارمنی‌تبار اهل ایران است که سال ۱۳۸۰ با رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم جوایزی همچون بهترین رمان سال پکا، بهترین رمان سال بنیاد هوشنگ گلشیری، کتاب سال وزارت ارشاد جمهوری اسلامی و لوح تقدیر جایزه ادبی یلدا را به دست آورد.
🌱 من این کتاب را از اپلیکیشن نوار با صدای شبنم مقدمی کوش دادم. شیوه روایت و تغییر لحن ها جذابیت داستان را بیشتر کرده بود.
          

            کلاریس شخصیت اول داستان ، زن خانه‌دار اهل ارمنستانه که سه تا بچه داره و مسئولیت رسیدگی به اونا و شوهرش تمام زندگی ش رو فرا گرفته. و بزرگترین چالشی هم که داره و باهاش درگیره همینه! آیا کلاریس به‌خاطر همسر و فرزندانش ، خودش و علاقه مندی‌هاشو فراموش کرده؟ پس وقت رسیدگی به خودش چی؟ کلاریس به خوشحالی همه خانواده ش اهمیت میدهد ، اما خودش برای چه کسی مهم است؟ 
نویسنده روایت خوبی رو در یافتن پاسخ این سوالات کلاریس همراه مخاطب طی میکنه.‌ این رمان از نظر من قوی‌تر از سایر آثار پیرزاده و ارزش خوندن رو داره. بخصوص اگر خانه‌دارید.
کلاریس منو یاد هنگامه قاضیانی در فیلم « به همین سادگی» میندازه.
          

            پیرزاد نویسنده‌ای بود که با انتشار رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم خوش درخشید، رمانی که هم گوشه‌چشمی به پسند مخاطبان عادی ادبیات داشت و هم پاسخ‌گوی سلیقه‌ی منتقدان ادبی بود. این رمان داستان زندگی یک خانواده‌ی ارمنی در آبادان است و از منظر شخصیت زن داستان روایت می‌شود. «سه کتاب» و «عادت می‌کنیم» و ترجمه‌ی «آلیس در سرزمین عجایب» لوئیس کارول آثار دیگر زویا پیرزاد هستند که نشر مرکز چاپ کرده.



ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
          

            کلا کتابهایی که به زبان ساده زندگی روزمره رو روایت می کنه دوس دارم علی الخصوص که موضوع و سوژه برام جدید و تجربه نشده باشه
از زویا پیرزاد عادت می کنیم هم خوندم ولی اینو خیلی بیشتر دوست داشتم
هم کتاب خوبیه برا مطالعه (حتی برای کسایی که اهل مطالعه نیستن) هم الگوی خوبیه برای نوشتن
          

            در این کتاب داستان روزمرگی های یک زن متاهل و بچه دار با تمام دغدغه هاش رو میخونیم ولی اون چیزی که این کتاب رو شاید از خیلی از کتابهایی که داستان های مشابه دارن متمایز میکنه، هنر نویسنده در بیان جزئیات هست که اینقدر قشنگ جز به جز تفکرات و کارهایی که یک زن با اونها درگیره رو بیان میکنه. فکر میکنم از اون دسته کتابهایی هست که بعد از یکی دوسال، از خوندن دوباره ش هم لذت میبرم.
          

            ور ایرادگیر مغزم می‌گوید «چرا زودتر نخواندی‌اش؟»
ور مهربان مغزم هم می‌گوید «چقدر خوب که بعد از ازدواج خواندی‌اش و برای خواندن‌ش عجله نکردی.»
حس می‌کنم این‌حرف‌ها را فقط کسی متوجه می‌شود که کارهای خانه و بچه‌داری و حرف‌های دیگران خودش را از خودش گرفته‌‌اند و درگیری‌های زندگی کاملا حواس‌ش را از کارهای موردعلاقه‌ی خودش بازداشته‌اند.
با این‌حال کتابی بود زیبا و خواندنی. زویا پیرزاد واقعی و ملموس می‌نویسد. دوست‌ش داشتم💘
          

            من خیلی دوستش داشتم. به نظرم هم دیدگاه زنانه بسیار درستی داشت هم خیلی خوب زنانه نوشته شده بود. حس میکنم دغدغه هاش ، خیلی برایم آشناست و زنان عزیز اطرافم هم از این نوع دغدغه دارند. فهمیدم این نوع دغدغه ، به صورت کلی دغدغه زنانس و نه صرفا دغدغه اطرافیان خودم. یکی از مواردی که توی این کتاب هم حس میکنم اینه که: خانم خونه همیشه احساس میکنه پیشرفت نمیکنه و کار های خانه و بچه و... جلوی پیشرفتش رو گرفته، و این موردی هست که به نظرم هر مردی باید برای مواجهه با این مورد، پاسخ در خورد داشته باشه....

پ.ن: عکس، دقیقا تصور من از خونه امیل هست( خونه g4)
          

            توی این کتاب شما با کلاریس ۳۸ ساله که مادر سه تا بچه ست همراه میشید. در طول داستان، آینه هایی که هرکدوم از شخصیتهای داستان اطراف کلاریس میزارن تا بتونه خود الانش رو بهتر ببینه خیلی برای من تماشایی بود.
بار اصلی تغییرات داستان رو همسایه ی جدیدشون به دوش میکشه که واقعا من تعجب کردم  از  تک تک شخصیت های این خانواده، انقدر عجیب بودن😅
و درنهایت، شما با این کتاب، همپای کلاریس میرید استور و شکلات رو برمیدارید و شرشر عرق میریزید تا برسید خونه، از پرحرفی دوقلوها سردرد میگیرید و اضطراب اماده نبودن عصرانه بچه ها رو کشید... واقعا همینقدر خوب با کلمات تصویرسازی کرده بودند .