پایانش رو دوست داشتم. بالاخره یبارم برای خودش تصمیم گرفت.
فکر می‌کردم آخر داستان قراره بمیره اما پایان بهتری نصیبش شد.
      

        کتاب پر از فراز و نشیب بود یعنی یه نقطه‌ای بود که به اوج می‌رسید و یهو قِل می‌خورد و به قعر چاه می‌رفت و یه مقداری این روند کند بود.(از نظر من) 
چیزی که برام جالب شد شخصیت ناقص کاراگاه بود و این تلاشگر بودنش که  سعی می‌کرد مشکلاتش رو حل کنه. 
      

        روایت کتاب طوری بود که نمی‌تونستم باهاش انس بگیرم. 
حالت منسجم و به هم پیوسته نداشت. هر چند این موضوع کاملا مشخص بود که که می‌خواستن از همه‌ی جوانب صحبت کنن اما از گیرایی کتاب برای من کم کرد و خسته کننده شد. 
      

        متاسفانه باید این کتاب رو رها کرد. شاید بعدا فیلم اقتباس شده از کتاب رو دیدم. 
      

        داستان کتاب چیزیه که همیشه و همه‌جا در ابعاد مختلف در حاله وقوعه. 
      

        بالاخره بعد مدت‌ها تموم شد.
حالا بریم از کتابخونه کتاب جدید بگیریم🤝🏼
      

        قلم نویسنده خوب بود.
روایت داستان خوب بود. طوری نبود که گم بشی تو خط داستانی و نفهمی کی به کیه.

      

        موقع خوندن کتاب یاد نوشته‌های هاروکی موراکامی افتادم. همون‌قدر واقعی و قابله لمس. 
مادر ادموند الگویه زندگیمه🥲
      

        متاسفانه نمی‌تونم راجبه کتاب پر حرفی نکنم. 
(اینا رو بعد اینکه کتاب رو خوندم دارم می‌نویسم بعد اگه چیزی به ذهنم اومد تو قسمت کامنت‌ها بهش اضافه می‌کنم) 
بی‌نهایت دلم‌ می‌خواد کتاب همچنان ادامه داشته باشه. فصل ٤١ رو با گریه و اشک خوندم باید بگم. با تموم وجود دلم برای استنلی سوخت. هری رو نمی‌شه سرزنش کرد. خشمی که باهاش بزرگ شده بود اون رو تو این مسیر انداخته بود رو نمی‌تونست طور دیگه‌ای تخلیه کنه چون روحش بخاطر نفرت و خشم سوخته بود و باید متاسفانه بگم فلورا یه دوست دختر نمونه بود از اونا که تا ته جهنمم باهات میان.
راوی فوق العاده بودددد. یه دوست پسر ایده‌آل🥲😭
و رابطه‌ی عاطفیه بین پیپ و راوی>>>
اگه بخوام راجبه خود پیپ‌ بگم. خب اون تغییر کرده بود این سری و مثل آدم بزرگ‌های پریشون بود یجورایی از قالبی که توی فصل اول داشت بیرون اومده. یه آدم گم‌شده در خودش بود...نمی‌دونم چرا یاد بیلی تویه سریال پسران(the boys) افتادم یا شخصیت‌هایی نظیر این.. 
پیپ این سری رو دوست داشتم. شاید اگه کتاب رو در دورانی دیگر می‌خوندم خیلی بیشتر باهاش همزاد پنداری می‌کردم. 
ویکتور مثل همیشه فوق العاده بود>>> یعنی بهترین بابای توی داستان بود.
دلم برای مامان پیپ سوخت. سخته با بچه‌ات که اونجوری خطر می‌کنه سر و کله بزنی. 
نمی‌دونم چرا ولی به‌نظرم جلد دوم از جلد اولی برام تو دل برو تر بود. احتمالا چون باهاش گریه کردم...هر چند به‌نظرم می‌تونه به این خاطر باشه که تویه کتاب اول پیپ یه حالت معصوم و پاکی داشت اما تو کتاب دوم اینطور نبود چون اون فهمیده بود تنها حقیقت نیست که مهمه.
کتاب رو تو سه روز خوندم در حالی که این فرجه‌ی امتحان علوم فنونم بود:) 
      

        عالی بود.
منم مثل پیپا ترسیدم. منم مثل پیپا ناراحت می‌شدم و حرصم می‌گرفت. 
 احساسات کارکتر‌ها برام قابله لمس بود. 
اون عاشقانه‌ی نرمی که توی داستان شکل گرفت واقعا قشنگ بود. 
شخصیت ویکتور رو واقعا دوست داشتم🥲
و راوی تا ابد>>> 
ترجمه روان بود. 
همچنین خط داستانی و طوری که ماجرا به جلو می‌رفت رو دوست داشتم،  بدون هیچ فلش بکی به گذشته بود و فقط یادآوری گذشته بود. 
همچنان مبهوت داستانم😔
      

        متاسفانه این دوست‌مون هم نصفه نیمه رها شد.
      

        کتاب از زبان خانومی(پروا) روایت می‌شد که در سن ١٦ سالگی مهاجرت کرده بود. الان تو جایی از زندگیش قرار داره که عزیزترین فرزندش برگشته ایران و همچنین شوهرش. و الان خودشه و خودش.
بعضی جاها هی یه‌سری حرف‌ها تکرار ‌می‌شد. مخصوصا وقتی حرف از سحر میومد وسط.
از این خوشم اومد که یک چهره‌ی جدیدی از حقیقت رابطه‌ی بین یک زوج رو به نمایش گذاشته بود. 
به‌نظرم می‌تونست چیزه بهتری دربیاد اما نشد. 
      

        می‌تونم بهتون پیشنهاد کنم بجای خوندن کتاب فیلمش رو ببینید.
و حتما فیلمش رو از جایی دانلود کنید که سانسور نشده باشه تا هیچ قسمت ازش رو از دست ندید. حیفه واقعا.
به‌نظرم فیلمش گیرایی و تاثیر بهتری داره تا خود کتاب.
      

        مطالب کتاب برام جالب تلقی نشد و هر چقدر سعی کردم خودم رو مجبور به پایان دادنش کنم و با خودم بگم "بیخیال ١٦٠ صفحه بیشتر نیست که" نشد و کتاب رو وسط راه ول کردم.
      

        گیرا نبود.