خوندن این کتاب واقعا دلچسب بود. به همراه احساسات خوبی که منتقل می‌کرد یه حالت مرموز هم  داشت که هر چی می‌رفتی جلوتر بیشتر تو چشم میومد.
یه تراپی بود واقعا.
خیلی دلم می‌خواد الان برم دکتر و برام گربه تجویز کنند.
      

        قلبم تو دهنمه. نمی‌دونم چی بگم. سیاهی ماجرا وجود من رو هم سیاه کرده.
      

        آدری هپبورن. زنی که تا قبل از خوندن زندگی‌نامه‌اش چهره‌اش برام زیبا تلقی می‌شد اما الان روح‌شون هم از نظرم زیباست. 
کتاب از زبان پسری  است که مادرش رو به شدت تحسین می‌کنه و این رو شما از  تک‌تک جملاتی که می‌خونید، می‌تونید درک کنید.  
      

        برای این کتاب حرف‌های زیادی دارم که باید بگم.
اول اینکه لحن کتاب یه چیز ساده و تا حدودی عامیانه است. اگه دو سال پیش این کتاب رو می‌خوندم صدبرابر برام جذاب‌تر بود.
ایده‌‌ای که داستان باهاش پیش می‌رفت و معما‌هایی که طرح می‌شد جالب بودند.
مخصوصا اونجا که اسم ایوری یجور واروواژه بود.
شخصیت خود ایوری رو دوست نداشتم اما خواهرش لیبی🥲
لیبی خیلی جذبم کرد، دختری با استایل گاثیک و پانک
خیلی برام جالب بود که چجوری تونستن به ارتباط تئا و بکس اشاره کنند. جسورانه بود! 
پایان‌ کتاب هم خوب بود. 
      

        پایانش رو دوست داشتم. بالاخره یبارم برای خودش تصمیم گرفت.
فکر می‌کردم آخر داستان قراره بمیره اما پایان بهتری نصیبش شد.
      

        کتاب پر از فراز و نشیب بود یعنی یه نقطه‌ای بود که به اوج می‌رسید و یهو قِل می‌خورد و به قعر چاه می‌رفت و یه مقداری این روند کند بود.(از نظر من) 
چیزی که برام جالب شد شخصیت ناقص کاراگاه بود و این تلاشگر بودنش که  سعی می‌کرد مشکلاتش رو حل کنه. 
      

        روایت کتاب طوری بود که نمی‌تونستم باهاش انس بگیرم. 
حالت منسجم و به هم پیوسته نداشت. هر چند این موضوع کاملا مشخص بود که که می‌خواستن از همه‌ی جوانب صحبت کنن اما از گیرایی کتاب برای من کم کرد و خسته کننده شد. 
      

        متاسفانه باید این کتاب رو رها کرد. شاید بعدا فیلم اقتباس شده از کتاب رو دیدم. 
      

        داستان کتاب چیزیه که همیشه و همه‌جا در ابعاد مختلف در حاله وقوعه. 
      

        بالاخره بعد مدت‌ها تموم شد.
حالا بریم از کتابخونه کتاب جدید بگیریم🤝🏼
      

        قلم نویسنده خوب بود.
روایت داستان خوب بود. طوری نبود که گم بشی تو خط داستانی و نفهمی کی به کیه.

      

        موقع خوندن کتاب یاد نوشته‌های هاروکی موراکامی افتادم. همون‌قدر واقعی و قابله لمس. 
مادر ادموند الگویه زندگیمه🥲
      

        متاسفانه نمی‌تونم راجبه کتاب پر حرفی نکنم. 
(اینا رو بعد اینکه کتاب رو خوندم دارم می‌نویسم بعد اگه چیزی به ذهنم اومد تو قسمت کامنت‌ها بهش اضافه می‌کنم) 
بی‌نهایت دلم‌ می‌خواد کتاب همچنان ادامه داشته باشه. فصل ٤١ رو با گریه و اشک خوندم باید بگم. با تموم وجود دلم برای استنلی سوخت. هری رو نمی‌شه سرزنش کرد. خشمی که باهاش بزرگ شده بود اون رو تو این مسیر انداخته بود رو نمی‌تونست طور دیگه‌ای تخلیه کنه چون روحش بخاطر نفرت و خشم سوخته بود و باید متاسفانه بگم فلورا یه دوست دختر نمونه بود از اونا که تا ته جهنمم باهات میان.
راوی فوق العاده بودددد. یه دوست پسر ایده‌آل🥲😭
و رابطه‌ی عاطفیه بین پیپ و راوی>>>
اگه بخوام راجبه خود پیپ‌ بگم. خب اون تغییر کرده بود این سری و مثل آدم بزرگ‌های پریشون بود یجورایی از قالبی که توی فصل اول داشت بیرون اومده. یه آدم گم‌شده در خودش بود...نمی‌دونم چرا یاد بیلی تویه سریال پسران(the boys) افتادم یا شخصیت‌هایی نظیر این.. 
پیپ این سری رو دوست داشتم. شاید اگه کتاب رو در دورانی دیگر می‌خوندم خیلی بیشتر باهاش همزاد پنداری می‌کردم. 
ویکتور مثل همیشه فوق العاده بود>>> یعنی بهترین بابای توی داستان بود.
دلم برای مامان پیپ سوخت. سخته با بچه‌ات که اونجوری خطر می‌کنه سر و کله بزنی. 
نمی‌دونم چرا ولی به‌نظرم جلد دوم از جلد اولی برام تو دل برو تر بود. احتمالا چون باهاش گریه کردم...هر چند به‌نظرم می‌تونه به این خاطر باشه که تویه کتاب اول پیپ یه حالت معصوم و پاکی داشت اما تو کتاب دوم اینطور نبود چون اون فهمیده بود تنها حقیقت نیست که مهمه.
کتاب رو تو سه روز خوندم در حالی که این فرجه‌ی امتحان علوم فنونم بود:) 
      

        عالی بود.
منم مثل پیپا ترسیدم. منم مثل پیپا ناراحت می‌شدم و حرصم می‌گرفت. 
 احساسات کارکتر‌ها برام قابله لمس بود. 
اون عاشقانه‌ی نرمی که توی داستان شکل گرفت واقعا قشنگ بود. 
شخصیت ویکتور رو واقعا دوست داشتم🥲
و راوی تا ابد>>> 
ترجمه روان بود. 
همچنین خط داستانی و طوری که ماجرا به جلو می‌رفت رو دوست داشتم،  بدون هیچ فلش بکی به گذشته بود و فقط یادآوری گذشته بود. 
همچنان مبهوت داستانم😔
      

        متاسفانه این دوست‌مون هم نصفه نیمه رها شد.