استر مرتبا حدود ساعت دو صبح به اتاق خواب پدر و مادرش می رود،بین آن‌ها دراز می‌شکد و غر می‌زند که خواب بدی راجع یک اژدها دیده است.ضعف او باعث می‌شود آن ها احساس قدرت کنند‌.آرامشی را که او نیاز دارد،قدرت‌ آن‌ها می‌تواند فراهم کند.اگر آن اژدهای ابله جرئت کند و سروکله‌اش آن طرف‌ها پیدا شود،پدر و مادر او را خواهند کشت. آن‌ها او را تماشا می‌کنند که دوباره به خواب می‌رود و پلک‌هایش کمی می‌لرزد.پدر و مادر کمی بیدار می‌مانند‌آن ها به فکر فرو رفته‌اند،چون می‌دانند دختر کوچکشان باید بزرگ شود،آن‌ها را ترک کند،رنج بکشد،طرد شود و قلبش بشکند.او به جهان بیرون خواهد رفت،نیاز به قوت قلب خواهد داشت،اما از آن‌ها دور خواهد بود.سرانجام اژدهایی واقعی وجود خواهد داشت و مامان و بابا قادر نخواهند بود آن را نابود کنند.

اگر واقعا عظمت جهان در نظر گرفته شود،به سختی می‌توان مدتی طولانی عصبانی ماند. کشمکشی که اخیرا در ذهنشان آن‌قدر بزرگ جلوه کرده،در حقیقت جای چندان زیادی در نظام کیهانی اشغال نمی‌کند ودر واقع موضوعی هیچ است. آن دو که بیشتر روز به هم سرکوفت زده‌اند،حال با درک عظمتی که در زندگیشان جاری است،احساس کوچکی می‌کند و در نتیجه آرام می‌شوند . آنان مهیا می‌شوند به ناچیز بودن خود بخندند همان‌گونه که نیروهای قدرتمند‌تر و شکوهمندتر از آن‌ها به آنان متذکر می‌شوند.

زیبایی دنیا در همین ندانستگی است،در همین امید که فردا بهتر خواهد شد،دنیا آرام ‌تر و زیباتر خواهد شد...