آتش بدون دود برای من فقط یه مجموعه کتاب نیست، تیکه‌ای از دلمه. عاشقشم… و مطمئنم تا ابد بهترین مجموعه کتاب زندگیم می‌مونه. 
نادر ابراهیمی تو جلد اول این کتاب(گالان و سولماز) وقتی از عشق می‌نویسه، انگار داره از چیزی حرف می‌زنه که تو خونم جریان داره؛ عشقی که می‌سوزه، ولی بدونِ دود…نوری که خاموش نمی‌شه.
      

        این اثر از اون داستاناییه که با طنز تلخ و فضای عجیبش آدمو تکون می‌ده؛ می‌فهمی حتی وقتی همه‌چیز سیاه و بی‌معناست، باز یه جایی امیدی برای زندگی پیدا می‌شه. فیلمی هم از روش ساخته شده که دیدنش خالی از لطف نیست، ولی خوندن خود کتاب حس خیلی عمیق‌تری داره.
      

        اتاق یه داستانیه که وقتی می‌خونی، انگار داری فیلمش رو نگاه می‌کنی؛ تجربه‌ای زنده و پر از احساس که نمی‌تونه بی‌تفاوتت بذاره. دیدن فیلمش هم خالی از لطف نیست، چون حس و حال شخصیت‌ها و فضای محدود اتاق رو بهتر منتقل می‌کنه.
همه‌ی سختی‌هایی که اون بچه و مادرش کشیدن، دل آدمو می‌لرزونه و همزمان تحسینشون رو برمی‌انگیزه. اینکه با وجود همه‌ی محدودیت‌ها و تجربه‌های سخت، هنوز نور امیدی تو دلشونه، واقعاً تکون‌دهنده‌ست و یادآور قدرت انسانیه.



      

        هزارخورشید تابان داستانیه که وقتی می‌خونی، انگار تمام رنج‌ها و امیدهای زنان افغانستان جلوی چشمات زنده می‌شه. 
زندگی شخصیت‌ها پر از درد و سختیه، اما عشق، وفاداری و امید همیشه یه نور کوچیک وسط تاریکی‌هاست.
این کتاب آدمو تکون می‌ده، باعث می‌شه هم غصه بخوری هم تحسین کنی، و در نهایت با خودت فکر کنی چقدر مقاومت و همدلی می‌تونه انسانو زنده نگه داره.

      

        کودک خاموش وجودتو پر از دلهره می‌کنه؛ اینکه اون آدم انقدر نزدیک بود،؛هر لحظه حس می‌کنی خطر واقعی و نزدیکه.
      

        چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم همون کتابیه که باهاش می‌فهمی پشت زندگی ساده‌ی روزمره چه‌قدر حس و دلتنگی قایم شده.
 کلاریس برای من نماد همه‌ی زن‌هایی‌یه که ساکتن اما هزار تا حرف تو دلشونه. 
زویا پیرزاد جوری نوشته که آدم حس می‌کنه بعضی وقتا خاموش کردن چراغ خونه، یعنی خاموش کردن یه تیکه از دل… تا فقط بتونی نفس بکشی.
      

        راستش این کتاب یه چیزی تو مایه‌های لگد تو صورت آدمه. 
اصلاً دنبال پیچیدگی و روایت شاعرانه نیست؛ همون اول کار چاقو رو در میاره، می‌ذاره رو گلوت. 
بیشتر از اینکه یه رمان باشه، انگار گزارش زنده‌ی یه جنایتیه که همه دیدن ولی هیچ‌کس هیچی نگفته.
واقعاً ترسناکه وقتی می‌فهمی اون هیولاها خودِ ماییم… 
اگر که شرایطش پیش بیاد...
      

        با اینکه هیچ‌وقت علاقه‌ای به شعر ندارم، انجمن شاعران مرده چیزی توی دلم تکون داد؛ انگار حرف دلِ کسی بود که جرأت کرده متفاوت فکر کنه؛
 توی دنیایی که پر از اجبار و تکراره، این کتاب یادم انداخت حتی بی‌علاقه‌ترین آدم‌ها هم ممکنه یه روز دلشون بخواد از خط‌کشی‌ها بیرون بزنن.


      

        به نظر من کتاب "سیرِ عشق" از آلن دوباتن با وجود مفاهیم عمیقش درباره روابط، بیش از حد به تحلیل‌های ذهنی و توصیفات فلسفی می‌پردازد که همین امر فضای داستان را خشک و کم‌هیجان کرده است. این موضوع باعث شد مطالعه‌اش برای من طولانی و کند پیش برود و ارتباط احساسی با داستان سخت‌تر شکل بگیرد.
      

        اگر بخوام خودمونی بگم، سفرنامه‌های  منصور ضابطیان از اون کتاباست که بعدِ خوندنش، دلت نمی‌خواد یه تحلیل عجیب‌غریب بنویسی. 
فقط دلت می‌خواد به یکی بگی:
«ببین، اینو بخون... یه حالی داره که نمی‌تونم توضیحش بدم، ولی می‌فهمی.»
      

        بی‌کتابی سفری است میان شعله‌های عشق به دانایی، جایی که کتاب نه کلمه، که جانِ آدم‌هاست.
حس کردم هر برگش تکه‌ای از غیرت، درد و شرافت مردمانی‌ست که برای نگه داشتن حقیقت جنگیدند.
پی‌نوشت: نثر کتاب برایم دشوار و گاه جان‌فرسا بود؛ جمله‌ها سنگین و پر از ارجاعاتی که تمرکز و حوصله می‌طلبید.
اما پشت این سختی، لذتی پنهان بود؛ مثل کندن گنج از دل خاکِ سخت، که اگر طاقت بیاوری، پاداشت عمیق‌تر خواهد بود.
      

        زنبق دره داستان عشقی است پاک، اما محبوس در قفس محدودیت‌ها و سکوت‌ها.
بالزاک با نگاهی عمیق، رنج دل‌هایی را روایت می‌کند که جرئت گفتن ندارند اما تا ابد عاشق می‌مانند.
عشق در این کتاب نه پرشور و پرصدا، بلکه آرام، نجیب و جان‌سوز است.
هر واژه‌اش مثل برگ لطیف زنبق، هم بوی احساس می‌دهد و هم زخمِ نرسیدن را به دل می‌نشاند.
خواندنش مثل قدم زدن در باغی از حسرت‌هاست، اما با عطری از وفاداری جاودان.
      

        ملت عشق مثل نسیمی از عرفان و عشق است که قلب آدم را قلقلک می‌دهد؛ پل می‌زند بین قرن‌ها فاصله و نشان می‌دهد عشق واقعی، زمان و مرز نمی‌شناسد.
      

        با اُوه خندیدم، گریه کردم، و در نهایت، یاد گرفتم که مهر، راه خودش را حتی از میان دیوارهای سرد پیدا می‌کند.
      

        «هزار خورشید تابان» برای من قصه‌ی زنانی بود که زیر آوار جنگ و خاموشی، باز هم خورشید شدند؛ نه یکی، بلکه هزار تا. 
مریم و لیلا، هر دو انگار صدای همه زنایی بودن که سوختن، جنگیدن و هنوزم بلدن ببخشن. این کتاب یادم داد گاهی عشق و رنج، با هم دستتو می‌گیرن تا بزرگ شی، بی‌صدا ولی محکم.