راستش این کتاب یه چیزی تو مایه‌های لگد تو صورت آدمه. 
اصلاً دنبال پیچیدگی و روایت شاعرانه نیست؛ همون اول کار چاقو رو در میاره، می‌ذاره رو گلوت. 
بیشتر از اینکه یه رمان باشه، انگار گزارش زنده‌ی یه جنایتیه که همه دیدن ولی هیچ‌کس هیچی نگفته.
واقعاً ترسناکه وقتی می‌فهمی اون هیولاها خودِ ماییم… 
اگر که شرایطش پیش بیاد...
      

        با اینکه هیچ‌وقت علاقه‌ای به شعر ندارم، انجمن شاعران مرده چیزی توی دلم تکون داد؛ انگار حرف دلِ کسی بود که جرأت کرده متفاوت فکر کنه؛
 توی دنیایی که پر از اجبار و تکراره، این کتاب یادم انداخت حتی بی‌علاقه‌ترین آدم‌ها هم ممکنه یه روز دلشون بخواد از خط‌کشی‌ها بیرون بزنن.


      

        به نظر من کتاب "سیرِ عشق" از آلن دوباتن با وجود مفاهیم عمیقش درباره روابط، بیش از حد به تحلیل‌های ذهنی و توصیفات فلسفی می‌پردازد که همین امر فضای داستان را خشک و کم‌هیجان کرده است. این موضوع باعث شد مطالعه‌اش برای من طولانی و کند پیش برود و ارتباط احساسی با داستان سخت‌تر شکل بگیرد.
      

        اگر بخوام خودمونی بگم، سفرنامه‌های  منصور ضابطیان از اون کتاباست که بعدِ خوندنش، دلت نمی‌خواد یه تحلیل عجیب‌غریب بنویسی. 
فقط دلت می‌خواد به یکی بگی:
«ببین، اینو بخون... یه حالی داره که نمی‌تونم توضیحش بدم، ولی می‌فهمی.»
      

        بی‌کتابی سفری است میان شعله‌های عشق به دانایی، جایی که کتاب نه کلمه، که جانِ آدم‌هاست.
حس کردم هر برگش تکه‌ای از غیرت، درد و شرافت مردمانی‌ست که برای نگه داشتن حقیقت جنگیدند.
پی‌نوشت: نثر کتاب برایم دشوار و گاه جان‌فرسا بود؛ جمله‌ها سنگین و پر از ارجاعاتی که تمرکز و حوصله می‌طلبید.
اما پشت این سختی، لذتی پنهان بود؛ مثل کندن گنج از دل خاکِ سخت، که اگر طاقت بیاوری، پاداشت عمیق‌تر خواهد بود.
      

        زنبق دره داستان عشقی است پاک، اما محبوس در قفس محدودیت‌ها و سکوت‌ها.
بالزاک با نگاهی عمیق، رنج دل‌هایی را روایت می‌کند که جرئت گفتن ندارند اما تا ابد عاشق می‌مانند.
عشق در این کتاب نه پرشور و پرصدا، بلکه آرام، نجیب و جان‌سوز است.
هر واژه‌اش مثل برگ لطیف زنبق، هم بوی احساس می‌دهد و هم زخمِ نرسیدن را به دل می‌نشاند.
خواندنش مثل قدم زدن در باغی از حسرت‌هاست، اما با عطری از وفاداری جاودان.
      

        ملت عشق مثل نسیمی از عرفان و عشق است که قلب آدم را قلقلک می‌دهد؛ پل می‌زند بین قرن‌ها فاصله و نشان می‌دهد عشق واقعی، زمان و مرز نمی‌شناسد.
      

        با اُوه خندیدم، گریه کردم، و در نهایت، یاد گرفتم که مهر، راه خودش را حتی از میان دیوارهای سرد پیدا می‌کند.
      

        «هزار خورشید تابان» برای من قصه‌ی زنانی بود که زیر آوار جنگ و خاموشی، باز هم خورشید شدند؛ نه یکی، بلکه هزار تا. 
مریم و لیلا، هر دو انگار صدای همه زنایی بودن که سوختن، جنگیدن و هنوزم بلدن ببخشن. این کتاب یادم داد گاهی عشق و رنج، با هم دستتو می‌گیرن تا بزرگ شی، بی‌صدا ولی محکم.
      

        این کتاب مثل یک آهنگ کم‌حجم و پرخاطره‌ست؛ هر بار گوشش می‌دی، یک حس جدید میریزه توی قلبت. مناسب وقتی دلت می‌خواد با خودت خلوت کنی و غرق فکر بشی.
      

        کتاب «هرس» مثل یه دریچه‌ست به دل آدم‌هایی که وسط جنگ گیر کردن و هنوز زخماشون خوب نشده.
 نسیم مرعشی با زبانی ساده، اما بسیار تصویرگر، خوزستان بعد جنگ رو می‌سازه؛ جوری که شن روی پوست تنت، مزه خاک توی دهنت، حتا صدای گاومیش‌ها وسط روستا رو حس می‌کنی.
اگه دنبال داستانی با فضای جنگی اما دقیق، با درد واقعی آدم‌ها، روایت سمبلیک و تصویرسازی احساسی هستی—که هم غم داشته باشه، هم تحولی عمیق توش باشه—«هرس» دست‌کم به درد فکر کردن می‌خوره.


      

        وقتی «نام تمام مردگان یحیاست» رو خوندم، حس کردم یه تیکه از دلم افتاده وسط قصه. اون همه داغ و سوگ پشت هم، آدمو له می‌کنه، ولی یه‌جایی، با تولد دوباره‌ی امید، انگار کسی دستتو می‌گیره از ته چاه می‌کشه بالا. 
این رمان برام درباره‌ی زنده‌موندنه، نه مرگ.
 یه جور ایمان بی‌سروصدا به زندگی، حتی وقتی همه‌چیز تموم شده.
من از این رمان این حس و حال رو می‌گیرم که زندگی همیشه یه راه باز داره؛  دقیقا وقتی فکر می‌کنی همه‌چیز مرده. همین:)))
      

        چمِدان،
تاریخچه اتاقِ من،
رقصِ مرگ؛
داستان های موردعلاقه‌ی من از این کتاب.
      

        اثرِ "مرادی کرمانی"،تلخ اما واقعی...
      

        نمیدونم باید اسم ژانر این کتاب رو جنایی گذاشت یا نه!
جذابیتی نداشت!