یادداشت سارا ایمانی

        اگر بخوام خودمونی بگم، سفرنامه‌های  منصور ضابطیان از اون کتاباست که بعدِ خوندنش، دلت نمی‌خواد یه تحلیل عجیب‌غریب بنویسی. 
فقط دلت می‌خواد به یکی بگی:
«ببین، اینو بخون... یه حالی داره که نمی‌تونم توضیحش بدم، ولی می‌فهمی.»