شب یک شب دو، مجموعه نامه های درهم ریخته ی "زاوش ایزدان" و "بی‌بی کاکایی" کتابی است که دریافتن ماجرای واقعی که رخ داده را به خواننده وا می‌گذارد. خواننده پس از خواندن این نامه ها و حرف ها و گاه تخیلات و تصاویر ذهنی "زاوش" و "بی‌بی" که نحوه ی نگارش آنها بی شباهت به فیلمنامه هم نیست، خود سرنوشتی را که دوست دارد برای این دو درنظر می گیرد. داستان تلخ است. تلخی آن به نهایت می رسد و آن قدر همه چیز یکباره در سیاهی فرو می رود که نمیتوان جز یک پایان -که اگرچه نویسنده آنرا اسماٌ باز گذاشته است- تصور کرد.
فضای تهران قدیم آنچنان زیبا در این کتاب به تصویر درآمده که در طی خواندن آن، حسرت یک لحظه زندگی در دهه ی 30-40 رهایم نمی کرد.
با توجه به فضاسازیها و طرز نگارش داستان، بنظر می رسد نمایشنامه های فرسی نیز خواندنی باشند.
"شب یک شب دو" را می توان فیلمی دانست که با چیره دستی و به هنرمندانه ترین حالت به شکل یک کتاب درآمده است.
        

          اگر کسی بپرسه چرا خوشت میاد ازش، جوابی ندارم. حس خیلی عجیبی داشت خوندنش...
        

          زن تو زن منه، شب شب عاشق شدنه!
شب یک شب دو، نه رمان است، نه داستان! نه نمایشنامه است، و نه فیلم‌نامه! 
نه خاطره‌نویسی‌ست و نه وقایع‌نگاری! شب یک شب دو اصلا کتاب نیست، اثر ادبی‌ نیست، اگر به اجبار قبول کنم که بپذیرم(البته به ناحق)، تا وصله‌ی «ادبیات» را به آن بچسبانم، به معنی واقعی کلمه، یک «ریدمان ادبی‌ست».
ریدمان ادبی‌ست، چون نه چهارچوب دارد نه ساختار، نه داستانش داستان است و نه قلمش قلم، تنها هذیان است. هذیان است از بیماری جنسی که تب دارد، این بیمار مثل همه‌ی ما قلب دارد، اما قلبش همانند بقیه‌ی انسان‌ها کار نمی‌کند، ارتباط با سایر ارگان‌ها قطع است، بیست و چهارساعته خون را به سمت آلتش پمپ می‌کند.
نه... من هنوز آن‌قدر دیوانه نشده‌ام که توهمات جنسی شخصی مجنون را اثر ادبی قلمداد کنم و ستایشش کنم. خدایان و شیاطین را شکر که ناباکوف به زبان فارسی تسلط نداشت تا در عمرش به شکل اتفاقی هم که شده این مزخرفات را بخواند. شکی ندارم که آن‌قدر سر خود را به دیوار می‌کوبید تا خود را خلاص کند.
فرسی می‌دانست چقدر ریده‌ است، می‌دانست آب قطع و آفتابه‌اش خالی‌ست... بوی بد حال خودش را نیز به هم زده بود، به همین منظور در ریدمانش شروع کرد به دفاع از خود! گفت ادبیات با ادبیات فرق دارد! ادبیات من خصوصی‌ست، عمومی‌ نیست!
عجب، پس بنشینیم منتظر که خالقان ادبیات شیشکی، گوزکی، چسکی، اسهالی و یبوستی را نیز بخوانیم و ستایش کنیم! ادبیات است دیگر، آقای فرسی می‌گوید ادبیاتش خصوصی‌ست و عمومی نیست! ارواح عمه‌اش! راستی اسم عمه‌ات چیست آقای فرسی؟ بی‌بی‌ست یا سیما؟ طلعت است یا آذین؟ اصلا چند تا عمه داری؟ همه خرابند؟! خواهر و مادرت چه؟ آن‌ها چه می‌پوشند؟ شب یک را یا شب دو را؟؟؟
من احساس مسئولیت می‌کنم. همان‌طور که اگر اثری را شایسته ببینم، نویسنده‌اش را ستایش می‌کنم، برخی نویسنده‌ها را سزاوار پس‌گردنی و برخی را شایسته‌ی در کونی می‌دانم، اما فرسی... هیچ کاری ندارم که بوده، چه کاره‌ بوده و از کجا آمده... 
این اثرش هیچ است، او برای این اثر نه لایق پس‌گردنی‌ست، و نه در کونی، باید گذشت، باید با تریلی از رویش گذشت، باید لهش کرد تا با خاک یکسان شود، بازیافت شود و هیچ شود.

هشتم فروردین‌ماه یک‌هزار و چهارصد و دو
        

          یکی از بهترین نمونه ها برای بررسی ادبیات روشنفکری قبل از انقلاب اسلامی. داستان هنرمندی آشفته و عشق افسار گسیخته‌ی او و معشوقی که او را رها کرده و رفته ولی باز می‌گردد،‌که در قالب نامه‌نگاری روایت می‌شود. آینه‌ی تمام نمای انواع ناهنجاری‌های اخلاقی قبل از انقلاب.
        

          خوانش دوم-۳۰/فروردین/۱۳۹۹
این دفعه نسبت به سه سال پیش بیشتر فهمیدمش و واسه همین کمتر دوسش داشتم!
و زاوش هم بیشتر روی اعصابم رفت!
-------------------------------------
حقيقتش فکر کنم موافقم با اینکه این کتاب شاهکار بوده! يه کتاب با نثر کاملا بی نظیر و بی همتا که آدم و غرق در خودش و افکار نقش اصلی داستان میکنه!
نقش اصلی،زاوش ايزدان که من و به شدتتتتت یاد شخصیت کتاب کافه پیانو انداخت!
خوشحالم که کتاب و با هر سختی بود وسط کتاب های دست فروش های ميدون انقلاب پیدا کردم! و يه چیزی، اینکه ارزش این کتاب قطعا گم شدن بین انبوهی از کتاب بین دست فروشی های انقلاب نیست!=)
        

          شاید مهم‌ترین ویژگی که «شب یک شب دو» را سر زبان‌ها می‌اندازد فرم آن باشد. فرم نامه‌گون و بازیگوشی نویسنده در نحوۀ خواندن نامه و عوض کردن ضمایر. شاید در اول درک و کشف این شکل سخت باشد اما کم‌کم به آن عادت می‌کنیم و در ادامه اذیت نمی‌کند. اما فرم کتاب به طور کلی یک‌دست نیست. گه‌گاه نویسنده برای این که ماجرایی را تعریف کند از این فرم بیرون می‌زند و نمی‌تواند یادآوری‌ها را با شکل نامه‌ها یکی کند و این واصل به درستی اتفاق نمی‌افتد. مورد دیگر شکل بیان عشق است که نقطۀ قوت آن است. شاید در نگاه اول آن را سکسی ببینیم اما در واقعیت بخشی از عشق همین درهم‌تنیدن‌ها و یکی‌شدن و با هم خوابیدن است و بخشی از لذت با هم بودن همین است که همدیگر را برهنه دید یا تن همدیگر را لمس کرد. 
من حس نکردم بیان نویسنده مردسالارانه است. با این که گه‌گاه زنان را با القاب نامناسب می‌خواند اما این کلمات و نوع نگاه مردان داستان بیشتر با شکل تفکری مردان آن زمان مطابقت دارد تا نگاه مردانۀ آثاری از این دست. در کل «شب یک شب دو» داستانی است که ارزش خواندن دارد و بدون شک از آثاری است که خواندن آن‌ها لذت‌بخش و کشف اتفاقات جالب است اما زبان و فرم آن شاید اگر اکنون نوشته می‌شد خیلی قوی‌تر بود. البته که از زمان خودش بسیار جلوتر بوده.
        

          علی‌الحساب چهار، تا بعد که اگر دوباره خواندمش پنجش کنم.
        

          شبْ یک شبْ دو به عمیق‌ترین زوایای روحم دست کشید و قلبم را شکست. خواندنش برایم لذت‌بخش بود و دردناک.
شبْ یک شبْ دو حکایت زندگی زاوش ایزدان است که در حال بازخوانی نامه‌نگاری‌هایش با معشوقه‌اش، بی‌بی کاکایی، است. فرسی با علامت گیومه متن نامه را نشانه‌گذاری کرده‌است، با علامت پرانتز پاسخ زاوش به آن بند از نامه را نوشته‌است و با خط تیره خاطره یا روایتی را مرور می‌کند. نامه‌ها به ترتیب تاریخ نگارش نیامده‌اند و برخی نامه‌ها هم تاریخ ندارند.
با مرور نامه‌ها و خاطرات زاوش تصویر مه‌گرفته‌ی زندگی او بر مخاطب آشکار می‌شود و یک‌سوم پایانی کتاب غافلگیرکننده است.
زبان کتاب شاعرانه و موجز است و با کمترین عبارت منظور کاملاً تفهیم می‌شود. لطافت و ظرافتی در نگارش جملات وجود دارد که کتاب را تبدیل به شعری منثور کرده‌‌است.
        

          .
انسانی و بدون ادا و اصول. بومی و روایتگر زمانه‌ی خودش و شاید بعد از خودش.
        

          یاد بگیر که کلمات را بر قصد و با تمام تعهد و ظرفیتی که دارند به کار ببری.