روز قبلش مادرش در راه‌پیمایی اول ماه مه در فلن شرکت کرده و برای حق رأی زنان،هشت ساعت کار در روز و سایر خواسته‌های آرمان‌شهری راه‌پیمایی کرده بود.این تظاهرات دست‌کم یک نتیجهٔ مثبت داشت: درد زایمانش شروع شد و درست بعد از نیمه شب اولین و تنها پسرش به دنیا آمد.

یولیوس در مزرعۀ خانواده کارگری می‌کرد و هر روز از پدرش که معتقد بود یولیوس به هیچ دردی نمی‌خورد یک کتک سیر میخورد.وقتی یولیوس بیست و پنج سالش شد،مادرش از سرطان مرد ـ که یولیوس را غصه دار کرد ـ و کمی بعدش هم باتلاقی که پدرش می‌خواست گوسالهٔ ماده‌ای را از آن نجات دهد ابوی را هم بلعید.این هم یولیوس را غصه دار کرد ـ چون آن گوساله‌ را خیلی دوست داشت.

-شاعری که شعر ننویسه شاعر نیست. -کسی هم که شاعر نباشه و شعر بنویسه همین‌طور.

اگر در این هنگام ناظری بی‌طرف و بی‌خبر از آنچه بر آقای گالیادکین گذشته بود در شیوه‌ی رفتار اندوهناک او باریک می‌شد،بی‌درنگ به سیاهی وحشت‌آور درماندگی‌اش پی می‌برد و بی‌شک می‌گفت که حال آقای گالیادکین به کسی می‌ماند که بخواهد از خودش پنخان شود،انگاری می‌خواهد از دست خود به گوشه‌ای بگریزد.

زخمی اگر بر قلب بنشیند؛تو، نه می‌توانی زخم را از قلبت وابکنی، و نه میتوانی قلبت را دور بیندازی. زخم تکه ای از قلب توست. زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست.زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیندازی. قلبت را چگونه دور می‌اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند‌.