.
از همان شروع زندگی متأهلی، در خانه بودن و به قول خودم، آزاد بودن را انتخاب کردم. تا الان که پانزده سالی می گذرد، از انتخاب خودم راضی بوده ام. ولی گاهی پیش آمده که تردید کرده ام، خسته شده ام، خودم را در گرداب روزمرگی ها دیده ام. در نهایت گوشه ای نشسته ام و خودم را از بیرون نگاه کرده ام و دوباره مصمم تر از قبل در خانه مانده ام و بزرگ شدن بچه هایم را لحظه لحظه رصد کرده ام و از ثانیه های با هم بودنمان لذت برده ام. هیچ وقت عنوان زن خانه دار را دوست ندارم و در برگه های معرفی نامه، روبروی شغل، گزینه ی خانه دار را خط می زنم و به جای آن می نویسم؛ مادر!
اگر شما هم چنین حسی دارید و اگر شب ها، قبل از خواب سری به آشپزخانه می زنید و بعد به اتاق خواب بچه ها می روید و روانداز آنها را چک می کنید و بعد چراغ ها را خاموش می کنید؛ خواندن کتاب «چراغ ها را من خاموش می‌کنم » برایتان جذاب خواهد بود. 
داستان زن ارمنی به نام کلاریس در دهه ی چهل شمسی در شهر آبادان...
⁦✔️⁩زویا پیرزاد،  نویسنده ارمنی‌تبار اهل ایران است که سال ۱۳۸۰ با رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم جوایزی همچون بهترین رمان سال پکا، بهترین رمان سال بنیاد هوشنگ گلشیری، کتاب سال وزارت ارشاد جمهوری اسلامی و لوح تقدیر جایزه ادبی یلدا را به دست آورد.
🌱 من این کتاب را از اپلیکیشن نوار با صدای شبنم مقدمی کوش دادم. شیوه روایت و تغییر لحن ها جذابیت داستان را بیشتر کرده بود.
        

          به نظرم از ماجرای کتاب جذاب تر، نحوه ی روایتگریِ نویسنده بود که خیلی حرفه ای محسوب میشد.
        

          کلاریس شخصیت اول داستان ، زن خانه‌دار اهل ارمنستانه که سه تا بچه داره و مسئولیت رسیدگی به اونا و شوهرش تمام زندگی ش رو فرا گرفته. و بزرگترین چالشی هم که داره و باهاش درگیره همینه! آیا کلاریس به‌خاطر همسر و فرزندانش ، خودش و علاقه مندی‌هاشو فراموش کرده؟ پس وقت رسیدگی به خودش چی؟ کلاریس به خوشحالی همه خانواده ش اهمیت میدهد ، اما خودش برای چه کسی مهم است؟ 
نویسنده روایت خوبی رو در یافتن پاسخ این سوالات کلاریس همراه مخاطب طی میکنه.‌ این رمان از نظر من قوی‌تر از سایر آثار پیرزاده و ارزش خوندن رو داره. بخصوص اگر خانه‌دارید.
کلاریس منو یاد هنگامه قاضیانی در فیلم « به همین سادگی» میندازه.
        

          پیرزاد نویسنده‌ای بود که با انتشار رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم خوش درخشید، رمانی که هم گوشه‌چشمی به پسند مخاطبان عادی ادبیات داشت و هم پاسخ‌گوی سلیقه‌ی منتقدان ادبی بود. این رمان داستان زندگی یک خانواده‌ی ارمنی در آبادان است و از منظر شخصیت زن داستان روایت می‌شود. «سه کتاب» و «عادت می‌کنیم» و ترجمه‌ی «آلیس در سرزمین عجایب» لوئیس کارول آثار دیگر زویا پیرزاد هستند که نشر مرکز چاپ کرده.



ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
        

          کتابی پر از جزئیات و زنانه نویسی. این کتاب را به خیلی ها که در ابتدای مسیر کتابخوانی هستند پیشنهاد میکنم
        

          روای جزئ نگر کتاب رو دوست داشتم . نوع روایت کتاب ساده جذاب و گیرا بود.  پرداخت داستان و شخصیت ها خوب بود. از نظر من که کار قوی هست.
        

          حدود ۱۵ سال پیش کتاب رو خوندم و چون خودم زن بچه داری نبودم درکش نکردم و باهاش ارتباط برقرار نکردم 
ولی الان که شدیدا درگیر زندگی و بچه ها شده ام و تکه هایی ازش در ذهن دارم دوست دارم دوباره بخونمش
        

          کلا کتابهایی که به زبان ساده زندگی روزمره رو روایت می کنه دوس دارم علی الخصوص که موضوع و سوژه برام جدید و تجربه نشده باشه
از زویا پیرزاد عادت می کنیم هم خوندم ولی اینو خیلی بیشتر دوست داشتم
هم کتاب خوبیه برا مطالعه (حتی برای کسایی که اهل مطالعه نیستن) هم الگوی خوبیه برای نوشتن
        

          در این کتاب داستان روزمرگی های یک زن متاهل و بچه دار با تمام دغدغه هاش رو میخونیم ولی اون چیزی که این کتاب رو شاید از خیلی از کتابهایی که داستان های مشابه دارن متمایز میکنه، هنر نویسنده در بیان جزئیات هست که اینقدر قشنگ جز به جز تفکرات و کارهایی که یک زن با اونها درگیره رو بیان میکنه. فکر میکنم از اون دسته کتابهایی هست که بعد از یکی دوسال، از خوندن دوباره ش هم لذت میبرم.
        

          من نقدای خوبی از این کتاب خونده بودم اما خود کتاب نتونست زیاد جذبم کنه و متاسفانه اواسطش رهاش کردم
        

          کتاب داستان خاصی نداشت بی سروته بود پر از جزئیات بیخود و بی فایده، موقع خواندن کتاب انگار که در ذهن یک فرد وسواسی زندگی میکردم
        

          جزو لیست «عمراً بخوانم»م بود. از اسمش و حتی اسم نویسنده اش (دومی را واقعا نمی‌دانم چرا!) معلوم بود از این کتاب‌های عاشقانه‌ی آبکی است که عاشق، مورد بی‌لطفی معشوق قرار گرفته و قرار است شاهد صفحات متمادی، خودخوری و حرف‌های پر از عشق و سوز و البته ناله‌ی عاشق باشیم. دو نفر که اصلا معلوم نیست در چه جهانی زندگی میکنند و جز خودشان در مورد هیچ چیزی صحبت نمی‌شود.
با این وجود، پیشتر هم گفتم که در کتاب صوتی سخت نمیگیرم و اگر هم از کتابی خوشم نیامد، خب، رها می‌کنم. تا حالا هم از این قاعده بد ندیده ام. مثل همین کتاب که واقعاً عالی بود.
در واقع نیم ستاره ای که کم کردم به خاطر اسم مزخرف و بازارپسندش هست. کتاب واقعا فکر دارد و عجیب اینکه از فکر پشت سرش هم خوشم می‌آید. یک ایده‌ی فمنیستی لوس و مسخره نیست و اتفاقا خیلی واقعی به توصیف احساسات زن و بی‌مهری‌هایی که می‌بیند می‌شود. داستان کاملاً کانتکس دارد و زیادی هم دارد. هم شخصیت ها ارمنی ایرانی هستند که خب، خیلی جدید و متفاوت است. هم در ایام قبل از انقلاب، در محله شرکت نفت اتفاق می‌افتد که باز هم جدید است و ما معمولا چیز زیادی در موردش نمی‌دانیم. هم تنوع شخصیتی خوبی دارد و هم چیزهای دیگر. حتی پایان داستان هم خوب بود. از کسی که اسمش زویا باشد، بی خود و بی جهت انتظار داشتم که یک پایان زرد خانمان برافکن غیرواقعی برای داستان ترسیم کند؛ ولی اتفاقاً خیلی هم واقعی و خوب بود. دست مریزاد.
        

          کتاب چراغ ها را من خاموش میکنم 
روایت روزمرگی ها و چالش های یک زن خانه دار است. توصیف ها عالیست در این کتاب! ارزش خواندن را به قدر دارد که سرت را در ایستگاه اتوبوس از کتاب بیرون نیاوری!
        

          آنچنان جالب و موردِ پسندم نبود، خیلی خیلی ساده و معمولی بود و گاهی حتی اعصاب خورد کن و توضیح و تفسیر های سطحی!  توقعِ خیلی خیلی بیشتری داشتم از نویسنده
گاهی به نظرم تعریف و تمجیدهایی از برخی کتابها و نویسنده ها میشه که واقعا درخور نیست
        

          قبل از شروع ،خیلی نسبت به کتاب گارد داشتم، به مناسبت چاپ صدم کتاب کنجکاو شدم تا بخوانم،از همان 40 صفحه اول خیلی از داستان خوشم اومد ، ساده اما نوعی از سادگی که غافلگیرم کرد ، در چند روزی که مشغول خوندن بودم ، و هرباری که کتاب رو میبستم، همش به داستان فکر میکردم، شخصیت کلاریس رو یه جاهایی شبیه خودم و گاهی وقت ها شبیه مادرم میدیدم. حتی گاهی از بین توصیفات خونه را شبیه خونه خودمون تصور میکردم.
البته یک سوم اخر کتاب یکم دچار افت میشه اما نفس گیری اولش اونقدر زیاده که به چشم نمیاد. شخصیت موردعلاقه ام آرتوش بود ، آروم و ساکت ولی حواسش به همه چیز بود. 
گارد رو کنار بذارید و کتاب رو بخونید.
        

          زندگی بسیار ساده ی یک  زن ارمنی...زنی که همه ی تلاشش را می کند هم مادر خوبی باشد هم همسر کاملی و هم فرزند خوبی برای مادرش و هم .....
داستانی آرام و در عین حال جذاب
نمایش روابط  سطحی  اعضای خانواده
        

          ساده و بی ادعا
        

          ور ایرادگیر مغزم می‌گوید «چرا زودتر نخواندی‌اش؟»
ور مهربان مغزم هم می‌گوید «چقدر خوب که بعد از ازدواج خواندی‌اش و برای خواندن‌ش عجله نکردی.»
حس می‌کنم این‌حرف‌ها را فقط کسی متوجه می‌شود که کارهای خانه و بچه‌داری و حرف‌های دیگران خودش را از خودش گرفته‌‌اند و درگیری‌های زندگی کاملا حواس‌ش را از کارهای موردعلاقه‌ی خودش بازداشته‌اند.
با این‌حال کتابی بود زیبا و خواندنی. زویا پیرزاد واقعی و ملموس می‌نویسد. دوست‌ش داشتم💘
        

          اوایل که کتاب رو شروع کردم نمیتونستم خیلی باهاش ارتباط بگیرم. فضاش با فضایی که ما از ایران می‌شناسیم خیلی متفاوت بود. 
اما هر چقدر جلوتر رفت کنجکاویم بیشتر شد که ببینم آخر قصه چی میشه. 
شاید برای من کتاب نماد این جمله شد که احساسات و اتفاقات مثل ابر از آسمون زندگی میگذرن... اجازه بدیم بیان و برن. 
.
قلم نویسنده رو دوست داشتم. با اینکه جزئیات خیلی زیاد بود اما احساس نکردم اضافه گویی میکنه.
        

          داستان زندگی زنی ایرانی، به نام " کِلاریس "!
(از این جهت کلاریس نام داشت، چون جزو جمعیت ارامنهٔ ایران بود که والدینش سال ها قبل، به خاطر کشتار و اتفاقات تلخ، از ترکیه به ایران مهاجرت کرده بودند)
[کلاریس بنظر بخشی از شخصیت خودِ خانم پیرزاد است!]
زمانِ داستان، به چندین سال قبل از انقلاب بازمی گردد
مکانِ داستان آبادان است، خاصه محله یا شهرکی که خانوادهٔ مهندسان و کارکنانِ رده بالای شرکت نفت در آن زندگی می کنند( که غالبا از کشورهای دیگر آمده اند، یا اگر هم ایرانی هستند و در ایران زندگی می کنند، آنقدرها هم خودرا پای بند ایران نمی بینند و مفهومی به نام وطن چندان برای شان اهمیت ندارد، مثل خودِ کلاریس یا امیل که جاذبهٔ نافرجام یا شاید دست نیافتنی ای هم میان شان بود)
اتفاق داستان اما، چیزی خارق العاده نبود
اتفاقِ داستان حولِ زندگیِ روزمرهٔ شخصیت اصلی داستان و نوع تفکر و ذهنیت او به مسائلی بود که روزانه برایش رخ می داد؛ همین سادگی هم باعث جذب مخاطب عام آن شده، چرا که سادگی در بیشتر موارد با جذابیت همراه است... .
کلاریس، زنی متأهل و علاقه مندِ به ادبیات و ترجمه است.
همسرش " آرتوش " مهندس شرکت نفت است و دارایِ روحیهٔ انقلابی و عاقل و آگاه به مسائل زمانه، باید بگویم که شخصیت مورد علاقه ام در این رمان هم اوست!
کلاریس و آرتوش سه فرزند دارند و درعین حال، تفاوت های زیادی باهم دارند. آرتوش، اهل سیاست است و کارِ بیرونِ خانه. درمقابل کلاریس، دوست دارد همسری مهربان و لطیف داشته باشد که زیاد کنارش باشد و باهم عاشقانه های زیادی رقم بزنند! برای همین، از همان اول، میان او و اِمیل جرقه هایی و نگاه هایی رد و بدل می شود، اما در عینِ حال، هردو درون گرا هستند و بندهایی بر دست و پا دارند که... .
این کتاب، اطلاعات مختصری درموردِ بخشی از آن زمانِ آبادان به ما می دهد که مربوط به ساکنان اطراف شرکت نفت و روزمرهٔ آن هاست.
قلمِ روانی دارد، که برای نویسنده های تازه کار مفید است.
و برای خوانندگانِ امروز، فضایی نوستالژیک را رقم می زند.