.
از همان شروع زندگی متأهلی، در خانه بودن و به قول خودم، آزاد بودن را انتخاب کردم. تا الان که پانزده سالی می گذرد، از انتخاب خودم راضی بوده ام. ولی گاهی پیش آمده که تردید کرده ام، خسته شده ام، خودم را در گرداب روزمرگی ها دیده ام. در نهایت گوشه ای نشسته ام و خودم را از بیرون نگاه کرده ام و دوباره مصمم تر از قبل در خانه مانده ام و بزرگ شدن بچه هایم را لحظه لحظه رصد کرده ام و از ثانیه های با هم بودنمان لذت برده ام. هیچ وقت عنوان زن خانه دار را دوست ندارم و در برگه های معرفی نامه، روبروی شغل، گزینه ی خانه دار را خط می زنم و به جای آن می نویسم؛ مادر!
اگر شما هم چنین حسی دارید و اگر شب ها، قبل از خواب سری به آشپزخانه می زنید و بعد به اتاق خواب بچه ها می روید و روانداز آنها را چک می کنید و بعد چراغ ها را خاموش می کنید؛ خواندن کتاب «چراغ ها را من خاموش می‌کنم » برایتان جذاب خواهد بود. 
داستان زن ارمنی به نام کلاریس در دهه ی چهل شمسی در شهر آبادان...
⁦✔️⁩زویا پیرزاد،  نویسنده ارمنی‌تبار اهل ایران است که سال ۱۳۸۰ با رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم جوایزی همچون بهترین رمان سال پکا، بهترین رمان سال بنیاد هوشنگ گلشیری، کتاب سال وزارت ارشاد جمهوری اسلامی و لوح تقدیر جایزه ادبی یلدا را به دست آورد.
🌱 من این کتاب را از اپلیکیشن نوار با صدای شبنم مقدمی کوش دادم. شیوه روایت و تغییر لحن ها جذابیت داستان را بیشتر کرده بود.
        

          کلاریس شخصیت اول داستان ، زن خانه‌دار اهل ارمنستانه که سه تا بچه داره و مسئولیت رسیدگی به اونا و شوهرش تمام زندگی ش رو فرا گرفته. و بزرگترین چالشی هم که داره و باهاش درگیره همینه! آیا کلاریس به‌خاطر همسر و فرزندانش ، خودش و علاقه مندی‌هاشو فراموش کرده؟ پس وقت رسیدگی به خودش چی؟ کلاریس به خوشحالی همه خانواده ش اهمیت میدهد ، اما خودش برای چه کسی مهم است؟ 
نویسنده روایت خوبی رو در یافتن پاسخ این سوالات کلاریس همراه مخاطب طی میکنه.‌ این رمان از نظر من قوی‌تر از سایر آثار پیرزاده و ارزش خوندن رو داره. بخصوص اگر خانه‌دارید.
کلاریس منو یاد هنگامه قاضیانی در فیلم « به همین سادگی» میندازه.
        

          به نظرم از ماجرای کتاب جذاب تر، نحوه ی روایتگریِ نویسنده بود که خیلی حرفه ای محسوب میشد.
        

          کتابی پر از جزئیات و زنانه نویسی. این کتاب را به خیلی ها که در ابتدای مسیر کتابخوانی هستند پیشنهاد میکنم
        

          پیرزاد نویسنده‌ای بود که با انتشار رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم خوش درخشید، رمانی که هم گوشه‌چشمی به پسند مخاطبان عادی ادبیات داشت و هم پاسخ‌گوی سلیقه‌ی منتقدان ادبی بود. این رمان داستان زندگی یک خانواده‌ی ارمنی در آبادان است و از منظر شخصیت زن داستان روایت می‌شود. «سه کتاب» و «عادت می‌کنیم» و ترجمه‌ی «آلیس در سرزمین عجایب» لوئیس کارول آثار دیگر زویا پیرزاد هستند که نشر مرکز چاپ کرده.



ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
        

          روای جزئ نگر کتاب رو دوست داشتم . نوع روایت کتاب ساده جذاب و گیرا بود.  پرداخت داستان و شخصیت ها خوب بود. از نظر من که کار قوی هست.
        

          حدود ۱۵ سال پیش کتاب رو خوندم و چون خودم زن بچه داری نبودم درکش نکردم و باهاش ارتباط برقرار نکردم 
ولی الان که شدیدا درگیر زندگی و بچه ها شده ام و تکه هایی ازش در ذهن دارم دوست دارم دوباره بخونمش
        

          کلا کتابهایی که به زبان ساده زندگی روزمره رو روایت می کنه دوس دارم علی الخصوص که موضوع و سوژه برام جدید و تجربه نشده باشه
از زویا پیرزاد عادت می کنیم هم خوندم ولی اینو خیلی بیشتر دوست داشتم
هم کتاب خوبیه برا مطالعه (حتی برای کسایی که اهل مطالعه نیستن) هم الگوی خوبیه برای نوشتن
        

          در این کتاب داستان روزمرگی های یک زن متاهل و بچه دار با تمام دغدغه هاش رو میخونیم ولی اون چیزی که این کتاب رو شاید از خیلی از کتابهایی که داستان های مشابه دارن متمایز میکنه، هنر نویسنده در بیان جزئیات هست که اینقدر قشنگ جز به جز تفکرات و کارهایی که یک زن با اونها درگیره رو بیان میکنه. فکر میکنم از اون دسته کتابهایی هست که بعد از یکی دوسال، از خوندن دوباره ش هم لذت میبرم.
        

          من نقدای خوبی از این کتاب خونده بودم اما خود کتاب نتونست زیاد جذبم کنه و متاسفانه اواسطش رهاش کردم
        

          کتاب داستان خاصی نداشت بی سروته بود پر از جزئیات بیخود و بی فایده، موقع خواندن کتاب انگار که در ذهن یک فرد وسواسی زندگی میکردم
        

          جزو لیست «عمراً بخوانم»م بود. از اسمش و حتی اسم نویسنده اش (دومی را واقعا نمی‌دانم چرا!) معلوم بود از این کتاب‌های عاشقانه‌ی آبکی است که عاشق، مورد بی‌لطفی معشوق قرار گرفته و قرار است شاهد صفحات متمادی، خودخوری و حرف‌های پر از عشق و سوز و البته ناله‌ی عاشق باشیم. دو نفر که اصلا معلوم نیست در چه جهانی زندگی میکنند و جز خودشان در مورد هیچ چیزی صحبت نمی‌شود.
با این وجود، پیشتر هم گفتم که در کتاب صوتی سخت نمیگیرم و اگر هم از کتابی خوشم نیامد، خب، رها می‌کنم. تا حالا هم از این قاعده بد ندیده ام. مثل همین کتاب که واقعاً عالی بود.
در واقع نیم ستاره ای که کم کردم به خاطر اسم مزخرف و بازارپسندش هست. کتاب واقعا فکر دارد و عجیب اینکه از فکر پشت سرش هم خوشم می‌آید. یک ایده‌ی فمنیستی لوس و مسخره نیست و اتفاقا خیلی واقعی به توصیف احساسات زن و بی‌مهری‌هایی که می‌بیند می‌شود. داستان کاملاً کانتکس دارد و زیادی هم دارد. هم شخصیت ها ارمنی ایرانی هستند که خب، خیلی جدید و متفاوت است. هم در ایام قبل از انقلاب، در محله شرکت نفت اتفاق می‌افتد که باز هم جدید است و ما معمولا چیز زیادی در موردش نمی‌دانیم. هم تنوع شخصیتی خوبی دارد و هم چیزهای دیگر. حتی پایان داستان هم خوب بود. از کسی که اسمش زویا باشد، بی خود و بی جهت انتظار داشتم که یک پایان زرد خانمان برافکن غیرواقعی برای داستان ترسیم کند؛ ولی اتفاقاً خیلی هم واقعی و خوب بود. دست مریزاد.
        

          آنچنان جالب و موردِ پسندم نبود، خیلی خیلی ساده و معمولی بود و گاهی حتی اعصاب خورد کن و توضیح و تفسیر های سطحی!  توقعِ خیلی خیلی بیشتری داشتم از نویسنده
گاهی به نظرم تعریف و تمجیدهایی از برخی کتابها و نویسنده ها میشه که واقعا درخور نیست
        

          قبل از شروع ،خیلی نسبت به کتاب گارد داشتم، به مناسبت چاپ صدم کتاب کنجکاو شدم تا بخوانم،از همان 40 صفحه اول خیلی از داستان خوشم اومد ، ساده اما نوعی از سادگی که غافلگیرم کرد ، در چند روزی که مشغول خوندن بودم ، و هرباری که کتاب رو میبستم، همش به داستان فکر میکردم، شخصیت کلاریس رو یه جاهایی شبیه خودم و گاهی وقت ها شبیه مادرم میدیدم. حتی گاهی از بین توصیفات خونه را شبیه خونه خودمون تصور میکردم.
البته یک سوم اخر کتاب یکم دچار افت میشه اما نفس گیری اولش اونقدر زیاده که به چشم نمیاد. شخصیت موردعلاقه ام آرتوش بود ، آروم و ساکت ولی حواسش به همه چیز بود. 
گارد رو کنار بذارید و کتاب رو بخونید.
        

          ساده و بی ادعا
        

          ور ایرادگیر مغزم می‌گوید «چرا زودتر نخواندی‌اش؟»
ور مهربان مغزم هم می‌گوید «چقدر خوب که بعد از ازدواج خواندی‌اش و برای خواندن‌ش عجله نکردی.»
حس می‌کنم این‌حرف‌ها را فقط کسی متوجه می‌شود که کارهای خانه و بچه‌داری و حرف‌های دیگران خودش را از خودش گرفته‌‌اند و درگیری‌های زندگی کاملا حواس‌ش را از کارهای موردعلاقه‌ی خودش بازداشته‌اند.
با این‌حال کتابی بود زیبا و خواندنی. زویا پیرزاد واقعی و ملموس می‌نویسد. دوست‌ش داشتم💘
        

          اولین کتابی بود که از این نویسنده خواندم و‌ درجا عاشق قلم روانش شدم. انگار که خود نویسنده روبه‌رویم نشسته بود و برایم حرف می‌زد.
        

          من خیلی دوستش داشتم. به نظرم هم دیدگاه زنانه بسیار درستی داشت هم خیلی خوب زنانه نوشته شده بود. حس میکنم دغدغه هاش ، خیلی برایم آشناست و زنان عزیز اطرافم هم از این نوع دغدغه دارند. فهمیدم این نوع دغدغه ، به صورت کلی دغدغه زنانس و نه صرفا دغدغه اطرافیان خودم. یکی از مواردی که توی این کتاب هم حس میکنم اینه که: خانم خونه همیشه احساس میکنه پیشرفت نمیکنه و کار های خانه و بچه و... جلوی پیشرفتش رو گرفته، و این موردی هست که به نظرم هر مردی باید برای مواجهه با این مورد، پاسخ در خورد داشته باشه....

پ.ن: عکس، دقیقا تصور من از خونه امیل هست( خونه g4)
        

          به شخصه ارتباط زیادی با رمان‌هایی با دنیای زنانه برقرار نمی‌کنم ولی اینجا نویسنده چنان به سادگی و نامحسوس تو را به عمق داستان روزمره‌ی آدم‌های معمولی می‌برد، که قلاب قصه را نمی‌تواند رها کند. یک خانواده ارمنی در آبادان ۵۰،۶۰ سال قبل از روی کاغذ، روان مخاطب منتقل می‌شوند