دوستش داشتم، یک نفس خواندم.
      

        از نظر فرم بد نبود ولی محتوا و درون مایه را دوست نداشتم.
      

        به نام خدا
هوشنگ مرادی کرمانی را به مجیدِ روزهای کودکی می شناختم. ولی چند ماهی است که پسر یازده ساله ام از مشتری های پر و پا قرص کتابهایش شده است. 
کتاب «خمره» را حسین قبل از من خوانده بود و هر وقت کتاب را دست من میدید به خودش افتخار می کرد! 😀
داستان کتاب مربوط به جریان آب خوردن بچه های مدرسه ای در روستاست. این مسئله آنقدر برای ما ساده و پیش پا افتاده است که باور نمی کنیم اهالی روستایی چندین ماه درگیر آن بوده اند. روایت کتاب، ساده و دلنشین است. هنر نویسندگی هوشنگ مرادی کرمانی در این است که وقتی متن را می خوانی تمام تصاویر داستان در ذهنت زنده می شود. مدرسه ای را در دل یک روستای کوهستانی در سی، چهل سال پیش می بینی، همراه بچه ها مسیر طولانی خانه تا مدرسه را میروی و احساس می کنی که دست های تو هم از سرما دارد ترک می خورد. 
داستان از فقر و محرومیت  روستا می گوید، ولی در کنارش شیرینی های زندگی را هم نشان می دهد؛ در نتیجه بعد از نگرانی ها و غصه خوردن ها برای مدیر مدرسه و بچه ها و روستایی ها کتاب را با خیال راحت می بندی و احساس بدی نداری.
این کتاب مناسب همه ی اعضای خانواده است از نوجوان تا بزرگسال می توانند کتاب را بخوانند و متناسب با خودشان برداشت متفاوتی داشته باشند.
«خمره» موفق به دریافت جایزه‌ های بسیاری شده است و به زبان‌ های مختلف مانند انگلیسی، آلمانی، اسپانیایی، هلندی، فرانسوی، آلبانیایی، عربی و ترکی استانبولی ترجمه شده است.


      

        https://www.instagram.com/p/CzWnqdsLwQ1/?igshid=N3FyZXlubnh2amVh
      

        عنوان عایشه است ولی تاریخ آن دوره و اتفاقات را بخ خوبی شرح داده است. علامه عسگری تلاش زیادی در پیدا کردن روایت های صحیح تاریخی داشته اند.
      

        نوجوان بودم که خواندم، از بین کتابخانه پدر، توجهم را جلب کرد.
از آن زمان ابوذر در نظرم انسان بزرگی شد. عاشقی که تمام زندگی اش را روی سکویی روبروی مسجد گذاشت تا هر روز بتواند معشوقش که پیامبر ص بود را ببیند.


      

        خیلی سال پیش خواندم. جز اولین کتابهای دفاع مقدسی بود که می خواندم روز نگار مادر شهید است
      

        صوتی اش عالیه.
      

        نزدیک بیست سال پیش خوانده ام،  چیزی که در یادم مانده این است که پیامبر را با جزئیات معرفی می کرد، البته بیشتر از منابع اهل سنت استفاده شده بود. آنچه برایم جالب بود شیوه ی ابراز ارادت مسلمانان کشورهای دیگر به پیامبر بود. در کل کتاب خوبی بود.
      

        حکومت امیرالمؤمنین «ع»  چهار سال و نه ماه طول کشید. در نیمه اول حکومت سه جنگ جمل و صفین و نهروان اتفاق افتاده است. بعد از جنگ نهروان تا زمان شهادت حضرت، بیش از دو سال و نیم طول کشیده است. این دوران به «غارات» معروف است. در این دوره معاویه تمام تلاش خود را برای گرفتن خلافت به کار بست. از شبیخون ها و غارت های مکرر گرفته تا جذب یاران امام با وعده ی پول و مقام. در این مدت امام همواره مردم را به جهاد فرا می خواندند و از آنها میخواستند پیش از آنکه دشمن به پشت در خانه هایشان بیاید با او بجنگند ولی مردم کوفه یا در برابر ایشان سکوت می کردند یا بهانه می آوردند و می خواستند جهاد را عقب بیندازند. 
ابراهیم بن محمد ثقفی کوفی از علمای بنام دوران غیبت صغری است. او رویدادهای این دو سال سخت را در کتابی با عنوان الغارات گردآوری کرده است.کتاب حاضر ترجمه ای روان و منسجم بر آن کتاب است.
«الغارات»کتاب سختی است، نمی شود یک نفس خواند. گاهی باید کتاب را بست و آه کشید تا آتشی که غم غربت مولا بر جانت میندازد سبک شود. غمی که امیرالمؤمنین می گوید؛ «ای کاش مرگ من فرا رسد _که فرا خواهد رسید_ و میان من و شما جدایی بیبفتد، که من از همراهی با شما بیزارم.» 
گاهی باید کتاب را بست و ساعت ها  فکر کرد، به امام و انتظارشان از مردم، به مردم کوفه؛ مردمی که دو سالشان در جنگ گذشته و سختی زندگی و وعده ها و تهدید های معاویه اراده شان را سست کرده است.  مردمانی که گرفتار فتنه ی عظیمی شده اند و میانه ی حق و باطل سرگردانند. دسیسه های معاویه و منافقین بعضی از آنها را تا جایی می برد که قرآن ناطق را نمی بینند و کلام پیامبرشان که علی و حق همواره با هم اند را فراموش می کنند و امامشان را رها می کنند. 
گاهی باید کتاب را بست و دست ها را به آسمان بلند کرد و یا لیتنا کنا معک را زیر لب تکرار کرد و از شر فتنه ها به خدا پناه برد.
•	بعضی به این کتاب عنوان مقتلِ الغارات داده اند و توصیه کرده اند به یک بار خواندن اکتفا نکنید.
      

        پر از زندگی بود...من عاشق این همه زیبا دیدن و دقت به جزئیات هستم
      

        من نسخه ی صوتی کتاب را گوش دادم.
شیوه ی نگارش و شخصیت پردازی را دوست داشتم. موضوع تا حدی تلخ بود.
      

        قلم نویسنده خیلی خوب بود، ولی داستان به شدت تلخ بود.
      

        داستان پر کشش و جذابی بود. درون مایه داستان تا حدی تکراری بود و از یک کهن الگو الهام گرفته بود ولی تعلیقات کتاب زیاد بود و خواننده را با خود همراه می کرد. 
شیوه ی نگارش کتاب برایم خاص و نو بود.داستان با ترکیب مونولوگ ها و دیالوگ های شخصیت های مختلف پیش می رفت.شخصیت پردازی کتاب عالی بود،  نویسنده به شخصیت ها مسلط بود و همه را با جزییات و لحن مخصوصشان روایت می کرد. 
کتاب « بی نام پدر» برگزیده ی جایزه ادبی جلال آل احمد سال ۱۴۰۰ است.
      

        نسخه ی صوتی را با ترجمه اصغر رستگار و صدای آرمان سلطان زاده از نوار گوش دادم. اوایل کتاب برایم خسته کننده بود ولی نیمه ی دوم جذاب بود. مخصوصا پایان داستان را خیلی دوست داشتم.