اولش خون بود. بود؟
آخرش آب بود. بود؟
راستش برای من، اول و آخرش زیبا بود. چه فرقی می‌کند آب یا خون! سرخ یا آبی. همه ما در این رمان زندگی کرده ایم. ندانسته! وقتی از کنار مفتاح رد شده ایم در هنگامی که چمباتمه زده و برای قبری کهنه و کمی شکستگی دار، سوره یوسف می‌خواند! راستی ما آن دو روح را دیده‌ایم؟ روح شاعر آزادی‌خواه و روح خبیث خالدار. آه. اینجایند. کنار من! روی پلی از کاغذ کاهی!
خون خورده، رمانی از مجموعه داستان! داستان با روایتی از زندگی محسن مفتاح، مرده‌خور ( دوست دارم اینطور صدایش کنم! ) بهشت زهرا، در آرزوی دانشگاه بیروت، آغاز می‌شود. و با قصه پنج برادر سوخته پیوند می‌خورد. گوش که تیز کنی، صدای صفیر تیر هارا هم می‌شنوی که از کنار گوش صلاح الدین ایوبی می‌گذرد! فاتح قدسی تو ای صلاح الدین! 
دو راوی داستان دارد. میکاییل! و راوی ای بالاتر از او. شاید از دوربین خدا.
شخصیت پردازی، توصیف، فضاسازی، پیرنگ، درونمایه، تعلیق، غافلگیری، این کتاب همه چیز تمام است. فراتر از انتظارم بود از نویسنده ای ایرانی!
بخوانیدش که بدجور خواندنی ست این سرخِ سیاه...
        

          جالب نبود. بازی های فرمی که خیلی ها خوششان آمده را نپسندیدم و آنقدری خوب نبود که با اینکه می خواستم بعد از آن سرخ سفید را بخوانم، منصرف شدم.
        

          فرم مهم‌تره یا محتوا؟
به نظر من محتوای پیچیده شده در فرم. 
و چه بسیارند نویسندگانی که انقدر به محتوا اعتماد می‌کنند که به خیالشون هر نیتی که دارن مخاطب می‌پذیره ازشون. و برخی انقدر درگیر فرم‌های پیچیده میشن که آخر سر مخاطب اصلاً نمی‌فهمه حرف کتاب چی بود.
خون خورده نه محتوای غریبی داشت و نه فرم عجیبی.
فرم و محتوا با چنان مهارتی در هم تنیده شدند که نمیشه یکی رو بر دیگری برتری داد.
یک داستان رئالِ تنیده شده در فضای سوررئال که بخش کوچکی از اون در سال ۱۳۹۶ میڱذره و بخش عمده اون در سال شصت. 
از محله‌های تهران گرفته تا کوچه پس کوچه‌های اصفهان و مشهد تا جبهه‌های جنگ و جاده‌های پر پیچ و خم لبنان.
از نقش پررنگ دین در زندگی. 
از زندگی دوستانه مسلمان و مسیحی گرفته تا کینه راهبه مسیحی از فرمانده‌ای به نام صلاحدین که اجداد او رو از ارض مقدس بیرون کرده و اینجاست که سوء تفاهم باعث کینه میشه. صلاح‌الدین میتونست اجداد او رو بکشه. ولی نکشت.
تو این کتاب یکی از بهترین روایت‌ها رو درباره جوانان قهرمانی خوندم که آبادان رو از حصر نجات دادند و برای نجات چند زن غیر مسلمان جونشون رو به خطر انداختن.
چه مادرانی چشم انتظار بودن و چه افراد بی‌گناهی قربانی شدن.
و همه اینها بدون شعار.
و قربانی فقط اونهایی نیستن که کشته می‌شن.
چقدر داستان داره این کتاب و چقدر شخصیت.
تقریباً هشتاد درصد آدمهای این کتاب شخصیت هستن نه تیپ. 
یک کتاب با هفت ماجرا که بدون هم اصلا جذاب نیستن و با هم یه کل واحد رو تشکیل میدن. بدون اینکه مخاطب گیج بشه.
به نظرم هنرجوهای داستان نویسی باید این کتاب رو ده بار بخونن تا علاوه بر موارد بالا یاد بگیرن چطور انقدر هنرمندانه از پل تداعی برای رفتن به گذشته و برگشتن به حال استفاده کنن.
پ.ن اولین کتابیه که از آقای یزدانی خرم خوندم. اینکه آدم اولین بار کدوم کتاب یه نویسنده رو بخونه خیلی مهمه.
        

          خون. خونی که می‌غلطد. خونی که نشت می‌کند. خونی که گم می‌شود. اما این داستان «خون‌خورده» نیست. خون، حامل داستان است؛ و خواننده را از خراسان تا بیروت می‌گرداند.
مهدی یزدانی خرم در «خون‌خورده» قصه می‌گوید؛ قصه‌ی پنج برادر سوخته، که هر کدام همه‌چیز را گذاشتند و به ناکجایی رفتند، به هوای چیزی بزرگ‌تر از همه چیز لابد. اگر رمان، از بزنگاه‌های برادران سوخته در ناکجا شکل گرفته، پس داستان را چه کسی تعریف می‌کند؟
جوانی که نشسته بر سر قبرهاشان و فاتحه پولی می‌خواند؟ یا روح شاعر آزادی‌خواه معاصر و روح خبیث خال‌داری از زمانه‌ی صلاح‌الدین ایوبی که هم‌پرسگی می‌کنند، این‌ها همه را به تماشا نشسته‌اند، و ما را در زمان پیش و پس می‌برند؟
نه! این‌ها اگرچه تماشاچیان داستانند اما راوی آن نیستند، نمی‌توانند باشند. داستانی که در گستره‌ی ایران‌زمین بزرگ و در اعماق تاریخ پرسه می‌زند، لابد باید راوی‌ خدای‌گونه‌ای هم داشته باشد، که این همه را از بالا بر فراز زمان و مکان ببیند. راوی‌ای که اگرچه بارها به بهانه‌های مختلف شاهد حضورش هستیم اما تنها در صفحات پایانی کتاب است که هویتش فاش می‌شود.
این‌ها همه از خون‌خورده داستانی چندلایه اما نه سخت‌خوان ساخته است. داستانی خوش‌خوان که گاه با درنگی توصیفی بخت نفس کشیدن در جای و زمانه‌ای دیگر را به مخاطب می‌دهد و بعد پیش از آن که این درنگ توصیفی ملال‌آور شود، چنان نفس‌گیر و ورق‌برگردان می‌شود، که نتوانی زمینش بگذاری.
«خون‌خورده» ساختاری سنجیده و درست دارد؛ ساختاری پیچیده و تودرتو، بی آن که این پیچیدگی مزاحمتی در روانی داستان و فهم آن برای مخاطب ایجاد کند. با روابطی بینامتنی و فرامتنی، چه با متون کلیدی دیگر و چه با جهان واقعی پیرامون ما، که مزاحمتی هم برای کسی که نه آن متن‌ها را خوانده و نه آن ارجاعات فرامتنی را دریابد ایجاد نمی‌کند. نویسنده زمینه‌ی داستانش را از همین دنیای واقعی برگزیده و یافته‌هایش از میان بریده‌های روزنامه‌ها و سنگ‌ قبرها تا تاریخ و سیاست و انسان را در هم بیامیزد و چالش‌های هستی‌شناختی عمیقی را پیش روی مخاطب بگذارد، بی آن که داستان را با دست‌اندازهای بیهوده و نمایشی رایج فرمالیستی بیالاید. شگفت آن که آن بریده‌ها و سنگ‌ها هم، اگرچه در جهانی که آن بیرون است (یعنی بیرون از کتابی که چشمه منتشر کرده) واقعیت نداشته‌اند، اما مگرنه که (به تعبیر اومبرتو اکو) واقعیت‌های جهان داستان هم بالاخره واقعی‌اند و آن چه بر سنگ و کاغذ نگاشته شد، می‌ماند؟ پس چرا نویسنده واقعیت و تاریخ خویش را نیافریند و مدعی نشود که همه چیز رمانش واقعی است؟
        

          روایتی از 5 برادر تهرانی ساکن نارمک در دهه 60
برادرانی که هرکدام ماجراهای خاص خودشان را دارند و اتفاقات خاص و متفاوتی برایشان می افتد
از تهران و اصفهان گرفته تا مشهد و آبادان و بیروت و همچنین از مسلمان ها تا مسیحیون!
نویسنده بسیار عالی ارتباط زیبایی بین تاریخ و هنر و جنگ و زندگی و عشق برقرار کرده و روایت تاریخ را با روایت حال به خوبی در هم تنیده

A story of 5 Tehranies brothers living in Narmak in the 60's
Brothers who each have their own adventures and special and different events happen to them
From Tehran and Isfahan to Mashhad and Abadan and Beirut, as well as from Muslims to Christians!
The author has established a beautiful connection between history and art and war and life and love and has well intertwined the narrative of history with the narrative of the present.
        

          اولین کتابی بود که از «مهدی یزدانی خرم» خواندم. قبلا زیاد تعریف کتابهاش رو شنیده بودم و واقعا هم کتاب خوبی بود. داستان زندگی پنج برادر در سالهای اول دهه ۶۰ و در نقاط مختلف ایران که به زیبایی به تاریخ قدیم هم سرک میزد و بر میگشت دوباره به داستان. کتابی پر کشش و دارای توصیفاتی جالب مثل :«به آرامی فلکه ی شیر را چرخاند. آب مردد بیرون زد. مدتها بود باز نشده بود انگار»  از خواندن این داستان لذت بردم. نمیدونم چرا پنج ستاره ندادم بهش. شاید من سختگیرم زیادی
        

          نمره واقعی کتاب به نظرم ۳ و نیم هست.
من واقعا لذت بردم ازش ولی یه قسمت ها و یه سری ویژگی های نوشتاری نویسنده کلافه‌ام کرده بود.
مثلا تکرار جملات و نوع نوشتار نویسنده که جمله ها و فعل هارو بهم ریخته بود، تا یه جایی جالب به نظر میرسه ولی تا آخر داستان، اون جذابیت خودشو حفظ نمیکنه.نوآوری خیلی خوبه اما....
یک نکته‌ی دیگه که به نظرم میاد، تعدد شخصیت های فرعی که نقش خاصی در روند داستان ندارن هست.
نویسنده انگار ولع بیان زندگی افراد مختلف رو داره ولی نمیشه زندگی همه آدمای شهر رو بیان کنیم.این واقعیته.
حالا اگر بخوام از جذابیت‌های این رمان بگم، یکی پیرنگ جالب و داستان زندگی خانواده سوخته‌اس که خیلی برام لذت بخش بود.با اینکه بسیار تلخ و ناراحت کننده اس ولی به نظرم از نظر داستانی خوب بود.
در کل از این کتاب خوشم اومد.
        

          اولش خون بود، آخرش آب بود. 
        

          کتابی که تا میخواهی زبان به تعریف از آن بگشایی، تو را با توصیفات چندش و زجرآورش از مرگ شخصیت‌ها خفه خواهدکرد.
ولی تنها فایده‌ای که برایم داشت این بود که بپذیرم مرگ خیلی ناگهانی و غیر منتظره گریبان من را هم خواهد گرفت....
        

          از خوبی‌های این کتاب بسیار نوشتند و من نمی‌خوام تکرار کنم. فکر می‌کنم لازمه که به بعضی ضعف‌ها هم پرداخته بشه.

اولین نکته‌ای که به نظرم ضعفی برای کتاب بود، ناهمخوانی داستان و زبان بود. داستان‌ها موضوعات ساده‌ای داشتند اما نویسنده تلاش می‌کرد با به هم زدن ساختار جملات زبان کتاب رو ادبی کنه. از طرفی بین شیوه‌ی سخن گفتن صلاح‌الدین و محمود سوخته هیچ تفاوتی وجود نداشت در حالی که این دو نفر صدها سال فاصله‌ی زمانی دارند.

دوم تکرار بیش از اندازه‌ بود. اگر جملات و سخنان تکراری حذف میشد احتمالا حجم کتاب حدود صد صفحه کاهش پیدا می‌کرد. 
جمله‌ی تاریخ پر است از.... به قدری تکرار شده بود که خواننده رو کلافه می‌کرد و از اون بدتر این که این جمله حتی در جای درستی هم به کار نمی‌رفت. مثلا تاریخ پر است از دخترانی که تلفن می‌کنند😐 خب؟ اولا که اختراع تلفن هنوز به تاریخ نپیوسته‌. دوم، مگه تلفن کردن یک دختر کار عجیبیه؟ پس با این حساب تاریخ پر است از دخترانی که کفش می‌پوشند. آیا لازمه که این موضوع کاملا طبیعی در یک کتاب گفته بشه؟؟

مورد بعدی وجود دو روح بود که نه نقش اثرگذاری داشتند و نه جذابیتی در داستان ایجاد می‌کردند.


در کل به نظرم اگرچه کتاب فاجعه‌باری نبود اما اگر نخوانید هم هیچ چیزی رو از دست ندادید.
        

          فکر کنم اولین و آخرین باری باشه که از این نویسنده چیزی خوندم.
راستش از کسایی که مدام تاریکن و میخوان تاریکی رو به دیگران منتقل کنند، مخصوصا با کلمات بدم میاد.
اینجور کتاب‌ها تلخن، نه تلخی مشابهه قهوه که مذاق آدم رو شاد میکنه؛ تلخی شبیه سم که اثرش گاهی کُشنده ست و گاهی مسمومیت...
‌
کلی هم اطلاعات کج و کوله تاریخی تنگ داستان زده بود 😒
        

          👍🏻👍🏻👍🏻
        

          خون خورده ماجرای زندگی و مرگ پنج برادر در دهه ی شصت رو  روایت می‌کنه . محسن مفتاح دانشجوی زبان عربی که هر شنبه سر مزار ۵ برادر می ره تا فاتحه و قرآن برای شادی روح شون بخونه و از این طریق رزق و روزی خودش هم تأمین بشه.

کتاب رو نپسندیدم.
اول . جای فعل و فاعل تو جمله های کتاب جابه جا بود که کتاب رو سخت خوان میکرد. استفاده از چنین جملاتی در صورت محدود قشنگه ولی اینکه تمام کتاب رو با این روش بنویسی خواننده رو عذاب میده.

دوم. توصیفات مرگ شخصیت ها حال بهم زن بود و تا آخر کتاب می گفتم این یکی رو چطوری میخوای نفله کنی و ... ( مدل توصیف نویسنده از مرگ ها مثل گانگستری بود که از خون و مرگ لذت میبره) 

سوم. تعداد شخصیت ها زیاد بود و پرداخت و تمایز دادن به شخصیت ها ضعیف. جوری که انگار همه ی شخصیت ها یک نفر بودند با اسم های مختلف. 

چهارم. داستان موازی روح خبیث خال دار قابل توجیه و ربط دار بود به ماجرای پنج برادر اما  روح شاعر آزادی خواه چیکاره بود تا آخر داستان؟!  

پنجم و آخر. صدای دندان قروچه های نویسنده در سراسر کتاب به گوش می‌رسید. نویسنده در نهادینه کردن پیامش در ناخودآگاه مخاطب اصلا موفق نبوده و کاملا شعاری و درهم و البته با خشم درونی خودش پیام رو آشکارا و به خودآگاه انتقال میده و این اثرپذیری و لذت بردن از داستان رو حیف و میل می‌کنه.

پ.ن: یه چیزی که تو کتاب خیلی رو مخ بود : «تاریخ پر است از...» هایی بود که هرچی به آخر کتاب نزدیک میشد بی محتوا تر و چرند تر میشدن
        

          صرفا برای همراهی با حلقه کتاب هفتم مبنا آن را صوتی گوش داده ام ،ارزش اتلاف وقت راهم ندارد .
        

          اگه "من منچستریونایتد را دوست دارم" و "سرخ سفید" یزدانی‌خرم را خوانده باشید، احتمالا با من هم‌نظرید که "خون‌خورده" را می‌توان نقطه عطف داستان‌نویسی او دانست. عنصر دو روح سرگردان، این بار خیلی بهتر و پخته‌تر از دو داستان قبلی به کار گرفته شدند. داستان فرعی صلاح‌الدین ایوبی اصطلاحا خیلی خوب روی داستان اصلی "نشسته است". اما نکته جذاب برای من، سبک یزدانی‌خرم برای روایت داستانش است. در سرخ سفید از شیوه مبارزه کیوکاشین استفاده کرد و اینجا هم از نقش‌مایه برادران سوخته. اینکه ارتباطی باشد بین این "سوخته" و "دهه شصت" که بازه زمانی روایت داستان است، معلوم نیست ولی انتخاب هوشمندانه‌ای بود. از ایرادات کتاب هم بگویم که یکی دانستن قبه الصخره و مسجد الاقصی از آن دسته اشتباهات عوامانه است که انتظار نمی‌رفت در این کتاب، همان اشتباه تکرار شود. در جایی هم در نقل حوادث سال ۶۱، از آقای خامنه‌ای با عنوان آیت‌الله یاد شده، در حالی که در آن زمان ایشان آیت‌الله نبودند. البته ممکن است کار ممیزان ارشاد باشد!
        

          ایده‌ی داستان عالی بود. داستان فرجام  ۵ برادر در سال ۶۰ .
 انبوهی از اطلاعات  در فرمی پیچیده و جملاتی بهم ریخته ارائه شده است.
فخر خروشی نویسنده به جهت بالا بودن اطلاعات عمومی و تاریخی اش بین جملات کتاب حس می‌شد .همینطور حرص خوردن نویسنده ..
        

          کتاب هرچه جلوتر رفت بیشتر از چشمم افتاد، همون‌طور که هرچه جلوتر رفت بیشتر از هم پاشید و چند تکه‌داستان بی‌ربط به هم شد.

داستان دو روح سرگردان و ماجرای اون خبیثه با صلاح‌الدین، داستان این سنگ‌قبرهای نامربوط بین داستان هر برادر، داستان کشیش جوان فصل آخر، داستان درجه‌دار عراقی، داستان اون «من» که آخرش نفهمیدم کی بود که همه‌چیز رو دید و تعریف کرد و هیچ‌کس ندیدش، اصلاً خود داستان محسن مفتاح، داستان و داستان و داستان. هزار داستان که کاش یه نخ ربطی بینشون بود ولی حیف.

از بین پنج برادر، قصه‌های مسعود و منصور، دومی و سومی، بیشتر به دلم نشست. قصه‌های محمود و طاهر، چارمی و پنجمی، هم که کاش نبود و سه برادر بودند اصلاً.

اون جملهٔ «و تاریخ پر است از...» هم کاش به‌قدری که آش شور بشه نبود توی کتاب.
        

          وقتی شروع به خوندن  این کتاب می‌کنی به خودت می‌گی: " وای چه کتاب خفنی!!!! حتما خیلی از اونایی که نخوندنش جلوترم"  حتی یه پشیمونی ریزی هم کامت رو تلخ می‌کنه چرا زودتر نرفتی سراغش. تا میانه‌های کتاب خوب پیش می‌ری، یعنی اونه که تو رو می‌کشونه اماااا به قسمت‌های آخر که میرسی ، فقط می‌خوای تموم بشه،  اونم هی کش میاد و تکرار می‌شه. از اون حس خفن هم دیگه خبری نیست، چون تو قصه برادر سوم جا مونده!

        

          
اولش خون است، آخرش خون است و تمامش خون. خونی که عجیبن شده است با تمام زندگی‌مان، خون صلاح‌الدین ایوبی، خون برادران سوخته، خون مردِ خدا. مدت‌هاست که بیش از پیش به خون فکر می‌کنم، به جایگاهش، به نقشش. به آنکه اگر خونی برای ریخته شدن نبود صلاح‌الدین ایوبی چه می‌کرد؟ اگر خون نبود چگونه فتح‌ها و جنگ‌ها و انقلاب‌ها معنی پیدا می‌کردند؟ اگر خونی برای ریخته شدن نبود انسان چه باید می‌کرد؟
خون‌خورده برای من یعنی شعری در وصف تاریخ و خون. یعنی هابیل و قابیل، یعنی اولین خونی که ریخته شد. یعنی امروز، یعنی همین‌ حالا، یعنی خونی که در خاورمیانه می‌ریزد. خونی که هرگز تمام نمی‌شود ریختنش. 
هنوز هم به طاهر فکر می‌کنم به سقوطش به آن سطری که نوشته بود: طاهر قبل فرو رفتن در آن گودی عظیم و پیش از آنکه کلاه سرخِ بافتنی‌اش از سرش جدا شود و بچسبد به شکبه توری پشت توربین و آنقدر بماند آنجا تا ذره‌ذره متلاشی شود، بی‌جان شد. هنوز هم به طاهر فکر میکنم به آخرین خون برادران سوخته. به آخرین قبر خالی‌.
چند روز پیش دوباره سراغ خون‌خرده رفتم و مرورش کردم. هنوز هم تازه بود برایم. روح داشت. اولین‌بار سال کنکور خواندمش. تمام زمان خوابم را می‌گذاشتم که از خون بخوانم، خون برادران سوخته. یادم نمی‌رود که صفحات آخر بود. طاهر بود، عمو بود، خون بود و پایان بود که یک مرتبه کتاب را بستم و خیره شدم به دیوار. تصویر طاهر مقابل چشمانم بود.
خون خورده خواندنش سخت است و شیرین. یک‌جور رویاروئی با حقیقتی است که می‌سوزاند رگ‌های انسان را و جاری می‌کند خون سرخِ تن را.
دوباره می‌خوانمش و دوباره هم زمین‌گیر می‌کندم. دوباره قدم می‌گذارم در صفحات تاریخ. خون‌خورده تمام نمی‌شود، کنار نمی‌رود، فراموش نمی‌شود، محسن و برادران سوخته تا ابد زنده‌اند، نفس می‌کشند، روح‌اند. روح‌ها.. باید درباره آن‌ها هم نوشت...
        

          داستان غمگین و جذابی بود.
ولی علت این همه استفاده از نماد های مسیحیت در داستان ها رو واقعا متوجه نشدم؟!!!
اگر کسی متوجه شده بگه لطفا.