اولش خون بود. بود؟
آخرش آب بود. بود؟
راستش برای من، اول و آخرش زیبا بود. چه فرقی می‌کند آب یا خون! سرخ یا آبی. همه ما در این رمان زندگی کرده ایم. ندانسته! وقتی از کنار مفتاح رد شده ایم در هنگامی که چمباتمه زده و برای قبری کهنه و کمی شکستگی دار، سوره یوسف می‌خواند! راستی ما آن دو روح را دیده‌ایم؟ روح شاعر آزادی‌خواه و روح خبیث خالدار. آه. اینجایند. کنار من! روی پلی از کاغذ کاهی!
خون خورده، رمانی از مجموعه داستان! داستان با روایتی از زندگی محسن مفتاح، مرده‌خور ( دوست دارم اینطور صدایش کنم! ) بهشت زهرا، در آرزوی دانشگاه بیروت، آغاز می‌شود. و با قصه پنج برادر سوخته پیوند می‌خورد. گوش که تیز کنی، صدای صفیر تیر هارا هم می‌شنوی که از کنار گوش صلاح الدین ایوبی می‌گذرد! فاتح قدسی تو ای صلاح الدین! 
دو راوی داستان دارد. میکاییل! و راوی ای بالاتر از او. شاید از دوربین خدا.
شخصیت پردازی، توصیف، فضاسازی، پیرنگ، درونمایه، تعلیق، غافلگیری، این کتاب همه چیز تمام است. فراتر از انتظارم بود از نویسنده ای ایرانی!
بخوانیدش که بدجور خواندنی ست این سرخِ سیاه...
        

          جالب نبود. بازی های فرمی که خیلی ها خوششان آمده را نپسندیدم و آنقدری خوب نبود که با اینکه می خواستم بعد از آن سرخ سفید را بخوانم، منصرف شدم.
        

          فرم مهم‌تره یا محتوا؟
به نظر من محتوای پیچیده شده در فرم. 
و چه بسیارند نویسندگانی که انقدر به محتوا اعتماد می‌کنند که به خیالشون هر نیتی که دارن مخاطب می‌پذیره ازشون. و برخی انقدر درگیر فرم‌های پیچیده میشن که آخر سر مخاطب اصلاً نمی‌فهمه حرف کتاب چی بود.
خون خورده نه محتوای غریبی داشت و نه فرم عجیبی.
فرم و محتوا با چنان مهارتی در هم تنیده شدند که نمیشه یکی رو بر دیگری برتری داد.
یک داستان رئالِ تنیده شده در فضای سوررئال که بخش کوچکی از اون در سال ۱۳۹۶ میڱذره و بخش عمده اون در سال شصت. 
از محله‌های تهران گرفته تا کوچه پس کوچه‌های اصفهان و مشهد تا جبهه‌های جنگ و جاده‌های پر پیچ و خم لبنان.
از نقش پررنگ دین در زندگی. 
از زندگی دوستانه مسلمان و مسیحی گرفته تا کینه راهبه مسیحی از فرمانده‌ای به نام صلاحدین که اجداد او رو از ارض مقدس بیرون کرده و اینجاست که سوء تفاهم باعث کینه میشه. صلاح‌الدین میتونست اجداد او رو بکشه. ولی نکشت.
تو این کتاب یکی از بهترین روایت‌ها رو درباره جوانان قهرمانی خوندم که آبادان رو از حصر نجات دادند و برای نجات چند زن غیر مسلمان جونشون رو به خطر انداختن.
چه مادرانی چشم انتظار بودن و چه افراد بی‌گناهی قربانی شدن.
و همه اینها بدون شعار.
و قربانی فقط اونهایی نیستن که کشته می‌شن.
چقدر داستان داره این کتاب و چقدر شخصیت.
تقریباً هشتاد درصد آدمهای این کتاب شخصیت هستن نه تیپ. 
یک کتاب با هفت ماجرا که بدون هم اصلا جذاب نیستن و با هم یه کل واحد رو تشکیل میدن. بدون اینکه مخاطب گیج بشه.
به نظرم هنرجوهای داستان نویسی باید این کتاب رو ده بار بخونن تا علاوه بر موارد بالا یاد بگیرن چطور انقدر هنرمندانه از پل تداعی برای رفتن به گذشته و برگشتن به حال استفاده کنن.
پ.ن اولین کتابیه که از آقای یزدانی خرم خوندم. اینکه آدم اولین بار کدوم کتاب یه نویسنده رو بخونه خیلی مهمه.
        

          خون. خونی که می‌غلطد. خونی که نشت می‌کند. خونی که گم می‌شود. اما این داستان «خون‌خورده» نیست. خون، حامل داستان است؛ و خواننده را از خراسان تا بیروت می‌گرداند.
مهدی یزدانی خرم در «خون‌خورده» قصه می‌گوید؛ قصه‌ی پنج برادر سوخته، که هر کدام همه‌چیز را گذاشتند و به ناکجایی رفتند، به هوای چیزی بزرگ‌تر از همه چیز لابد. اگر رمان، از بزنگاه‌های برادران سوخته در ناکجا شکل گرفته، پس داستان را چه کسی تعریف می‌کند؟
جوانی که نشسته بر سر قبرهاشان و فاتحه پولی می‌خواند؟ یا روح شاعر آزادی‌خواه معاصر و روح خبیث خال‌داری از زمانه‌ی صلاح‌الدین ایوبی که هم‌پرسگی می‌کنند، این‌ها همه را به تماشا نشسته‌اند، و ما را در زمان پیش و پس می‌برند؟
نه! این‌ها اگرچه تماشاچیان داستانند اما راوی آن نیستند، نمی‌توانند باشند. داستانی که در گستره‌ی ایران‌زمین بزرگ و در اعماق تاریخ پرسه می‌زند، لابد باید راوی‌ خدای‌گونه‌ای هم داشته باشد، که این همه را از بالا بر فراز زمان و مکان ببیند. راوی‌ای که اگرچه بارها به بهانه‌های مختلف شاهد حضورش هستیم اما تنها در صفحات پایانی کتاب است که هویتش فاش می‌شود.
این‌ها همه از خون‌خورده داستانی چندلایه اما نه سخت‌خوان ساخته است. داستانی خوش‌خوان که گاه با درنگی توصیفی بخت نفس کشیدن در جای و زمانه‌ای دیگر را به مخاطب می‌دهد و بعد پیش از آن که این درنگ توصیفی ملال‌آور شود، چنان نفس‌گیر و ورق‌برگردان می‌شود، که نتوانی زمینش بگذاری.
«خون‌خورده» ساختاری سنجیده و درست دارد؛ ساختاری پیچیده و تودرتو، بی آن که این پیچیدگی مزاحمتی در روانی داستان و فهم آن برای مخاطب ایجاد کند. با روابطی بینامتنی و فرامتنی، چه با متون کلیدی دیگر و چه با جهان واقعی پیرامون ما، که مزاحمتی هم برای کسی که نه آن متن‌ها را خوانده و نه آن ارجاعات فرامتنی را دریابد ایجاد نمی‌کند. نویسنده زمینه‌ی داستانش را از همین دنیای واقعی برگزیده و یافته‌هایش از میان بریده‌های روزنامه‌ها و سنگ‌ قبرها تا تاریخ و سیاست و انسان را در هم بیامیزد و چالش‌های هستی‌شناختی عمیقی را پیش روی مخاطب بگذارد، بی آن که داستان را با دست‌اندازهای بیهوده و نمایشی رایج فرمالیستی بیالاید. شگفت آن که آن بریده‌ها و سنگ‌ها هم، اگرچه در جهانی که آن بیرون است (یعنی بیرون از کتابی که چشمه منتشر کرده) واقعیت نداشته‌اند، اما مگرنه که (به تعبیر اومبرتو اکو) واقعیت‌های جهان داستان هم بالاخره واقعی‌اند و آن چه بر سنگ و کاغذ نگاشته شد، می‌ماند؟ پس چرا نویسنده واقعیت و تاریخ خویش را نیافریند و مدعی نشود که همه چیز رمانش واقعی است؟
        

          روایتی از 5 برادر تهرانی ساکن نارمک در دهه 60
برادرانی که هرکدام ماجراهای خاص خودشان را دارند و اتفاقات خاص و متفاوتی برایشان می افتد
از تهران و اصفهان گرفته تا مشهد و آبادان و بیروت و همچنین از مسلمان ها تا مسیحیون!
نویسنده بسیار عالی ارتباط زیبایی بین تاریخ و هنر و جنگ و زندگی و عشق برقرار کرده و روایت تاریخ را با روایت حال به خوبی در هم تنیده

A story of 5 Tehranies brothers living in Narmak in the 60's
Brothers who each have their own adventures and special and different events happen to them
From Tehran and Isfahan to Mashhad and Abadan and Beirut, as well as from Muslims to Christians!
The author has established a beautiful connection between history and art and war and life and love and has well intertwined the narrative of history with the narrative of the present.
        

          نمره واقعی کتاب به نظرم ۳ و نیم هست.
من واقعا لذت بردم ازش ولی یه قسمت ها و یه سری ویژگی های نوشتاری نویسنده کلافه‌ام کرده بود.
مثلا تکرار جملات و نوع نوشتار نویسنده که جمله ها و فعل هارو بهم ریخته بود، تا یه جایی جالب به نظر میرسه ولی تا آخر داستان، اون جذابیت خودشو حفظ نمیکنه.نوآوری خیلی خوبه اما....
یک نکته‌ی دیگه که به نظرم میاد، تعدد شخصیت های فرعی که نقش خاصی در روند داستان ندارن هست.
نویسنده انگار ولع بیان زندگی افراد مختلف رو داره ولی نمیشه زندگی همه آدمای شهر رو بیان کنیم.این واقعیته.
حالا اگر بخوام از جذابیت‌های این رمان بگم، یکی پیرنگ جالب و داستان زندگی خانواده سوخته‌اس که خیلی برام لذت بخش بود.با اینکه بسیار تلخ و ناراحت کننده اس ولی به نظرم از نظر داستانی خوب بود.
در کل از این کتاب خوشم اومد.
        

          اولین کتابی بود که از «مهدی یزدانی خرم» خواندم. قبلا زیاد تعریف کتابهاش رو شنیده بودم و واقعا هم کتاب خوبی بود. داستان زندگی پنج برادر در سالهای اول دهه ۶۰ و در نقاط مختلف ایران که به زیبایی به تاریخ قدیم هم سرک میزد و بر میگشت دوباره به داستان. کتابی پر کشش و دارای توصیفاتی جالب مثل :«به آرامی فلکه ی شیر را چرخاند. آب مردد بیرون زد. مدتها بود باز نشده بود انگار»  از خواندن این داستان لذت بردم. نمیدونم چرا پنج ستاره ندادم بهش. شاید من سختگیرم زیادی
        

          واقعاً انگیزه نویسنده از نوشتن این ماجراها چی بود؟
یه مشت جملات رو بدون رعایت دستور زبان بچینی کنار هم که خدا پیغمبر رو به مسخره بگیری؟
درسته داستانِ خودش رو داشت و خواننده وادار میشد ماجراها رو دنبال کنه اما از نظر محتوایی غنی نبود و به من حس پوچی دست داد
        

          وقتی وارد کتاب فروشی شدم درخواست رمان ایرانیِ روان و بافضای بومی کردم که این کتاب را به من پیشنهاد دادند‌.
کتاب درباره ۵ برادر است که در دهه ۶۰ زندگی می کنند که هرکدام داستان خاص به خود را داشتند و نهایتا مرگ نصیبشان شده بود، خلاصه داستان بسیار جذاب به نظرم آمد اما وقتی شروع به خواندن کتاب کردم متوجه شدم که نویسنده تلاش کرده از هر ژانر ناخنکی بزند و از هر ماجرایی که در آن دهه اتفاق افتاده است ردی در کتابش باشد که خب از نظر من موفق عمل نکرده.
نکته بعدی ای که میتوانم درباره خون خورده بگویم این است که مکان ها و اشخاص نوستالژیک برای داستان مثل ادویه برای غذاست که به اندازه استفاده شود داستان را فوق العاده دل چسب می کند و زیاده روی در استفاده از آن داستان را از حالت طبیعی خارج میکند. 
اما نکته خوبی که در این کتاب به چشم میخورد روانی داستان است که خواننده را با خود همراه میکند و میبرد به دهه ۶۰ و...
و درآخر به نظرمن اگر تعدد شخصیت ها و داستان ها کمتر میشد و تمرکز روی شخصیت ها بیشتر میشد؛خروجی بهتری برای خواننده می داشت.
        

          #هوالعماد
#خون_خورده کتاب جذاب و کشنده‌ای بود ، به نظر من نویسنده از روایت و تاریخ صلاح‌الدین یکی از سرداران سپاه مسلمانان در جنگ‌های صلیبی و همینطور از  حمله برای بازپسگیری قدس استفاده  کرد تا  کتاب و داستانش گوشه ذهن مخاطب بنشیند. داستان موازی برادران سوخته و ماجراهای کلیسا و کشیش آنچنان از قدرت داستانی برخوردار نبود که در ذهن مخاطبان ماندگار بماند . برخی از دوستان که با هم کتاب را مطالعه می‌کردیم معتقدد بودند زبان کتاب پر از نیش و کنایه به جریان مذهبی است اما من گمان نمی‌کنم این موارد در ناخودآگاه مخاطب اثر تخریبی داشته باشد چون خالی از استدلال و منطقی برای بیان کنایه ها بود . به هر حال نویسنده به صورت تمام حرفه‌ای تلاش می‌کرد که مخاطب را با خود تا انتهای کتاب همراه کند . مساله اصلی کتاب مرگ و مواجه مختلف با آن است . 
به احتمال زیاد تکرار زیاد ( عبارت تاریخ پر است از) به یاد خوانندگان خواهد ماند اما به یاد نخواهند آورد که نویسنده برای بیان چه مسائلی از آن استفاده کرده است

        

          خون خورده رمانی است پر از خون و خشونت. ایده‌ی رمان جالب است. دانشجویی که بر قبرها قرآن می‌خواند تا پول مهاجرتش را فراهم کند و هر قبری داستان مخصوص به خود را دارد. اما داستان اصلی کتاب، داستان ۵ برادر است. هرکدام در جایی از ایران و خاورمیانه مردند. درداستان به شهر های مختلف و زمان‌های مختلف می‌رویم و با شخصیت‌های مختلفی آشنا می‌شویم. در دل تاریخ سفر می‌کنیم و با داستان‌های جنگ و خون آشنا می‌شویم. 
آخرش اما آب است. نبرد خون و آب.مرگ و زندگی.جنگ و صلح. یزدانی خرم می‌خواهد زندگی را از دل مرگ بیرون بکشاند و در نهایت این زندگی است که پیروز می‌شود.
زبان رمان جذاب و روان است و داستان‌ها هم هرکدام جذابند. روایت مرگ انسان‌ها و جنگ‌هاشان.
اما شخصیت‌ها در بی‌معنی‌ترین شکل ممکن می‌میرند. در بدترین شکل آن. حتی یاران چمران هم. هیچ کدامشان هدفی متعالی ندارد. جنگی بدون روح و بدون اعتقاد است انگار. گویی این اعتقادات و دین‌ها هستند که عامل جنگ‌ها و مرگ‌ها هستند. و اگر از تعصبات دینی کم شود، می‌شود کنار هم خوش بود. رمان یک وحدتی بین ادیان را متصور می‌شود  همانطور که در تمام داستان کلیسا هست، صابئین هستند . اما دین نیست. شاید تصور من این باشد اما ردپای اعتقاد جز در شکل منفی آن، در کتاب کم است.
یزدانی خرم یک ژورنالیست است و این در کتاب مشخص است. مخالف مرگ بر آمریکا و موافق مرگ بر روسیه است. گاهی می‌خواهد اطلاعات خودش را به رخ بکشد.گاهی ‌اعتقاداتش را عیان می‌کند با کنایه و گاهی هم شخصیت‌های مورد علاقه‌اش را نام می‌برد. 
در یک کلام، خون خورده رمانی جذاب با فضایی جدید و متفاوت است. توصیف خشونت در آن زیاد است و بخش هایی از تاریخ را هم بیان می‌کند. خواندنش لذت بخش و آموزنده است.
        

          در من زندانی ستمگری بود که به آواز زنجیرش خو نمی کرد.
_
سلام و درود.
_
خون خورده رمانی جذاب و پر کشش، با روایتی متفاوت و دوست داشتنی که قبل تر روایت اینچنینی را در اثر کوروش اسدی فقید دیده بودم.
توصیفات دقیق و مو به مو از حوادث، طوری که از یاد می بریم در حال خواندن کتاب هستیم، گویی در بطن حادثه قرار داریم. 
خون‌ خورده رمانی است که باید خوانده شود. 
با مهر.
        

          ...
        

          اگه دوست دارید مثل دیدن فیلم های ترسناک هیجان و تپش قلب رو یا کتاب خوندن تجربه کنید این کتاب عالیه! با کمی چاشنی تاریخ که به مطالعه‌ی تاریخ تشویقتون کنه...
        

          این رمان داستان یک دانشجو زبان عربی است که کارش قرآن خواندن برای قبرهاست. ولی بخشی از سرگذشت پنج برادر، وقتی این دانشجو به قبرشان می‌رسد روایت می‌شود. پنج برادر با فامیلی «سوخته» در جاهای مختلفی از دنیا که به قول جلد کتاب، گم شده‌اند.
من کتاب را فقط تا دومین برادر خواندم. شاید چون امسال بیشتر از همیشه رمان خواندن برایم پوچ و بی‌بهره شده باشد.
پس نظرم درباره داستان نیست.
سبک نوشتن یزدانی‌خرم از نظر زبانی و روایی جالب است. هم لحن خودش را دارد. هم روایت تصویری و سینمایی دارد. این سینمایی بودن در کات‌هایی که بین تصاویر مشابه در زمان‌های مختلف می‌زند خودش را نشان می‌دهد. مثلا اسبی نزدیک کلیسای وانک به اسبی در اورشلیم و جنگ‌های صلیبی کات می‌خورد...
جنگ‌های صلیبی از طریق یک روح (روح خبیث خال‌دار) روایت می‌شود که کنار دانشجو و برادران حضور دارد و همراه یک روح دیگر نظاره‌گر ماجراهاست.
به اندازه کافی کنجکاو نشدم که تا آخر بخوانم. اما بعدها شاید تمامش کردم.
        

          من از خواندن کتاب هایی که زبانشان پخته و نثرشان قوی ست لذت میبرم حتی ممکن است از محتوای کتاب خوشم نیاید ولی سعی میکنم تا آخر بخوانم و البته برعکس قضیه هم صادق است. یعنی کتابهایی با نثر ضعیف مرا پس میزند هرچند با محتوای خوب(در مورد محتوای عالی تردید دارم)
خون خورده از آن کتاب های است که نثرش من را گرفت . هر چند سیاهی فضای داستان هنوز برایم تلخ است.
چطور میتوان یک جهان ساخت با این حجم از سیاهی و تباهی که حتی روزنه ای از امید ندارد. عجیب است!
        

          خون خورده اسم جالبی برایم داشت.وقتی تمامش کردم از نظر سوژه هم خاص به نظرم رسید.
نویسنده ای که اعتقاد دارد در داستان نویسی اش سیاست و اعتقاد و باور و هر چیز مهم و زیر بنایی دیگر باید حضور پر رنگی داشته باشد.
نویسنده با کمک ابزارهای نویسندگی ساختار شکنی کرده است.یعنی خوب می داند رگ و پی داستان مدرن چگونه است ،با منطق داستان آشناست، انواع ژانر را می شناسد و منطق داشتن  حوادث و خط سیر اصلی داستان را درک می کند.
اما آگاهانه از آنها به سود حرفی که می خواهد بزند استفاده می کند.
مثلا پای افرادی را وسط می کشد که جایی از تاریخ کاری کرده اند که به مضمون دلخواه نویسنده نزدیک است یا بریده ای از روزنامه یافته است که از نظر زمان و مکان به خط اصلی داستانش می خورد.
آنوقت خیال و واقعیت را وصله پینه کرده است و شده است رمان خون خورده.
پای دین و نمادها و نشانه های وابسته به آن در همه کتاب دیده می شود.
کلیساها ی تهران و مشهد و آبادان برخی از لوکیشنهای صحنه های داستانی هستند.داستان از نمادها و رنگ ها و حرکاتی پر شده است که همه در خدمت حرفی هستند که نویسنده  می خواهد بزند. دوزِ تلخی اثر بالاست. این حرفها با تکه کلام های تکراری  و  حرف های درشت  و تکه های مذهبی و سیاسی ،از متن بیرون زده است.
این مسئله به علت تکرار زیاد مخاطب را حساس می کند.
  نکته منفی دیگری که به نظرم می آید اختلاط راست و درست وقایع و احکام دینی و وقایع ودلایل کارها و....با هم است.
خواننده باید حواسش باشد دربست آنچه در کتاب گفته می شود، نپذیرد.حتی خوانندگانی که در طیف سیاسی و مذهبی نویسنده هستند.باید به دنبال دلایل ادعاها بگردند.
کتاب، حال خوب کن نیست. حسرت تلخی می گذارد روی سینه خواننده.آنقدر که با وجود برخی تکنیک های جالب نویسندگی، خواننده دوست دارد کتاب را زود تمام کند و نفس راحتی بکشد و کتاب را بچپاند داخل قفسه و تمام.

        

          {تاریخ پر است از کتاب‌هایی که نباید خواندشان.}


ان‌شاءالله در یادداشتی، مفصلا دربارهٔ این کتاب خواهم نوشت.
اما می‌دانم که بدترین انتخاب بود برای این روزهایم.